Little talk {SPT}

Vrijwel meteen toen ze de den in wandelde herkende ze de zwart, witte vacht van haar partner. Ze zuchtte, ze had gehoopt dat hij ook daadwerkelijk iets aan het doen was, dat had het allemaal een stuk minder erg gemaakt. Ondanks dat ze zich liever weer omdraaide en weg liep stapte ze toch door, recht op Rushleap af.

& Rushleap.

De grote zwart-witte kater lag nét lekker uit te rusten in zijn nest, toen de rode pels van zijn partner zijn blikveld binnenschoot. Prettig verbaasd schoten zijn oortjes naar voren, en vrolijk als altijd als ze in de buurt was sprong hij op. 'Hey Softie!' Begroette hij haar spinnend, terwijl hij haar een kopje gaf.

Ze keek toe hoe Rushleap opsprong, enthousiast als hij altijd was. 'Hey Softie!' ze liet zijn kopje toe, maar beantwoordde hem niet. "Hey Rushleap." Ze wist haar lippen in een smalle glimlach te perzen. "Mag ik erbij komen zitten?"

De kater merkte hoe stijfjes Softvoice reageerde, en een beetje aarzelend trok hij zich terug. Was er iets aan de hand? Ze begroette hem met een glimlach, die in zijn ogen erg geforceerd leek. Zo zou toch niet ziek zijn ofzo? "Mag ik erbij komen zitten?" Rush knikte, en ging zelf ook zitten. Wat moest ze vertellen?

Rushleap knikte, waarna ze allebei gingen zitten. Ze kon aan hem zien dat hij doorhad dat er iets was, maar besloot er niet op in te gaan. "Ehm... Hoe was je dag?" sprak ze, haar staart wat ongemakkelijk heen en weer zwiepend.

Toen Soft ongemakkelijk naar zijn dag vroeg, wist de kater het zeker. Er was iets aan de hand. Soft deed nooit zo raar. Met één opgetrokken wenkbrauw keek hij haar aan. 'Eeh.. Soft?' Begon hij aarzelend. 'Is er soms iets aan de hand?' Vervolgde hij.

De kater beantwoordde haar vraag niet, wat voor Soft al voordat hij zijn mond opende duidelijk maakte wat hij haar zou gaan vragen. En inderdaad... "Eeh.. Soft?" Ze richtte haar ogen naar de grond. "Is er soms iets aan de hand?" Stijfjes bleef ze naar de grond staren, maar besloot dat ontkennen geen zin zou hebben. "Ehm.. Rush, waarom kom je eigenlijk zo weinig meer langs?" Ze hief haar kop en keek hem een beetje verdrietig aan.

De bedroefde blik in Soft's ogen raakte hem recht in zijn hart, en maakte dat hij alles wat haar verdriet deed wilde vernietigen. "Ehm.. Rush, waarom kom je eigenlijk zo weinig meer langs?" Auww... Daar raakte ze de gevoelige snaar. 'I-ik.. Eehm..' Hij richtte zijn blik op de grond. Wat moest hij nu doen? 'Kijk, het is nogal druk enzo en...' Zwijgend staarde hij naar de grond. Hij kon nu natuurlijk niet zeggen dat hij niet durfde, en het daar eng vond....

"I-ik.. Eehm.." Nu was het de katers beurt om naar de grond te kijken. "Kijk, het is nogal druk enzo en..." Ze wist dat dat niet de reden was, ze zag het aan zijn houding. "Rush, wil je alsjeblieft eerlijk zijn?" Softvoice vond het verschrikkelijk dat ze hem zo weinig zag. Hij kwam haar en hun kittens nauwelijks opzoeken. En nu was ze bang, zoals Soft altijd bang was voor haar eigen fantasie, dat ze iets fout had gedaan. Of nog erger, dat hij een ander had, of... Ze moest zichzelf dwingen te stoppen.

Natuurlijk had ze gelijk. Voor een gelukkige vader kwam hij bar weinig bij zijn nestje kijken. Maar daar had hij zo zijn eigen redenen voor. Hij was hier gewoon niet voor gemaakt. Hij kon gewoon niet goed vadertje spelen. "Rush, wil je alsjeblieft eerlijk zijn?" De wanhoop in de stem van zijn liefde deed hem verschrikkelijke pijn, maar hij durfde et niet te zeggen. Straks zou ze het verkeerd opvatten? Wat nou als ze zou denken dat het haar schuld was? 'Sorry...' Mompelde hij enkel, zonder veder uitleg te geven.

