What is this place? {Marijn +another}

Blij keek de zwarte kater op toen hij de geur van een konijn in zijn neus kreeg, voordat hij het beest had gelokalisseerd was Marijn er al achter aan. Dat scheelt mij weer werk dacht hij, terwijl hij rustig toe keek hoe Marijn het beest achterna zat. Het leek erg of ze zich wilde bewijzen, als het haar zou lukken om het konijn te vangen was dat ook gelukt. Konijnen mochten dan groter zijn dan vogels en muizen, ze waren vaak toch moeilijk te vangen. Hoewel een konijn nooit genoeg zou zijn voor beide, zou het de ergste trek wel weg nemen.
In gedachten was Quantas het konijn al aan het oppeuzelen, maar toen hij op keek zag hij hoe Marijn zich op het beestje stortte, ze hoefde nu enkel de keel van het beestje door te bijten, maar Quantas zag dat ze aarzelde. Deze tijd was genoeg voor het konijn om los te komen, en deze sprintte in paniek zijn kant op. Omdat hij wist dat het konijn niet recht op hem af zou komen, maar hem zou zien en dan snel links of rechts uit zou wijken, wachtte Quantas tot dit gebeurde, toen het konijn naar rechts schoot, kwam hij razendsnel in beweging en haalde met zijn rechtervoorpoot genadeloos uit naar het konijn. Zijn nagels staken diep in de nek van het beest, en meteen beet Quantas de keel van het beestje door. 'Zo doe je dat, niet twijfelen.' Sprak hij geïrriteerd terwijl hij het konijn in zijn bek nam en rond keek of ze het ergens rustist op zouden kunnen eten.

Het konijn merkte al snel dat Quantas voor hem stond en schoot naar rechts. Gelukkig deed Quantas dit ook en had al snel het konijn gevangen. Quantas beet hem dood en hij stopte met bewegen. "Zo doe je dat, niet twijfelen," miauwde hij, duidelijk nog geïrriteerd door de honger, ook al was Marijn al een stuk blijer dat ze uberhaubt eten hadden. De zandkleurige poes twijfelde bij het doden. Natuurlijk, ze had nog nooit iets gedood en het was niet leuk om te doen. Maar anders zou ze niet overleven.. Hopelijk wendde ze er snel aan. Quantas nam het konijn in zijn bek en keek rond, zoekend naar een plek waar ze konden eten. Plotseling hoorde Marijn een nieuw geluid, een deur! De deur van de schuur kraakte open en een twoleg kwam er uit. Op zijn achterpoten liep hij op de twee katten af, duidelijk boos van de kapotte spullen. 'Rennen!' Riep Marijn waarna ze Quantas voorbij kwam en probeerde zover mogelijk van de twoleg vandaan te komen. Geweldig, meer energie kwijt! Dacht Marijn vol sarcasme. Hopelijk vult het konijn..

Behalve een twoleg zag Quantas ergens, nog verder dan de twoleg zelf ook een hond rennen. Dat was heel slecht nieuws, en hij volgde Marijns voorbeeld en zette de sprint in. Het konijn bungelde onhandig in zijn bek en hinderde zijn snelheid, hij keek snel achterom en zag dat vooral de hond een groot gat dicht gerend had, toen hij voor zich keek zag hij dat ook Marijn verder weg was, en besloot hij het konijn te laten vallen, en sprintte hij voluit. Leuk, nu kunnen we weer helemaal opnieuw beginnen. terwijl hij dichterbij Marijn kwam zag hij ook dat de hond het konijn inmiddels aan het eten was, de twoleg zat echter nog steeds achter hen aan. Met een uiterste krachtinspanning pushte Quantas zichzelf tot de maximalen van zijn snelheid, en kwam al snel langszij met Marijn. Hij keek haar aan en keek nog eens achterom, waar hij behalve de twoleg -die de achtervolging gestaakt had- ook de zon onder zag gaan. De meeste dieren gingen nu dus naar hun holen en waren onvindbaar. Er zat nog maar een ding op, en dat was vis zoeken. "We moeten een rivier vinden, iets anders dan vis gaat het vandaag niet worden." sprak hij duidelijk met enige verslagenheid in zijn stem. Als hij vandaag niet zou eten zou hij morgen zeker verzwakt zijn. En dat kon hij nu echt niet gebruiken.

