We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
NEWLEAF
Season
Newleaf, 10°C - 20°C
Langzaam maar zeker komen de eerste bloemen weer op. De zon breekt weer door wat zorgt voor een aantal warme dagen. Newleaf zet alles in volle bloei.
CAT'S PROFILE Age: No need to count anymore. Gender: Rank:
Onderwerp: Ceremonie december wo 3 dec 2014 - 19:30
Met het grimmige leaffall weer kwam ook een wat grimmige Shrewstar naar boven. De Clan verviel in een wat passieve staat en de clanleader moest steeds vaker warriors van hun luie plekje in het laatste beetje zon sleuren en dat deed haar humeur niet veel goeds. Al zou het vandaag misschien voor een keertje anders zijn. De kittens van Snowynight en Thrushdive waren eindelijk oud genoeg, het was een groot nest, dus zouden dat veel verse krachten zijn voor de clan. Met haar bekende twee kleurige pels stapte ze uit haar den. De wind blies een wat koude wind tegen haar aan, maar ze bleef sterk bovenop de rots staan. “Leden van de shadowclan, verzamel je op de open plek voor een clanceremonie!” Riep ze de al manenlang gebruikte woorden uit en hief haar staart en kop wat hoger op. Haar groene ogen gleden over de bekende gezichten van de clan, maar haar mond was als een recht streepje. “Vandaag krijgen we nieuwe impulsen in de clan, maar eerst wil ik een paar apprentices verwelkomen tot hun nieuwe rang.” Het was niet moeilijk om dat groepje te vinden. “Acepaw, Bluepaw, Dauntpaw, Cherrypaw, Brightpaw, Descentpaw, Snowypaw en Tallpaw kom naar voren.” Bij het uitspreken van haar zoon’s naam kwam er voor een klein moment een glimlach op haar gelaat. Innerghost had toch haar toestemming gegeven en binnen een moon stond hij weer op gelijke hoogte met zijn siblings. “Jullie hebben allemaal jullie trainingen afgerond en jullie mentors hebben me hun toestemming gegeven om jullie warrior te maken.” Ze stapte wat naar voren en keek de eerste apprentice aan. “Acepaw, vanaf vandaag zul je Acefray heten. Bluepaw, jij hebt je warriornaam ook verdiend, deze zal Bluebell zijn. Dauntpaw, ook jij wordt verheven tot de warrior rang, jouw naam zal Dauntrose zijn. Cherrypaw, jij zult Cherryflower heten en Brightpaw, jij krijgt de naam Brightflash toegewezen. Descentpaw, ook jij hebt de juiste hoeveelheid wijsheid bereikt en hierbij benoem ik je tot Descentrose en Snowypaw, vanaf nu heet jij Snowywinter. Tenslotte hebben we Tallpaw nog,” Haar mondhoeken kwamen weer wat trillend omhoog, maar veel liet ze er niet van merken. “Na je straf heb je je alsnog bewezen, dus hierbij benoem ik je tot Tallshadow.” Ze stapte weer naar achteren en keek de clan weer aan. “Welkom nieuwe warriors!” Ze hield zichzelf even stil, om de clan de nieuwe warriors te laten begroeten. Ze verdienden hun moment van trots, maar er waren zaken die nu moesten worden afgehandeld. “En dan nu de nieuwe apprentices van de clan.” Ze richtte haar blik op een totaal andere wereld. Van de volwassen apprentices ging ze nu naar de onervaren kittens. “Kom naar voren.” Haar tweekleurige staartje bakende de kleintjes dichter naar haar toe. “Lurkingkit, jij hebt de juiste leeftijd bereikt en vanaf nu zal je bekend staan als Lurkingpaw. Acefray zal jouw trainingen begeleiden. Ivykit, ook jij bent oud genoeg en hierbij krijg jij je nieuwe naam; Ivypaw en jouw mentor zal Blackwing zijn. Emberkit, jij heet vanaf nu Emberpaw met Wolftail als je mentor. Windkit en Dawnkit, jullie zijn beide ook oud genoeg. Windpaw jij krijgt Scarletbriar als mentor en Dawnpaw, jouw trainingen zullen worden geleid door Runningvole. Ten slotte, Hazelkit, jij krijgt de naam Hazelpaw en Forestrain is jouw mentor.” “Dan hebben we nu nog de apprentices, wiens trainingen een tijdje hebben stilgelegen.” Gebrek aan mentors was er zeker, maar de clan zou zich er doorheen worstelen. “Mistypaw, Blackwing zal jou erbij nemen als apprentice en Mockingpaw, jij mag je bij de trainingen van Wolftail voegen. Mazepaw en Duskpaw, jullie beide zullen verder worden getraind door Nevermind en Dimpaw, jouw trainingen zullen worden vervolgd door Dauntrose. Ook jij Tigerpaw, mag je bij Scarletbriar als apprentice voegen en Dragonpaw, jij wordt getraind door Descentrose. Tenslotte zal Phantompaw getraind worden door Heartbroken en Ghostpaw, Tallshadow zal jouw trainingen overnemen.” Ze gaf een knikje naar de genoemde katten, zo haar vertrouwen uitsprekend. “Dit was de ceremonie.”
Spoiler:
Kitten – Apprentice
Lurkingkit – Lurkingpaw
Ivykit – Ivypaw
Emberkit – Emberpaw
Windkit – Windpaw
Hazelkit – Hazelpaw
Dawnkit - Dawnpaw
Apprentice – Warrior
Acepaw – Acefray
Tallpaw – Tallshadow
Bluepaw – Bluebell
Dauntpaw – Dauntrose
Cherrypaw – Cherryflower
Brightpaw – Brightflash
Descentpaw – Descentrose
Snowypaw - Snowywinter
Mentor – Apprentice
Forestrain - Hazelpaw
Acefray - Lurkingpaw
Runningvole - Dawnpaw
Blackwing – Ivypaw & Mistypaw
Wolftail – Emberpaw & Mockingpaw
Nevermind – Duskpaw & Mazepaw
Dauntrose - Dimpaw
Scarletbriar – Tigerpaw & Windpaw
Descentrose - Dragonpaw
Heartbroken – Phantompaw
Tallshadow – Ghostpaw
Winddancer
StarClan
Bunny 2607 Actief "They say there are two really loud noises in the world - a bang when you expected a click, and a click when you needed a bang"
Onderwerp: Re: Ceremonie december wo 3 dec 2014 - 19:52
Opgewonden stuiterde de kitten door het camp. Eindelijk, eindelijk, EINDELIJK, was de grote dag er. Ze werd vandaag apprentice! Ze zou kunnen verkennen, kunnen leren vechten en jagen, en ze zou eindelijk niet meer klein zijn! Al de hele dag ze ze hyper rondjes te rennen, en heel vroeg vanochtend was ze al opgestaan. Ze kon het gewoon niet geloven! “Leden van de Shadowclan, verzamel je op de open plek voor een clanceremonie!”, klonken die oh zo bekende woorden over de open plek. Windkit had ze al redelijk vaak gehoord in haar toch nog korte leventje, maar dit was de eerste keer dat ze echt een ceremonie bij kon wonen. Samen met haar siblings liep ze naar haar plaats, vooraan in de menigte. “Vandaag krijgen we nieuwe impulsen in de clan, maar eerst wil ik een paar apprentices verwelkomen tot hun nieuwe rang.”, begon de zwart-witte poes. De tabby poes volgde de blik van haar leader, naar een groepje oudere apprentices. Sommigen van hen zagen er ook erg nerveus uit, en waarschijnlijk zouden ze vandaag warrior worden. “Acepaw, Bluepaw, Dauntpaw, Cherrypaw, Brightpaw, Descentpaw, Snowypaw en Tallpaw kom naar voren.” Het waren er een heleboel, de Shadowclan zou er weer sterk voor staan. Ze was trots op haar clan, de clan die haar grootmoeder leidde en die duidelijk de allersterkste en belangrijkste van ze alle vier was. Ze had verhalen gehoord over de Skyclan, die door een natuurramp uiteengevallen is, en ze kon het niet laten om te denken dat het met de andere clans ook zo zou vergaan en dat zei uiteindelijk zouden overheersen! Toch was het niet iets wat ze anderen zou toewensen.. Windkit werd uit haar gedachten gehaald toen Shrewstar verder ging met haar ceremonie. Het groepje apprentices was ondertussen naar voren gekomen. “Jullie hebben allemaal jullie trainingen afgerond en jullie mentors hebben me hun toestemming gegeven om jullie warrior te maken.” Ooit zou zij daar staan, trots als een pauw als ze haar warriornaam ontving. Wat zou het worden? Windflower? Windbreeze? Windsmile? Ze zou het pas weten als het moment daar was, maar nu was het de beurt aan de anderen, die -sommigen ongeduldig, anderen relaxed- stonden te wachten tot ze hun warriornaam zou noemen. “Acepaw, vanaf vandaag zul je Acefray heten. Bluepaw, jij hebt je warriornaam ook verdiend, deze zal Bluebell zijn. Dauntpaw, ook jij wordt verheven tot de warrior rang, jouw naam zal Dauntrose zijn. Cherrypaw, jij zult Cherryflower heten en Brightpaw, jij krijgt de naam Brightflash toegewezen. Descentpaw, ook jij hebt de juiste hoeveelheid wijsheid bereikt en hierbij benoem ik je tot Descentrose en Snowypaw, vanaf nu heet jij Snowywinter. Tenslotte hebben we Tallpaw nog,” De leider glimlachte, en ook de tabby poes glimlachte bij het horen van de naam van haar grote oom, die haar veel geleerd had toen ze nog piepklein was. Nu zou het zijn beurt zijn om warrior te worden, en ze was heel blij voor hem. hij verdiende het. “Na je straf heb je je alsnog bewezen, dus hierbij benoem ik je tot Tallshadow.” Even hield ze haar hoofdje schuin. Straf? Was hij gestraft dan? Ze moest zichzelf eraan herinneren om hem ernaar te vragen. veel tijd om erover na te denken kreeg ze echter niet. "Welkom nieuwe warriors!", riep Shrewstar, en vrolijk riep ze alle namen mee met de menigte. Acefray, Bluebell, Dauntrose, Cherryflower, Brightflash, Descentrose, Snowywinter en Tallshadow.
“En dan nu de nieuwe apprentices van de clan.” Nu was het haar beurt! Ze kon zich amper inhouden, wou al naar voren rennen en gillen en en en.. Maar toch hield ze zich stil. Alleen haar staartje zwaaide hyper heen en weer, en een grote glimlach was om haar mond geplooid. haar oogjes twinkelden opgewonden. "Kom naar voren" ze liep samen met haar siblings en enkele leeftijdsgenootjes naar voren. Windkit kon met moeite haar enthousiasme inhouden, anders zou ze zo naar voren rennen. In plaats daarvan paste ze zich aan aan het tempo van haar broertjes en haar zusje. “Lurkingkit, jij hebt de juiste leeftijd bereikt en vanaf nu zal je bekend staan als Lurkingpaw. Acefray zal jouw trainingen begeleiden. Ivykit, ook jij bent oud genoeg en hierbij krijg jij je nieuwe naam; Ivypaw en jouw mentor zal Blackwing zijn. Emberkit, jij heet vanaf nu Emberpaw met Wolftail als je mentor. Windkit en Dawnkit, jullie zijn beide ook oud genoeg. Windpaw jij krijgt Scarletbriar als mentor en Dawnpaw, jouw trainingen zullen worden geleid door Runningvole. Ten slotte, Hazelkit, jij krijgt de naam Hazelpaw en Forestrain is jouw mentor.” Windpaw, dat was haar naam nu. ze glunderde, en haar groene oogjes keken heen en weer op zoek naar haar mentor. Scarletbriar. Als ze het goed had had ze die nog niet echt gesproken, en het was altijd leuk om nieuwe katten te ontmoeten! Daar, daar was 'ie. Ze liep naar hem toe en raakte het neusje van haar nieuwe mentor aan. "Wanneer beginnen we met trainen? En met wat? mag ik nu het territorium in? Ga jij me leren vechten? En jagen? En.. En.. En..", ratelde ze meteen tegen hem.
