Ceremonie december

Twee nachten geleden was het begonnen. Een tintelend, kietelend gevoel dat in de puntjes van mijn tenen was begonnen en nu mijn hele lichaam beheerste. Het was geen verlammende angst, wat het eerst was geweest. Nee, nu was het meer een soort van opwinding, nieuwsgierigheid. Misschien wilde ik dan toch wel ouder worden. Nee, zo ver was ik nog niet. Maar ik was niet meer bang. Ik liet alles gewoon op me af komen, gewoon zien wat er zou gaan gebeuren. Misschien was deze verandering in mijn "instelling" niemand opgevallen, maar voor mij was het alsof ik van de middeleeuwen naar de renaissance was gegaan. Ik was weer vrolijk, nieuwsgierig en speels. Ik genoot van mijn laatste tijdje als kitten en probeerde zo min mogelijk aan de toekomst te denken. Maar, toen een paar dagen geleden de geruchten over de naderende ceremonie me hadden bereikt, spookte het constant door mijn hoofd. Ik was er niet meer bang voor, maar het bracht wel een ander gevoel met zich mee. Spanning, verwachting. Ik was nieuwsgierig naar wie mijn mentor zou worden, hoe het leven zou zijn. Zou ik het wel allemaal kunnen bijbenen? Zou ik mijn taken aankunnen? Deze vragen hielden me 's nachts wakker, maar ze waren niet meer angstaanjagend. Ook vannacht had ik niet kunnen slapen, nog slechter dan eerdere nachten. Iets in me zei dat dit de laatste nacht in mijn vertrouwde nest was. Ergens was dat maar goed ook, want het begon hier aardig krap te worden. Maar toch zal ik het knusse, veilige en zorgeloze gaan missen. Het gezellige gebabbel van de queens. Het vrolijke gespeel van de kittens. Een brok verscheen in mijn keel. Dat ik er niet meer bang voor was, wilde niet zeggen dat ik het niet meer jammer vond. Ik sloot mijn oogjes, en luisterde naar de slapende katten om mijn heen. Hun ademhalingen waren over het algemeen regelmatig, en af en toe bewoog een slapend lijfje zich even. Grinnikend bedacht ik me dat, als het helemaal niet zo verschrikkelijk zal zijn, ik me voor niets zo'n zorgen had gemaakt. Maar dat deed er niet meer toe. Ik had al genoeg tijd verspild. Zuchtend ging ik verliggen, zodat ik een beetje overzicht had over de Nursery. Mijn oog viel op een klein nest, met twee vrij jonge kittens en hun moeder erin. De kittens waren ongeveer een Moon oud, en waren waarschijnlijk niet op de hoogde van hoe de wereld in mekaar zat. Toen ik zo oud was, had ik daar in ieder geval geen besef van. Ik was jong en onbezorgd geweest. Had het idee dat mij en mijn dierbaren niets kon overkomen. Maar niets was minder waar. Met een grimas op mijn gelaat dacht ik terug aan de avond waarin Lurkingkit me had aangevallen. Ik kon dat nog steeds niet helemaal geloven, en dacht er niet graag aan. Toch was de pijnlijke ervaring moeilijk te vergeten, helaas. Maar ik merkte dat ik begon af te dwalen en richtte me weer op de geluiden die het donker met zich meebracht. De vrede die deze nacht uitstraalde maakte me rustig, en ik viel uiteindelijk in een lichte slaap.

