I am the one I choose to be

Het was de wind die zacht leek te fluisteren door de kale boomtakken. Skinny Love hield haar kop iets omhoog geknikt om er naar te kunnen kijken. Verder was de wereld stil, wachtend op leafbare. Er lag iets ernstigs in de blik in haar gifgele ogen, omdat haar gedachten naar de katten in de bossen gingen. Ze wist dat ze zelf onbewust ook last had van leafbare, dat was een gewoonte die ze nooit kwijtgeraakt was. Het waren haar gedachten die continu gingen naar het aantal prooi en de kou, waarom ze dat deed wist ze eigenlijk ook niet. Het interesseerde haar niet hoe het met andere katten ging, maar ergens wist ze dat dat ook niet helemaal waar was. Ze dacht aan Lilium, Sunset, Birdy en Dice. Ze was om katten gaan geven, iets wat ze zichzelf verboden had om te doen. Toch was het gebeurd, omdat ze simpelweg een geweten had. Toch had ze steeds meer het idee dat ze soft begon te worden nou ze ouder werd, zou dat echt zo zijn? Ze stond op en trok wat ongemakkelijk met haar snorharen. Ooh ooh ooh, waar zat ze toch met haar kop. Ze moest nodig eens de kou uit haar spieren lopen, misschien hielp dat tegen het sentimentele gevoel wat ze opeens kreeg. Ze had zin om zichzelf een trap te verkopen, jammer dat dat niet kon. Langzaam gleed het gevoel weer van haar af en kwam ze tot haarzelf. Met een kalme tred trippelde ze langs de bosrand. Ze maakte zich ook druk om niks, ze was zichzelf en dat was wat er toe deed. Zij voelde zich er prettig onder, dus wat maakte het dan uit. Ze liep verder terwijl ze met haar oren wiebelde en haar omgeving strak in de gaten hield. Ze wist dat ze in de buurt van het Bloodclan kamp kwam en dan lette ze altijd nog extra op. Niet dat ze bang voor ze was, maar ze zou dom zijn als ze niet zou opletten. Het waren wel katten om rekening mee te houden en dat wist ze maar al te goed. Sunset was bij de Bloodclan gegaan en dat moest haar vroegere leerling zelf weten, maar ze vertrouwde ze lang niet allemaal. Sommige hadden de vervelende neiging om opeens aan te vallen. Ze stopte met lopen toen ze vond dat ze dichtbij genoeg was en keek kalm om haar heen, daarna ging ze zitten. Haar oren gespitst en haar bek open, er ontging haar niets.

[First Draco]

Met een zucht nam hij een hap van de dunne muis. Het was rustig in het kamp en niks leidde meer zijn gedachtes of. Dit irriteerde hem. Normaal was er wel iemand waar mij hij kon praten, of iets waar hij op kon jagen. Vandaag had hij beide al gedaan en nu bleef er niks meer over. Zoals altijd in deze periode's van verveling dwaalde zijn gedachtes af naar de minder leuke kant van zijn leven. De kant van dood en verdriet. Nog steeds wist Draco niet wat hij op dit moment moest voelen. Al was het een tijd geleden, het nieuws was teveel geweest voor een keer. Hij was blij vanwege het leuke gesprek met Sunset, verdrietig vanwege Dot's dood en boos omdat het Miles was die haar had gedood. Geen wonder dat hij tegen iedere kat weer anders was. De witte kater had simpelweg geen idee hou hij moest reageren. De laatste tijd had hij bijna geen emotie getoond en dat was niet goed voor hem. De gevoelens hoopte in hem op en het zou niet lang meer duren voor ze tot een uitbarsting zouden komen. Wat er dan zou gebeuren wou hij liever niet weten. Waarschijnlijk zou hij gewoon gek worden. Zijn muis was inmiddels verdwenen en hij begon zichzelf te verzorgen. De helft van de muis had hij niet eens geproefd. Niet veel later was hij ook het schoonmaken van zijn vacht zat, rusteloos stond hij op en begon te ijsberen. Uiteindelijk nam hij het besluit om het kamp te verlaten. Niet voor lang, gewoon een wandeling om zijn gedachten te verzetten. Met haastige passen liep hij het kamp uit, niet lettend op zijn omgeving. Zijn grijze ogen waren gericht op de grond onder hem. Draco zou een gemakkelijke prooi zijn als iemand besloot hem aan te vallen. Pas toen een kittypet geur zijn neus bereikte keek hij op. Daar zat een poes, een kale. Ergens herinnerde hij haar, maar besloot er geen aandacht aan te besteden. Inplaats daarvan zette hij een stap dichterbij en bestudeerde haar. Pas na een vrij lange stilte kwam hij tot een besluit. 'Je bent kaal.' Neen, hij wond er geen doekjes om, het was een puur feit. De poes was toch te oud om hem iets aan te doen.

