{SPT - Open} Wolf Girl

De aarde voelde kil aan onder haar pootkussens en Slatepaw keek eventjes omhoog naar de vallende bladeren van een spaarzame loofboom. Het was nu toch echt richting Bladkaal aan het gaan.. En het was vreemd. Als kit had ze de bladkaal zo leuk gevonden met de sneeuw. En nu vreesde ze het. Een plotseling geluid liet de apprentice opschrikken. "Wie is daar," sprak ze.

De dagen werden kouder, de prooi schaarser en ze merkte het zelfs aan de sfeer in het kamp. Iedereen moest met lood onder zijn poten toezien hoe de Bladkaal er aan zat te komen, de meesten niet met veel plezier. De poes baande zich een weg door de struiken heen toen ze de geur van iemand die ze meteen herkende rook: haar dochtertje Slatepaw. "Wie is daar," hoorde ze de grijze apprentice zeggen. "Ik ben het maar," mauwde ze en kwam toen uit de struiken, waarna ze vaagjes glimlachte naar haar dochter.

Met een snelle haal sloeg hij de muis weg. Deze rolde wat verder, sprong op en stoof weg. Hij gromde even zachtjes, maar zette niet de achtervolging in. Het zou enkel maar verspilling zijn van zijn energie. Toen hij opeens zacht geritsel hoorde, kwamen zijn oortjes overeind. Hij stak zijn neus even de lucht in en wandelde toen in de richting van waar hij stemmen had gehoord. Met een rustige pas stapte hij op het duo af, geruisloos. Het was best grappig dat hij achter Slate stond. Als hij wilde, kon hij haar... Hij knipperde even met zijn ogen, sloop wat dichterbij en tikte toen op haar schouder. "Hey," zei hij toen op een neutrale toon.

Slatepaw staarde naar de struiken, licht gespannen met haar dunne staart zwiepend, maar ontspande zich lichtjes toen ze haar moeder zag. Dit was echter slechts lichtjes, aangezien ze nog steeds niet wist wat ze van haar ouders moest denken. Het was immers nu heel duidelijk dat de happy family die ze zich voor had genomen te zien helemaal niet bestond. "Hallo.." Groette ze haar moeder dus uiteindelijk, na een korte stilte. Heel erg opvallend was het gelukkig niet dat Slate iemand zo groette, ze was sowieso over de laatste maanden, sinds ze ziek was geweest wat stiller geraakt. Ze schrok op toen ze een tikje op haar schouder voelde en keek om naar de groene ogen van een kat die ze ook wel kende. Die had ze nog wel eens gesproken toen ze kitten was. "Hey," groette ze met een voorzichtige glimlach.

De grijze kattin had haar blauwe oogjes even kort op haar moeder gericht, maar reageerde in eerste instantie niet. "Hallo.." mauwde Slatepaw toen. Ze waren niet lang alleen, want een andere apprentice die ze herkende als een van Thrushdive's zoons tikte de grijze apprentice daarna op haar schouder. "Hey," mauwde Lurkingpaw op een neutrale toon. "Hey," groette Slatepaw hem toen terug met een voorzichtige glimlach. De zwarte poes zou op dit moment het liefst terug de struiken in willen schuifelen en verdwijnen, of misschien was door de grond zakken een beter idee. "Dus.. Hoe gaat het met jullie trainingen?" vroeg ze en keek naar de twee apprentices.

Hij keek even met een klein lachje naar haar toen ze lichtjes verschoot, maar deze verdween al snel weer van zijn lippen. "Hey," Zei ze ter begroeting. Daarna keek hij even met zijn gifgroene ogen naar de andere kat... Uhm... Zwarte kat... Blauwe ogen... Euh. Wat? Misschien... Fawnstep? Ja misschien wel. "Dus.. Hoe gaat het met jullie trainingen?" Hij keek even naar Slate en toen terug naar de warrior. "Niet zo goed," murmelde hij als antwoord. Daarna keek hij even naar Slate, stiekem was hij wel nieuwsgierig hoe het met haar trainingen verliep.