De ceremonie ging verder. Enkele apprentices van wie de mentor niet verantwoordelijk genoeg was, kregen een nieuwe. Zo ook Tigerpaw, die ook Scarletbriar als mentor kreeg. Ze keek toe hoe ze elkaars neusje aanraakte, en daarna liep ze vrolijk op 'm af. "Hi, ik zie dat we dezelfde mentor hebben! Leuk hé? Ik ben Windpaw"-Ze glunderde bij het zeggen van haar nieuwe naam-"En jij Tigerpaw, ja toch?", ratelde ze, gevolgd door een flitsende glimlach.
Dauntrose
StarClan
Beertje 1076 Actief Your kisses
are written in my
mind
Onderwerp: Re: Ceremonie december wo 3 dec 2014 - 20:04
Dauntpaw ontkrulde zich. Gapend stond ze op. Haar pluizige staart zwiepte een paar keer hen en weer. Ze was moe en had totaal geen zin om te gaan jagen. Maar haar plicht riep. Ze rekte zich even uit en sprong dan de den uit. Natuurlijk moest ze even over een paar katten klauteren voordat ze die uitgeraakte. Haar warm mosnest bevond zich in het midden van de gezellige den. Eenmaal dat haar ogen gewend waren aan het vroege ochtendlicht viel haar blik op de katten die voor de hogerots zaten. Op dat moment hoorde ze de woorden van Shrewstar. “Vandaag krijgen we nieuwe impulsen in de clan, maar eerst wil ik een paar apprentices verwelkomen tot hun nieuwe rang.” Nieuwsgierigheid vlamde door haar heen. Ze keek op en zag de zwart-witte kattin staan. Vlug gaf ze haar witte borstkas een paar likken en trippelde dan naar de menigte katten. “Acepaw, Bluepaw, Dauntpaw, Cherrypaw, Brightpaw, Descentpaw, Snowypaw en Tallpaw kom naar voren.” Ze was niet verbaasd dat haar naam werd geroepen, maar toch schrikte ze op. Langzaam en aarzelend kwam ze naar voren. “Acepaw, vanaf vandaag zul je Acefray heten. Bluepaw, jij hebt je warriornaam ook verdiend, deze zal Bluebell zijn.” Ze feleciteerde Acefray en haar mede apprentice Bluep.. Bluebell. “Dauntpaw, ook jij wordt verheven tot de warrior rang, jouw naam zal Dauntrose zijn.” Geluk vulde haar hele lichaam. Ze liet de naam rondspelen, bekeek hem van alle kanten en knikte toen. Ze was blij met die naam. En heel erg trots. “Cherrypaw, jij zult Cherryflower heten en Brightpaw, jij krijgt de naam Brightflash toegewezen. Descentpaw, ook jij hebt de juiste hoeveelheid wijsheid bereikt en hierbij benoem ik je tot Descentrose en Snowypaw, vanaf nu heet jij Snowywinter. Tenslotte hebben we Tallpaw nog,” Nieuwsgierig en met een grote glimlach keek ze naar Tallpaw. “Na je straf heb je je alsnog bewezen, dus hierbij benoem ik je tot Tallshadow.” Ze stapte weer naar achteren en keek de clan weer aan. “Welkom nieuwe warriors!” Haar naam werd even gescandeerd, voordat ze naar de rest gingen. Bij die nieuwe naam vulde trots haar. Ze sloot een moment haar blauwe ogen en keek toen weer naar Shrewstar. “En dan nu de nieuwe apprentices van de clan.” Haar geluk was niet weg te slaan, net zoals de glimlach. Ze draaide haar kop naar de apprentices terwijl ze een paar stappen achteruit deed. “Lurkingkit, jij hebt de juiste leeftijd bereikt en vanaf nu zal je bekend staan als Lurkingpaw. Acefray zal jouw trainingen begeleiden. Ivykit, ook jij bent oud genoeg en hierbij krijg jij je nieuwe naam; Ivypaw en jouw mentor zal Blackwing zijn. Emberkit, jij heet vanaf nu Emberpaw met Wolftail als je mentor. Windkit en Dawnkit, jullie zijn beide ook oud genoeg. Windpaw jij krijgt Scarletbriar als mentor en Dawnpaw, jouw trainingen zullen worden geleid door Runningvole. Ten slotte, Hazelkit, jij krijgt de naam Hazelpaw en Forestrain is jouw mentor.” Haar glimlach werd breder toen Acefrays naam opgenoemd werd. Het was een hele eer om al direct een nieuweling te krijgen en te trainen. “Dan hebben we nu nog de apprentices, wiens trainingen een tijdje hebben stilgelegen.” Haar staart zwiepte heen en weer. De vorige ceremonie was het haar training die stil had gelegen. “Mistypaw, Blackwing zal jou erbij nemen als apprentice en Mockingpaw, jij mag je bij de trainingen van Wolftail voegen. Mazepaw en Duskpaw, jullie beide zullen verder worden getraind door Nevermind en Dimpaw, jouw trainingen zullen worden vervolgd door Dauntrose. Ook jij Tigerpaw, mag je bij Scarletbriar als apprentice voegen en Dragonpaw, jij wordt getraind door Descentrose. Tenslotte zal Phantompaw getraind worden door Heartbroken en Ghostpaw, Tallshadow zal jouw trainingen overnemen.” Haar mond viel open toen ze een apprenice toegewezen kreeg. Ze duwde die al snel terug dicht en liep met statige passen naar voren. Een zwart katertje stond voor haar. Dauntrose knipperde even met haar ogen en raakte dan diens neusje aan. Ze voegde zich weer bij de rest van de clan. “Dit was de ceremonie.” Met een grote glimlach liep ze weg. Toen haar blauwe ogen Dimpaw hadden gevonden liep ze er op af. Ze had al gehoord dat hij geen lieverdje was, maar ze kon hem hopelijk aan. Met een neutrale blik keek ze op hem neer. Ze had haar gezicht rechtgetrokken, dit was een serieuze zaak. En dit keer zou ze het veel beter doen dan Thorn of Nevermind. "Morgenochtend Pinewoods." Ze knikte en stapte weg. Naar Bluebell. Haar glimlach sprong weer op haar gezicht. Ze ging zitten en sloeg haar staart over haar gevlekte pootjes. "Gave naam... Bluebell.", miauwde ze.
Onderwerp: Re: Ceremonie december wo 3 dec 2014 - 20:21
Tallshadow
»Tu ne cede malis, sed contra audentior Ito«
Before:
Soms had je van dat soort nachten, nachten dat niets wilde lukken en niets was zoals het moest zijn. Het moest anders maar hoe anders wist je niet, en hoe het moest veranderen snapte je niet. Om eerlijk te zijn snapte je niets op nachten als deze, je sliep gewoon en hoopte maar op mooie dromen. Natuurlijk was het hopen tevergeefs en mocht niets wat je probeerde baten. Helemaal niets. Vandaar dat de kater eigenlijk niet eens durfde te gaan slapen. Moest hij het doen? Zou hij het doen? Slapen was belangrijk, vooral na de drukke taken die hij kreeg van Innerghost. De kater durfde niet, het was al zo lang geleden maar nog steeds droomde hij enge dromen en had hij zo nu en dan een flashback. Het hielp dat de kater een gevecht had geleverd tegen de Bloodclanner, en dat zijn moeder zowaar trots had geleken. Dat hielp met het weten dat het anders kon en dat het zelfverdediging was geweest. Hij had een fout gemaakt, en hij zou het niet snel weer doen. De kater had zijn lessen gedaan en geleerd dat het allemaal anders kon. Tall had de buitenclanners niet meer nodig, en ook al was hij lang niet altijd onaardig of vijandig tegen ze, ze werden over het algemeen geen echte vrienden meer genoemd. Nu was er natuurlijk bij alles wat gezegd werd wel een uitzondering, en zo ook hier. Maar vergeleken met hoe de kater vroeger was was het zoveel beter. Het was gegaan van de kat die met zijn broertje, ja broertje ja, in de hoogste boom van het kamp klom en er niet uit wilde, naar de kater die nu hier voor zijn den stond en niet durfde. Zijn ogen rolden een perfect rondje toen hij zich dat bedacht. Hoe vreselijk. Vroeger toen hij nét de den uit was had hij al de boom beklommen, en ook al had het hem flinke straf opgeleverd het was zeker een prestatie, maar nu stond de kater hier en durfde niet te gaan slapen. Voorzichtig tilde hij zijn poot van de kille grond, en zette hem een stukje naar voren, dichter naar de den. De wind blies het kamp rond, de meeste katten sliepen al, en redelijk wat katten hadden hem gek aangekeken toen hij hier zo in zichzelf gekeerd te denken stond. Blijkbaar had hij niet zo'n aardige gezichtsuitdrukking gehad want niemand vroeg hem of er iets was. Het kon ook liggen aan het feit dat het koud werd, erg koud. Het was dan wel leaf-fall maar het leek al leaf-bare als je lette op de kou. Dat deed Tall at the moment even niet, dat maakte alles namelijk een stuk makkelijker. De grond lag echter wel bezaaid met het koude ijs dat kraakte onder ieders poten, en de wolkjes in het licht verraadden de komst van de katten. Probleem was, dan moest het wel licht zijn. Dat wad het dus niet, de maan zat verscholen achter een dikke deken van wolkjes die overdag ongetwijfeld stralend wit waren, maar nu waren ze zwart. De zon was er gewoon helemaal niet, wat Tall deed denken aan wat de kleine Innerkit uit had willen vinden. Waar ging de zon heen elke avond? Waarom was hij niet hier? Maar vooral; maakte het veel uit? Voor deze kater hier niet, hij zou het overleven zonder te weten waar de zon heenging elke nacht. Zonder slaap however.. Voor de laatste keer schudde de apprentice gefrustreerd zijn hoofd en stapte toen de den in. Een paar katten die zijn plek hadden gepikt, en uit angst voor zijn reactie niet konden slapen keken de kater bang aan. Tall zwaaide eens met zijn staart, en meteen schoten ze weg van zijn plek. Een kleine glimlach verspreidde zich over de kater's gezicht, nu was zijn plek tenminste warm. Niet al te voorzichtig stapte hij op de plek, die pal in het midden lag, af en streek neer. Even viel zijn blik op de ander die naast hem sliep, de enige die tegen hem aan mocht liggen. Acepaw had hem niet helemaal verlaten, de andere kater mocht dan wel erg boos doen zo nu en dan, maar 's avonds sliepen de twee vrienden bij elkaar. Het hielp Tall enorm dat zijn P.I.C. ondanks alles toch nog bij hem sliep, en dus werd zijn ademhaling, toen de kater fijn lag, al snel steady en rustig.