Ze volgde de kater kalm met haar blik. Ze had hem meteen opgemerkt zo snel hij in haar blikveld verschenen was en was benieuwd of hij naar haar toe kwam, eigenlijk ging ze daar van uit. Even ontstond er iets van herkenning in haar ogen, maar dat dwong ze naar de achtergrond. Volgens mij had ze deze witte kater eerder gezien, waarschijnlijk toen Beware de boel kwam terroriseren, maar dat vergat ze liever. Er waren zo veel katten geweest, dat ze niet met zekerheid meer kon zeggen welke geur bij welke kat hoorde, maar ze dacht dat ze deze geur ook al een keer geroken had. Ach, het deed er ook niet toe, de jonge kat kwam nou in ieder geval haar kant op. Toen de kater voor haar stil stond bleef ze hem aanstaren, met een kalme blik in haar ogen. Toen hij begon te praten schoten meteen haar oren in haar nek en werd haar uitdrukking hard. “Het is u voor jou meneertje.” Haar stem duldde geen tegenspraak. “En jij bent wit.” Vervolgde ze toen droogjes. “En jij hebt jouw vacht niet goed schoongemaakt. Er zit een bloedspetter op je rechtervoorpoot.” Ze bleef hem nog steeds strak aanstaren. “Lastig hè een witte vacht?” Ze had geen moment haar stem verheft of haar toon veranderd, maar haar boodschap was duidelijk. Ze was erg goed om beheerst dingen over te brengen, maar ze zelfs dan wel over te brengen. Ze was duidelijk, maar wel redelijk. Ze zei nooit iets zonder reden en die reden had de andere kat er altijd zelf naar gemaakt. Haar oren bleven in haar nek, al was de rest van haar houding rustig.

Verveeld luisterde hij naar de poes, een arrogante blik in zijn ogen. Hij wist nu zeker dat hij haar herkende, maar liet niks blijken. Het was bijna eng hoe goed hij erin was geworden. Zijn uitdrukking waren onleesbaar geworden. Alleen arrogantie en minachting vormde zich nog regelmatig op zijn gelaat. 'Het spijt me uwe grote kittypet.' Het sarcasme in zijn antwoord was duidelijk te horen. Draco mocht de poes nu al niet. Ze was apart, lelijk, een kittypet en wou ook nog eens u genoemd worden. Alle redenen om haar te haten. Snel gleed zijn blik naar zijn rechtervoorpoot. Hij nam echter niet de moeite om er iets aan te doen. Dan leek het net alsof de poes hem iets had bevolen. 'Beter dan geen vacht.' Geïrriteerd legde hij zijn oren in zijn nek en zette zijn vacht iets op. De houding van de poes stond hem niet aan. Ze gedroeg zich alsof ze de baas over hem was, wat ze absoluut niet was. Hij was een vrije Elite-kat die binnenkort Member werd. Draco had al kittypets vermoord, gevochten, en de halve Twoleg Place onderzocht. Niemand zou de baas overspelen. 'Misschien moet je gewoon oprotten.' Siste hij, expres veel nadruk leggend op je. Terwijl ze daar zo zaten dwaalde zijn gedachtes weer af. Wat zou Sunset hier van denken? en wat zou Dot gedacht hebben. Boos schudde hij met zijn hoofd. Daar moest hij nu niet aandenken. Vooral niet op zulke cruciale momenten als deze. De smerige kittypet moest hier weg en hij zou het zelf regelen.

Ze zei geen woord terwijl ze hem liet uitrazen. Ze bleef hem alleen maar aanstaren met een onbewogen blik. Toen verliet een humorloze grinnik haar keel, er was namelijk niets grappigs aan het gedrag wat hij vertoonde. Hij irriteerde haar mateloos, al liet ze dat niet zien. Dit was dus de reden waarom ze een hekel kon hebben aan jonge katten, ze miste de ervaring. Dan manoeuvreerde ze zichzelf soms in zulke onmogelijke situaties, waar geen uitweg meer uit was. “Nou nou,” Zei ze toen kort. “Ben je klaar, want je verdoet mijn tijd zo en kan ik inderdaad beter weg gaan.” Haar blik werd opnieuw hard, de enige uitdrukking die ze soms aannam. “Maar toch krijg ik het idee dat ik hier even iets recht moet zetten.” Vervolgde ze kalm en toen sloeg ze opeens uit het niets haar poot tegen zijn schouder met uitgeslagen nagels en een kracht die hij niet van haar zou verwachtte. Ze viel hem verder niet aan, het was even een steek onder water om te zien wat hij zou gaan doen. “Ik hoop voor jou dat er ook nog wat zinnigs uit die bek van jou kan komen, dat zou al een stuk beter zijn.” Nog steeds had ze haar stem niet verheft of was er ook maar een teken van woede of frustratie geweest. Ze leek nog steeds de kalmte zelf, al kookte ze van binnen. Dat was pas aan haar te zien als ze dat ook wilde en ze wilde deze jonge kat van zijn stuk brengen, dus liet ze het niet zien. Er lag alleen maar een kalm grimasje om haar lippen.

