a Warrior, right?

Lightleaf plukte wat aan haar mosbed. Veel te veel gedachten raasden door haar hoofd. En de honger die erbij kwam zetten hielp niet veel. Honger, het was gewoon een deel van de dag geworden. Haar ogen dwaalden door de den. Hier sliep ze nu al een paar zonsop- en ondergangen. Ze bleef nog even wachten. Ze wachtte op een speciale poes. Iemand waar ze naar op keek, en waar ze vooral een paar vragen voor had. Ze wist niet of ze wel de vraag zou durven stellen of het niet te vroeg was dat ze warrior was geworden. Oké, ze was een hele poos mentorloos geweest door het hele Skyclangebeuren, maar toch. Natuurlijk kwam de twijfel pas knagen als ze warrior wás. Niet dat ze wou veranderen. De poes zuchtte. Het was net alsof alle bladeren van de bomen in plaats van op de grond lagen in haar hoofd zaten. Firestar's dood, het Hate gedoe, haar zusje...Ze kreunde en rekte zich uit. Ze werd moe van al het denken. Lightleaf snoof de geuren van haar clangenoten op. Ze twijfelde of ze nu net die geur rook. De bruine poes spitste haar oortjes of ze een geluid kon opvangen.
(eerste post voor Wintersong)

Wintersong had nog wat laatste dingen gedaan, voor ze de den in zou gaan. Echt behoefte aan slapen had ze dan nog niet, maar dat zou hopelijk vanzelf komen als ze eenmaal in haar nest lag. Ze keek dan ook nog een keer het kamp rond voor ze toch maar de den binnenliep. Eenmaal binnen keek ze even kort de den rond voor ze rechtstreeks naar haar nest toeliep. Ze deed het wel voorzichtig, want er waren vast al wel katten die lagen te slapen en die wilde ze echt niet wakker maken. Ze ging dus ook maar snel in haar nest liggen toen ze er was aangekomen en legde haar kop op haar voorpoten neer. Ze sloot haar ogen alleen nog niet, maar luisterde in plaats daarvan naar de geluiden om haar heen.

Lightleaf staarde haar aan. Die witte pels, de geur, dat moest Wintersong wel zijn. Maar liep ze haar nu echt straal voorbij? Ze knipperde met haar oogjes en vroeg zich af of ze droomde. Genegeerd? Door haar? Dramatisch zuchtte de jonge poes. Fijn, nu ging ze hier vast nog eeuwig liggen twijfelen. Met een half oog gluurde ze naar haar oude mentor. Straks viel ze in slaap en dan...Ze stond op en schuifelde dichterbij. 'Wintersong?' zei ze al hard fluisterend. 'Kunnen we ergens praten?' ze wees met haar staart naar de uitgang van de Den. Lightleaf dacht er plots aan dat de warrior hier was om te slapen. Ze schudde het gevoel van zich met het idee dat ze haar had gepasseerd of ze nooit tegen elkaar gesproken hadden.

Wintersong merkte wat beweging op en keek in de richting van waar het vandaan kwam, waar ze merkte dat het Lightleaf was, haar ex-apprentice. "Wintersong?" Ze keek in de ogen van de poes en wachtte of ze nog wat meer te zeggen had. "Kunnen we ergens praten?" Ze had eerlijk gezegd geen idee waarover de poes zou willen praten, maar daar zou ze vast wel achter komen als ze ergens zouden gaan praten. Ze knikte dan ook kort en kwam overeind, waarna ze de poes wenkte en weer de den uitliep. Eenmaal buiten draaide ze zich om naar Lightleaf. "Wil je hier praten of buiten het kamp?" Ze vond het ook niet erg om het kamp uit te gaan, want een nachtwandeling kon ook wel voor een keertje.

'Wil je hier praten of buiten het kamp?' vroeg Wintersong. Lightleaf schudde haar vacht voor wat meer warmte. Ze moest er niet lang over nadenken. 'Buiten, liefst,' antwoordde ze. Het idee dat iemand hun zou horen was angstwekkend. Nu ze voor haar stond vond ze het al moeilijk om het te zeggen, laat staan dat ze met massa's nieuwsgierige katten zou moeten praten. Ze trippelde verder de koude nachtlucht in. De ondergrond was vochtig. Misschien was het dauw net iets te vroeg, dacht Lightleaf. 'Ik hoop dat ik je slaap niet verstoord heb?' begon ze luchtig een gespreksonderwerp. Ze was nu al uit het kamp en wurmde zich langs een struik. Ze wierp een blik achter haar om te kijken of Wintersong volgde.

