Ergens had hij wel kunnen verwachten dat de kater het niet helemaal wist. Toch zuchtte hij zachtjes, het deed pijn om alles opnieuw te vertellen. 'Het is wel mijn schuld.' Black zei dit absoluut niet om medelijden te krijgen maar gewoon omdat dat een feit was. Een klein pijnlijk feit dat hem niet met rust wou laten. 'Als ik ook maar iets sneller was geweest had ik Mist kunnen redden. Dan had die smerige Rogue haar nooit iets kunnen aandoen.' Even sloot de zwarte kater zijn ogen om de kalmte te bewaren. Dit was namelijk het pijnlijkste gedeelte van zijn verhaal. 'Ze ging dood doordat ze zwanger was en hoe oneerlijk het ook is, ik geef mijn zoon de schuld.' Toen hij de woorden eenmaal had uitgesproken voelde hij zich ietsje beter. Zijn zorgen en problemen waren nu niet meer zijn geheim. Blackwing wist niet of zijn oom hem ook kon verder helpen. Maar alleen het praten al was genoeg. Meer had hij niet nodig, meer wou hij gewoon niet. Behalve dan zien dat zijn zoon gelukkig was. Dat was het enige wat er nog geregeld moest worden.