Geen van beide bewoog voor een korte tijd. Meteen richtte hij beide ogen op de poes toen ze begon te spreken. Haar gebrek aan belangstelling irriteerde hem. Het was alsof ze het geen probleem vond dat hij zich zo gedroeg. In dit geval ging hij er maar gewoon mee daar. Dit was weer zo'n moment waarop hij eigenlijk niet wist hoe hij moest reageren. Arrogant of boos? Het moment waarop haar klauw op hem afkwam was zo onverwachts dat hij nauwelijks tijd had om te reageren. Sissend sprong hij naar achteren, de pijn in zijn schouder verergerend. Draco voelde het bloed door zijn vacht lopen en gromde boos. Hoe durfde de smerige kittypet? En hoe kon ze er zo kalm onderblijven? Hij voelde woede in zich opkomen terwijl hij naar de poes keek. 'Alsof mijn leven al niet ingewikkeld is en dan moet je me ook nog krabben, hoe durf je, smerige straatrat?' Voor dat hij het kon tegenhouden hadden de woorden zijn mond verlaten. Zie daar was het al, de problemen van opgekropte woede. Wat zou het volgende zijn wat hij ging doen, janken, vanwege al zijn verdriet? Niet dus. Het was allemaal de schuld van de naakte poes. Als zij gewoon in haar nest was gebleven had hij nu geen problemen gehad. Had hij een eenvoudige wandeling kunnen maken en zijn gedachtes op een rijtje kunnen zetten. Nu had de poes hem verstoord, dan moest ze de gevolgen maar dragen. 'Mijn ouders zijn dood, Dot is dood, mijn mentor is dood en de enige die aardig lijkt is Sunset. Wat heb ik gedaan om mijn leven zo verpest te krijgen?' Zo dat was eruit, nu moest de poes het maar verder afhandelen.

Er lag nog steeds een kalme uitdrukking op haar gezicht en ze bewoog verder geen spier toen hij weer begon te praten. Toch wiebelde haar oren ietsje toen de naam van haar vroegere leerling viel. “Wel wel wel.” Zei ze na een korte stilte. “Je kunt dus ook nog normaal tegen mij praten,” Er lag totaal geen medeleven in haar gifgele ogen, daar had de jonge kater simpelweg niets aan. Daarnaast vond ze dat hij niet meer verdiend had dan wat logische woorden. Toch was hij nog jong, snel liet ze die gedachten van haar afglijden. Nou deed ze het weer... Wat was er toch met haar aan de hand de laatste tijd, begon ze nou echt soft te worden. De irritatie was niet aan haar te zien, maar ze was kwaad op zichzelf. Nou was er niets mis met haar zelfbeheersing dus daar zou de Bloodclan kat niks van merken. “Elke kat sterft, meestal op het meest ongelegen moment, want de dood van katten waar we om geven komt nooit gelegen.” Ze bleef Draco rustig aankijken terwijl ze dat zei. “Toch zal je het moeten accepteren en verder gaan met je leven, want niemand houdt er rekening mee dat een kat dood is gegaan. Op een gegeven moment zal het jou ook steeds minder raken.” Ze veegde een keer met haar staart over de grond voordat ze verder ging. “Je zult het nooit vergeten, maar geloof me het wordt draagbaar.” Ze bewoog nog een keer met haar oren. “Dus mijn voormalige leerling zoekt ook het gezelschap van katers op, interessant.” Jaja, jonge katten werden groot en dat ging toch altijd sneller dan dat ze zelf doorhad. Toen richtte ze haar aandacht weer op de kater. “En je leven is niet verpest, zo voelt het nu. Alles lijkt nou zwart en negatief, maar praat er over en geef toe aan jezelf dat het je pijn heeft gedaan. Geef het een plekje, dan kun je verder gaan met je leven en ook het positieve weer in kunnen zien.” Ze hield verder haar bek en keek hoe haar woorden bij hem aankwamen en of ze überhaupt wel aankwamen. Of dat hij te veel van streek was om naar haar te luisteren, dat kon ook, dan zou ze omdraaien en weglopen want dan had het geen zin om te blijven.

