Is that you? ~{Demon}~

De nacht was inmiddels gevangen, maar Quantas had nog steeds geen slaap plaats gevonden. Misschien kwam het omdat hij tot nu toe alleen nog maar bij de boerderijen op jacht gegaan was naar de muizen. Deze waren bij de boerderijen een stuk beter gevoed dan elders, omdat ze het voer van de andere dieren aten. Quantas had er enkele gevangen en opgegeten, voorlopig was de zwarte kater voldaan. Het was te lang geleden dat hij een goede maaltijd had gehad, en deze diertjes waren dan wel zijn favoriet. Na deze maaltijd was hij echter wel toe aan wat slaap, dus de zoektocht naar een slaapplaats was begonnen. Hij wist dat er bij de rivieren in de buurt grotten waren. Dat leek hem een geschikte plaats voor deze nacht.

Quantas begon langzaam zijn tocht richting de rivier, waar hij eerst nog wat zou gaan drinken voordat hij opzoek zou gaan naar een slaapplaats bij de grotten. Onderweg dwaalde zijn gedachtes af naar vroeger, naar zijn moeder. Ze was niet goed geweest voor hem, maar ook niet voor zijn broer. Hij kon het haar niet kwalijk nemen, zijn vader was namelijk ook niet de beste geweest in het opvoeden van zijn kittens, wist hij. Het bewijs was toen hij na enkele maanden weg gegaan was en Quantas samen met zijn moeder en zijn broer alleen had gelaten. Enkele weken daarna was ook zijn broer er vandoor gegaan, en zo bleef hij alleen over met zijn moeder. Tot hij ongeveer een jaar was en vond dat hij zelfstandig genoeg was. Midden in de nacht had hij ook het hazenpad gekozen, en nu vroeg hij zich af of hij wel de goede keus gemaakt had. Maar er was geen weg meer terug. Vanaf de dag dat hij weggelopen was waren zijn gedachte nergens anders dan bij overleven, en het vinden van zijn broer. Wat hij al snel opgegeven had. De wereld was zo groot, Quantas had geen idee waar hij moest beginnen.

Langzaam naderde Quantas de rivier. Dan was het niet lang meer tot de grotten. Hij zette een sprintje richting de rivier en begon gulzig te drinken van het, naar zijn mening, te koude water. Dat maakte hem nu niet zoveel uit want hij was erg dorstig. Eenmaal uitgedronken wilde hij zijn weg vervolgen, maar hoorde hij achter zich een geluid wat hij maar moeilijk kon plaatsen. Hij draaide zich snel om maar zag niets dan de bomen en struiken die hij zojuist achter zich gelaten had. Wat het ook was wat er bewoog, Quantas zou zijn plaats niet verlaten voor hij er achter zou komen wat het was. Ergens hoopte hij dat zijn broer achter die bosjes vandaan zou komen, zoals elke keer dat hij iets had gehoord. Meestal was het gewoon een domme vogel of een ander beest...

De enorme en gespierde kater beende bedachtzaam door een stukje rogue territory. Hij had eigenlijk nooit nagedacht over zijn verleden. Hij wist, ergens dat hij een broertje had. Hij had hem altijd willen beschermen, tot die rotmoeder hem had weggejaagd. Boos boorden zijn massieve klauwen zich in de lossen aarde, en dwaalde zijn blik af naar een kater, die net een grot uit kwam wandelen. Wacht, iets van hem deed hem aan iemand denken, iemand... Snel schudde hij zijn hoofd, wat hij in ieder geval niet zou doen was deze kat zijn oren af klauwen, hij wilde weten waarvan hij hem herkende. Een grote, donkere gestalte verscheen achter de kater kort nadat hij zich naar Demon draaide. Het hoofd van de enorme tabby maakte hij zichtbaar voor de kat, en met zijn lippen vormde hij een woord. 'Bukken, achter je." Waarna hij met een enorme sprong op een gestalte af vloog. De enorme hond kronkelde onder de klauwen van de kater, en de nattige bezweette vacht van het beest liet hem onder de klauwen van de kater ontsnappen. Maar de bloodclanner gaf niet op, en dook onder de nek door, waarna hij omhoog sprong en het mes achterop zijn halsband hardhandig in de keel van de hond stak. "Voortaan een beetje opletten, hm?" Grinnikte hij, toen het levenloze lichaam van de hond op de grond zakte en de kater zich bebloed en al omdraaide naar de andere kat.

