Up to something? [&Blackkit]

Hij keek bijna vertederd op haar neer, blij met het feit dat ze het niet erg vond om hier bij hem te zijn in plaats van de boel onveilig te maken met haar mede kittens. Hij knikte zodra ze vertelde dat ze niet kon wachten om apprentice en zelfs warrior te worden. ''Om een warrior te worden heb je nog een lange weg te gaan.'' Sprak hij maar grinnikte zacht. Nee een brompot was vaak niet leuk als mentor maar sommige wisten wel meer dan je zou verwachten. ''Maar je mag niet vergeten dat je als apprentice wil trainen en geen tijd hebt om te lanterfanten.'' Zei hij om haar tegen te spreken. Natuurlijk kon je wel zo nu en dan wat lol maken maar je moest je echt concentreren op de training die je kreeg en je best doen.

Blackkit liet een zucht. Ze wilde niet dat het nog lang zou duren. Ze was een ongeduldige poes, en als ze wat wilde, dan wilde ze het nu. "Kan je me niet al helpen?" vroeg ze voorzichtig, maar duidelijk enthousiast. Ze was nog maar drie manen oud - maar das al heuwl oud! - dus opa kon haar vast wat kleine dingen die hij nog met zijn krakkemikkige rug aan zou kunnen. "Nou, opi, leer me maar wat discipline!" grijnsde ze.

Hij hoorde haar zuchten en grinnikte zacht voor hij met zijn kop schudde. Een frons verscheen op zijn snuit bij haar vraag. Hij haar helpen? De oude kater dacht even na voor hij zijn schouders langzaam ophaalde. ''Dat ligt eraan waarmee je hulp wil hebben.'' Antwoordde hij, wetend dat gevechtsoefeningen niet meer zouden lukken voor hem. Hij hield zijn lach in zodra ze weer sprak maar grinnikte wel stiekem voor hij knikte en even fatsoenlijk rechtop ging zitten. ''Discipline? Ten eerste begin je met stil te zitten met je kop geheven. Laat zien dat je aandacht hebt voor wat een ander je verteld.'' Sprak hij bijna streng, maar de glimlach rond zijn snoet verried dat hij er lichtelijk van genoot.

Blackkit sprong op, rechtte haar rug en zag haar kin hoog in de lucht. "YES SIR!" riep ze gecommandeerd. Ze keek opa diep in zijn oude ogen aan, en durfde niet te knipperen. "Ik zou graag alles leren wat je oude lichaam nog aankan," zei ze met een beleefd stemmetje, al wist ze donders goed dat 'oude lichaam' niet heel respectvol was. Maar ze had het gevoel dat ze wel kon geinen met deze opa. Stiekem hoopte ze ergens dat het de vader van haar ouders bleek te zijn. Ze zou het echt heel leuk vinden als ze zo'n cool oudje in de familie had.

Hij hield zijn gezicht in toon terwijl hij naar het poesje keek en zelf langzaam opstond. Hij knikte even tevreden voor hij zich kort uitrekte. ''Mooi.'' Sprak hij enkel oor hij toch even een frons op zijn gezicht kreeg. Er was niet veel meer wat hij kon maar hij wist wat hij nog wel kon. ''Prima dan, dan gaan we kijken hoe jouw jachthouding is.'' Sprak hij en liet zichzelf langzaam door zijn poten zakken waardoor zijn buik net niet de grond raakte. ''Probeer eerst dit eens, dan vertel ik je wat je verder moet doen.'' Sprak hij maar kwam zelf niet omhoog. Hij liet zijn staart tot net boven de grond zakken voor hij langzaam om haar heen kroop, zijn ogen geen moment afwendend.

Jachthouding, GHA! Dat kon ze vast wel. Blackkit ging laag door haar knieën, zoals ze opa zag doen - moest ze intussen niet eens naar z'n naam vragen? Ze hield haar staart vlak boven de grond, maar had nog wat moeite met haar evenwicht bewaren. Een paar keer viel ze een beetje opzij en moest ze zichzelf opvangen, maar naar een paar keer proberen ging het al beter. "Goed zo?" vroeg ze terwijl ze zo stil mogelijk bleef staan.

Hij keek goed naar haar houding en liet haar het eerst zelf proberen voor hij haar aanwijzingen zou geven. Hij zag haar een paar keer uit haar balans vallen maar bleef rondcirkelen voor haar neus stilhield. ''Recht je rug.'' Zei hij en hield zelf zijn rug nog zo recht mogelijk voor hij weer verder om haar heen liep om de rest te inspecteren. ''Je staart moet lager naar de grond, maar hij moet de grond niet raken. Je kan niet het risico lopen dat je teveel prooi verstoort.'' Ging hij verder voor hij naast haar kwam staan. Hij vond het best wel leuk om te doen, het herinnerde hem aan de tijd dat hij nog apprentices trainde en ze keer op keer alles leerde wat ze moesten weten zodat ze stuk voor stuk formidabele warriors zouden worden.