De reactie van de poes was niet wat hij verwacht had. Wat dan wel wist hij niet, maar zeker niet dat ze zo kalm zou zijn. Hij had net zijn halve levensverhaal verteld, ze kon op zijn hoogst medelijden hebben. Of in woede uitbarsten, desnoods huilen omdat het haar herinnerde aan haar eigen jeugd, maar deze kalmte moest verboden worden. Dit irriteerde hem en zijn volgende antwoord was dan ook niet meer dan een snauw. Tuurlijk kon hij praten. 'Je meent het, naaktrat?' Zijn irritatie was duidelijk te horen in de woorden die hij koos. Toch leek de kittypet kalm door te gaan. 'Het is maar wat je 'nooit gelegen' noemt.' Nauwelijks hoorbaar ging hij door met mompelen. 'Ik heb mijn eigen ouders vermoord, dat kwam zeker ongelegen. De dood van Dot door Miles vast ook. Natuurlijk, allemaal ongelegen.' Nog steeds zachtjes mopperend luisterde hij naar de rest van de wijze raad. Draagbaar? Natuurlijk, vooral sinds beide zijn schuld waren. De poes bewoog met haar oren en Draco liet automatisch ook zijn linkeroor even trillen. Gewoon om te tonen dat hij best kon wat de smerige kittypet kon. Zijn witte staart zwiepte heen en weer terwijl de poes door ging. Haar volgende zin bracht een aantal vragen bij hem op. 'Bedoel je Sunset? Dan kan ik je informeren dat ze gelukkig is met...' Even zweeg hij, nadenkend over het bester woord. Toen kreeg hij een brilliant idee. 'Mij.' Niks aan hem verliet dat het een leugen was. Een zucht verliet zijn mond terwijl de poes doorging. Praat erover, natuurlijk dat hij daar niet zelf aan had gedacht. Er waren ook zoveel katten waarmee hij kon praten. De vraag was of er überhaupt iets positiefs was in zijn leven. 'Wel, prima. Fantastisch advies hoor. Gewoon alles vergeten en positief woorden. Nou, noem dan iets positiefs. Dat is er niet!' De laatste zin kwam er meer als een kreet uit. Met een nieuwe zucht sloot hij zijn mond en keek naar de poes. 'Alleen Sunset en haar ga ik vast ook wel weer verliezen.'

Ze zag aan hem dat het hem irriteerde hoe ze reageerde op zijn klaagzang. Met dat interesseerde haar niet, hij kon naar haar luisteren op deze manier en anders helemaal niet. Toen hij haar opnieuw naaktrat noemde, accepteerde ze het niet meer. Opnieuw zonder waarschuwing schoot haar klauw weer uit met uitgestoken nagels, dit keer tegen zijn andere schouder. “Nog één keer bloedfanaat en ik hou me niet meer in.” Ze klonk nog steeds kalm terwijl ze hem doordringend aanstaarde. Ze meende wat ze zei en ze wist dat de jonge kat haar onderschatte, maar dat zou hem dan nog duur komen te staan. Ze had veel meer ervaring dan dit jonge ding en ze was niet van plan om zich in te houden als hij het er echt naar maakte. “Als je er een betere omschrijving voor weet ga je gang ik ben een en al oor.” De toon die hij aansloeg begon haar steeds meer te irriteren. Soms kon ze jonge katten echt niet uitstaan, zeker jonge katten die zo deden. Dan konden ze nog zo erg met zichzelf in de knoop zitten, je hoorde respect te hebben. Ze schoot in de lach, een harde emotieloze lach toen hij zei dat Sunset gelukkig was met hem. “Dat mocht je willen.” Ze klapte haar kaken weer op elkaar en staarde hem weer aan. “Ze is veel slimmer dan dat. Misschien als je wat respectvoller wordt, maar zo kom je nergens.” Ze zei waar het op stond, ze hield zich niet in, dat deed ze nooit. Haar woorden waren hard, maar wel terecht, er was een reden dat ze zo tegen je sprak. “De eerste stap is dat je wat dankbaarder bent dat je op deze wereld rond mag lopen, als je daar niet dankbaar voor bent dan kan ik beter meteen je keel doorbijten.” Sprak ze na zijn woorden over dat er niets positiefs was. Er was niets aan haar te zien dat ze een grapje maakte, want dat deed ze ook niet. “En Sunset is niet zo makkelijk klein te krijgen, dus of je doet net zo tegen haar als je tegen mij doet want dan raak je haar zeker kwijt of ze blijft waar ze nu is. Dat is jou eigen inbreng, dat heb je in jouw eigen poten.” Ze kende Sunset door en door, ze had haar immers zelf geleerd hoe de wereld in elkaar stak.