Met de gloren van de ochtend opende ik mijn ogen. Het was nog stil, en ik merkte vrijwel direct dat ik niet meer moe was. Dus strekte ik mijn pootjes uit en stond ik op. Rustig wandelde ik naar de uitgang, en voor ik naar buiten liep wierp ik nog even een blik achterom. Vrijwel iedereen lag nog rustig te slapen, en ik glimlachte eventjes. Vervolgens liep ik veder, en voorzichtig stapte ik naar buiten. Daar kwam zoals wel vaker een koude windvlaag me te gemoed. Lekker weertje. Dat kreeg je met Leaf-fall. Vrijwel het hele kamp was bedekt met de dauw van de morgen, en er hing een dun laagje nevelachtige mist. Ik zocht een rustig plekje op met uitzicht op een klein stukje territorium, en ging zitten. Mijn staart zwiepte kalmpjes heen en weer terwijl ik weer in gedachten weg zonk. Dromerig staarde ik voor me uit. Wanneer zou ik eindelijk naar buiten mogen? De vrije wereld in? Doen wat ik wilde? Toch grappig om te bedenken dat je als je Apprentice werd taken en vrijheden tegelijk kreeg. Was je dan vrijer, of juist meer gebonden? Er waren zo veel vragen, maar ik wist wel dat niemand mij de antwoorden kon geven. Nee, daar moest ik zelf weer achter komen. Ik voelde hoe mijn poten koud werden, en met een gaap stond ik op. Ik begon rustig aan een klein wandelingetje door het kamp, om wat warmer te worden. Terwijl ik liep keek ik toe hoe de clan langzaam maar zeker wakker werd. Er waren al een aantal warriors wakker, en de eerste patrouille was waarschijnlijk al onderweg. Ook veel trainingen begonnen nu, en ik keek toe hoe een paar apprentices met hun mentoren wegliepen. Wanneer zou ik daar bij zitten? Wanneer zou ik ook 's morgens vroeg op moeten staan voor de training? Met wie zou ik weglopen? De wervelwind van vragen in mijn hoofd begon weer te waaien, en ik stapte snel weer veder om mezelf rustig te houden. Door al die nieuwsgierigheid die bedwongen moest worden had ik wel een goede zelfbeheersing ontwikkeld. Tenslotte kwam ik weer aan op mijn plekje, en ging ik weer zitten, maar nu met mijn rug de andere kant op. Zo had ik een goed overzicht over het kamp. Ik krulde mijn staart om mijn pootjes, en mijn vacht waaide een beetje omhoog door een kille windvlaag. Zo zat ik daar een tijdje, van buiten de kalmte zelve, maar van binnen eens wervelwind van vragen. Net een orkaan, maar dan met het oog aan de buitenkant en de storm van binnen. Na een korte tijd kwamen de eerste vrolijke kittens naar buiten rennen om te spelen. De kitten in mij wilde dolgraag meedoen, maar het volwassen deel in mij keurde het spelen af. Tenslotte bleef ik gewoon zitten, en er rustte en glimlach op mijn gelaat terwijl ik naar hun spel keek. Ik voelde me zo vrij volwassen, maar ik wist ook wel dat ik voor nu nog gewoon een kitten was. Voor nu...

“Leden van de shadowclan, verzamel je op de open plek voor een clanceremonie!” Zodra de stem van onze leider en tevens mijn oma door het kamp galmde, begonnen mijn al zwakke pootjes te trillen. Was dit hem? Dé ceremonie? Aarzelend stond ik op, en langzaam maar zeker wandelde ik richting de zwart-witte poes. Ook mijn broertjes en zusjes kwamen naar deze plek, en nog steeds gespannen liep ik naar ze toe. Ik probeerde geruststellend naar ze te glimlachen, maar ik kon me voorstellen dat dit een averechtse werking had. Ik was zo zenuwachtig. “Vandaag krijgen we nieuwe impulsen in de clan, maar eerst wil ik een paar apprentices verwelkomen tot hun nieuwe rang.”[i] Bij het eerste zinnetje van mijn leider slikte ik eventjes. Nieuwe impulsen... Ik probeerde mijn zenuwen te verbergen, en concentreerde me op de nieuwe warriors. Shrewstar riep Acepaw, Bluepaw, Dauntpaw, Cherrypaw, Brightpaw, Descentpaw, Snowypaw en Tallpaw naar voren, en nieuwsgierig keek ik ze aan. Ik herkende Tallpaw, mijn oom, en sommige anderen kwamen me ook bekend voor. Misschien waren ze wel eens langs geweest toen ik nog heel klein was? In ieder geval ontvingen deze oudere Apprentices hun nieuwe namen. Ik vroeg me af hou dat zal zijn. Als ik dit al spannend vond, zou dat dan niet al helemaal eng zijn? Of juist minder eng? Voor de antwoorden op deze vragen zou ik nog lang moeten wachten. Zes manen leken wel een eeuwigheid. [i]“Jullie hebben allemaal jullie trainingen afgerond en jullie mentors hebben me hun toestemming gegeven om jullie warrior te maken.” Ging de leider veder met de ceremonie. Ik zag hoe ze de katten een voor een aankeek, en ik bedacht me hoe eng dat zou moeten zijn. “Acepaw, vanaf vandaag zul je Acefray heten. Bluepaw, jij hebt je warriornaam ook verdiend, deze zal Bluebell zijn. Dauntpaw, ook jij wordt verheven tot de warrior rang, jouw naam zal Dauntrose zijn. Cherrypaw, jij zult Cherryflower heten en Brightpaw, jij krijgt de naam Brightflash toegewezen. Descentpaw, ook jij hebt de juiste hoeveelheid wijsheid bereikt en hierbij benoem ik je tot Descentrose en Snowypaw, vanaf nu heet jij Snowywinter. Tenslotte hebben we Tallpaw nog,” Ik grijnsde toen ik de naam van mijn oom hoorde, en ook al was het moeilijk te zien zag ik ook wel hoe trots Shrewstar was. Of misschien verbeelde ik me wel hoe trots ze zou moeten zijn. In ieder geval, hij kreeg de naam Tallshadow en de ceremonie ging door. De zwart-witte poes verwelkomde de nieuwe warriors, en vrolijk riep ik mee zodra hun namen gescandeerd werden. Ik was al minder zenuwachtig, en voelde me weliswaar ontspannen. Maar zodra we over gingen naar de nieuwe Apprentices werd dat direct weer teniet gedaan. “En dan nu de nieuwe apprentices van de clan.” Mijn knietjes begonnen weer te trillen en ik slikte de brok in mijn keel weg.