"Buiten, liefst," Wintersong knikte even kort op dat antwoord. Ze had geen idee wat Lightleaf haar wilde vragen, maar blijkbaar was het iets dat ze liever buiten het kamp besprak. Ze volgde de poes dan ook toen deze het kamp uitging en onderdrukte even een geeuw. "Ik hoop dat ik je slaap niet verstoord heb?" Ze schudde haar hoofd bij die vraag. "Ik kan straks altijd nog slapen." Ze was wel moe, maar ze kon echt nog wel wat langer wakker blijven, vooral als de poes haar nodig had. "Waar wilde je me over spreken?" Misschien was het niet verstandig om er nu al over te beginnen, maar ze had het besluit eenmaal genomen en nu kon ze de reactie van de poes alleen nog maar afwachten.

'Ik kan straks altijd nog slapen,' antwoordde ze. Lightleaf glimlachte, ze vond het leuk dat de witte poes dat zei. 'Waar wilde je me over spreken?' vroeg Wintersong. De bruine poes slikte. Alles wat ze dacht klonk nu heel slap.Ze ging zitten onder een grote eik. Tussen de takken door zag je de zon roze en oranje strepen trekken in de lucht. Het deed haar een beetje denken aan de voorbije lente, terwijl er toen niet eens zo'n lucht te zien was. Lightleaf schraapte haar keel. 'Wel, ik, eu, zat eens te denken en toen..ja,' ze zuchtte. 'Weet je zeker of ik wel een volledige warrior ben?' piepte ze. Goed, het was eruit. 'Nuja, ik ben niet eens geboren in deze clan! En ik vond de training heel leuk enzo, en het ging wel goed, maar nu niet meer zo, en is dat niet best vreemd?. En, hé, dit is raar om allemaal te zeggen. Kijk nu heb ik je zowat wakker gemaakt ook, en voor wat? Je hebt veel ergere problemen dat dit,' ratelde ze plots. Ze kon nog net een 'oei' onderdrukken. Verlegen staarde ze naar haar pootjes. De warrior voelde zich weer een kleine kit. Ze wou dolgraag weten wat Wintersong nu dacht. Ze zou haar waarschijnlijk wel niet uitlachen in haar gezicht, maar diep vanbinnen denken wat ze gedaan had om zo iemand op de leiden. Je wist maar nooit.

In eerste instantie duurde het even voor ze een antwoord leek te krijgen van Lightleaf. De poes was ondertussen onder een eik gaan zitten en Wintersong was haar gevolgd. Ze was namelijk nog steeds wel benieuwd naar wat de poes dwars zat. "Wel, ik, eu, zat eens te denken en toen..ja," Wintersong hield haar kop even iets schuin en keek de poes vragend aan. Dit maakte het namelijk nog steeds niet veel duidelijker. "Weet je zeker of ik wel een volledige warrior ben?" Dat was het probleem dus, ze besloot alleen te wachten tot de poes uitgesproken was. "Nuja, ik ben niet eens geboren in deze clan! En ik vond de training heel leuk enzo, en het ging wel goed, maar nu niet meer zo, en is dat niet best vreemd?. En, hé, dit is raar om allemaal te zeggen. Kijk nu heb ik je zowat wakker gemaakt ook, en voor wat? Je hebt veel ergere problemen dat dit," Ze schudde haar kop langzaam. "Je bent echt wel goed genoeg om een warrior te zijn. Het kan zijn dat je nu wat meer spanning voelt en daardoor gaat alles wat minder, maar blijf gewoon jezelf, want dan komt het vast wel goed." Zei ze en wachtte op de reactie van Lightleaf. Ze had namelijk geen idee of de poes haar zou geloven, maar ze had haar echt geen warrior laten worden als ze dacht dat ze er niet klaar voor was.

"Hm, dat hebben nog eens gehoord...," Even hield de witte poes haar kop schuin bij die woorden. Het leek er namelijk niet op dat Lightleaf haar geloofde en eerlijk gezegd wist ze ook niet goed hoe ze de poes zou moeten overtuigen. "Het is aan jezelf om me te geloven of niet, maar ik zeg gewoon wat ik denk en dan is het aan jou om te beslissen wat je ermee gaat doen." Zei ze dan ook maar. "Ik had je namelijk echt geen warrior laten worden als je er niet klaar voor was." Dat had ze misschien al een keer eerder gezegd, maar toch wilde ze er de nadruk op leggen in de hoop dat de poes haar nu wel zou geloven.