Zijn haat voor de oude poes begon steeds meer te groeien. Vooral het feit dat hij zich zo op zijn gemak bij haar voelde irriteerde hem mateloos. Het hoorde niet zo te zijn. Het gevoel dat de poes hem gaf was niet juist. Alsof hij haar zijn problemen kon vertellen en ze nog zou luisteren ook. Iets wat gewoon onmogelijk was. Zijn problemen waren zijn problem, die gingen de poes niet aan. En haar advies was waardeloos. Bovendien had ze hem nu al twee keer verwond met haar nagels. Dit moest stoppen maar ze ging gewoon door met haar advies, nutteloos advies. Het stomme was dat hij niet kon weglopen. Het kamp was vlakbij, maar iets hield hem tegen. Waardoor hij des te meer hekel kreeg aan het 'iets' en aan de kittypet. 'Ik weet zeker een betere omschrijving, namelijk; het zoveelste stukje van mijn leven verpest.' Daar deed hij het weer. Zonder dat Draco het wou was zijn gezeur alweer ontsnapt uit zijn mond. Misschien kon hij beter zwijgen, dat zou voor beide een voordeel zijn. Haar nieuwe opmerking zorgde er echter al weer voor dat hij opnieuw sprak. 'Hoe zou jij dat weten? Sunset en ik zijn samen, jouw idiote opmerkingen kunnen dat niet veranderen.' Weer beging hij dezelfde fout. Zodra hij praatte stopte hij niet meer. Boos boordde hij zijn nagels in de aarde. Iets wat bijna een gewoonte begon te worden. 'Dankbaar?' Een spottende lag verliet zijn mond. 'Natuurlijk, ik ben zo dankbaar.' Met samengeknepen ogen keek hij naar de kale poes. Haar dreigement maakte geen enkele indruk. Alsof zo'n oud mormel hem iets kon aandoen. Hoe oud moest ze wel niet zijn, 120 à 130 manen? Pas bij de laatste zinnen van de poes was hij het met haar eens. Zuchtend klapte de witte kater zijn nagels in voor hij sprak, zijn woorden zorgvuldig uitkiezend. 'Denk je nou echt dat ik haar zo behandel? Haar kwijt raken door mijn eigen schuld is niet mijn angst. Ze trekt ongeluk aan, voor je het weet is het dodelijk.' Angst klonk door in zijn laatste woorden. Pas nu hij het hard op uitsprak werd de waarheid duidelijk. Sunset had het zelf toegeven over haar ongeluk, wat nou als het fataal was?

Ze zag het door de manier waarop hij naar haar keek, de blik in zijn ogen. Ze irriteerde hem en dat was goed, dan luisterde hij tenminste. Waarschijnlijk wist hij ook wel ergens dat ze gelijk had, maar wilde hij dat niet aan zichzelf toegeven. Nou, liet hem maar lekker even denken. Straks wanneer hij terug zou lopen naar het kamp dan moest hij haar woorden nog steeds herinneren en op deze manier zou dat zo zijn. Het was goed als hij erover zat te kniezen, misschien kwam hij uiteindelijk dan tot dezelfde conclusie als zij gekomen was. Als hij dat niet deed dan was dat zijn probleem, maar dan kon hij ook geen steun meer van haar verwachten. Ze rolde met haar ogen toen hij voor de zoveelste keer onzin begon uit te kramen. “Ach alsjeblieft zeg doe niet zo zielig.” Ze staarde hem strak aan. “Je lijkt net een verwend nest zo en ik betwijfel ten zeerste dat je dat bent.” Ze zwiepte geërgerd met haar lange staart. “Dus gedraag je er dan ook niet naar.” Haar oren begonnen een tikje opzij te staan richting haar nek toen hij verder ging. “Ik ken Sunset veel langer dan jou, want ze is onder mijn hoede opgegroeid. Dus je hoeft mij niet te gaan vertellen hoe ze is begrepen? Als ze met jou was dan had ik jouw geur veel sterker in haar vacht geroken.” Daarna kwam er weer een kalm grimasje om haar lippen terwijl ze naar hem luisterde. “Ja Sunset heeft mij vaak genoeg verteld dat ze ongeluk aantrekt. Ze is soms ook behoorlijk onhandig.” Dat was simpelweg een feit. “Maar ze trekt het niet aan, ze zoekt het onbewust op. Dat probeer ik haar nog steeds aan het verstand te brengen. Ik vraag me dus ook vaak genoeg af of dat ooit gaat veranderen, maar ze is sterk. Als ze niet te ver gaat dan overleefd ze het wel.” Ze nam de kater met nieuwe interesse op. Gaf hij om haar vroegere leerlinge?

Met sierlijke passen liep Zira op de Young One af, die gezellig met een kittypet stond bij te babbelen. De wind rukte hard aan de vacht van de poes, maar ze was sterk en ze viel zeker niet door zo'n klein beetje om. Met een harde snuif keek ze van de een naar de ander, haar klauwen in de grond borend zodat ze haar evenwicht zou behouden. De kittypet was oud en lelijk, terwijl de Young One jong en redelijk knap was. Wat moesten de twee van elkaar? Haar bloedrode ogen glinsterden vervaarlijk toen ze miauwde: "Wat hebben we hier?" Een afkeurende toon was makkelijk op te maken in haar stem en ze keek de witte kater, die ze nu herkende als Draco, ook niet geruststellend aan. Hij zou van haar wel een opdonder krijgen. Ze siste zachtjes naar de oude poes, aangevend dat zij sterker was en dat ze dus niks hoefde te proberen.

