How can you live, without a beating heart?

Met een zucht rolde hij naar de zijkant en stond op. Hij ging echt niet verder slapen in deze bedompte den. Zo warm was het natuurlijk niet; het was leaffall, een koud en vooral nat seizoen, waar leafbare op zou volgen. Leafbare zou alles verwoesten, zoals altijd. Maar de vorige was het ergst, toen hij nog apprentice was. Dat was echt vreselijk. Het viel nu ook nog wel mee.
Voorzichtig over de slapende warriors stappende baande hij zich een weg uit de den. Als er een geluid werd gemaakt stond hij even stil om te blijven luisteren, maar iedereen bleef slapen. Als laatste keek hij even naar Slenderstep. Hij vond het jammer dat ze ruzie hadden. Maar hij zou het wel bijleggen. Ergens binnenkort. Nu stapte hij naar buiten. Meteen woelde de wind door zijn korte, zwarte pels. Er was maar één zichtbaar die wakker was. Dat was Strugglebug, die vannacht moest waken. Hij gaf één zwiep aan zijn staart. Zijn groene ogen leken lampjes in de nacht terwijl hij in haar richting liep. "Hallo Strugglebug," Hij kon toch niet slapen, kon hij net zo goed een gesprekje aangaan met haar. Toch?

Een kleine glimlach sierde haar snuit. "Goedenavond Forestrain," Haar blik verplaatste zich van hem naar de kampuitgang, en terug naar hem. Hij grijnsde eventjes. "Hoe gaat het?" vroeg hij, gewoon als de standaard vraag die bij hem opspeelde als hij voor het eerst iemand sprak. Hoewel hij het ook vaak vroeg aan zijn zusje of apprentice... Maar dat was toch anders. Zijn groene kijkers keken recht in de hare en weer gaf hij een korte zwiep aan zijn staart. "Het is geen slechte avond," zei hij, ter waarheid. Het was zo. Voor een avond in een seizoen wat nu wel echt koud begon te worden was het niet echt erg. Zijn vacht - afgezien van de wind die het opwaaide - lag nog altijd plat tegen zijn slanke rug. Het was niet zo koud. Zijn staart zwaaide nogmaals - een tic van hem - en toen ging hij zitten.

Ze gaf hem een duidelijk antwoord, en hij moest het haar nageven, ze had gelijk. De vijandigheid tussen de Clans - tenminste, de verhalen die erover rondgingen, Forest had zelf nog niets meegemaakt - verontrustte vast niet alleen haar en hem. Er waren een hoop katten die zich er zorgen over maakte. De zwarte kater wist bijna zeker dat ook Shrewstar en Innerghost daarbij hoorden. Toen hij een opmerking maakte over de avond, keek ze even naar hem, en toen naar boven. Hij volgde haar voorbeeld. De sterren twinkelden over de silverpelt. Wauw. Zelfs nu nog was de avond helder. De sterren waren mooi zichtbaar en gaven een hoop licht. Het hele kamp baadde in het licht van de halve maan. "Inderdaad," beaamde Strugglebug zijn stelling. Het viel hem op dat ze weer naar hem keek, en dus keek hij terug. "Leafbare zal vast weer moeilijk worden dit jaar," zuchtte hij ter waarheid. "Zoals elk jaar eigenlijk wel." Hij schudde zijn schouders even. Zoals elke kat wist hij dat leafbare het zwaarste seizoen was voor de Clans, en het was nu wel een geschikt onderwerp.