Het was donker toen ik wakker werd, alsof ik blind werd. De geluiden om mij heen verdoofde me tot ik haast zou denken dat alles zelf verzonnen was. Mijn ogen sloten, en openden weer, nog steeds niets. Angst overviel me gek genoeg niet, als er iets geks was gebeurd zou ik ervan af weten, anderen zouden het me zeggen. Ik zou niet alleen zijn. Vandaar dat mijn spieren ontspannen bleven en mijn hoofd zich vooral richtte op het gehoor en de reuk. Op zich was dit alles niets nieuws voor mij, ik had tijdens persoonlijke trainingen vaak voor de lol m'n ogen gesloten en vertrouwd op de andere zintuigen die het lichaam te bieden had. Deze kater kon nu vanuit alle hoeken van het territorium terug naar het kamp zónder de ogen te openen. Stel ik kreeg ooit een apprentice, als mijn moeder me ermee zou vertrouwen, dan zou ik hem dat standaard leren. Ze zouden het niet snappen tot er oorlog kwam, Shadowclan was júíst zo bekend om het feit dat ze alles konden hoe donker ook. Sluipen vechten en jagen was deze clan soms juist beter in als het donker was, en ondanks wat anderen dachten wilde ik allesbehalve een uitzondering zijn. Ergens wist ik ook wel dat dat allesbehalve zo was, ik was sterk snel en slim, en veel katten mochten me over het algemeen wel. De leiding hebben was niet lastig voor me en voor mijn clan vechten ook niet. Gelukkig inmiddels niet meer, dat was allemaal te danken aan mijn geweldige mentrix, en natuurlijke ook wel mijn eerdere mentor. Ik moest ze er eigenlijk wel nog voor bedanken, al leek dat misschien wel lijp. Als ik het Ace zou vragen zou de vriend ongetwijfeld me melden dat het lijp was, en gek genoeg was het juist die gedachte die me deed grinniken. Dus nam ik een besluit, om zo snel mogelijk hem te vinden, en sorry te zeggen voor wat ik dan maar ook gedaan had. Natuurlijk had ik niets gedaan, maar dat maakte niet uit voor mij. Ace was een uitzondering, en Never ook. Running eigenlijk ook maar je kwam dan ook niet veel verder met excuses maken bij haar. Daarom was ik er inmiddels wel zo'n beetje mee gestopt, het leek m'n zus namelijk voornamelijk verder weg te drijven. Al deze gedachten maakten dat het me opviel dat ik nog steeds niets zag, het was allemaal net zo donker als even geleden, en nu pas werd het me duidelijk dat m'n oren ongewild onbehaaglijk in m'n nek gelegd waren. Wat gebeurde er? Was er iets dat ik gemist had? Blijkbaar wel want de geluiden werden harder en harder. Gefrustreerd schudde ik eens, bang voor het feit dat alles zou imploderen terwijl ik niets kon zien, bang dat ik niemand kon redden en dat ik me niet eervol zou kunnen verdedigen. Dus deed ik wat ik altijd deed als ik niet wist wat te doen. Ik ging zitten en zuchtte eens diep. Dat leek in dit geval wel heel erg te helpen, meer dan normaal in ieder geval, want het zich keerde terug, en pas toen werd me duidelijk dat ik niet eens wakker was. Vreselijk. Een bos omringde mijn inmiddels verkleumde poten. Het was niet het bos van Shadowclan, en toch kende ik het, Thunderclan. Best erg, ik kende alles gebieden. Niet uit m'n hoofd, maar ik wist m'n weg te vinden. Van allen kende ik Windclan het minst en Riverclan waarschijnlijk het best. Dat kwam vooral door de keer dat ik Flow moest brengen en ze me de weg gewezen had. Hoe gek het ook klonk, ooit zou het waarschijnlijk wel van pas komen. Misschien als de clan ooit in een oorlog kwam. Anyhow, back to the point, ik zat in een bos. Zonder het echt te beseffen trok ik een wenkbrauw op, en besloot dat dit de vreemdste droom was die ik ooit had gehad. Natuurlijk jinxte die gedachte alles, het moest ongetwijfeld nóg gekker, en aangezien we in mijn droom zaten -toch?- zou die gedachte heel wat in werking. Ik moet eerlijk zijn en melden dat mijn eerste gedachte 'holy crap' was toen ik het me allemaal bedacht, maar al snel veranderde het in iets als 'hell yeah let it come!' M'n denken schoot dus letterlijk alle kanten op, maar uiteindelijk was ik maar al te blij dat de laatste gedachte degene was die het was, want de adrenaline die het me gaf zou ik nodig hebben. Natuurlijk moest het eerst zo lopen dat ik compleet vergat dat ik in een droom was aangezien m'n moeder er was. Ze gaf me een duw en keek streng. Niet op de manier toen ze zo blij was dat ik nog leefde na het gevecht met de Bloodclanner, maar streng als in teleurgesteld en het deed me haast fysiek pijn zo erg vond ik het blijkbaar. Misschien liet ik zelfs een kleine piep uit, vooral toen ze op me sprong en een haal langs mijn neus gaf. Haar woorden die alleen voor mij bestemd waren galmden door m'n oren en haar nagels krasten als het ware op mijn hart. Ze was niet alleen, om alles zo mogelijk nog erger te maken -zie je wel;alles was gejinxed- verscheen Wolftail plots, en pinde me tegen de grond. Ook hij sprak snerende woorden en deed me pijn. Ik wilde niet vechten, het waren mijn ouders ze hadden hier een reden voor, en dus bleef ik liggen. Tot ze over Ace en Never begonnen. Het maakte dat ik verward keek, wat m'n vader me alleen maar harder deed uitlachen. Even kromp alles in elkaar en leek het alsof mijn hart kwijt was zo klein en nietig, maar alleen om terug te komen als dat van een leeuw. Mijn poten kregen weer kracht en wisten een weg omhoog te duwen, in no time had ik mijn vader afgeworpen en wilde al rennen. Naar de clan om ze te waarschuwen, en naar mijn vrienden om er zeker van te zijn dat het goed met ze ging . De stem van Shrewstar deed me echter halt doen en verbaasd om de woorden keek ik om, "Watblief?" Vroeg ik, het alleen zo verbaast en snel uitsprekende dat ik net zo goed iets had kunnen zeggen als "water en yoghurt met bieslook graag," al zei ik dat niet. M'n moeder bleef stil en knikte alleen. "Ik handel goed? Door jullie aan te geven? Door jullie te verraden?" Well, this just got a whole lot more confusing, mijn hoofd kon het allemaal niet meer bijbenen. Het kwam erop neer dat ik goed handelde omdat ik mijn loyaliteit aan de clan vooropstelde, en niet individuele vriendschappen. Verbaasd keek ik, ik keek toe naar hoe ze knikte, en naar hoe ineens alles heel lastig werd om te ademen. Fijn. Een kuch ontsnapte mijn mond, en toen drong het voor de tweede keer tot me door dat ik droomde. Voor de laatste keer in de droom rolde ik de ogen, en opende ze toen.
Oef wat een foute beslissing, de kater knipperde verwoed om de plotselinge kou te bestrijden maar het werkte niet, hij had gewoon een domme fout begaan en nu boette de kater ervoor. Hij was zo zielig. Officieel heel zielig. Vandaar dat hij zichzelf al snel weer vergaf en eens flink gaapte, weer een fout. Positieve inkijk was dat de kater nu zeker wakker was, heel zeker. De kou op z'n ogen en de koude wind in zijn bek deed het m wel ja. Er was nu niet echt meer een reden om te blijven liggen, en dus stond hij op. Het had geen zin nu meer voor hem om langer te blijven liggen, en dat zag de kater dus maar als het teken dat hij op moest staan en iets moest gaan doen. Wat was dan de volgende vraag, want het was niet echt dat iedereen zo vroeg wakker werd na zo'n vreemde droom. Zou het zijn dat hij zenuwachtig was? Hij was nooit zenuwachtig, dat zou vreemd zijn, het zou de eerste keer zijn en waarvoor in vredesnaam zou deze kater zenuwachtig moeten zijn? Voor het feit dat het buiten zo koud was? Was het dat hij misschien bang was voor alles wat de dag zou brengen. Er was zoveel nieuw en het maakte hem soms zo verward. Niet eerlijk haast. De interacties met Never, met Ace en met Littles, dan had je ook Sin en Arcane en natuurlijk Running. Het maakte zijn leven zo nu en dan zoveel lastiger maar vandaag zou dat hem niet overnemen, dat zou vreselijk zijn. Hij zou vandaag veel goedmaken, het zou een goede dag worden en het zou zorgen dat hij er heelhuids doorheen kwam. Ace en hij zouden het vandaag bijleggen, hij zou het goedmaken en het zou allemaal goedkomen. Al dat gegoed maakte zijn hoofd duizelig, en om weer even bij te komen legde de kater het neer op het meest dichtbijzijnde mosnest. Daar rustte zijn hoofd even, dat was een belangrijk punt van de dag, alles op een rijtje krijgen en aangezien het te vroeg was om hier zijn strek oefeninen te gaan lopen doen besloot de kater maar om uiteindelijk weer op te staan. De kater gaapte eens, en liep toen rustig, op zijn gemakje de den uit. Het was inderdaad koud, maar vooral heel kil. De grond straalde voor de eerste keer sinds maanden echte heuse kou uit en zijn poten bervroren haast meteen toen ze met het zachte gras in aanraking kwamen. Een wolkje waterdamp vergezelde hem naar de prooistapel, die schrikbarend klein was, en zijn ogen dwaalden even door het kamp. Diepe stilte, mooi, dan was hij echt alleen en kon hij zonder prooi te pakken gaan jagen. Warriors zouden hem waarschijnlijk gezegd hebben dat hij zijn kracht nodig zou hebben en dus zou moeten eten, maar het was niet echt dat Tall zo lang geslapen had en zijn maaltijd van de vorige nacht vulde zijn buik meer dan genoeg. Vandaar dat hij zich er dus ook goed bij voelde de magere muis te laten liggen en het kamp uit te lopen op zoek naar iets wat de kittens en queens misschien wél konden verteren en hopelijk zelfs nog een beetje warm was tegen de tijd dat hij het terugbracht. De kater was nou ook weer niet van plan om eeuwig te gaan jagen, alleen even wat beesten zodat de clan een normaal ontbijt kon hebben, in combinatie met de jacht van de Dawn Patrol van zometeen. Dan zou het goed moeten komen en zouden de kits niet omkomen van de honger, veel kits was goed, maar in Leaf-Bare altijd een stressvolle factor. Alle kittens moesten eten en geen enkele queen moest problemen krijgen met de melk. Tall wist nog van de vorige vorst, die zo streng was geweest dat zelfs een paar katten overleden waren. Al was het altijd een interessante vraag of dat de schuld was van de vorst of van Starclan. Nu was het natuurlijk wel heel makkelijk om de clan die 'voor hen zorgde' overal de schuld van te geven, en als de kater niet op paste kwam hij redelijk dicht bij dat te doen. Hoe lastig hij het soms ook vond, dat wilde hij niet. Little geloofde heilig in de clan, en had ze ook ontmoet. Deze kater had er wat meer problemen mee, soms was het allemaal zo dichtbij, en dan viel er weer een kat dood neer en dan was het allemaal zo fragiel en onzeker. Het nam altijd maar een minuut in beslag, maar alles wat erna moest gebeuren was het lastige. Uiteindelijk had de apprentice besloten, voor zichzelf, dat de Starclan boven hen ook niet alles kon doen. Ze waren dode katten, die dan wel over hen waakten, maar die waarschijnlijk niet in konden grijpen, alleen waarschuwen. Altijd als hij zich dat bedacht steeg zijn bewondering, en geloofde hij het. Misschien kreeg hij dan zelfs wel heel veel respect voor de katten, omdat ze zo waanzinnig weinig konden doen en dus eigenlijk alleen maar konden toekijken. Hoe frustrerend moest dat wel niet voor ze zijn? Tall fronste nog eens bij die gedachte, maar haalde hem toen uit zijn hoofd, het was niet aan hem vandaag om erover te oordelen. Dat liet hij voor nu maar aan iemand anders over want zijn gedachten veranderden op het moment toch niets, dan had je eerder iemand zoals zijn moeder nodig die ook nog wat kon doen met alle ideeën die ze had. Iemand met invloed moest het maar even doen, want hij was op het moment ietwat druk met alleen al het kamp uitkomen. Dingen tegelijkertijd doen was sowieso niet echt iets voor deze kater, het was al lastig genoeg om je echt te focussen op het ene, en dus besloot Tall om dan ook maar een ding heel goed te doen en dan pas door te gaan met het volgende. Anders liep alles toch maar een beetje door elkaar, echt iets waar hij niet tegen kon. Vandaar dat hij dus ook nu even nadacht over of hij een ander mee moest nemen, want met anderen jagen was een stuk gezelliger. De bottelnek was alleen dat het niet echt aardig zou zijn tegenover degene die hij wakker zou maken want het was koud, nat en nog onnatuurlijk vroeg. Dat werd dus een potje alleen jagen voor de ochtend, zou goedkomen, was leuk. Bovendien kon hij Ace toch niet meenemen, al was het zijn vaste jachtpartner, maar een kater met wie je het die dag goed wilde maken maakte je dan als je nog niet dood wilde niet wakker op het vroegste punt van de dag. De volgende stap was gezet, alleen it was.
