What is this place? {Marijn +another}

Zijn poten bliezen stap voor stap een klein stukje stof op, het as stond erg hoog, wat was hier in vredesnaam gebeurt? Dat was de enige vraag die Quantas zichzelf kon stellen. Een brand had hij wel eens gezien, maar dit was meer geweest dan een brand, als ergens geen as lag was er duidelijk een scheur te zien in de grond. Enkele keren had hij stil gestaan bij een van de scheuren en had er in gekeken, ze leken oneindig en het schrikte hem af, oneindigheid als de dood. Zwart als de dood. Zo zag het er eigenlijk uit. Nu stond hij weer voor zo'n scheur, veel keus was er niet voor hem, dus nam hij een aanloopje en sprong er overheen, een grote aswolk achter hem had hem onzichtbaar gemaakt voor als er iemand achter hem gelopen zou hebben. Quantas wist echter zeker dat niemand hem gevolgd had, deze plaats bestond alleen maar uit dood.

Dat hij bijna niet opviel hier wist hij zeker, zijn zwarte vacht was moeilijk zichtbaar, omdat alles om hem heen ook zwart was. Op de weg hier naar toe had hij precies 1 groen iets gezien, iets wat ooit een boom moest gaan worden, maar Quantas wist dat dat nooit zou gebeuren, er zaten nooit genoeg voedingsstoffen in deze grond voor een boom om te groeien. Toch moest het hier ooit vol gestaan hebben met bomen, enkele grote stammen waren boven de as uit blijven steken. Hij probeerde het zich voor te stellen; een kleurrijk bos vol leven, eekhoorntjes die in bomen klommen, vogeltjes die van tak tot tak sprongen en vrolijk aan het fluiten waren. Dat leek nu alleen maar onrealistisch. Het was een grote zwarte vlakte geworden, als een woestijn, maar dan helemaal zwart en grijs.

Hoe Quantas hier ook alweer terecht gekomen was wist hij niet, hij was nieuw in het gebied en was sindsdien alleen maar op onderzoek uit geweest en aan het observeren geweest. Van jongs af aan wilde hij altijd al overal rondzwerven en het gebied herkennen. Gek genoeg nam hij bijna elk detail in zich op, waardoor hij als kitten altijd de beste was geweest in zoeken en verstoppen tijdens het verstoppetje spelen met zijn broer.
Diep in gedachte verzonken liep Quantas verder, tot hij opschrok van een geluid, iets snels, alsof het sprong. Wat was het? Quantas keek rond maar zag enkel een half overeind staande boom. Daar was het geluid ook vandaan gekomen. Wat was hier nou? Wie was er net zo gek als hij om hier te komen? Er was hier helemaal niets namelijk..

~ First post is for Marijn, be welcome to enter after ~

Kalm zette Quantas enkele stappen in de richting van de boomstronk en toen kwam een bekende al tevoorschijn. Heel even had hij de poes nog maar gezien, maar hij herkende haar als geen ander. Het was immers het allereerste contact wat hij gelegd had in WC, vandaar dat hij vriendelijk bleef tegen haar. 'Hey jij weer.' sprak hij kalm terwijl hij nog wat stappen in de richting van Marijn deed. Hij zwaaide zijn staart sierlijk in de lucht als teken dat hij geen kwaad in de zin had, mocht dit onduidelijk zijn voor Marijn. Ergens was hij opgelucht dat zij het was, het had ook iemand anders kunnen zijn. Sterker nog, het was een stuk waarschijnlijker geweest als het iemand anders was, aangezien je in dit gebied waarschijnlijk niet veel vriendelijke katten tegen zou komen. Kalm keek hij even rond, verder was er eigenlijk niemand te bekennen. Hij had ook geen geur opgepikt eigenlijk. Quantas vond het maar stom van zichzelf, hij had beter op moeten letten, en zou dit in de toekomst zeker moeten doen. Anders konden dit soort dingen nog wel eens zijn dood worden.
Quantas richtte zich weer op Marijn, terwijl hij wilde gaan zitten. Hij bedacht zicht snel, want de grond was een en al as en hij had geen zin om viezer te worden dan hij al was. ''Ben je verdwaald? Wat doe je hier?'' Vroeg hij aan Marijn. Waarschijnlijk was zij hier met dezelfde reden als hij, namelijk dat ze niks beters te doen had of gewoon nieuwsgierig was, dat kon hij wel raden. De vraag was dan ook vooral om gespreksstof te krijgen. Stof was hier in ieder geval genoeg.