Slatepaw kon het niet helpen, haar staartpunt bewoog licht nerveus heen en weer in het gezelschap van haar moeder. Uiteindelijk liet ze haar achterlichaam echter toch maar op de grond zakken en krulde ze haar staart om haar pootjes heen om ze warm te houden. Ze wierp eventjes een bezorgde blik toen ze Lurkingpaw's antwoord hoorde op de vraag van haar moeder, maar besloot toch eerst zelf antwoord te geven. "Wel oké.. Jagen wordt steeds moeilijker.. En ik ben niet zo goed in vechten," gaf de poes als antwoord, maar hierna ging haar vragende blik toch weer naar Lurkingpaw. Ze had niet verwacht dat hij moeite zou hebben met training. En het voelde ongemakkelijk om het over papa te hebben in mama's bijzijn.

De eerste die haar wat ongemakkelijke vraag beantwoordde was de andere apprentice. "Niet zo goed," mauwde Lurkingpaw en de poes fronste lichtjes. "Wel oké.. Jagen wordt steeds moeilijker.. En ik ben niet zo goed in vechten," mauwde Slatepaw vervolgens. De poes moest in haar hoofd wel glimlachen, zelf was ze ook niet zo goed in vechten, nooit geweest ook. Toen keek ze, net zoals haar dochter, in de richting van Lurkingpaw, kopje een beetje gekanteld.

Een grijns vormde haar lippen toen ze de houding die ze van Ravenheart had geleerd toepaste tijdens haar jacht op een waterrat. Vanuit de dichte beschutting sloop ze als een schaduw achter het waterratje aan. Echter mislukte haar sprong omdat die teveel geluid maakte. Starclan nog aan toe! Hoe kregen die warriors het voorelkaar om vanuit de dichte beschutting als een schaduw toe te slaan op hun prooi? Ee gefrustreerde grom verliet haar bek, echter werd die afgekapt bij he geluid van stemmen. Ze herkende deze stemmen; haar moeder, Slatepaw en één van haar beste vrienden Lurkingpaw. Opnieuw zakte ze in een sluiphouding en sloop net als ze bij de muis had gedaan op het geluid van de stemmen af. Op een perfecte afstand kwam ze tot stilstand. Ze stond verstopt achter Slatepaw. Ze wist dat ze haar sprong zou verpesten, dus pakte ze het anders aan. "ATTACK!" Schreeuwde ze toen ze uit de struiken sprong en hopelijk boven op Slatepaw terecht kwam, en haar zo een hartaanval bezorgde. Wel één die ze zou overleven.

Hij keek even droogjes naar Slate, niet echt lettend op de vragende blikken. "Wel oké.. Jagen wordt steeds moeilijker.. En ik ben niet zo goed in vechten," Hij knikte even en keek haar recht aan, nog steeds de vragende blik negerend. "Ik kan je wel helpen als er iets niet lukt," zei hij droogjes op een neutrale toon. het was eigenlijk gewoon... Tja iets dat hem aanzette zeker. Toen hij echter ook de vragende blik van de zwarte kattin zag, keek hij even van haar naar Slate en terug. "Oh, het ligt gewoon aan mijn mentor," zei hij. "Het enigste wat ik al van hem heb bijgeleerd is dat er domme en slimme katten in de clan zitten," en hij was een goed voorbeeld van het eerst. "ATTACK!" Hij knipperde even neutraal en zette een stap opzij, zodat hij zeker niet geraakt zou worden door Rough. Ja, hij had haar stem herkend en haar ook horen aankomen, vaagjes. Dus een echte verassing was het niet echt.