Een bekende geur - en geluid - drong Marijn binnen. Hond. Ze had genoeg van die drukke beesten gezien. Alsof het nog niet erg genoeg was, zag ze vanuit haar ooghoeken dat Quantas het konijn losliet Wat doe je?! gilde een stem door haar heen, en het liefst wilde ze zich omdraaien en het konijn grijpen, maar de hond had het al gevonden. Dat bespaarde gelukkig tijd, nu was de hond niet meer gefocust op hun en uiteindelijk was hij niet meer in zicht. Marijn rende verder met vreselijke honger. Het werd ook nog eens donker. Wat was het toch geweldig. Marijn vertraagde, en stond uiteindelijk stil. Wat nu? Gelukkig wist haar mede rogue daar het antwoord op. "We moeten een rivier vinden, iets anders dan vis gaat het vandaag niet worden." Dat klopte en bovendien had de zandkleurige poes dorst van al dat rennen. Vissen zou een stuk minder energie kosten. Marijn probeerde alles wat ze over water wist te bedenken. Maar ze kon maar één ding bedenken; Water stroomde heuvelafwaarts. En dat was precies waar zij en Quantas nu aan het lopen waren.

Na een tijd lopen hoorde Quantas al water stromen, het geluid spoorde hem aan om zijn passen te versnellen, wat hij dan ook deed. Niet veel later werd een klein riviertje zichtbaar, en Quantas wist dat het maar de vraag zou zijn of hier vis in te vinden was. Maar niet geschoten was altijd mis, eenmaal aangekomen bij het rivier rook hij wel duidelijk dat er in dit riviertje vis aanwezig was. De stroming was hier best snel omdat ze nog vrij hoog op de heuvel waren. Dat maakte de kans klein dat ze hier vis zouden gaan vinden omdat de meeste vissen in rustiger water zwommen, en als ze hier al waren de stroming ze snel mee zou voeren naar beneden.
Hij ging naast de rivier zitten, het water was helder en de bodem was duidelijk te zien, en Quantas zuchtte opgelucht toen hij vis zag, en genoeg vis ook. Hij keek achterom naar Marijn. Als zij iets verderop ging zitten konden vergrootte ze de kans op vangst, aangezien de vissen snel weg zouden zwemmen als de kattenpoot het water in zou gaan.
Quantas concentreerde zich goed, hij wist dat de exacte locatie van de vissen iets verder naar boven was als hij zag, omdat de lichtinval er voor zorgde dat de vis iets verder naar onder werd geprojecteerd dan in werkelijkheid. Toen hij een vis op het oog had concentreerde hij zich, stak zijn poot razendsnel het water in en voelde dat de vis in zijn klauw vast zat. Hij haalde het uit het water en legde het voor hem neer. Het resultaat stelde hem echter teleur, maar het was beter dan niets. Nog 3 van zulke vissen en het zou wel goed komen met het eten.

Bij iedere stap die ze zette werd Marijn hongeriger. Maar ze gaf het niet op. Uiteindelijk hoorde ze water stromen en ze sprintte, voor zover ze de energie er voor had, er op af. De stroming was nog best snel hier, maar als er maar vissen waren, right? Ze ging zitten bij het water, en probeerde haar schaduw er niet over heen te laten vallen. De groene ogen zochten naar vis, echter had Quantas eerst iets. De rogue keek toe hoe hij een kleine vis uit het water haalde. De zwarte rogue leek er niet echt blij om maar Marijn was tenminste blij dat ze iets hadden. Maar ja, zij was huiskat geweest, geen rogue, dus zij moest nog wennen aan de honger. De ogen van de zandkleurige poes gingen weer naar het stromende water. Even gebeurde er niets en haar geduld begon op te raken. Toen zwom er een vis voorbij en zo snel mogelijk greep ze er naar. Het water was ijskoud voor haar poot, maar ze negeerde het. Ze greep de glibberige vis en schepte hem het land op. Echter spartelde hij en wilde het water weer in springen dus snel zette ze haar poot er op en stak haar nagels er in. Hij stopte met bewegen. Ook deze was niet erg groot, hij was ongeveer zo groot als een blad. Maar het kon erger.