Voordat hij goed en wel besefte wat er gebeurde was het kwaad al geschied. Achter hem was een hond, en het geluid wat hij hoorde was een zwarte schim die vervolgens over hem heen gesprongen was en de hond gedood had. Het was allemaal zo snel gegaan dat hij pas door had wat er gebeurt was toen de kater tegenover hem sprak. "Voortaan een beetje opletten, hm?". Quantas wilde meteen antwoorden, maar twijfelde toen hij de kat recht in zijn ogen aan keek. ''Ehh, bedankt.. Maar ik hoorde jou, ik kan niet overal op letten, he.'' Zei hij verontwaardigd. Hij bestudeerde de kater uitvoerig. Hij was groot, van stevige bouw en leek ruig. Ergens schrikte hij Quantas af, maar aan de andere kant leek hij heel vertrouwd, hij wist zeker dat hij de kater kende. Snel spitte Quantas zijn gedachte door en ineens wist hij het, en een gevoel van vreugde ging door zijn hele lichaam, hij mocht dan veel veranderd zijn, maar Quantas wist zeker dat hij zijn broer voor zich had. Om toch het zekere voor het onzekere te nemen en niet meteen bovenop hem te springen. Voor de zekerheid bestudeerde hij de kater nog een keer van top tot teen, maar Quantas wist het zeker, het kon bijna niet anders. ''Demon?'' Vroeg hij toch maar twijfelachtig, anders zou het misschien raar over komen.

Een huivering trok door hem heen toen de kater zijn naam miauwde. Íéts herkende hij van die kater. Verstijfd bleef hij naar hem staren, waarna hij beduusd kleine stapjes achteruit zette en hoofdschuddend de kater bleef aanstaren. "Q-Quantas?" Vroeg hij verward, waarna de enorme tabby op de grond plofte en naar zijn massieve klauwen keek. "D-dat kan niet, jij was bij moeder gebleven, toch?" Stotterde hij, nooit had hij terug aan zijn verleden gedacht, hij had zijn verleden in een doos achterin een hoek van zijn gedachtes gepropt. Nu hij zijn eigen broer voor zich had, veranderde dat en sprong de doos met een luide knal open. Hij schudde al de gedachtes weg, en staarde de kater met enorme ogen aan. "D-dat kan echt niet!" Hij krabbelde totaal in de war naar achteren, en keerde even de rug naar de kater toe om alles op een rijtje te zetten. Broer. Familie. Verleden. "Hoe kan dit?"

Quantas kon goed begrijpen dat Demon verward was. Waarschijnlijk was Demon hem al vergeten en wilde hij helemaal niets met hem te maken hebben. Tenminste, dat was waar Quantas bang voor was. "D-dat kan niet, jij was bij moeder gebleven, toch?" hoorde hij Demon spreken. Quantas dacht heel eventjes terug aan moeder. Ja hij was gebleven ja, omdat Demon hem niet meegenomen had. Vanaf het moment dat Demon vertrokken was had Quantas het nog zwaarder gehad dan eerder. Ergens nam hij het Demon kwalijk dat hij gegaan was, of eigenlijk, dat hij gegaan was zonder hem. Nu was Quantas gegaan zonder zijn broer, en hij had het soms moeilijk gehad. En nu stond hij oog in oog met zijn broer, die zich nu met zijn rug naar hem gekeerd had. Was dit een teken? Wilde Demon niets meer met hem te maken hebben? Was dat dan ook de reden geweest dat hij zonder Quantas weg gegaan was? Zou Demon zich omdraaien om hem vervolgens dood te bijten? Zou hij vluchten? Deze en veel meer vragen spookten door het hoofd van Quantas, en op geen van deze kon hij antwoord geven. ''Ik ben weggegaan van huis.'' zei hij kalm tegen zijn broer. Quantas was bang voor zijn reactie. Voor beide katers was dit een onverwachte wending in hun leven. Waarschijnlijk had Demon het feit dat hij Quantas nooit meer zou zien al lang geaccepteerd. Voor Quantas was er echter altijd hoop geweest dat hij zijn broer terug zou vinden. Zijn broer was de enige van de familie die normaal gebleven was, hoewel hij natuurlijk niet wist of zijn broer inmiddels enorm veranderd was.