Zoals hij al verwacht had, wist ook Marijn eigenlijk niet wat ze hier deed. Hij grinnikte zachtjes en keek haar aan, ze had bijna net zulke groene ogen als hij, alleen viel het bij hem meer op omdat hij een pikzwarte vacht had. Als het echt donker was waren alleen zijn ogen maar te zien van een afstandje, wist hij, omdat zijn broer identiek aan hem was. "Ik denk dat het gewoon nieuwsgierigheid was. Ik vraag me af wat hier is gebeurd.. Weet jij dat toevallig?" op deze vraag kon Quantas helaas geen antwoord geven, het enige wat hij wist was dat er hier een brand gewoed moest hebben, dat de hel hier losgebarsten moest zijn. De ramp had elke vorm van leven met zich meegenomen, en dat begon nu ook aan Quantas zijn tol te eisen, want hij had enorme honger. ''Ik heb echt geen idee wat hier gebeurt is, maar het moet verschrikkelijk geweest zijn, er is niets meer over.'' was het enige wat hij er over kwijt kon. Zijn hersenen smeekten bijna om de informatie, ze wilden maar wat graag weten wat hier gebeurd was. Hij zou er wel achter komen, wist hij. Hij zou vast iemand vinden die meer over dit gebied te vertellen had. Nu keek Quantas echter naar Marijn, en hij besefte dat hij aan het staren was. Hij schudde even met zijn kop om weer bij zinnen te komen. Toen hij eenmaal weer bij zinnen was begon onmiddelijk weer de knagende honger in zijn buik. Hij besloot het echter niet aan Marijn te laten merken. Voorlopig zou hij nog wel overleven, maar voordat het écht donker zou worden moest hij wel eten.
''Dus Marijn, wat brengt je eigenlijk hier? Waar kom je vandaan?'' vroeg hij. Ze moesten het ergens over hebben, en eigenlijk was hij ook wel benieuwd naar de afkomst van de poes. Ze zag er goed gevoed uit, het zou dus zomaar kunnen dat het zo'n verwende poes was die bij twolegs woonde, en gewoon even was weggelopen omdat ze vond dat ze niet genoeg verwend werd. Quantas had vooroordelen voor deze katten omdat hij vond dat ze te verwend waren en niet goed voor zichzelf konden zorgen. Waar hij vandaan kwam waren de kittypets blij als ze eens een vogeltje hadden gevangen, terwijl het voor hem een dagelijkse must was, anders zou hij sterven.

"Een twolegplace, hier ver ver vandaan," "Maar weet je na een tijd word het saai daar en wil je avontuur. Dus ik heb die plaats verlaten." vertelde Marijn aan hem. Hij had dus gelijk gehad over het feit dat het zo'n verwende kat was.. Marijn had zojuist 2 punten verloren bij hem, en hij begon zich af te vragen hoe ze aan genoeg eten zouden komen voor hen beide. Het was namelijk niet echt het seizoen dat de prooien voor het oprapen waren, en daar kwam dan dus ook nog eens bij dat Marijn waarschijnlijk helemaal niet zo goed kom jagen. Deze gedachte schudde Quantas echter even van zich af en hij keek haar aan. ''Ben je er al lang weg dan? En kan je wel jagen?'' Besloot hij uiteindelijk toch aan haar te vragen. Als zij het namelijk niet kon, dan was het van belang dat ze het ging leren, daar kwam bij dat ze misschien het beste nu al konden gaan zoeken, aangezien het veel langer zou durem voor ze genoeg te eten bij elkaar hadden.

''En jij?'' Quantas zuchtte bij de vraag, omdat hij zich schaamde voor wat hij had gedaan, maar wist dat hij eigenlijk helemaal geen keus had gehad, omdat zijn moeder hem niet de liefde gaf die hij verdiende. ''Ik ehh.. Ik ben weggelopen bij mn familie...'' Besloot hij te zeggen. Het had helemaal geen zin om het hele verhaal te vertellen, waarschijnlijk zat Marijn daar ook helemaal niet op te wachten. Daar had Quantas alle begrip voor. Zelf was hij ook nooit echt een kat geweest die veel door vroeg en geïnteresseerd was in anderen. Zo oud was hij ook nog niet, maar hij had geleerd dat het leven bestond uit geven en nemen, en dat aanstellerij helemaal geen zin had. Even treurde hij om zijn vader. Hij had hem nooit gekend. Hij wilde graag weten of hij op hem leek. Eigenlijk wist hij het antwoord wel, want hij had zijn moeder in de steek gelaten. Precies wat zijn vader ook gedaan had...

De poes was pas enkele maanden weg, had hij begrepen. Maar ze was er wel van overtuigd dat ze kon jagen, dat scheelde, als het tenminste waar was wat ze zei. Dacht Quantas. "Als je het niet wil vertellen hoeft dat niet hoor.." Hier haalde hij uit op dat ze het eigenlijk toch wel wilde weten, maar het niet van hem verwachtte. Misschien kwam het ooit wel, maar zeker niet vandaag, hij had wel belangrijkere dingen aan zijn hoofd, zoals bijvoorbeeld jagen. Hij wilde er net over beginnen, maar Marijn was hem voor. Of het met zijn tweeën makkelijker zou gaan wist Quantas niet zeker, want ondanks het feit dat het makkelijker was om één prooi te vangen, moest je ook dubbel zoveel vangen. En dat was een probleem in deze tijd van het jaar. Desalniettemin moesten ze jagen. Hij knikte naar Marijn. ''Dat lijkt me een strak plan, we zullen echter wel ergens anders heen moeten gaan dan hier, want hier is niet veel te vinden denk ik.'' mauwde hij grijnzend. Maar waar moesten ze dan heen? Quantas had geen idee, hij was alleen nog maar bij een riviertje geweest en bij een twoleg plek, maar daar wilde hij niet graag heen. Hij was bang voor de twolegs, soms mishandelde deze katten die ze niet kenden. Een keer was hij in het huis geweest van een twoleg, en hij werd er toen uitgegooid als een frisbee. Hij herinnerde zich nog hoeveel pijn de landing gedaan had.

Een plaats om te jagen.. Veel van wat hij gezien had in WC flitste door het hoofd van Quantas, maar hij kon zich niet echt een goede plek bedenken waar ze konden jagen. Hij wist wel dat aan het riviertje waar hij Marijn had ontdekt een bos grensde, daar konden ze gaan jagen. Ook had hij op zijn weg hier naartoe boerderijen gezien. Hij wist uit ervaring dat daar altijd muizen liepen. ''We kunnen naar de boerderijen gaan, of op zoek naar een bos. Wat lijkt jou het slimst?'' vroeg hij uiteindelijk maar aan Marijn, omdat hij zelf niet wist wat het beste was.