Nu die beslissing was genomen was de rest ook makkelijker, het was namelijk over het algemeen gewoon makkelijker om in je eentje beslissingen te nemen. Zou hij gaan jagen bij de Burnt Sycamore of bij de Marshlands? In zijn eentje was de beslissing zo genomen, het werd de Sycamore, de Marshlands hadden in deze tijd van het jaar toch alleen maar kikkers en dat was niet echt een favoriet bij hem of iemand anders. Bij niemand eigenlijk, en de enige reden dat ze gegeten werden in Shadowclan was omdat er genoeg waren en ze er niet door verhongerden. Yippie. Duidelijk dat hij daar dus niet heen ging, vreselijk zeg, alleen maar kikkers want ja dan zou de clan hem dankbaar zijn. Genoeg nagedacht over waar hij niet heen ging, het leidde hem bij elke mogelijke uitkomst toch wel naar de grote verbrande boom in het territorium en daar ging de kater dus heen. Onderweg zou hij misschien ook al wel wat tegenkomen, de prooi werd net wakker. Hij had langer nagedacht dan hij van tevoren had gedacht, de zon was al te zien en lichte stralen verlichtten zijn pad. Ze verwarmden zijn vacht en maakten dat zijn humeur vrolijker werd. Altijd mooi meegenomen, al was hij alleen, het was fijn om vrolijk te zijn. Nu was het niet dat de kater nooit vrolijk was, hij was juist heel vaak vrolijk en dat irriteerde sommige katten soms mateloos *kuch* Never *kuch* Maar in de ochtend was het een zeldzame gebeurtenis, deze kater die vrolijk was. Vandaar dat het hem vrolijk maakte dat hij vrolijk was, en dat hield hem vrolijk. Vrolijkheid zou hem echter niet helpen om prooi te vangen, dat moest de apprentice toch echt zelf doen, en dus stak hij zijn kop de lucht in om de geuren op te vangen die er ronddreven. Vage geur van muis, sterkere geur van dode prooi, wat ongetwijfeld afkomstig was van het kamp, en een iets sterkere geur van vogel. Geen raaf, eerder mus. Daarvoor zou hij gaan, en mussen waren lastige beest want die zaten altijd in bomen en nooit al te hoog. Het zou dus een interessante springpartij worden wilde hij het beestje heelhuids kunnen vangen. Hij heette niet voor niets een Shadowclanner. De naam maakte hem trots, en hij zou het beest dus ook voornamelijk met sluipen vangen. De sluiphouding voor een mus, laag bij de grond maar hoger dan bij een muis. Ook mocht je meer op je poten leunen aangezien een muis de trillingen voelde door de grond, maar een mus je eerder zou horen. Zien was ook altijd interessant bij deze beesten, en ruiken zo nu en dan een irritante bijkomstigheid die ze soms van pas kwam. De kater was echter geoefend in het vangen van elk beest dat het territorium binnenkwam, en dus maakte hij zich niet al te veel zorgen. Zijn poten wisten wat te doen en zijn hoofd stuurde het allemaal aan. Zo sprong hij, en ving de bruine vogel in het geheel. Even glimlachte de kater tevreden, en beet de nek van het beestje vakkundig door, daarna richtte hij zijn blik op naar de zon en liet het vallen van verbazing. De tijd vloog als je bezig was met nadenken, dat bleek wel weer. De zon was al in de lucht en het zou niet lang meer duren of de twee Dawn Patrols zouden alweer terugkomen. Snel raapte de kater de vogel op, en sprintte de niet al te lange afstand naar het kamp. Daar binnengekomen legde hij het beest op de stapel, net voor de Hunt patrol dat deed. Sommige blikken die hij kreeg waren verbaasd, anderen dankbaar. Niets afkeurend in ieder geval, en dat was goed.
Net toen hij binnenliep leek er iets gaande te zijn, en konden zijn ogen nog net de glimp opvangen van een overbekende vacht die op een erg bekende plek ging staan, duidelijk een samenkomst right? Mooi, dan kon hij meteen doorlopen en hoefde de kater verder niet te bedenken wat hij vandaag allemaal zou doen. Tall glimlachte eens weemoedig, er verder niet al te veel van verwachtende, en struinde toen rustig in die richting. Voor iemand de plek in kon nemen ging de kater naast zijn (ex?) vriend zitten, helemaal vooraan, en grinnikte eens. Net als in oude tijden. "Sorry," Mauwde hij zacht, terwijl de rest van de clan ook langzamerhand door begon te krijgen dat zijn moeder zo meteen iedereen bij elkaar ging roepen. "Ik had je meer moeten respecteren," Na deze woorden viel hij echter stil en keek wat weemoedig voor zich uit, hij durfde na zijn acties van vroeger niet teveel meer te hopen, maar spitste uit gewoonte wel zijn oren toen de poes begon met praten. "Vandaag krijgen we nieuwe impulsen in de clan, maar eerst wil ik een paar apprentices verwelkomen tot hun nieuwe rang.” Hij glimlachte opzij naar de kater naast hem, natuurlijk zou Ace een warrior worden, hij verdiende het na zo hard getraind te hebben. In zijn blik lag alleen trots, zijn vriend -ja dat was hij nog steeds- zou nu vast wel doorhebben hoeveel hij betekende voor Tall. “Acepaw, Bluepaw, Dauntpaw, Cherrypaw, Brightpaw, Descentpaw, Snowypaw en Tallpaw kom naar voren.” De katers hoofd schoot omhoog en een verraste blik lag in zijn ogen, alles leek even stil te staan en de glimlach op het gezicht van zijn moeder ontging de kater echt niet. Voor nu was alles perfect, en na even gewacht te hebben stond de kater dan ook trots op, en paradeerde de twee stappen naar voren. Samen met Ace, naast wie hij stond, torende hij boven alle anderen uit, en een imponerend aanzicht was het ook wel. “Jullie hebben allemaal jullie trainingen afgerond en jullie mentors hebben me hun toestemming gegeven om jullie warrior te maken.” Zijn blik zocht accuut naar Innerghost, en toen hij de poes in zicht kreeg grijnsde hij breed, niet helemaal zijn vreugde ingehouden. Natuurlijk bleef het allemaal super netjes, hij wilde het niet nu, op de laatste momenten, nog net verprutsen, dat zou vreselijk zijn. “Acepaw, vanaf vandaag zul je Acefray heten. Bluepaw, jij hebt je warriornaam ook verdiend, deze zal Bluebell zijn. Dauntpaw, ook jij wordt verheven tot de warrior rang, jouw naam zal Dauntrose zijn. Cherrypaw, jij zult Cherryflower heten en Brightpaw, jij krijgt de naam Brightflash toegewezen. Descentpaw, ook jij hebt de juiste hoeveelheid wijsheid bereikt en hierbij benoem ik je tot Descentrose en Snowypaw, vanaf nu heet jij Snowywinter." De kater keek toe naar hoe zijn vrienden de namen ontvingen en zijn hart leek even stil te staan toen zijn moeder bij hem kwam, als laatst. Dit was zijn clan, hij zou hem met zijn leven beschermen, nu kreeg hij de kans. "Tenslotte hebben we Tallpaw nog,” De kater probeerde de grijns die zich wanhopig een weg probeerde te banen tegen te houden, het bereikte zijn ogen echter wel, die straalden als twee heldere sterren. “Na je straf heb je je alsnog bewezen, dus hierbij benoem ik je tot Tallshadow.” Het had niet beter kunnen worden dacht hij net, maar zoals zo vaak had hij het mis, zijn moeder had nét de naam gekozen waarvan hij niet eens had durven dromen. Het toonde zijn trots voor de clan en zijn loyaliteit aan eenieder die erbij hoorde. Zijn clan. Ook al was hij nog zo stoer en groot, er kwam wel degelijk een brok in zijn keel bij het horen van de namen en bij het zien van de misschien wel echt trotse blik in de ogen van zijn moeder. Vandaar ook dat hij, toen hij terugliep naar zijn plek, zijn P.I.C. een vriendschappelijke duw gaf en grijnsde. "Gefeliciteerd, Acefray," Klonk het, vol vreugde. De rest van de ceremonie luisterde de kater met een half oor, Ace ontving een vriendschappelijke duw en een grijns toen die de enge kit Lurking als apprentice kreeg, en in stilte wenste Tall hem geluk terwijl hij de ander ook wel misschien een beetje uitlachte. Wat wilde je ook? Het was tenslotte Lurkingpaw, met als mentor Acefray! Hij lachte nog even met de ander, en viel toen plots stil door de woorden die hij zojuist gehoord had. " Tenslotte zal Phantompaw getraind worden door Heartbroken en Ghostpaw, Tallshadow zal jouw trainingen overnemen.” Voor de tweede maal schoot zijn blik richting zijn moeder, en in die van haar vond de kater vertrouwen. Vandaar dat hij vol vertrouwen opstond aan het einde van de ceremonie, en rondkeek of hij de kat kon vinden. Het werd hem wel wat lastiger gemaakt door alle katten rondom hem die hem feliciteerden. Tall bleef dus maar bij Ace rondhangen en hield ondertussen zijn ogen open, het was tenslotte ook niet zo beleefd om weg te lopen van felicitaties. Dit was het moment waarop hij zo lang had gewacht, hij ging er niet zomaar bij weglopen. Ghostpaw zou in een paar seconden gevonden worden en dan zouden ze het schema doorspreken, nu eerst dit en zijn P.I.C.
CAT'S PROFILE Age: Time has stopped {55 moons} Gender: Rank:
Onderwerp: Re: Ceremonie december wo 3 dec 2014 - 20:46
Blijkbaar was het nog maar eens zover; een Ceremonie. Met traagzame pootstappen kuierde de breed gespierde kater naar de open plek toe, om eenmaal daar aangekomen te zijn zich op zijn achterwerk te laten neerploffen. Heel even gleed zijn blik naar Tallpaw toe, om zich vervolgens weer op Shrewstar te focussen. Zijn partner zag er zoals altijd nog steeds geweldig uit. Hij wist niet hoe hij zoveel geluk had kunnen hebben om haar hart te winnen. Zeker niet met Timesong als de concurrent vroeger. Eerst waren de klaargestoomde apprentice's aan de beurt, om hun krijgers naam te ontvangen. Zijn oortjes wiebelden even toen hij Tallpaw's nieuwe naam hoorde: Tallshadow vanaf nu dus? Oké dan. Zijn oortjes gingen dan uiteindelijk weer overeind staan toen hij zijn eigen naam hoorde voorkomen. Nieuwsgierig zette hij zijn zintuigen scherp om te naam van zijn nieuwe leerling op te vangen. En zodra hij deze hoorde kon hij het niet laten even te grijnzen. Echter verdween deze grijns alweer als sneeuw voor de zon toen Shrewstar de Ceremonie afrondde, en hij richting zijn zoon liep. Het werd maar eens tijd dat deze gecomplimenteerd werd, aangezien hij vroeger warrior was geworden dan de rest van zijn kittens. Het scheelde niet veel of ze waren even groot. Hij was er zelf om eerlijk van te zijn ook niet honderd procent zeker van of hij net iets groter was door zijn pluizige pels. Maar goed, dat even achterwege latende: Nu was hij wél trots op zijn zoon. En dit mocht ook geweten worden. Bijna iedere kat in Shadowclan wist dat als Wolftail iemand complimenteerde, diegene dat ook verdient had. Zijn complimenten waren namelijk zeldzaam, en hij was er dan ook zeker van dat Tallp-shadow dat maar al te goed wist. "Tallshadow," Begon hij eerst, zijn toch wat knappe gelaat perfect in de plooi houdende. "Gefeliciteerd met je nieuwe rang. Je verdient het." Na deze woorden gezegd te hebben glimlachte hij even diens kant op, om zich vervolgens om te draaien en zijn nieuwe apprentice te zoeken.