Blackkit moest even haar gewicht verplaatsen om zijn aanwijzingen op te volgen. Ze rechtte haar rug en hield haar staart lager. Ze merkte hoe het op deze manier makkelijk was om niet om te vallen. "En moet je dan op deze manier een prooi pakken?" vroeg ze een beetje zuur. Ondanks dat de houding handiger was voor evenwicht, merkte ze al dat de spieren in haar poten begonnen te verzuren van het lange stilstaan.

Zodra haar houding veranderde knikte hij even tevreden voor hij iets naar achteren bewoog. Zijn oren bewogen even geamuseerd heen en weer voor hij haar aankeek en zelf langzaam naar haar toe bewoog. ''Sluipen kleine meid.'' Antwoordde hij en bleef voor haar stilstaan. ''En het gaat er niet om dat je snel beweegt, zolang het maar stil is.'' Legde hij uit, maar wist ook wel dat ze hierin nog een hoop moest oefenen voor ze nergens last van zou hebben. ''Probeer het, maar blijf dus laag zoals je nu zit en beweeg jezelf voort.'' Zei hij voor hij zelf een paar passen opzij zette om ruimte voor haar te maken.

Sluipen? In deze houding? Stil en niet snel? Hoe moest dat als je kuiten zo erg brandden? Maar met haar tong uit haar mond deed Blackkit haar best om het vol te houden. Het was lastig om op alles te letten: haar houding, haar spieren, haar blik in de verte, en de krispelende bladeren onder haar poten waar ze niet op mocht staan. "Tot waar moet ik?" vroeg ze met een gepijnigde blik in haar ogen door haar verzuurde spieren.

hij wachtte af tot het poesje in beweging kwam maar er kwam zo te zien niet zo heel erg veel van nu. Toch gaf de oude kater geen commentaar, zijn eigen spieren nu ook voelen tegenwerken. Haar vraag deed hem opkijken en hij probeerde zijn schouders iets op te halen. ''Dat maakt niet zoveel uit.'' Antwoordde hij en bewoog zelf weer heen en weer. ''Probeer eerst een rondje om mij heen te sluipen. Dat zou een goed begin zijn.'' Zei hij en keek haar weer aan met een kleine lach rond zijn snuit. Hij vond het heerlijk om toch nog iets van zijn kennis te kunnen delen met een jongere kat.

Blackkit beet gepijnigd op haar onderlip, maar ze was vastberaden het vol te houden. Ze wilde toch een sterke warrior worden? Dan moest ze dit kunnen. Opgeven zou ze nooit. Ze spande haar spieren even extra aan, haalde diep adem en sloop door. Ze bleef wel zo dicht mogelijk bij Lovetear; ze wilde het rondje niet groter maken dan nodig was. Ze probeerde op haar hele houding te letten, maar merkte soms dat haar staart de grond raakte. Shit, strafte ze zichzelf dan.
En na een minuut had ze het rondje afgemaakt. "Zo goed?" lachte ze vrolijk na haar eerste training, maar duidelijk uitgeput.

De oude kater hield elke beweging strak in de gaten maar gaf even geen commentaar. Het geluid van zijn eigen stem zou zijn balans verstoren en ook zijn concentratie. Maar zodra ze besloot een rondje om hem te sluipen ging hij zelf weer normaal zitten en volgde haar met zijn ogen. Haar bewegingen zouden een heel stuk soepeler kunnen maar voor een eerste poging leek het niet al te extreem slecht. Hij knikte even langzaam voor hij glimlachte. ''Probeer de volgende keer meer op je staart te letten. Zodra die namelijk de grond raakt, maak je geluid en trillingen die je prooi kunnen wegjagen.'' Sprak hij voor hij even zacht lachte. ''Maar voor een eerste keer was het nog niet zo heel slecht als ik eerlijk moet zijn.'' Sprak hij en keek het jonge poesje tevreden aan.

Het was jammer om niet te horen dat ze het geweldig had gedaan. Zelf dacht ze namelijk dat het heel prima ging. En een beetje beteuterd keek ze naar de grond. "Nouw," bromde ze, al was het duidelijk dat ze er ook weer niet zó erg mee zat. "Ik hoopte dat je zou zeggen dat ik de beste was die je ooit had gezien." Ze knoop Lovetears advies goed in haar oren. Ze wilde dat haar mentor, over een paar weken, vol trots kon opscheppen tegen andere mentores over hoe goed háár leerling was.