Slatepaw hield haar kopje lichtjes gekanteld toen ze Lurkingpaw vragend aankeek, waardoor haar oortjes wat heen en weer bewogen. Maar ze kreeg geen antwoord op haar vraag, alleen een voorstel. Eventjes trok Slatepaw in een verbaasde uitdrukking haar kop weer recht. "Oh.. echt?" Reageerde ze licht verbaasd. "Nou als dat zou kunnen.." Kwam er nog zachter achteraan, toch nog wel licht twijfelachtig. Zou Lurkingpaw haar geen idioot vinden als hij zag hoe slecht ze er in was? Ze fronste eventjes lichtjes toen de kater vertelde over zijn mentor. Het kwam een beetje respectloos over. Maar voordat ze er iets over kon zeggen, slaakte ze een geschrokken gil toen ze werd omgeworpen. Kortademig van de schrik keek ze omhoog naar Roughpaw die bovenop haar terecht was gekomen. "Roouugh!" Bracht ze uit, een klagelijke piep slakend, al moest ze wel ietsjes lachen toen ze de schrik te boven was gekomen. Ze zette haar voorpoten tegen de wangen van Rough en probeerde haar zusje weg te duwen.

De zwarte kattin luisterde aandachtig naar wat Lurkingpaw te zeggen had, en zag vervolgens hoe een andere dochter van haar zich volop op Slatepaw stortte. Fawnstep kon het niet laten om voorzichtig te glimlachen. "Als je wilt kan ik altijd een keer met je trainen?" mauwde ze toen tegen Lurkingpaw en glimlachte. "Innerghost is uiteindelijk ook mijn mentor geworden, dus ik kan je wat trucks leren die ik van haar heb geleerd." Haar ijsblauwe ogen dwaalden even af naar haar twee stoeiende dochters.

"Roouugh!" Bracht Slatepaw uit, gevolgd door een klagelijke piep. Ja! Ze had Slatepaw laten schrikken. Lachend liet ze zich van Slatepaw af duwen met de poten van Slatepaw in haar gezicht. "Daar had ik je, hé?" Grinnikte ze terwijl ze haar een duwtje gaf. Vervolgens pikte ze de woorden van haar moeder op. Ze wist niet waar het over ging, en het klonk tevens saai. "Of je steekt gewoon de grens over, zoekt een kat uit en valt die aan. Zo leer je vanzelf ook wel vechten," miauwde ze nuchter tegen Lurkingpaw. Het was gelukkig wel een grapje. Sowieso dat ze op haar dak zou krijgen van Fawnstep.

"Oh.. echt?" zei Slate nog. Hij knikte even simpel naar haar. "Nou als dat zou kunnen.." Hij knikte nogmaals, ja dat zou kunnen. Toen Rough zich op haar zusje gooide, hoorde hij hoe zij de naam van de tabby uitriep. Lurk keek even schuin naar de katten, maar reageerde niet. "Als je wilt kan ik altijd een keer met je trainen?" zei de zwarte kattin. Hij keek op en ontmoette haar blauwe ogen. "Innerghost is uiteindelijk ook mijn mentor geworden, dus ik kan je wat trucks leren die ik van haar heb geleerd." Hij twijfelde even, maar knikte toen. "Dat is vriendelijk van u," zei hij waarna hij even zijn kop neeg. Hij had respect voor katten die hij niet kende. Daarom kon hij nogal strak overkomen soms, maar dat kon hem echt niks schelen. "Daar had ik je, hé?" Opnieuw keek hij naar zijn vriendin, die van de leigrijze poes aan het glijden was. "Of je steekt gewoon de grens over, zoekt een kat uit en valt die aan. Zo leer je vanzelf ook wel vechten," zei ze opeens tegen hem. Hij lichte even zijn beide wenkbrauwen op. "Ervaring?" zei hij waarna hij een van zijn wenkbrauwen liet zakken.

De poes luisterde stilletjes naar het gesprek wat het drietal apprentices met elkaar voerde. Ze hoorde hier waarschijnlijk niet te zijn. Daarom reageerde de kattin ook niet echt op de woorden die Roughpaw uitsprak. De meeste moeders hadden hun kittens op hun kop gegeven, maar Fawn knikte alleen nog maar op het antwoord van Lurkingpaw en schuifelde toen wat naar achteren. "Ik moet weer gaan," mauwde ze plots en draaide zich toen om, waarna ze verdween in het struikgewas. Rennen, dat was een ding waar ze altijd al goed in was geweest. Rennen voor de dingen die haar confronteerden met de waarheid.

{Fawn topic uit~}