Onderwerp: Re: Ceremonie december wo 3 dec 2014 - 21:19
Het was koud, maar toch werd ze samen met haar siblings de nursery uit geleid. Wat onzeker keek ze schuchter rond en bleef dicht in de buurt van Lurking en Wind. Er kwam een menigte te ontstaan in het kamp en het groepje kittens werd helemaal naar voren gestuurd. “Leden van de shadowclan, verzamel je op de open plek voor een clanceremonie!” riep Shrewstar die bovenop de grote rots was gaan staan. De kitten keek wat angstig omhoog, bang voor wat er komen zou. Misschien was ze wel raar, dat ze zich niet erg had verheugd op deze ceremonie. Ze was veel liever veilig bij haar moeder in de nursery gebleven, maar dat kon natuurlijk niet. “Vandaag krijgen we nieuwe impulsen in de clan, maar eerst wil ik een paar apprentices verwelkomen tot hun nieuwe rang.” Een redelijk groot aantal apprentices werd naar voren geroepen, waaronder ze meteen haar oom Tallpaw herkende. Hij kreeg net zoals al die andere zijn nieuwe naam: Tallshadow. “En dan nu de nieuwe apprentices van de clan.” Het jonge, fragiele, witte wezentje voelde hoe haar hart iets oversloeg en dat haar ademhaling even stil leek te staan. “Kom naar voren.” Ze volgde haar siblings met knikkende knieën naar voren, angstig voor wat er zou gaan gebeuren. Stel dat ze een totaal onbekende kat als mentor kreeg, eentje die haar een mislukkeling vond en haar zou gaan pesten, net zoals veel kittens altijd bij haar gedaan hadden. Misschien zou ze ome Tallpaw.. Tallshadow nu dan, als mentor krijgen. Met deze gedachte wachtte het kleine ding af totdat haar oma bij haar naam zou komen. “Lurkingkit, jij hebt de juiste leeftijd bereikt en vanaf nu zal je bekend staan als Lurkingpaw. Acefray zal jouw trainingen begeleiden. Ivykit, ook jij bent oud genoeg en hierbij krijg jij je nieuwe naam; Ivypaw en jouw mentor zal Blackwing zijn. Emberkit, jij heet vanaf nu Emberpaw met Wolftail als je mentor. Windkit en Dawnkit, jullie zijn beide ook oud genoeg. Windpaw jij krijgt Scarletbriar als mentor en Dawnpaw, jouw trainingen zullen worden geleid door Runningvole. Ten slotte, Hazelkit, jij krijgt de naam Hazelpaw en Forestrain is jouw mentor.” Ze kwam al meteen, na haar broertje Lurkingkit, nu Lurkingpaw. Ivypaw, dat was de naam waarmee ze voorlopig door het leven zou gaan. En ze kon het maar beter meteen zeggen: ze was als de dood voor de kat die de naam Blackwing droeg. De meeste van haar siblings hadden iemand uit de familie gekregen als mentor, maar Ivy had een kat toegewezen gekregen die ze nog nooit had gezien. Het kleine ding had geen idee wie haar mentor was en dus schuifelde ze voorzichtig terug de menigte in, stilletjes luisterend naar de ceremonie. Toen deze was afgelopen bleef ze wat onzeker staan, geen idee wat ze moest doen of waar ze heen moest, of beter gezegd: naar wie ze moest. Haar oogjes waren groot en ze keek naar de grote hoeveelheid katten die door elkaar heen dromde, terwijl ze nog altijd licht op haar pootjes stond te trillen.
Onderwerp: Re: Ceremonie december wo 3 dec 2014 - 21:38
Met een ietwat norse blik had hij toegekeken hoe de katten op de open plek verschenen. Een voor een kwamen ze tevoorschijn nadat Shrewstar ze bijeen had geroepen. En hij? Hij zat daar alleen, aan de kanten, helemaal in de schaduw van de grote rots aan de achterzijde waar niemand hem zou kunnen zien. Hij was niet echt iemand die van ceremonies hield en ookal wist hij dat hij erin voor zou komen, het bleef iets dat hij wilde mijden. Hij zuchtte even zachtjes en staarde naar de grond. Even knipperde hij een paar keer met zijn ogen waarna hij even kort met zijn oortjes wiebelde. Na enkele tellen stond de gevlekte kit echter wel op en met een paar stappen wandelde hij zo uit de schaduw. Maar zijn rug was nog steeds naar de katten gericht en ze zouden hem zowiezo toch niet opmerken. Hij zuchtte en hing rechtzitten, zijn blik nog steeds gericht op de grond die hij zo vaak als kit had bewandeld. Hij zuchtte en plooide zijn oren even in zijn nek toen hij wat geroezemoes hoorde. Hij probeerde het te negeren, te mijden. Hij wilde ze niet horen zagen, helemaal niet. Hij sloot zijn ogen en haalde diep adem hopend dat alles wat hij ooit kende zou verdwijnen in de duisternis die hij nu voor zijn ogen had. “Vandaag krijgen we nieuwe impulsen in de clan, maar eerst wil ik een paar apprentices verwelkomen tot hun nieuwe rang.” Ze waren begonnen met de apprentices natuurlijk. Degene die hun trainingen hadden afgerond en nu warrior mochten worden. Hij haalde diep adem en opende zijn groene ogen waarna hij nog even voor zich uitkeek, voordat hij zich omdraaide zodat hij kon toekijken. Hij had niet de beste plaats om alles te zien, maar het was beter dan katten voor je hebben als je de kleinste kater was van je leeftijd. “Acepaw, Bluepaw, Dauntpaw, Cherrypaw, Brightpaw, Descentpaw, Snowypaw en Tallpaw kom naar voren.” Hij keek even met een ongeïnteresseerde blik toe hoe de katten naar voren kwamen. Acepaw, een stomme achterlijke pluisbal die niks anders kon dan andere irriteren. Zijn specialiteit was waarschijnlijk slapen. Bluepaw een kattin die hij eens had leren kennen toen hij nog heel, heel klein was. Zoveel wist hij niet echt van haar. Dauntpaw, Cherrypaw, Brightpaw, Descentpaw en Snowypaw...? Wie waren dat... Naja, hij kende ze niet, niet zijn probleem. En dan was er nog Tallpaw. Dat was gewoon een geval apart dat. Ze moesten dat ding opsluiten in een den zodat het eens wat minder kinderlijk was. Hij kon amper geloven dat zoal Acepaw als Tallpaw warriors zouden worden, maar goed alles gebeurde wel een keer. “Jullie hebben allemaal jullie trainingen afgerond en jullie mentors hebben me hun toestemming gegeven om jullie warrior te maken.” Hij knipperde even droog. Wow, die mentor van Acepaw moest wel echt heel dom zijn. Die kater kon nog niet eens iets tegen een kit van 5 moons beginnen, wat wilde dat grijze ding dan tegen een warrior van een andere clan doen? Vertrouwen op al die vetrollen van hem? Vast wel, die waren echt wel het dodelijkste wat er aan hem was. Tallpaw was eigenlijk gewoon oké als het op algemeen aankwam maar hij was niet echt slim, althans dat dacht hij Lurk van hem nu. Dat kon nog veranderen aangezien Tall voor hem een echt mysterie bleef. Hij zuchtte even zachtjes. Die moesten echt wel speciaal zijn geweest. Ja die mentoren. Zouden zij even gek zijn als hun apprentices? Zou dat eigenlijk zo zijn bij hem? Nam een apprentice dingen, gewoontes over van zijn mentor en misschien zelfs omgekeerd? Waarschijnlijk wel ja... Dan maar hopen dat hij een niet al te vreemde kat kreeg als mentor. Een gewone, getalenteerde, ervaren kat volstond wel. Het moest niet echt veel meer zijn. Zolang hij eigenlijk maar weg mocht uit deze saai plek was het goed. Hij vroeg zich eigenlijk ook af of ze leuke dingen hingen doen. Vast niet, er waren geen leuke dingen te doen wat hij nog niet kon. “Acepaw, vanaf vandaag zul je Acefray heten," Ace... Fray... Daar zou hij niet aan kunnen wennen. Fray dat was een gevecht... Wat een gevecht met zijn eigen kop? Of met al dat haar dat hij had. Hij herinnerde zich even kort dat hij ooit bijna was verdronken in dat haar. Die staart, oh Starclan... Waarom had hij zoveel haar? Na even kort met zijn kop geschud te hebben luisterde hij verder naar wat zijn oma vertelde. "Bluepaw, jij hebt je warriornaam ook verdiend, deze zal Bluebell zijn," Bluebell klonk wel mooi. Hij kende haar nu ook weer niet zo goed maar het viel gewoon op eigenlijk dat hij luisterde naar wat hij zei over haar. Dat deed hij misschien uit een soort van... Respect? Kon zijn, kon ook niet zijn. Hij luisterde toch ook naar wat Shrewstar zei over die idioot van een Acepaw dus echt respect kon het nu ook weer niet zijn... Hij zuchtte even, nu had hij geen zin meer om aan te denken want stiekem kon het hem niks schelen... Nee wacht dat was niet eens stiekem... Hij zuchtte nogmaals. "Dauntpaw, ook jij wordt verheven tot de warrior rang, jouw naam zal Dauntrose zijn. Cherrypaw, jij zult Cherryflower heten en Brightpaw, jij krijgt de naam Brightflash toegewezen. Descentpaw, ook jij hebt de juiste hoeveelheid wijsheid bereikt en hierbij benoem ik je tot Descentrose en Snowypaw, vanaf nu heet jij Snowywinter." Vervolgde de kat met hetzelfde kleur vacht als hem. Hij keek even naar de katten die hun nieuwe namen in ontvangst namen. "Tenslotte hebben we Tallpaw nog,” Hoe ze stopte liet hem even schuin kijken. De leader liet een sprankje van emotie op haar gelaat zien, zo klein en zo teder dat het amper te zien was. Je kon zien hoe fier ze wel niet was op haar zoon. De laatste van haar laatste nestje die zijn naam in ontvangst zou nemen, elke moeder zou trots zijn en zeker nadat deze een straf had gekregen. Lurk wist eigenlijk niet waarom de tabby straf had gekregen, maar het kon hem ook niet echt iets schelen. “Na je straf heb je je alsnog bewezen, dus hierbij benoem ik je tot Tallshadow.” Het was dus werkelijk straf geweest. Stiekem vroeg hij zich waarom hij de naam Tallshadow kreeg. Vast omdat Tall een geval apart was. Een beetje een stalker was hij eigenlijk ook... Dus het klopte in sommige manieren wel. Tallshadow omdat hij een stalker was? Ja, leek hem een redelijke reden. “Welkom nieuwe warriors!” Zei ze uiteindelijk en de nieuwe namen werden geroepen -ofzoiets in die trant. Hij liet enkel een erg neutrale "Yay," klinken. Zo stil en somber dat het niet echt de sfeer bevorderde. In tegendeel eigenlijk. Een paar blikken werden op hem gericht, maar hij keek enkel met zijn neutrale ogen naar hen. Hij zuchtte even toen ze wegkeken. Wow, iedereen was echt raar hier... Hij keek even rond en zag hoe vele katten blij waren, hij niet, nee... Nope. Hij keek enkel rond met een blik die niet