Haar reactie op zijn woorden deed hem zacht gniffelen en hij keek haar sympathiek aan. ''Kom kom nou mopperkont.'' Zei hij en liep iets naar haar toe voor hij grinnikte en zijn kop schudde. ''Dan zou ik liegen nietwaar? Maar voor een eerste keer was het niet slecht. Ik kan wel zeggen dat ik veel erger heb gezien bij apprentices.'' Zei hij met een glimlach maar wist ook wel dat ze ooit ging herinneren wat hij haar had verteld. Ergens ging hij haar aanwezigheid missen als ze een apprentice zou worden, ze leek heel leergierig en hardwerkend. ''Maar als je blijft oefenen weet ik zeker dat zodra je dit voor het eerst met je mentor gaat doen dat hij verbaasd zal opkijken.'' Zei hij ten slotte bemoedigend, wel zeker wetend dat ze met wat oefening veel beter zou worden.

Mopperkont? Blackkit gaf voorkeur aan perfectionistisch, en strevend. Klonk toch net even wat leuker.
Maar ze knikte tevreden toen Lovetear zei dat hij erger had gezien bij apprentices. "Mooi," grijnsde ze, blij met het idee dat -hopelijk- inderdaad haar toekomstige mentor onder de indruk zou zijn. "Is het moeilijk om iets te vangen?" vroeg ze nieuwsgierig. Ze had wel eens achter vlinders aangerend, maar dat kon je moeilijk vergelijken met een snelle muis of konijn.

Even dacht de oudere kater dat hij haar beledigd had maar bij het zien van haar grijns grinnikte hij. Ergens leken kittens nooit echt lang boos of beledigd, en zeker niet als je er iets anders tegenover zette. ''Dat is het zeker.'' Stemde hij in met haar woorden. Een kleine basis kon geen kwaad en het zou ook niet al te lang meer duwen voor ze apprentice werd. Haar volgende vraag deed hem even nadenken voor hij even zacht lachtte. ''Het is zo moeilijk als jij het jezelf maakt.'' Antwoordde hij voor hij haar aankeek. ''Als jij je afsprong goed plant of dichtbij genoeg kan sluipen kan je het jezelf makkelijk maken. Maar als je daar niet zo heel erg goed op let kan het soms nog wel eens lastig worden.'' Legde hij uit, ergens bedenkend dat zijn eerdere woorden niet zo heel duidelijk voor haar waren geweest. En al waren ze dat wel dit was iets beter zodat ze het niet verkeerd begreep.

Daar moest Blackkit even over nadenken. "Weet je, jagen klinkt helemaal niet zo spannend eigenlijk. Ik dacht altijd dat je vet hard achter je prooi aan moest rennen, en dat het een soort spannende achtervolging was. Maar eigenlijk is het gewoon.. sluipen, springen, doden." Ze speelde even met een takje voor zich. "Niet zo veel actie."

Hij luisterde naar wat ze tegenwierp voor hij zijn schouders ophaalde. ''Het ligt eraan hoe je het zelf ziet.'' Antwoordde hij zelf voor hij even naar de lucht keek. ''als je een fout maakt moet je er wel achteraan in de hoop het nog te pakken te krijgen. Maar het is een taak die er ook bij hoort als je warrior en apprentice bent.'' Legde hij half uit, wel wetend dat ze dat ook wel begreep. ''Maar soms is het een perfecte manier om tot rust te komen en te ontsnappen van al het andere wat er wellicht in je hoofd hangt.'' Zei hij en keek haar weer aan voor hij zijn poot uitstrekte naar het takje en het naar zich toe trok. Zonder een woord te zeggen stond hij even op en ging er half op zitten. ''Denk je nog iets van een oefening aan te kunnen?'' Vroeg hij met een klein lachje.

Hmm. Misschien zou Blackkit dan expres een paar fouten maken, als ze al genoeg prooi naar de stapel had gebracht. Dan had ze nog een beetje plezier voor zichzelf. Ze was een balletje vol energie, dus een goede achtervolging zou ze heerlijk vinden. "Ja, ik kan me wel voorstellen dat het een goede manier is om tot rust te komen." Je gedachten alleen focussen op de prooi, en mogelijk een achtervolging - als ze dat wilde.. Als ze ooit veel drama mee zou maken, zou zich zich best jagend voor kunnen stellen om dat allemaal te vergeten.
Lovetear stak zijn poot uit naar het takje waar ze net mee speelde, en trok het naar zich toe. Meteen sprong Blackkit op en landde op het takje. "Zekerweten!" riep ze opgewekt. "M'n poten zijn weer uitgerust."

Onderwerp: Re: Up to something? [&Blackkit]