Verontwaardigd vernauwde hij zijn ogen tot spleetjes. Hij was zielig aan het doen? Wel het was de poes die had gekozen om überhaupt naar hem te luisteren. Ze had kunnen weglopen, hem aanvallen of negeren. Maar zij besloot hem te antwoorden en advies te geven. Wel hij was inderdaad niet verwend en gedroeg zich ook niet zo. Over het algemeen had hij een normaal leven en daar hoorde dood bij. Katten die geliefde verloren mochten verdrietig zijn, het was normaal. In feite was het de poes die raar was. Bovendien was zij een kittypet en dus het verwende nest van hun tweeën. Toch protesteerde hij niet en luisterde naar haar woorden over Sunset. Inmiddels was het duidelijk dat de kittypet een soort mentor van Sunset was geweest. Mooi, dan zou hij de zwarte poes hier niks over vertellen. 'Het ongeluk opzoeken? Heb je enig idee wat er allemaal met haar is gebeurd?' Dit maakte hem opnieuw boos. Snapte die smerige kittypet dan niet dat hij bezorgd was. Ze lachte gewoon, alsof het haar niks kon schelen. 'Ze is twee keer bijna dood gegaan aan een tak door haar lichaam, twee keer bijna door een boom en ze is een keer maar net ontsnapt aan brand!' Zwaar ademend keek hij naar de poes. Draco was inmiddels overeind gekomen en zat in vechthouding. Ze was tenslotte maar een oude kittypet, die kon niks. Helaas kwam het nooit tot aanvallen, of helaas, misschien was de komst van een nieuwe poes nog wel beter. Als hij zich niet vergiste was het Zira die bij hun was komen staan. De jonge kater ving de afkeurende toon in haar stem op en kromp inwendig in elkaar. Hij moest deze situatie snel redden. Het voordeel was dat hij nu zoveel meer durfde, de oude kittypet kon hem toch niks aandoen nu. 'Ik was op jacht toen deze smerige naaktrat met aansprak. Ik wou haar wegjagen maar ze moet minstens 500 manen zijn, dus het leek me een beetje onbeleefd om haar aan te vallen.' Sprak hij snel. Meteen daarna klapte hij zijn nagels uit om te bewijzen dat het echt zijn bedoeling was. Zira zou hem toch wel beschermen van de kittypet.

Ze knikte toen hij vroeg of ze wel wist wat er allemaal met haar gebeurde. “Ja dat weet ik, dat is niet ontstaan van de een op de andere dag.” Ze knikte ernstig toen hij verder ging. “Ik snap jou bezorgdheid, die heb ik zelf ook vaak genoeg gehad.” Hij was boos, blijkbaar had ze op zijn teentjes getrapt. “Sunset heeft helaas vaak pech, maar echt het komt wel goed met haar.” Ze nam de jonge kater kalm op. “Ze kan voor zichzelf zorgen.” En dat meende ze met heel haar hart. Sunset was geen zwakke kattin, ze was sterk. Ze zou zich niet zomaar klein laten krijgen. Ze negeerde de gevechtshouding die de kater aangenomen had. Toen ze ruw verstoord werden door een andere Bloodclan poes zwiepte ze even verstoord met haar staart. Ze hield er niet van om opeens op deze manier onderbroken te worden. Ze stond op en keek rustig van de één naar de ander, er was geen enkel teken bij haar te ontdekken dat ze hier ook maar enigszins zenuwachtig van werd. Ze zouden haar onderschatten zoals ze allemaal deden, want ze had wel voor hetere vuren gestaan. Ze was razendsnel en slim, ze was een ervaren vechter. Deze poes was dan wel ouder dan de kater, maar ze had nog steeds niet de ervaring die zij wel had. Haar gifgele ogen stonden emotieloos en beheerst. Toen boorde haar blik zich in die van de Bloodclan poes. “Voordat jij ons gesprek zo ruw kwam verstoren probeerde ik met jou clangenoot te praten.” Ook de opmerking die jonge kater maakte negeerde ze compleet, het was geen opmerking die het waard was om op te reageren. Hij loog en daar ging ze gewoon niet op in. De krassen op zijn huid die zij toegebracht had maakte in haar ogen genoeg duidelijk. Ze had haar oren in haar nek gedraaid en ze keek even weer naar de jonge kater, maar toen staarde ze de poes aan. De poes probeerde te laten zien hoe sterk ze was, maar Skinny Love staarde haar alleen maar droogjes aan. Ze was niet onder de indruk van het vertoon van de twee katten voor haar. “Heb je last van je keel?” vroeg ze toen poeslief aan de andere poes. “Er komt en raar geluid uit je keel.” Haar stem had haar normale klank weer aangenomen. Streng, maar kalm.