veel zij over wat hij voelde of hoe hij was... Je kon er natuurlijk wel uit afleiden dat hij geen gevoelens had. Maar goed, gevoelens en emoties waren iets dat hij niet graag had. Hij voelde ze amper en als ze er waren, dan voelde dat raar. Hij schudde zich even uit bij de gedachte alleen al. Hij hield er gewoon niet van en hij hield er ook niet van als hij eraan moest denken. Hij haatte het. “En dan nu de nieuwe apprentices van de clan.” Hij keek even op bij het horen van die woorden. Het wachten had een eeuwigheid geleken maar in de werkelijkheid waren er maar een paar tellen voorbij gegaan. Hij keek even naar de kits. Hij kende ze bijna allemaal. Zijn siblings en Emberkit waren er ook. Ja Ember was zijn broer niet meer, hij was een lafaard en een zwakkeling. Hij was het niet waard om hem zijn broer te noemen. Hij snoof even zachtjes maar toonde geen enkele emotie op zijn vlakke gezicht. “Kom naar voren.” Dat was vast het teken zeker. Hij zuchtte zachtjes en kwam overeind waarna hij met toch redelijk grote passen voor hem naar voren wandelde en voor de rots hing zitten. Naast hem verschenen nog kits, maar het viel wel degelijk op dat hij de kleinste was. Zijn kleine gevlekte gelaat leek niet echt op te vallen tussen de grote kits. Zij leken op apprentices, hij leek op een kit van nog 4 moons oud. Hij keek even van Shrewstar naar de andere en hij moest natuurlijk opkijken. Ja zelfs naar zijn eigen siblings en Emberkit. Hij zuchtte even, maar reageerde er verder niet echt op. Hij was de jongste van het nest en stiekem kon het hem ook niet echt veel schelen dat hij klein was. Hij was snel en ook nog eens sterk. Onder zijn pels zaten veel spieren die hij goed gebruikte. Iets dat zelf sommige apprentices nog niet deden. Hij dacht even snel aan die ene apprentice dat hij bij de grens had ontmoet. Oh ja, hij moest geen tour hebben door het territorium, hij kende namelijk alles al. Het voordeel van zelfstandig zijn. En slim. En ook nog eens handig. Toen hij zag hoe zijn oma haar mond opende om iets te zeggen keek hij met een gefocuste blik naar haar. “Lurkingkit, jij hebt de juiste leeftijd bereikt en vanaf nu zal je bekend staan als Lurkingpaw. Acefray zal jouw trainingen begeleiden." Wel meteen sperde hij zijn ogen open en sprong hij overeind. "Wat?" zei hij met een luide toon. Hij keek haar met een ijzige blik aan, niet veel emotie in zijn ogen. Hij zette zonder veel aarzeling een stap naar voren zodat hij uit het rijtje kwam, zijn nagels waren ontbloot. Hij was het hier niet mee eens. Het feit dat hij nu apprentice was kon hem niks schelen. Die mentor kon hem wel wat schelen. Hij siste dan ook even iets toen ze gewoon vrolijk verder brabbelde. "Ivykit, ook jij bent oud genoeg en hierbij krijg jij je nieuwe naam; Ivypaw en jouw mentor zal Blackwing zijn." Hij gromde even en tilde zijn kop wat hoger op. "Emberkit, jij heet vanaf nu Emberpaw met Wolftail als je mentor." Hij vernauwde zijn neutrale blik was maar bleef haar scherp aankijken. Ze zou hier zoveel spijt van kringen. "Windkit en Dawnkit, jullie zijn beide ook oud genoeg. Windpaw jij krijgt Scarletbriar als mentor en Dawnpaw, jouw trainingen zullen worden geleid door Runningvole. Ten slotte, Hazelkit, jij krijgt de naam Hazelpaw en Forestrain is jouw mentor.” Hij grolde even woest en keek even naar de nieuwe apprentices, maar toen keek hij terug naar Shrewstar. Hij zou hier blijven en niet reageren tot ze antwoord gaf. Dit kon niet, dit mocht niet, dit was verkeerd, zij was verkeerd. “Dan hebben we nu nog de apprentices, wiens trainingen een tijdje hebben stilgelegen.” Hij snoof even zachtjes en krulde zijn staart even op. “Mistypaw, Blackwing zal jou erbij nemen als apprentice en Mockingpaw, jij mag je bij de trainingen van Wolftail voegen. Mazepaw en Duskpaw, jullie beide zullen verder worden getraind door Nevermind en Dimpaw, jouw trainingen zullen worden vervolgd door Dauntrose. Ook jij Tigerpaw, mag je bij Scarletbriar als apprentice voegen en Dragonpaw, jij wordt getraind door Descentrose. Tenslotte zal Phantompaw getraind worden door Heartbroken en Ghostpaw, Tallshadow zal jouw trainingen overnemen.” Allemaal katten die hem niks konden schelen. Nu sprong hij naar voren, wetend dat de ceremonie gedaan was. Hij vernauwde zijn blik en liet ijskoud, kil ijs zien in zijn ogen. Geen enkele emotie op zijn gezicht. “Dit was de ceremonie.” Hij gromde. "Hoe zit het met mijn mentor?" Riep hij luid uit. Hij keek helemaal niet naar de mentor die hij had gekregen, Acefray. Voor hem was die kat een kit. Hij kon niks en hij kon al zeker niks aan hem leren, laat staan hem onder controle houden. Hij grolde even toen hij niet meteen antwoord kreeg en verhief zijn stem dus nogmaals. Hij was niet boos, nee, helemaal niet. Hij wilde gewoon het beste voor hem en de clan en dat kon die Acefray niet. "Die stomme haarbal kan nog geen rat van een kat onderscheiden. Laat staan dat hij me iets bijleert," Zei hij op luidere toon. "Hij is hopeloos, kan tegen niks en het enigste wat ik hem eens heb zien doen is slapen of eten," Hij vernauwde zijn blik wat. "Verwacht niet dat ik naar hem ga luisteren noch respect zal tonen," vervolgde hij. "Hij is het niet waard een kat te trainen, hij is het zelfs niet waard een warriornaam te dragen!" Zei hij vervolgens waarna hij even een stap naar voren zette. "Hij is dom, zwak en hij zal nooit een mentor kunnen worden," siste hij erachter. "Hij is het niet waard, hij heeft het niet in zich om iets meer te worden," Zei hij vervolgens, al wat kalmer. Daarna knipperde hij een paar keer met zijn ogen en tilde hij zijn kopje wat op. Nu snapte hij waarom Tall verlaat warrior was geworden. Shrewstar kon gewoon geen mentoren vinden. Geen wonder dat iedereen dan een straf kreeg. Het was dus iets dat ook bij hem zou gebeuren. Hij snoof even zachtjes. Het stond al vast, dat wist hij nu al.
Onderwerp: Re: Ceremonie december wo 3 dec 2014 - 21:41
WATCH THE THORNS
Nee, die hele ceremonie boeide haar niet echt veel. Had het ook niet gedaan eigenlijk. Ze wist nog dat ze d'r eigen apprentice ceremonie had gemist omdat ze toen het kamp uit was gesneaked, achter een muisje aan, waardoor de toenmalige leider haar had bedreigd om langer kitten te houden. Hij had het gelukkig niet gedaan, maar voor haar mentor was het minder geweest. Bij haar warrior ceremonie was Dyingwish er immers niet meer, toen was het alleen nog het rood van zijn bloed dat aan haar klauwen had gezeten. Scarletbriar keek op toen haar naam werd genoemd, ze was in gedachten verzonken geweest en had daardoor een groot deel gemist. Haar naam werd gekoppeld aan een nieuwe apprentice met de naam Windpaw. Ze tikte haar neusje voorzichtig aan en haar oren gingen geïrriteerd achterover staan toen het beestje direct een waterval aan vragen over haar heen goot. Daar ging d'r toch al niet geweldige humeur. "Ik zie je vanavond, moonhigh, ingang van het kamp," bromde ze naar het hypere geval voor haar. Oké, die moest ze nodig wat discipline gaan aanleren. Niet veel later werd haar naam nog een keer genoemd, ze mocht ook nog een oud apprentice wat gaan bijschaven omdat sommige mentoren blijkbaar hun taken nog steeds niet konden uitvoeren. Ze hoopte maar dat Tigerpaw rustiger zou zijn dan dat Windpaw geval. Rustig tikte ze ook het neusje van Tigerpaw aan en herhaalde hetzelfde als wat ze tegen Windpaw had gezegd. Irritante drukke ceremonies ook, ze kon hier totaal niet tegen ...
Tag: Tigerpaw & Windpaw | Words: xxx | Notes: You guys are annoying her xD
Yanthe 802 Actief I'm thє king of my own land. Facing tєmpєst of dust, I'll fight until thє єnd. Crєatures of my drєams raisє up and dancє with mє! Now and forєvєr, I'm your king!
Onderwerp: Re: Ceremonie december wo 3 dec 2014 - 21:52
Hazelkit liep al een tijdje te ijsberen, wetend dat de ceremonie vandaag plaats zou vinden. Verder had hij niet veel informatie gekregen, dus was het nog spannend ook. Zenuwen waren er zeker ook, maar waar dat vandaan kwam was een grote vraag. Hij was nooit zenuwachtig geweest voor iets. Hij had zelfs uitgekeken naar deze dag. “Leden van de shadowclan, verzamel je op de open plek voor een clanceremonie!” De kitten bleef abrupt staan waar hij stond toen hij de oproep hoorde. Hij wist eerst niet helemaal wat te doen. Hij zocht bijna automatisch naar iemand vertrouwd, maar hij had niemand waar hij direct op kon terug vallen. Even wenkte hij twijfelend met zijn oortjes. Al snel voelde hij een poot die in zijn zij porde. Hazel keek vluchtig om en zag dat één van de queens hem de goede richting uitduwde met een oprechte glimlach. De twijfel op Hazel's snoetje verdween direct en hij trippelde snel achter de anderen aan. Hij wurmde zich een plek tussen twee andere kittens door en zette zich bijna vooraan neer. Hij keek in stilte toe toen Shrewstar begon met de nieuwste warriors. Zijn oortjes stonden heel de tijd enthousiast naar voren, wetend dat zij direct aan de beurt waren. Toen de kittens aan de beurt waren zwiepte de kitten zachtjes met zijn staartje. Even ging zijn blik naar Windkit die duidelijk enthousiast was, overenthousiast. Hazelkit richtte zich al snel terug op de andere kittens die om de beurt werden afgeroepen. Hij was bijna bang dat ze hem vergeten waren, dat ze hem expres niet wilden afroepen. "Ten slotte, Hazelkit, jij krijgt de naam Hazelpaw en Forestrain is jouw mentor.” Zijn bezorgdheid verdween weer. Waar maakte hij zich toch allemaal zo druk om. Hij had hier moons naar uitgekeken. Al vanaf het moment dat hij zijn eerste ceremonie had meegemaakt. Hazelpaw. Dat klonk geweldig. Hazelkit sprong direct recht toen hun leader hen de kans gaf om hun mentor te begroeten. Hij stapte naar Forestrain toe en drukte zijn neusje zachtjes tegen die van hem.
