In my head

Het klonk als een kreet, gevolgd door gegrom en luid geblaf. Hij wist het niet zeker, maar zijn gevoel zei hem dat hij er op af moest gaan. Hij haalde diep adem en besloot toch de grens over te steken. Hij versnelde zijn pas, wat hem goed lukte. Hij was snel voor een Riverclan kater, en dan vooral met zijn best wel gespierde, brede bouw. Hij kwam steeds dieper in de moors van Windclan terecht. Het geblaf bleef ver weg. Op het moment dat hij omringd werd door de sterke geur van hond, was de hond al weg, en in de verte zag hij een monster weg rijden. De geur van kat hing hier ook. Snel liet hij zijn blik van links naar rechts glijden, opzoek naar een gewonde kat, er niet zeker van zijnd dat de kat ook daadwerkelijk gewond was.

OOC: Eerst ff een pb'tje, please. (Naar Rough is het effectiefst)

De wind waaide hard over het kale gebied. De grijze poes rende, blij met de vrijheid die dat haar gaf. Haar donkergroene ogen twinkelden vrolijk. De nog jonge poes haalde diep adem, maar verstrakte toen een sterke geur haar neusgaten inwaaide. Hond. En niet zo ver weg ook. Meteen rende de poes eropaf, maar hoe dichterbij ze kwam hoe trager ze ging lopen. De wind waaide nog steeds naar haar toe, dus de hond zou haar niet mogen ruiken. Ze hoorde hem nu ook blaffen, maar toen ze aankwam op de plek waar de geur het sterkste was, was de hond al verdwenen. Dovepath wou al het geurspoor volgen om zeker te weten dat hij weg was, toen ze een andere kat zag staan. Een sterke, breed gebouwde kater. Door de geur van de hond heen meende ze een vleugje Riverclan te ruiken, maar helemaal zeker was ze niet. Aarzelend liep ze op de knappe kater af. "Euhm.. Hallo? Wat doe je hier?", vroeg ze, haar stem aarzelend als ze de vreemde kater bestudeerde. Nu ze dichterbij was rook ze duidelijk de visachtige geur van Riverclan, en ze wist dat ze hem zou moeten wegjagen. maar ze wist ook dat ze geen schijn van kans maakte tegen de knappe, gespierde kat.

Langzaam verdween de monster met de hond er in in de verte. Hij kon er geen enkel begrip voor opwekken dat twolegs zo graag met die rot beesten om gingen, en dat die rot beesten de poten likte van die twolegs, als het ware. De gespierde kater zwaaide met zijn dikke staart om zich vervolgens weer om te draaien. Maar er weer vandoor gaan kreeg hij de kans niet voor, want een mooie poes bevond zich alweer op zijn pad. Windclan, natuurlijk, want hij bevond zich op op hún territorium. "Gegroet, madame," klonk zijn charmante stem. "Ik rook de hond, ik hoorde het geblaf, en een kreet. Ik kon het niet over mijn hart laten komen dat een kat misschien gedood zou zijn door dat beest, terwijl ik de hond al gehoord had. Starclan zij dank dat er geen kat gewond is geraakt," legde hij rustig uit. "Waar die kreet dat vandaan kwam, weet ik niet. Misschien zat het enkel maar in mijn hoofd," miauwde hij rustig, haar aankijkend met zijn warme, diep blauwe ogen.

"Gegroet, madame", klonk de charmante stem van de kater. Dovepath glimlachte ietwat ongemakkelijk bij deze uiterst beleefde en charmante aanspreking, ja, ze bloosde zelfs! "Ik rook de hond, ik hoorde het geblaf, en een kreet. Ik kon het niet over mijn hart laten komen dat een kat misschien gedood zou zijn door dat beest, terwijl ik de hond al gehoord had. Starclan zij dank dat er geen kat gewond is geraakt," legde hij uit. De kater was opvallend rustig, ook al was hij op vijandig gebied. Niets aan hem wees erop dat hij klaarstond om aan te vallen, en langzaamaan liet ook de grijze poes haar gespannen houding varen. "Hoe charmant", mompelde ze zachtjes als antwoord, maar zonder een sarcastische ondertoon zoals ze anders misschien gedaan had. "Waar die kreet dat vandaan kwam, weet ik niet. Misschien zat het enkel maar in mijn hoofd," De diepblauwe ogen van de birmaan keken recht in haar donkergroene, en ze kon amper een zinnig woord uitstoten. "Euhm.. Euh.. Nou.. bedankt?" Het kwam er aarzelend uit, niet zeker wetend hoe ze moest reageren. En het was dom, hoe ze reageerde op deze charmante en knappe kater, dat wist ze. Sowieso was het geen goed idee om een crush op hem te krijgen; hij was dubbel zo oud als haar én van een andere clan! En waarschijnlijk was zei voor hem maar een poes die hij wat charmeerde om ongeschonden terug thuis te komen, maar toch kon ze het niet laten. De smalle poes richtte haar blik ietwat beschaamd naar haar poten, niet wetend wat ze nog zou kunnen zeggen. ze was sowieso nooit goed geweest in sociale contacten onderhouden, of überhaupt praten met anderen.