“Kom naar voren.” Aarzelend deed ik wat ze vroeg, en angstig stond ik tussen de andere kittens van mijn leeftijd. Velen waren groter dan ik, en ook sterker. Hoe moest ik me ooit bewijzen tussen deze katten? Ik was niet even goed in alles als de meesten, laat staan beter. Ik voelde tranen opkomen, maar ik bedacht me snel dat ik tegenover nota bene de hele clan stond en nu niet even een potje kon gaan janken, dus rechtte ik mijn rug en stak ik mijn kopje in de lucht. Ook al was ik nergens goed in, ik zal mijn best doen. En dat moest genoeg zijn. Ik zal fouten maken, maar dat maakte toch niet uit. Van fouten leerde je. Ja, ik kon dit wel. “Lurkingkit, jij hebt de juiste leeftijd bereikt en vanaf nu zal je bekend staan als Lurkingpaw. Acefray zal jouw trainingen begeleiden. Ivykit, ook jij bent oud genoeg en hierbij krijg jij je nieuwe naam; Ivypaw en jouw mentor zal Blackwing zijn. Emberkit, jij heet vanaf nu Emberpaw met Wolftail als je mentor. Windkit en Dawnkit, jullie zijn beide ook oud genoeg. Windpaw jij krijgt Scarletbriar als mentor en Dawnpaw, jouw trainingen zullen worden geleid door Runningvole. Ten slotte, Hazelkit, jij krijgt de naam Hazelpaw en Forestrain is jouw mentor." Mijn broertjes en zusjes kregen een mentor en werden apprentice. Ivypaw, Windpaw, Dawnpaw en ugh, natuurlijk ook nog Lurkingpaw. Ik had medelijden met Acefray, aangezien hij die duivel moest gaan trainen. Maar dat waren allemaal maar bijzaken. Op dit moment kon ik eigenlijk alleen maar aan mijzelf denken. Emberpaw! Ik was nu gewoon Emberpaw! Ik kon het niet helemaal bevatten, en al helemaal niet dat mijn opa mijn mentor was geworden. Wolftail... Hij was na mijn papa de beste Warrior van de clan, althans, dat vond ik. Aan de ene kant was ik enorm opgelucht en blij met mijn mentor, maar ik bedacht me ook wel dat ik niet voor zijn ogen af kon gaan. Maar dat zullen we nog wel zien. Shrewstar ging weer veder met de ceremonie, en ik richtte mijn aandacht weer op haar. Ondertussen  speelde ik mijn nieuwe naam af in mijn hoofd. Emberpaw, Emberpaw, Emberpaw... “Mistypaw, Blackwing zal jou erbij nemen als apprentice en Mockingpaw, jij mag je bij de trainingen van Wolftail voegen. Mazepaw en Duskpaw, jullie beide zullen verder worden getraind door Nevermind en Dimpaw, jouw trainingen zullen worden vervolgd door Dauntrose. Ook jij Tigerpaw, mag je bij Scarletbriar als apprentice voegen en Dragonpaw, jij wordt getraind door Descentrose. Tenslotte zal Phantompaw getraind worden door Heartbroken en Ghostpaw, Tallshadow zal jouw trainingen overnemen.” Ging de machtige poes veder, maar ik lette niet echt op. Ik probeerde nog steeds te wennen aan het feit dat ik nu niet meer Emberkit, maar Emberpaw was, en ik moest alles nog even verwerken. Ik lette net genoeg op om te horen dat ik mijn mentor moest gaan delen met ene Mockingpaw. Ergens vroeg ik me af of dit juist leuk was, of stom, maar ik dacht er niet echt over na. “Dit was de ceremonie.” Sloot de poes af, en ik knikte beleefd. Ik was blij met wat ik te horen had gekregen, en tevreden met vrijwel alles. Maar kennelijk was dat niet bij iedereen het geval. Een klein stukje verderop begon mijn duivelse broertje te vloeken en te tieren, omdat hij kennelijk niet tevreden was met zijn mentor. Minachtend keek ik toe hoe hij de kersverse Warrior voor "dom", "zwak" en nog veel meer uitmaakte. Stiekem deed het me wel genoeg dat hij een net nieuwe Warrior als mentor kreeg, en ik onze opa, maar dat liet ik natuurlijk niet merken. "Doe eens even normaal." Zei ik tegen hem. Sinds het "incident" had ik nog geen woord tegen hem gezegd, maar nu richtte ik me weer tot hem. "Shrewstar vond dat Acep-fray dit kon, dus is dat zo. Doe niet zo moeilijk, ontevreden kikker." Het was het beste waar ik op kon komen, en voordat Lurk ook maar kon reageren draaide ik me om en liep ik weg, opzoek naar mijn nieuwe mentor. Zo'n grote kater was niet moeilijk te vinden, en ik zag hoe hij Tallp-shadow feliciteerde. Aarzelend liep ik naar het groepje toe en toen hij klaar was stapte ik op hem af. "Hallo..." Begon ik. "I-ik ben Emberk-k.. Emberpaw. U bent toch Wolftail?" Natuurlijk wist ik wel dat dit Wolftail was, maar daar lette ik even niet op. De grote kater had een vrij imponerend postuur waar ik alleen maar van kon dromen. "Dus.. Wanneer begint de training?" Ging ik veder. Wat verwachtte deze kater van me? Wat moest ik doen, kunnen en weten? Hoe hoog waren zijn maatstaven? Was hij snel tevreden? Of juist niet? Daar zou ik snel genoeg achter komen...

“Leden van de shadowclan, verzamel je op de open plek voor een clanceremonie!” Zodra ze de bekende oproep hoorde stond ze op en liep naar voor. Ze liet niks van opwinding zien,alleen haar strakke en arrogante blik. “Vandaag krijgen we nieuwe impulsen in de clan, maar eerst wil ik een paar apprentices verwelkomen tot hun nieuwe rang.” Ze luisterde aandachtig naar wat Shrewstar zei.
“Acepaw, Bluepaw, Dauntpaw, Cherrypaw, Brightpaw, Descentpaw, Snowypaw en Tallpaw kom naar voren.” Zodra ze haar naam hoorde liep ze met haar arrogante uitstraling naar voor. “Jullie hebben allemaal jullie trainingen afgerond en jullie mentors hebben me hun toestemming gegeven om jullie warrior te maken.” Ze keek naar haar Leader die naar voor stapte. “Acepaw, vanaf vandaag zul je Acefray heten. Bluepaw, jij hebt je warriornaam ook verdiend, deze zal Bluebell zijn. Dauntpaw, ook jij wordt verheven tot de warrior rang, jouw naam zal Dauntrose zijn. Cherrypaw, jij zult Cherryflower heten en Brightpaw, jij krijgt de naam Brightflash toegewezen...,” Ze spitste haar oren bij het horen van haar naam,Brightflash daar kon ze wel aan wennen ze hoorde de rest al niet meer want ze was veel te trots. Ze hoorde even haar naam die door de rest werd gescandeerd en keek erg trots. Ze ging naar haar mede warrior's en ging bij ze zitten om de rest nog te luisteren,maar het was niet echt belangrijk.

Een zwarte kater kwam met een halve glimlach naast de jonge warrior zitten. 'Gefeliciteerd Bright... flash' miauwde de kater ontspannen. Vaag herkende ze ergens van. “Bedankt...euh...Blackwing?”,antwoordde ze met een arrogante toon. Ze kon het toch niet laten om een plagende grauw te laten klinken. “Gefeliciteerd met je twee leerlingen,je zult het nog druk krijgen.”,vervolgde ze. Ze likte haar ootje die ze twee keer over haar oor haalde. Ze was eigenlijk blij dat ze geen apprentice had gekregen,nu kon ze eindelijk nog iets afhandelen met haar stuk vossenstront van een zus. Een kille blik nam even haar arrogantie over,maar ze herstelde zich snel. Ze hoopte maar dat het niet was opgevallen,want het moest voor haarzelf blijven.