Blackwing
Member
97 Actief
Onderwerp: Re: Ceremonie december wo 3 dec 2014 - 22:03
“Leden van de shadowclan, verzamel je op de open plek voor een clanceremonie!” Meteen opende de zwarte kater zijn ogen en kwam overeind. Snel stond hij op. Een ceremonie was iets wat hij niet kon missen. Zeker niet nu er een groot aantal apprentice's waren. Na zich zorgvuldig uitgerekt te hebben liep hij naar voren. Benieuwd naar wat Shrewstar te vertellen had. Ontspannen ging hij zitten en sloeg zorgvuldig zijn zwarte staart rond zijn poten. Zijn kille blik gericht op hun leider die begon met de ceremonie. Acepaw, Bluepaw, Dauntpaw, Cherrypaw, Brightpaw, Descentpaw, Snowypaw en Tallpaw. Blackwing knikte zwijgend en wachtte to ze allemaal Warriors waren. Een zachte zucht verliet zijn mond toen het voorbij was en de volgende groep kwam. Kittens die Apprentice mochten worden. Ooit zou het ook zo ver zijn voor Rudekit bedacht hij met een kleine grijns. Pas dan kon hij trots zijn op zijn zoon. Verveeld luisterde hij naar de eerste die opgenoemd werd, Lurkingkit. Snel richtte hij zijn blik op het zwart witte katertje. Een grijns verscheen op zijn gezicht toen de kater antwoordde met een verontwaardigde "wat?". Meteen daarna werd hij weer serieus en richtte zich op de leider. Het volgende kitten was aan de beurt. "Ivykit, ook jij bent oud genoeg en hierbij krijg jij je nieuwe naam; Ivypaw en jouw mentor zal Blackwing zijn." Trots vulde hem toen de leider zijn naam noemde. Pas als je een apprentice had gehad kon je deputy worden. Haastig speurde hij de menigte af opzoek naar zijn leerling. Een klein wit poesje viel hem op. Dat moest Ivykit -nu Ivypaw- zijn. Ze zag er angstig uit en een geïrriteerde grom verliet zijn mond. Ze moest duidelijk leren dat Shaddowclanners geen angst mochten tonen. Black kon zich niet voorstellen dat het poesje later in gevecht met een rogue zou kunnen komen en winnen. Wel, dan kon hij tenminste tonen hoe goed hij kon trainen. Doordat zijn aandacht op zijn leerling was gericht kreeg hij de rest van de kittens niet meer mee. Pas bij de mentorloze apprentice's lette hij weer op. Maar goed ook. De eerste die werd genoemd werd zijn tweede leerling. Blijkbaar vertrouwde Shrewstar hem genoeg om hem twee leerlingen te geven. Andere zouden het misschien irritant vinden maar hij vond het wel leuk. Mistypaw en Ivypaw. Uiteindelijk sprak de leider de afsluitende woorden. Tevreden kwam hij overeind en liep richting Ivypaw. De onzekerheid in haar ogen was goed zichtbaar en hij rolde met zijn ogen. Toch probeerde hij kalm te zijn terwijl hij tegen haar praatte. 'Hey.' Hij wenkte naar Mistypaw dat ze er bij moest komen zitten en ging door. 'Ik ben Blackwing, jullie mentor.' Even keek hij naar de twee katten. 'Ivypaw, ik wil graag zo snel mogelijk beginnen met de training, wanneer denk je dat een goede tijd is?' Deze vraag was de eerste test voor zijn apprentice. De clanwereld bestond tenslotte niet alleen uit vechten en jagen, ook besluiten kunnen nemen was een handige vaardigheid. 'Mistypaw' sprak hij, zich richtend op de andere poes. 'Ik wil checken hoeveel je al kan, morgenavond.' Indringend keek hij ze een voor een aan. Zichzelf er van verzekerend dat ze zijn woorden begrepen.
Onderwerp: Re: Ceremonie december wo 3 dec 2014 - 22:04
Met een slaperige en vermoeide blik in haar ogen kroop ze de warme warrior's den uit en voegde zich bij de verzamelde menigte. Ze schaamde zich ergens wel, aangezien ze een van de laatsten was geweest die zich op de open plek had verzameld. Gapend keek ze omhoog, naar haar moeder, en luisterde half aanwezig mee naar de woorden die de poes uitsprak. Bijna was ze in slaap gevallen toen ze plots de eerste paar nieuwe warriors op zag komen en haar hart maakte een klein sprongetje toen ze Ace daar tussen zag lopen. Echt..? Een klein glimlachje verscheen op haar gezicht, maar die veegde ze er snel weer vanaf toen ze een goede indruk wilde maken op de rest. Als laatste werd haar broer erbij geroepen en uiteindelijk kreeg hij toch ook zijn nieuwe rang. Straks zou ze hem wel opzoeken, right? Toen werden de kittens allemaal opgeroepen. Al de kittens van haar oudere broer, Thrushdive, en dat waren er best wel een hoop. Toch keek ze redelijk verbaasd op toen zij bij de laatste kitten genoemd werd als mentor. Haar hartje begon razendsnel te kloppen en ze kwam half strompelend overeind, waarbij ze bijna over haar eigen poten struikelde. Met oren in haar nekje liep ze op de gloednieuwe apprentice aan en keek nerveus naar beneden. "Uh.. hey." Onhandig drukte ze met haar neusje (misschien wel erg hard en snel) tegen die van Dawnpaw en voelde haar hartslag verdubbelen in snelheid. "Ik.. ik.."iek! Ze schudde angstig met haar kopje en liep achteruit, dit keer viel ze echt achterover, maar gelukkig was de aandacht van de clan op het volgende onderdeel van de ceremonie gericht. Angstig voegde ze zich weer bij de menigte en kon alleen maar denken over de dingen die ze zojuist allemaal wel niet had fout gedaan. Stom was ze toch ook, waarom had haar moeder haar nou al een apprentice toevertrouwd? Na de ceremonie liep ze mokkend naar Tallshadow toe, maar slikte toen ze zag dat hij zich naar Acefray voortbewoog. "Gefeliciteerd broertje." Murmelde ze, liefdevol, maar treurig en gaf hem een kopje op zijn wang. "Jij ook hehe." Glimlachte ze verlegen en draaide zich snel weer om, maar de moed om naar Dawnpaw toe te gaan had ze niet meer.
Onderwerp: Re: Ceremonie december wo 3 dec 2014 - 22:08
"Leden van de shadowclan, verzamel je op de open plek voor een clanceremonie!" Bij de oproep van haar clanleider stond Bluepaw op en liep ze naar de open plek toe waar al een aantal katten zich aan het verzamelen waren. "Vandaag krijgen we nieuwe impulsen in de clan, maar eerst wil ik een paar apprentices verwelkomen tot hun nieuwe rang." Ze wachtte rustig af wat er verder zou gaan komen, want wie weet wie er deze ceremonie allemaal aan de beurt waren. "Acepaw, Bluepaw, Dauntpaw, Cherrypaw, Brightpaw, Descentpaw, Snowypaw en Tallpaw kom naar voren." Even keek ze verbaasd toen ze haar naam hoorde, maar stapte toen toch naar voren samen met de andere apprentices. Ze had het nog niet helemaal verwacht, maar aan de andere kant was ze er wel super blij mee. "Jullie hebben allemaal jullie trainingen afgerond en jullie mentors hebben me hun toestemming gegeven om jullie warrior te maken." Nu was het nog wachten tot het haar beurt zou zijn om haar nieuwe naam te ontvangen. "Acepaw, vanaf vandaag zul je Acefray heten. Bluepaw, jij hebt je warriornaam ook verdiend, deze zal Bluebell zijn." Bluebell, dat was een naam die ze zeker met trots zou gaan dragen. Een kleine glimlach verscheen dan ook op haar gezicht en ze ging weer terug naar de groep toen het gedeelte van de nieuwe warriors voorbij was. Ze luisterde nog verder naar de rest van de ceremonie en stond op toen de ceremonie geëindigd was.
Onderwerp: Re: Ceremonie december wo 3 dec 2014 - 22:14
Een grote, erg grote, zwarte kater met indringende gele ogen kwam op haar aflopen. Dat moest Blackwing zijn, maar erg vriendelijk keek hij niet bepaald. Dit was nu waar ze bang voor was geweest, en het zorgde ervoor dat ze alleen nog maar erger begon te trillen op haar kleine pootjes. Ze was klein, mager, had enkel een spierwitte vacht en twee helderblauwe ogen. 'Hey.' Zei de kater en wenkte zijn andere apprentice die ouder was dan Ivypaw. 'Ik ben Blackwing, jullie mentor.' Kort keek ze de kater in de ogen, maar keek toen weer weg. 'Ivypaw, ik wil graag zo snel mogelijk beginnen met de training, wanneer denk je dat een goede tijd is?' Het wezentje slikte een keer moeilijk en keek naar haar mentor. "I-ik weet het niet. Vandaag? Nu?" De meeste katten zouden de eerste dag al meteen beginnen, het was nog vroeg, dus misschien was dat wel wat hij wilde horen..?
Acefray
Dorpsslet
Jamie 4524 Actief "Once more into the fray, into the last good fight I'll ever know.
Live and die on this day, live and die on this day"
Onderwerp: Re: Ceremonie december do 4 dec 2014 - 15:25
De grote kater liep op een stevige pas het kamp in. In zijn bek bungelde een raaf. De zwarte vleugels glommen op een groenige manier zodra de zon deze raakte. Het licht speelde ermee en zorgde ervoor dat een simpele vogel een bijzonder beest leek. Ace stapte naar de prooistapel en legde zijn vangst op de andere prooien. Hier schitterde hij verder. Het was altijd moeilijk geweest voor de kater om vogels te vangen, toch was het deze keer gelukt. Even keek hij trots neer op zijn vangst wannaar hij om zich heen keek. Katten begonnen zich te verzamelen en ook Ace voegde zich nu naar voren. Zijn groene blik glom op een brutale maar opgewonde manier. Tall verscheen naast hem en Ace keek op met opgestoken oortjes. De ander zei sorry waarop hij reageerde met een typische grijns. "Ik ben meer fan van een hetspijtmehieriseten maar oke dan" Zijn plagende blik zei echter wat anders. Ineens was de clan bijeen gekomen zodra ze de stem van hun leider hoorde. Ace keek op. Hij werd warrior, eindelijk warrior. Hier had hij naar toe gewerkt en de grijze kater kon het niet laten opgewonden opzij te kijken naar zijn P.I.C. Zelf geloofde hij erin dat ze nu beiden hun nieuwe naam zouden krijgen. De zwart-witte katin haar stem vulde het kamp. En daar was zijn naam als eerste. Trots zwol hij op en stapte naar voren. Zijn naam als eerste zoals hem was beloofd. Hij liet zijn groene blik die van Shrewstar ontmoeten en hoorde haar woorden aan. Acefray.. Acefray. Het was vreemd, klonk raar in zijn oren. Maar het was ook een naam om met trots te dragen, strijd. Aas strijd. Toch bleef hij voor zichzelf gewoon Ace en zijn vrienden gewoon Tall, Running en Arcane. Maar niet te min voelde een volle naam goed. Ook andere kregen een nieuwe naam zoals Snowywinter. Hij liep terug naar zijn plek en greens toen hij een duw van Tall kreeg. "Bedankt" Maar nu was het zijn beurt. Zijn blik volgde Tall terwijl hij zijn nieuwe naam kreeg. Tallshadow, nice. Ook voor zijn vriend straalde hij, na een moon extra gewerkt te moeten hebben had hij het zeker verdient. Toen de bruine tabby terug kwam gaf ook Ace een vriendelijke duw. Al was deze een stuk flinker en met meer fluff. "Gefeliciteerd Tallshadow" reageerde hij terug. Hierna zocht zijn blik naar zijn oud mentor. Deze moest toch ook trots zijn? Zijn aandacht ging weer naar de ceremonie. Zoveel kittens kende hij nu niet dus dit was niet al te spannend. Het mooie kwam pas toen hij zijn naam voor de tweede keer hoorde. Hij kreeg een apprentice? Hij? Oke dan.. Wait wie kreeg hij? Lurking? Zee evill thingzie. Yay. Leuk zeg. Hij ging dat ding echt niet de neus aanraken. Straks beet hij hem er nog af.. Wat wanhopig keek hij opzij alsof Tall hem zou helpen. Maar de ceremonie ging gewoon verder dus zette ook Ace even zijn nieuwe zorg opzij. Tall werd ook mentor maar kreeg geen evill ding als hij. En toen was de ceremonie voorbij. Yay. De grote kater stond op en liep naar Lurking toe. "Klaar met je klaagrede Princess?" sceptisch keek hij de ander aan. "Bij dawn begint je eerste training." Niet eens de moeite doen om een plaats te zeggen om elkaar te ontmoeten handelde hij het hiermee af. Hierna draaide hij zichzelf om en liep terug naar Tall. Na een paar keer dankje gezegt te hebben gleed zijn blik naar een andere gevlekte kattin. Zijn blik bleef op Running liggen, niet wetend of ze die zou beantwoorden.
