Resting place {open}

Nog niet langer dan een halve dag was ze buiten het kamp geweest, maar toen ze met een gevangen ekster de bekende wanden binnen kwam, zakte ze bijna door haar poten toen ze haar prooi op de stapel had gelegd. De pijn drong door tot in haar lijfje en met dichtgeknepen ogen zakte ze neer op de grond, waar ze bezorgd haar pootkussentjes begon te liggen. Maar natuurlijk kwam de pijn daar niet vandaan, maar ze moest toch iets verzinnen zodat katten het niet zouden merken?
Maar natuurlijk zouden katten het wel merken. Een buik die steeds meer begon op te zetten en steeds meer aandacht begon te vragen. Met oren in haar nek legde ze haar kop op haar witte voorpoten en slaakte een diepe zucht, waarna ze haar oogleden even op elkaar liet gaan. Maar met een klap sloeg ze die weer open toen ze pootstappen hoorde. Gepakt?!

OOC; Open~

Dauntrose draaide zich op haar rug. Het zwakke zonnetje verwarmde haar witte buik. Een paar pootstappen lieten haar oogleden optillen. Ze zag Runningvole ondersteboven een ekster op de prooihoop leggen. Rustig sloot ze haar ogen weer, maar gekreun deed haar weer wakker maken. Ze draaide zich om en stond op. Ze zag de dochter van Shrewstar haar kop op haar poten leggen, ze zag eruit alsof ze elk moment kon gaan gillen van de pijn. De mooie calico poes trippelde eropaf. Bijna meteen schoten diens ogen open. Running had een goed gehoor zeg. Daunt ging naast de poes liggen. Vandaag was het een luie dag. "Hoe gaat het ermee?", miauwde ze vriendelijk.

Met een rustige tred kwam de jonge kater naar binnen. Hij had opnieuw een haas weten te vangen, misschien was hij echt wel zo snel als die dingen, zoals Rough hem eens had verteld... Hij wandelde met een snelle pas naar de stapel en neeg zijn kop om het bruine dier erop te leggen. Zijn groene ogen gleden even over de prooien heen, maar hij hield halt bij het zien van zijn tante, die pijn leek te hebben. Met een rustige stap kwam hij dichter en duwde hij even zijn snuit tegen haar kopje aan. "Hebt u pijn?" zei hij terwijl hij haar even bekeek. Zijn stem klonk gevoelloos, net als zijn ogen.

Haar oren hadden haar inderdaad niet in de steek gelaten, want plots kwam er iemand naast haar liggen. Wat ongemakkelijk draaide ze zich zo, dat haar buik niet extreem veel op viel en liet haar blauwe ogen over een calico glijden, de naam Dauntrose schoot haar binnen. "Ja, ja, alles is goed." Kwam er wat gehaast uit, waarna ze plots een koud tussen tegen haar kop kreeg. Ongemakkelijk keek ze op zij en zag nu een jonge apprentice naast haar staan. Nee.. haar neefje zelfs.
"Hebt u pijn?" Ze werd wat ongemakkelijk van de vraag en de toon, maar schudde toen haar kop. "Nee.. uh.. het gaat Lurkingpaw. Dankje." Murmelde ze toen met een waterig glimlachje.

De kattin schudde haar kop. "Nee.. uh.. het gaat Lurkingpaw. Dankje." Hij knikte even naar haar. Hij kende haar niet zo goed, maar ze was eigenlijk altijd al vriendelijk tegen hem geweest en hij was wel niet zo gemeen om haar gewoon te laten lijden. "Als u iets nodig hebt, moet u het maar zeggen," zei hij met een knikje waarna hij even naar de andere kattin keek. Hij vernauwde even zijn ogen, maar zei verder niks.

"Hebt u pijn?" Ze keek om en liet haar blik vallen op een knappe apprentice, Lurkingpaw. "Ja, ja, alles is goed." Dauntrose keek weer naar Runningvole. Ze knikte vriendelijk, maar geloofde de poes niet echt. "Nee.. uh.. het gaat Lurkingpaw. Dankje." Lurking keek naar haar en zij knikte. "En hoe gaat het met jouw?"

Flut sorry~