De bloedrode ogen zagen wel dat Draco in elkaar kromp, maar als hij een goede Bloodclanner was zou hij wel liegen. 'Ik was op jacht toen deze smerige naaktrat met aansprak. Ik wou haar wegjagen maar ze moet minstens 500 manen zijn, dus het leek me een beetje onbeleefd om haar aan te vallen.' Zoals ze al dacht, een leugen, maar dat maakte haar op het moment niet uit. Het was goed dat hij haar over de oude kattin koos. "Hm, vandaar." Miauwde ze ook terug en ze keek met gespeelde medelijden naar de oude poes, die met haar staart sloeg als teken van irritatie. “Voordat jij ons gesprek zo ruw kwam verstoren probeerde ik met jou clangenoot te praten.” De naaktkat leek totaal niet onder de indruk van de verschijning van Zira en deze vernauwde haar ogen. Dat had ze zelf ook best door. Ze inspecteerde Draco, en zag dat hij een aantal krassen op zijn lichaam had. Ze waren vers, en met haar ogen nog steeds vernauwd keek schatte ze de ander in. Ze siste, dit kon de kittypet niet gedaan hebben. “Heb je last van je keel?” Vroeg het ding aan haar en met een vragende blik keek Zira haar aan. “Er komt en raar geluid uit je keel.” Woedde rees op en ze begon te cirkelen, om de kittypet heen, de ander opnieuw aan het inschattend. Goeie nagels, sterke spieren, zelfvertrouwen... Dit kon niet zomaar een door mensen geadopteerde poes zijn.

Tijdens het gesprek tussen Zira en de kittypet sprak hij geen woord. In plaats daarvan hield hij zich bezig met zijn eigen gedachten. Zou de poes gelijk kunnen hebben? Hij had al ervaren dat Sunset best kon vechten, maar de wending van de natuur kon ze niet veranderen. Met een zucht sloot hij zijn ogen, proberend de geluiden van de twee katten te bannen. Het bleek geen succes te hebben. Draco kon nog steeds duidelijk het gesis horen van zijn clangenoot. Zijn ogen vlogen weer open. Tijd voor een nieuwe tactiek. Tenslotte zou de naakte poes toch niet kunnen terugvechten, maar waar kwamen de wonden op zijn schouders dan vandaan? Wel, ze had een clankat kunnen zijn, maar nu was ze dat duidelijk niet meer. Geen wonder. Geen enkele leider die goed bij zijn hoofd was zou een kale kat in zijn clan willen. Bovendien was ze al oud. Al met al was de situatie volledig in zijn voordeel. Als hij in de problemen kwam kon Zira hem redden en hij met gemak vluchten. Het kamp was vlakbij. Een sluwe grijns verscheen op zijn gelaat. Drie...twee...een... Zijn klauw schoot langs de kop van de poes. Door de weerstand merkte hij dat het raak was, al gingen zijn nagels niet heel diep. Meteen sprong hij weer achteruit. Zijn lichaam om te rennen. De oude poes zou hem nooit kunnen bijhouden. 'Há, naaktrat' snauwde hij trots 'dat had je niet verwacht.' Uitdagend zwiepte hij met zijn staart. 'Misschien moet ik Sunset alvast vertellen dat je gestorven bent, daar ziet het er namelijk wel naar uit.' Ergens vond hij het wel jammer dat hun gesprek voorbij was. Misschien kon hij haar een andere keer langer springen. Maar eerste zou hij aan Zira bewijzen dat hij geen slap kitten was.

Kalm volgde ze de Bloodclan poes met haar blik terwijl ze rondjes om haar heen begon te cirkelen. Ze bleef gewoon zitten, al waren haar spieren aangespannen. Ze zag dat ze haar aan het inschatten was. Ja, kijk maar eens goed schoot er door haar kop. Ze had haar hele leven gevochten om in leven te blijven, dus ze was niet zomaar van haar stuk te brengen. Ze was een moment zo op de poes gericht dat ze de klauw van de jonge kater niet aan zag komen, totdat het te laat was. Zijn nagels raakten haar maar oppervlakkig omdat ze uit instinct haar kop wegdraaide. Toch welde er wat bloed op, op haar wang. Niet dat dat haar wat interesseerde. Haar hele lijf zat onder de littekens oude, maar ook enkele nieuwe die ze opgelopen had tijdens de speelkwatiertjes van Beware. Ze wierp even een veelbetekenend blik naar de poes toen de jonge kater opnieuw allemaal onzin begon uit te kramen. “Zeg kan jij je clangenootje niet een beetje in toom houden?” Vervolgde ze rustig terwijl ze opstond. “Hij laat jullie namelijk dom lijken en dat is niet zo goed voor het imago van de Bloodclan.” Ze deed verder niets maar keek van de één naar de ander. Ze was niet van plan om aan te vallen, tenzij ze het er echt naar maakten. Tot die tijd zag zij totaal geen reden om haar klauwen vuil te maken. Plots boorde haar blik zich in die van Draco, totaal onverwachts. Er lag een sluw grijnsje om haar lippen terwijl ze haar kop schudde. “En Sunset zou je uitlachen als je dat zou komen vertellen.” Daarna verdeelde ze haar aandacht weer over de twee katten. Ze was er op getraind om meerdere katten in de gaten te kunnen houden en daarop razendsnel in te kunnen spelen. Ze zou de fout niet nog een keer maken om de jonge kater niet in de gaten te houden.