Tallshadow
Member
☙Emma☙ 17101 Actief "Never gonna give you up, never gonna let you down"
Onderwerp: Re: Ceremonie december do 4 dec 2014 - 17:06
De kater lachte even toen Ace duidelijk een niet al te fijn woordje had met zijn nieuwe apprentice, dat ging nog interessant worden, maar nu konden ze wel samen hun apprentices dingen leren. Al met al dus tóch niet zo erg dat Ace en Lurk gepaard waren. Toen zijn naam genoemd werd keek hij echter meteen op en haast onmiddellijk schoten zijn ogen naar die van zijn vader. Ze konden dan wel inmiddels even groot zijn, maar de ander boezemde nog steeds angst in bij de kater. "Gefeliciteerd met je nieuwe rang. Je verdient het." De kater was eerlijk gezegd wel verbaasd door deze woorden, maar ook enorm verblijd. Een grijns brak door op zijn gezicht, en oprechte verassing en vreugde was af te lezen op zijn gezicht, hier had de kater naartoe gewerkt en dat maakte alles ineens mooier, en lichter. Het was een zware last voor de kater geweest om de trots van zijn vader proberen te verdienen, maar nu was het hem dan toch uiteindelijk gelukt, als dat geen goed nieuws was. Om het zo mogelijk allemaal nóg beter te maken kwam zelfs Running naar hem toe, en kreeg de kater zowaar een kopje. Hij spinde en glimlachte, ook toen ze zich naar Ace richtte. Tall duwde even zijn neus in haar vacht. "Jij ook gefeliciteerd," Mauwde hij, vol trots dat zíjn zusje ook een apprentice had. "Je gaat vast een geweldige mentor zijn, niet waar Ace?" Subtiele betrekking bij het onderwerp. Ship ship.
Onderwerp: Re: Ceremonie december do 4 dec 2014 - 21:23
DAWNTEAR
“Leden van de shadowclan, verzamel je op de open plek voor een clanceremonie!” De kitten hief zijn hoofdje op, en een misselijkmakend gevoel kroop zijn maag binnen. Het was de dag dat hij een Apprentice ging worden. Wou hij dit wel? Het moest toch zowieso, en dat wist hij. Veel keuze had hij toch niet, hij moest en zou een Warrior worden ooit, en de moeilijke periode van Apprentice zijn hoorde daarbij. Toen hij de Nursery uitkroop, zag hij zijn zusje Windkit opgewonden heen en weer springen. Zij was duidelijk wél klaar om Apprentice te worden. Een zucht verliet zijn lippen, maar hij ging zitten en keek op naar zijn oma, Shrewstar. “Vandaag krijgen we nieuwe impulsen in de clan, maar eerst wil ik een paar apprentices verwelkomen tot hun nieuwe rang.” Dawn glimlachte lichtjes, want hij vond het wel leuk om te zien hoe Apprentices van hen vervelende Rang afraakten. “Acepaw, Bluepaw, Dauntpaw, Cherrypaw, Brightpaw, Descentpaw, Snowypaw en Tallpaw kom naar voren.” De grijze kater keek rustig toe. “Jullie hebben allemaal jullie trainingen afgerond en jullie mentors hebben me hun toestemming gegeven om jullie warrior te maken.” Shrew keek de een Apprentice aan. “Acepaw, vanaf vandaag zul je Acefray heten. Bluepaw, jij hebt je warriornaam ook verdiend, deze zal Bluebell zijn. Dauntpaw, ook jij wordt verheven tot de warrior rang, jouw naam zal Dauntrose zijn. Cherrypaw, jij zult Cherryflower heten en Brightpaw, jij krijgt de naam Brightflash toegewezen. Descentpaw, ook jij hebt de juiste hoeveelheid wijsheid bereikt en hierbij benoem ik je tot Descentrose en Snowypaw, vanaf nu heet jij Snowywinter. Tenslotte hebben we Tallpaw nog,” Zijn oom! En nu hij erbij nadacht, Acefray had hij ook al een keer ontmoet. “Na je straf heb je je alsnog bewezen, dus hierbij benoem ik je tot Tallshadow.” De glimlach verdween erna van zijn gezicht en hij keek weer serieus naar de rest van de Ceremonie. “Welkom nieuwe warriors!” Hij riep samen de namen mee.
Toen het de tijd werd voor de kittens die Apprentice werden, werd hij weer nerveus. Hij liep naar voren, en bleef daar wachten. “Lurkingkit, jij hebt de juiste leeftijd bereikt en vanaf nu zal je bekend staan als Lurkingpaw. Acefray zal jouw trainingen begeleiden. Ivykit, ook jij bent oud genoeg en hierbij krijg jij je nieuwe naam; Ivypaw en jouw mentor zal Blackwing zijn. Emberkit, jij heet vanaf nu Emberpaw met Wolftail als je mentor. Windkit en Dawnkit, jullie zijn beide ook oud genoeg. Windpaw jij krijgt Scarletbriar als mentor en Dawnpaw, jouw trainingen zullen worden geleid door Runningvole. Ten slotte, Hazelkit, jij krijgt de naam Hazelpaw en Forestrain is jouw mentor.” Runningvole. Runningvole. Runningvole? Ohja, hij herkende de naam van de poes vaag. Hij zocht naar haar, en vond haar tenslotte. "Uh.. hey." De poes gaf hem onhandig een hard neusje. "Ik.. ik.." Zijn Mentor schudde haar hoofd en viel achteruit. "H .. Het is oké," glimlachte hij naar haar. Daarna luisterde hij naar de rest van de Ceremonie maar het deed hem niet zo veel meer. “Dit was de ceremonie.” Oké. De kater stond op, en wierp een blik op zijn Mentor. Langzaam liep hij op haar af, en ging naast haar zitten. Hij besloot nu al om een goede leerling te zijn. Maar niet té makkelijk. Zolang hij maar alles zou leren wat hij leren moest. "Dankje," zei hij maar, niet zeker waarom. Hij was zo'n ei als het op iets zeggen aankwam.
Slenderstep
Member
As' (Also called Assie, Gen, badass, psychopath, suicide room and dramaqueen >D) 2034 Afwezig
Onderwerp: Re: Ceremonie december do 4 dec 2014 - 22:03
De poes kwam net terug van een korte eenmans patrouille toen ze de verschillende clangenoten bijeen spotte. De poes stak haar snuit de lucht in en mengde zich bij de groep. Het was vast niet zo belangrijk voor haar, maar toch was ze benieuwd wie er allemaal vandaag warrior zou worden en welke apprentice haar broer zou gaan krijgen. Als hij er wel één kreeg. Hun laatste gesprek was haar even ontlopen. Had hij nou al een tweede apprentice of niet? Slender haalde haar schouders op en zocht naar een paar bekende gezichten in de groep. Eindelijk spotte ze Daunt en Tall! Heey beide." Glimlachte ze naar hen toen ze plaats nam naast Dauntpaw. 'Acepaw, Bluepaw, Dauntpaw, Cherrypaw, Brightpaw, Descentpaw, Snowypaw en Tallpaw kom naar voren.' Ze keek haar twee vrienden aan en knikte bemoedigend. "Doe jullie best!" Fluisterde ze nog naar hen. 'Jullie hebben allemaal jullie trainingen afgerond en jullie mentors hebben me hun toestemming gegeven om jullie warrior te maken.' De poes luisterde aandachtig en vol spanning alsof het haar eigen ceremonie betrof. 'Acepaw, vanaf vandaag zul je Acefray heten. Bluepaw, jij hebt je warriornaam ook verdiend, deze zal Bluebell zijn. Dauntpaw, ook jij wordt verheven tot de warrior rang, jouw naam zal Dauntrose zijn. Cherrypaw, jij zult Cherryflower heten en Brightpaw, jij krijgt de naam Brightflash toegewezen. Descentpaw, ook jij hebt de juiste hoeveelheid wijsheid bereikt en hierbij benoem ik je tot Descentrose en Snowypaw, vanaf nu heet jij Snowywinter. Tenslotte hebben we Tallpaw nog,' Slender liet een over tevreden glimlach zien. Eindelijk was Daunt warrior geworden! Ze hield zich voor om haar en Tall te feliciteren voordat ze terug naar haar nest zou lopen.
'Na je straf heb je je alsnog bewezen, dus hierbij benoem ik je tot Tallshadow. Welkom nieuwe warriors!' De menigte begon de warriors hun namen te prevelen. Uiteindelijk deed ze maar gewoon mee. "Dauntrose, Tallshadow!" Ze spotte de twee kersverse warriors en stapte op hun beide af. Tallpaw eerst. "Goed zo Tall,...shadow." Ze gaf de nieuwe warrior een klop op zijn borst ter bemoediging. "Je zult het geweldig doen." Lachte ze. Duidend op het feit dat hij nu vast beter zou worden als haar in het vangen van prooien. "Hé Daunt, gefeliciteerd!" Ze gaf de poes een verwelkomend kopje. "Je was echt goed. Warrior." Ze knipoogde de poes een vaarwel waarna ze haar omdraaide en terug naar haar hol liep.
Onderwerp: Re: Ceremonie december do 4 dec 2014 - 23:19
Vanuit een hoekje zat de magere kater te luisteren naar de woorden van Shrewstar, het was vandaag een hele klus voor de ceremonie. Een hoop apprentices werden warriors en er waren een hoop mentoren nodig voor de apprentices die erbij kwamen. Toch was de houding van de kater niet zoals die van alle anderen. Hij zat helemaal niet zo zelfverzekerd of zichtbaar gemakkelijk op zijn plek. hij bleef zijn angsten houden en het maakte hem wellicht tot een vreemd geval. Toch probeerde hij ook op zijn eigen manier zijn best te doen om te leven met wat hij had meegemaakt in zijn leven. Pas zodra hij zijn naam hoorde schoot zijn kop omhoog en hij slikte. Phantompaw, zijn ogen zochten het katertje op voor hij zich overeind hees. Hij had geen idee of hij een tweede apprentice aankon maar blijkbaar had de clan hem nodig. Al geloofde hij er niet zo heel veel van, hij was toch wel een laatste optie om gekozen te worden. Stilletjes sleepte de rode kater zijn poten voort tot hij bij het jongere katertje stond. Hij raakte de neus van zijn apprentice aan in stilte voor hij slikte. ''Morgenochtend vroeg beginnen we, ik wil weten wat je al weet.'' Mompelde hij toen op zijn altijd zachte toon voor hij zich omdraaide en zich toch weer terugtrok naar de hoek waar hij had gezeten eerder.
Dauntrose
StarClan
Beertje 1076 Actief Your kisses
are written in my
mind
Onderwerp: Re: Ceremonie december vr 5 dec 2014 - 12:50
Ze stapte weg naar Bluebell. Haar glimlach sprong weer op haar gezicht. Ze ging zitten en sloeg haar staart over haar gevlekte pootjes. "Gave naam... Bluebell.", miauwde ze. Ze kon haar oren nog altijd amper geloven. Dauntrose. Onverschrokken roos. Het klonk wel. Een nieuwe stem deed haar opkijken. Haar gezichtsuitdrukking verduisterde een seconde. Hé Daunt, gefeliciteerd!" Ze voelde het kopje, maar reageerde niet. "Je was echt goed. Warrior." Haar blauwe blik gleed naar de zwarte ogen. "D-dankjewel.", mompelde ze terwijl ze zich terug naar Bleubell richtte.
Onderwerp: Re: Ceremonie december vr 5 dec 2014 - 19:07
"Ik zie je vanavond, moonhigh, ingang van het kamp," bromde haar mentor. De tabby apprentice knikte opgewonden en liep -sorry, stuiterde- naar haar mede-apprentice die Scarletbriar ook zou trainen. Ook aan die begon ze meteen wat vragen te stellen, en ongeduldig wachtte ze op een antwoord van de apprentice.