'Het is aan jezelf om me te geloven of niet, maar ik zeg gewoon wat ik denk en dan is het aan jou om te beslissen wat je ermee gaat doen,' zei Wintersong. Lightleaf snoof, ze wou het graag geloven. 'Ik had je namelijk echt geen warrior laten worden als je er niet klaar voor was,' zei ze weer. De bruine poes schoof heen en weer. Ze had niet de bedoeling om Wintersong te beledigen. Ze zei al die dingen op het juiste moment. Net alsof ze dit al vele malen had meegemaakt. Ze haalde trillerig adem. Ze zou níét gaan huilen, of uitvliegen. 'Dus...Bedankt, sorry dat je dit,' ze wees met haar staart naar de omliggende omgeving. 'Moest meemaken,' eindigde ze. Het begon miezerig te regenen. Vanaf dat de eerste druppels de grond raakten voelde Lightleaf de drang om het er allemaal uit de gooien. 'Ben je ooit wel eens , eu, verlieft geweest?' ze had er al direct spijt van, ze leek op een plagerige, kleine, kitten. En dan nog? Wat zou ze daarachter zeggen. 'Sorry, laten we gaan,' murmelde ze en stapte er vandoor. Ze wist niet wat ze precies verwacht had, maar ze schaamde zich op een of andere manier.

Wintersong bleef naar Lightleaf kijken, terwijl ze probeerde in te schatten of de poes haar wel of niet geloofde. "Dus...Bedankt, sorry dat je dit," Waarom begon de poes haar excuses aan te bieden? Dat was toch nergens voor nodig? "Moest meemaken," Het was ondertussen begon met miezeren en schudde ze haar kop om wat van de druppels weg te halen, zonder veel succes. "Ben je ooit wel eens , eu, verlieft geweest?" Even hield ze haar kop schuin bij die vraag. Dat was namelijk eentje die ze niet verwacht had. "Sorry, laten we gaan," Ergens vond ze hoe de poes reageerde maar raar, maar ze vond het niet erg om die vraag te beantwoorden. "Ik ben verliefd geweest toen ik een apprentice was, maar dat is op niks uitgelopen. Waarom vraag je dit eigenlijk?" Ze kon Thornpaw nog wel herinneren, ze had wel iets voor hem gevoeld, maar voor het wat had kunnen worden waren ze uit elkaar gegroeid en was het dus niks geworden. Ze wist alleen niet hoe Lightleaf zou reageren op haar laatste vraag, want ze ging er niet vanuit dat de poes haar de vraag stelde zonder er een reden voor te hebben.

Ze wist dat ze een fout gemaakt had, maar terug kon ze nu toch niet meer. 'Ik ben verliefd geweest toen ik een apprentice was, maar dat is op niks uitgelopen. Waarom vraag je dit eigenlijk?' zei Wintersong. Lightleaf aarzelde. Ze kon het haar niet kwalijk nemen dat ze dan vroeg. Voorzichtig koos ze de juiste woorden in hoofd. Ze moest haarzelf dwingen trager te stappen en niet ervandoor te gaan. 'Oh, je weet wel, niet zo veel ervaring enzo,' ze wou het op een luchtige toon zeggen maar haar stem klonk schor en haar lach op een verkouden vos. Ze schraapte haar keel en likte een paar druppels van een blad terwijl ze zo goed als mogelijk de blik van Wintersong probeerde te ontwijken.

Wintersong keek even kort naar Lightleaf. Ze verwachtte namelijk niet echt een antwoord, aangezien ze niet wist waarom de poes haar die vraag had gesteld. "Oh, je weet wel, niet zo veel ervaring enzo," Als de poes het op een normale toon en normale manier had gezegd had ze haar wel geloofd, maar het leek er niet echt op dat ze de waarheid sprak, ook al moest ze zich nu wel gaan bedenken of ze verder zou vragen of niet. "Ben je verliefd dan?" Dat was misschien niet de handigste vraag om te stellen, maar ze kon nu ook niet meer terug.

'Ben je verliefd dan?' vroeg Wintersong. Lightleaf bleef staan. Ze keek over haar schouder naar de witte poes. Ze vond het niet zo leuk dat Wintersong dat allemaal vroeg, maar het was haar eigen schuld. Ze moest het maar niet gevraagd hebben. Lightelaf kon haarzelf wel op haar hoofd slaan. Maar die beslissing kon ze nu niet meer veranderen, wat ze nu moest doen is antwoord geven. Eerst haalde ze haar schouders op. Dan aarzelde ze. Als ze nee zei geloofde ze haar vast niet. 'Ochja, het zou kunnen,' wimpelde ze het af. Haar ogen vroeg om het los te laten. Na even draaide ze zich om en trippelde weg.

Het was wel duidelijk dat ze de vraag beter niet had kunnen stellen, maar ze kon het nu ook niet meer terugnemen en van onderwerp veranderen was ook geen optie meer. Als eerste haalde de poes haar schouders op, maar zei uiteindelijk toch iets. "Ochja, het zou kunnen," Wintersong besloot dat ze er maar berter verder haar mond over kon houden en ging dan ook achter Lightleaf aan terug naar het kamp. Ze zou het er maar niet meer over hebben tenzij de poes zelf naar haar toe zou komen.