"Sorry..." Was het enige wat hij mompelde. Softvoice raakte een tikkeltje geïrriteerd, waarom kon hij niet gewoon zeggen wat er was? "Sorry voor wat?" Haar stem klonk nog neutraal. "Voor het feit dat je er nooit bent en ik onze kittens alleen moet opvoeden?" Ze moest moeite doen niet te hard te gaan praten. "Aan sorry heb ik niks Rushleap..." Sprak ze daarna al weer iets rustiger.

Toen Soft begon te praten, kromp de zwart-witte kater ineen bij elk woord dat over haar lippen kwam. Hij vond het verschrikkelijk dat hij haar zo veel pijn deed. En het erge was dat ze helemaal gelijk had. Hij was een slechte vader. Hij was niet gemaakt om vader te zijn. En hij was ook niet gemaakt om verdriet te verdragen. Nee, in plaats van alles uit te leggen voelde hij een lichte woede opkomen. Wat wist zij nou? Ze snapte hem niet! 'Je snapt het niet!' Viel hij opeens boos uit. Vrijwel abrupt zweeg hij weer. Dat was niet de bedoeling geweest. Tranen welden op, en hij keek weer naar de grond. Hij verpestte ook altijd alles.

"Je snapt het niet!" Viel hij opeens boos uit. Geschrokken legde Soft haar oortjes naar achter en keek beschaamd om zich heen. Gelukkig was de den vrij leeg, en de katten die er waren hadden het niet gemerkt. "Kun je niet wat zachter doen?" Fluisterde ze een beetje aarzelend en zag dat Rushleap naar de grond keek. "Wat snap ik niet Rushleap?" Het irriteerde haar nog meer dat hij haar niet durfde aan te kijken en zo klonken onbewust haar woorden ook.

Toen Soft geschrokken om zich een keek, snapte de kater niet wat ze bedoelde. Wachtte ze op iemand ofzoiets? Toen ze vroeg of het iets zachter kon knapte er iets in hem. Ze scháamde zich voor hem. Dat hoorde toch niet? Dat hoorde toch niet bij katten de van elkaar hielden?! En voelde hoe de woede weer opkwam, maar hij hield zich in. Echter was het geïrriteerde zinnetje dat uit Soft's bek volgde teveel voor hem. Niet perse de inhoud, maar de toon waar ze het op zei... 'Ach ga toch weg!' Riep de zwart-witte kater boos uit. 'Je scháámt je nota bene voor me! Weet je wat je niet snapt?' Vervolgde hij, terwijl hij zijn kop dichter bij de hare bracht. Hij was nu een en al woede, en dat straalde hij ook uit. 'Mij.'

Blijkbaar werd het de zwart, witte kater teveel, want hij viel boos uit. "Ach ga toch weg!" De harde en kwade toon van zijn woorden deed Soft een klein beetje ineenkrimpen. Deze keer, zag ze uit haar ooghoeken omdat ze niet meer opzij durfde te kijken, keken er wel enkele katten verbaasd hun kant op, wat het niet beter maakte. "Je scháámt je nota bene voor me!" Ze wilde al antwoorden, maar Rushleap ging nog verder. "Weetje wat je niet snapt?" Hij bracht zijn kop dichter bij de hare. "Mij!" Het liefst was de rossige poes nu verdrietig weggelopen, maar ze wist dat ze ook best is voor zichzelf mocht opkomen, ze hoefde zich niet altijd meteen gewonnen te geven! "Ja, ik schaam me voor je als je zo om niks schreeuwt, sjonge jonge, je moet echt een beetje kalmeren." Ze keek hem strak aan, en op een of andere manier, nu ze dit zei, voelde ze zich sterk, zelfverzekerd. "En nee, ik begrijp je niet als je je zo gedraagt en nooit komt opdagen, vind je het gek?" Ze liet dit even tot hem doordringen en ging toen staan. "En weetje, Rushleap, als jij niet eens aan mij kan of durft uit te leggen wat er nou aan de hand is kan ik inderdaad maar beter gaan." Ze draaide zich om.

- Ze is het topic nog niet uit!