Haar clangenoot leek het te begrijpen en de smaak te krijgen, toen hij zijn nagels over haar kop heen haalde. Met een trots gevoel keek ze de ander aan. Nee, ze was niet trots op hem, maar trots op haarzelf. Net had hij nog gezellig gepraat met de kittypet, en met één stemverheffing kon ze hem al helemaal omdraaien zodat hij zich tegen de ander keerde. Ontspannen ging de rode poes zitten, toekijkend hoe Draco snel weer terug sprong en een renhouding aannam. Dat was weer jammer. Bloodclanners waren niet bang voor kittypets, hoe vreemd ze ook waren. 'Há, naaktrat' miauwde haar clangenoot trots. 'dat had je niet verwacht.' Zijn staart zwiepte heen en weer, en eigenlijk zag het er best lachwekkend uit. 'Misschien moet ik Sunset alvast vertellen dat je gestorven bent, daar ziet het er namelijk wel naar uit.' Zira spitste haar oren. Sunset? Dat was die kat die haar toen aangevallen had. Maar voordat ze er wat over kon zeggen, begon de naaktkat weer te praten. “Zeg kan jij je clangenootje niet een beetje in toom houden? Hij laat jullie namelijk dom lijken en dat is niet zo goed voor het imago van de Bloodclan.” Met een gemene grijns keek de poes de ander aan. "Oh, ik zou hem makkelijk in toom kunnen houden. Ik zou hem zo kunnen vermoorden, als ik wil. Maar hij laat jou dom lijken, niet de Bloodclan." Hoofdschuddend keek ze de oudere kat aan. "Want hij ziet er zo, zoveel sterker uit dan jou." Weer begon de discussie over Sunset, en nu kreeg Zira wel de kans om erover te beginnen. "Sunset, hm? Is dt een vriendin van jullie beide?"

De gemene grijns van de kattin deed haar niets. Ze bleef haar stoïcijns aanstaren, met een kalme blik in haar gifgele ogen. “Vind je?” zei ze daarna rustig. “Hij krabt mij in mijn gezicht en gaat er dan als een haas vandoor en dat vind jij sterk?” Er kwam een geamuseerd grimasje om haar liggen. “Dat is best interessant, want dat betekend dat jij het zelf ook niet helemaal begrepen hebt.” Haar blik gleed een kort moment naar de kater, maar daarna keek ze de poes weer aan. Er was nog steeds niks veranderd aan haar houding, alsof het haar helemaal niets interesseerde en eigenlijk deed het dat ook niet. Het was te laat om om te draaien en weg te gaan en dat was ook de enige reden dat ze bleef staan waar ze stond. Niet omdat ze het nou zo leuk vond, want ze vond het hoogstens irritant dat kleinerende gedrag. Toen begon de poes over Sunset en ze knikte. “Zoiets ja, al blijf jou clangenoot bij hoog en bij laag beweren dat hij haar partner is. Al heb ik geprobeerd uit te leggen dat ik dat dan wel in zijn vacht geroken had.” Ze keek opnieuw even naar de kater met een emotieloze blik in haar ogen, voordat ze de poes weer aankeek.

Zacht sissend bleef hij voor de poes staan. Zijn opgezette vacht zorgde ervoor dat hij groter leek en hij genoot ervan. “Zeg kan jij je clangenootje niet een beetje in toom houden?” 'Kan ze niet.' antwoordde hij nog voor Zira kans kreeg om te antwoorden. De kittypet vervolgde echter kalm. Gelukkig antwoordde Zira al, ook al klopte het niet. Zo makkelijk hielde ze hem niet in de toon. Bovendien zag hij er niet alleen sterker uit, hij was ook sterker. In tegenstelling tot de poes was hij nog jong en kon hij vechten. Misschien kon zij ook nog vechten maar in ieder geval niet zo snel als hij. 'Uitlachen? Ik denk het niet.' Vol arrogantie keek hij naar de kattin. Ze kon hem nu wel recht aankijken, maar hij voelde geen angst. Het enige wat hij deed was kil terugkijken. “Zoiets ja, al blijf jou clangenoot bij hoog en bij laag beweren dat hij haar partner is. Al heb ik geprobeerd uit te leggen dat ik dat dan wel in zijn vacht geroken had.” Zuchtend rolde hij met zijn ogen. 'En wie zegt dat jouw neus zo goed werkt. Bovendien heb je geen bewijs.' De blik van de kale kat ging weer zijn richting op. Ijzig keek hij terug, zijn tanden een beetje ontbloot. Draco was niet bang.

Onderwerp: Re: I am the one I choose to be