"Ik ben weggegaan van huis." Sprak zijn kleine broertje kalm. Hij herinnerde zich nog hoe hij zijn broer had achtergelaten bij zijn familie, schuldgevoel ruiste door zijn lichaam en een boos gevoel rees op naar zijn hoofd, hoe had hij dat ooit kunnen doen? Het was vlak nadat zijn vreselijke woedeaanvallen waren begonnen, en hij had niet gewild dat Quantas daar slachtoffer van werd. "Het spijt me dat ik je daar heb achtergelaten..." De enorme tabby viel even stil, toen hij diep inademde reflecteerde de zon fel op het mes achterop zijn halsband. "...Ik veranderde, en wilde je geen pijn doen." Voorzichtig draaide hij om, starend naar de zwarte kater voor zijn neus, hij stapte wat dichterbij. "Het spijt me Quantas, echt.." De woorden verlieten zijn bek als een zucht, en hij sloot zijn groene ogen voor een paar seconden. Hij voelde dat de demoon die zijn lichaam over nam als hij boos werd nog niet was opgeknapt na het gevecht, en een opgeluchte maar subtiele glimlach verscheen op zijn gezicht. "Ik had nooit verwacht dat ik jou nog terug zou zien. Ik heb eigenlijk niet veel teruggedacht aan het verleden. Ik had het in een soort doos gestopt en weggeschoven achterin mijn gedachten." Opeens ging er een golf van blijdschap door zijn lichaam heen. Zijn eigen broer stond voor zijn neus! Behendig wierp hij zijn halsband af en duwde zich tegen zijn kleine broer aan, met een grote glimlach die hij lang niet meer had laten zien. "Big bro is back!"

De halsband die zijn broer om had maakte hem aan de ene kant angstig, aan de andere kant nieuwsgierig. Er zat een groot mes aan vast en hij had gezien waar het voor gebruikt werd.. Hoe kwam zijn broer aan die halsband? Quantas hoorde zijn broer zeggen dat hij spijt had dat hij hem in de steek gelaten had. Aan de ene kant vond hij het terecht, maar Quantas wist dat hij het niet kon doen. Uiteindelijk was hij ook weggegaan en daar had hij in het begin spijt van gekregen maar deze ontmoeting maakte alles beter. Hij glimlachte naar zijn broer. "Ik ben echt nog nooit zo blij geweest om je te zien, Demon!" Zei hij vrolijk en probeerde hem speels om te duwen. Zijn broer was echter een stuk gespierder geworden. Hij duwde dus wat harder maar het lukte hem niet om zijn broer om te krijgen. Ondanks het feit dat Quantas ook getraind had in de afgelopen maanden. Uiteindelijk gaf hij het op en keek hij naar zijn broer. "Hoelang ben je hier al? Waarom ben je hier eigenlijk?" Er waren zoveel meer vragen die hij zijn broer wilde stellen, maar hij wilde niet opdringerig zijn. Er was voor hen beide nog genoeg tijd om bij te kletsen. "Yeah, dreamteam re-united!"