Hij kreeg een sierlijke knik van haar op zijn nieuwe stelling. Wat anders ook? Leafbare zóú zwaar worden, zoals altijd. "Moge Starclan er ons weer doorheen helpen..." antwoordde de gevlekte kattin, een beetje binnensmonds. Ze had haar blik alweer afgewend. Forest wist niet waar heen te kijken. Het was ingewikkeld om een gesprek te voeren met Strugglebug vond hij. Een struggle. Haha, hele slechte grap. Toch verscheen er een vage glimlach rond zijn donkere snuit. De wind waaide even door zijn pels, welke hij nu wel opzette tegen de vlagen. Hij keek naar hoe ze slikte en weer terugkeek. Hij staarde niet naar haar, hij keek gewoon. Ze leek echt op Shrewstar. Een kopie van haar moeder. Het verbaasde hem bijna hoe iemand zo erg op de moeder kon lijken. Leek hij op zijn moeder? Of op zijn vader? Er waren weinigen die dat wisten, en juist die personen waren de twee katten aan wie hij het nooit zou vragen. "Hoe is het om de leider als familie te hebben?" Hij flapte het er zomaar uit. Het verbaasde hem soms hoe nieuwsgierig hij nog kon zijn. Hij had deze vraag ook aan iemand anders gesteld. Tallpaw, dacht hij. Maar heel precies wist hij het ook niet meer.

Ze richtte haar blik weer naar beneden, maar al snel terug naar de hemel. Hij kon het geluid van haar brein bijna horen, hij zag immers wel dat ze diep nadacht over de vraag. Hij wachtte dus ook geduldig op haar antwoord. Terwijl hij dat deed keek hij zorgvuldig langs haar vacht heen. Haar prachtige gevlekte pels. De witte delen weerkaatsten het maanlicht bijna. De zwarte delen waren zo zwart dat ze opgingen in de nacht, de achtergrond. Alleen door de witte vlekken en haar ogen, die een prachtige zuivere groene kleur droegen, lieten zien waar ze zich bevond, en dat ze er was. "Ik denk niet dat het veel uitmaakt, je wordt niet speciaal behandeld of iets in die trend. Herkend, ja. Maar het brengt soms ook wel eens wat nadelen met zich mee. Ik denk dat het vooral moeilijk is, Shrewstar is vaak druk met haar taken als leader en heeft dan niet altijd evenveel tijd voor haar dochters en zonen.." Langzaam stierf haar stem weg in het duister. Ze leek even wat te vermiserabelen, als dat een woord was. Aandachtig keek hij diep in die smaragdgroene ogen van haar. "Dat is naar..." begon hij, ietwat onzeker. "Ik wou dat ik kon helpen. Maar ik heb mijn ouders nauwelijks gekend... Ik zou niet weten hoe. Maar vertel het me maar als er iets is..." Heel klein, bijna onzichtbaar, trokken zijn mondhoeken ietwat omhoog, in een soort hoopgevende glimlach.

Iets zachter praatte ze door het glimlachje heen. "Bedankt," Hij knikte, terwijl zijn mini-glimlachje toch, een mini-beetje, verbreedde. Hij besloot zijn snuit ietsje omlaag te duwen. Hij vertrouwde haar wel, maar ze hadden elkaar pas net ontmoet, en om dan meteen zijn staartpunt te gebruiken als teken van geen-dank was ook weer zowat. Haar ogen vlogen weer richting de zuivere halve bal in de hemel. "Heb je misschien zin om morgenavondte gaan jagen? Omdat ik hier nog wel zit totdat de zon weer opkomt zal ik waarschijnlijk s'morgens wat slapen, dan heb je niet veel aan me. s'Middags kan ik een patrouille lopen om mezelf nuttig te maken en dan zouden we als het donker wordt nog wat kunne jagen, samen," stelde de gevlekte kattin voor aan hem. Iets kneep in zijn hart met ijskoude vuist. Ja. Dat wilde hij, en hij wilde best vrienden worden met deze poes. Maar Honey hing in zijn achterhoofd toen ze dit vroeg, terwijl het een normale vraag was. Maar hij bleef haar aankijken en dwong zichzelf om te ontspannen. Dit was niet Honey. Waar die ook was, hij moest haar vergeten. Hij knikte nu. "Dat lijkt me gezellig," besloot hij. "Zonsondergang bij de uitgang van het kamp, gewoon?" suggesteerde hij. Dat was toch even de eerste de beste centrale plek waar hij aan dacht.