Leuke poes, dit. Ze was rustig, verlegen, en ze leek ook wel ergens iets... Rebels? Eigenwijs? Of iets in die trant te hebben. Hoe dan ook, heel jammer dat ze geen Riverclan poes was. "Euhm.. Euh.. Nou.. bedankt?" Ze leek niet uit haar woorden te komen, en dat liet hem glimlachen. Zijn ogen verfijnde wat en zijn lippen krulden op. Een vriendelijk, warm beeld. "Ik denk dat het nu aan jou is om mij terug naar de grens te escorteren, niet?" Miauwde hij nuchter, maar vriendelijk. Shademask kon een nuchtere komiek zijn, maar verder was hij ook een vriendelijke, rustige, moedige kater. Dat was te merken aan zijn uitstraling. De hond was weg, en verder had hij niets te zoeken op Windclan territorium, al vond hij de poes geen onaangenaam gezelschap. "Mijn naam in Shademask," stelde hij zich vervolgens voor.

Dekater glimlachte, een warme, mooie glimlach. Dovepath kon niet anders dan terug glimlachen, waarbij haar groene ogen oplichtten. "Ik denk dat het nu aan jou is om mij terug naar de grens te escorteren, niet?", zei de kater opeens, waarmee ze haar uit haar gedachten haalde. Snel knikte ze. "Euhm.. Ja, dat is misschien wel.. euh..", hakkelde ze, waarna ze snel de kater voorging naar de grens. Haar hart klopte snel in haar borstkas, wat niet logisch was. Ze voelde zich alsof ze snel iets heel spannends moest doen, de adrenaline gierde door haar lijf. Maar het was niet meteen een slecht gevoel. Haar grijze staart zwaaide nerveus heen en weer, en de poes keek even om om te kijken of de kater haar volgde. uiteindelijk besloot ze haar pas in te houden, zodat ze naast elkaar liepen. "Mijn naam is Shademask", zei de Birmaan vriendelijk. De slanke poes glimlachte als antwoord, en stelde ook zichzelf voor. "Dovepath", zei ze kort.

Het was lief hoe de poes zo stamelde en nerveus deed. Nadat hij vroeg of zij hem naar de grens zou escorteren spurtte ze zowat vooruit. "Rustig maar, haasten is niet mijn ding. Ik ben een Riverclanner, snap je?" Klonk zijn stem met een lachje op zijn gelaat. De grijze poes kwam alweer naast hem lopen, maar zei niks. Shademask besloot zich voor te stellen, waarna de poes zelf zich ook voorstelde. Dovepath was haar naam. "Mooie naam voor een mooie poes," klonk zijn stem, terwijl hij haar zijdelings aan keek.

"Mooie naam voor een mooie poes," zei de kater vriendelijk. Dovepath keek hem aan en bloosde opnieuw. Onder haar grijze vacht was haar gezicht waarschijnlijk knalrood. "Dankje..", antwoordde ze, proberend om zo min mogelijk te hakkelen. Ze schraapte even haar keel, en sprak verder, iets luider en iets zelfverzekerder. "Shademask is ook een mooie naam.." Ondertussen waren ze al bij de grens aangekomen; heel diep in het gebied was hij niet geweest. Treuzelend stond de slanke poes voor de grens, stiekem nog niet willend dat de kater weg zou gaan. Door zijn gezelschap vergat ze even het feit dat haar ouders er niet meer waren.; Die gedachte bracht een verdrietige blik in haar groene ogen, maar ze schudde hem snel weer weg als ze terug naar de knappe kater keek.

Shademask grinnikte toen Dovepath zei dat zijn naam ook mooi was. "Jij ook dankjewel," reageerde hij met een grijns. Aan zijn kant van de grens ging hij zitten, er was niks mis met nog een klein gesprekje bij de grens. "Vanwaar die verdrietige blik in je ogen?" Hij had graag nog een opmerking gemaakt over haar groene ogen, maar serieus kon hij ook zijn. Al zou die opmerking ook serieus en gemeend zijn. Dovepath was een mooie poes. En ja, misschien was er in deze korte ontmoetting ook wel een vriendschap ontstaan, soort van. Hij had wel gezien hoe ze die blik weg schudde, maar dat liet niet weg dat hij er naar vroeg. Hij voelde een klik met de poes, en vriendschappen buiten Riverclan was niet geheel verkeerd. Als het zijn loyaliteit maar niet in de weg zitten ging.

"Jij ook dankjewel", antwoordde de kater, die aan de andere kant van de grens ging zitten. Ook Dovepath ging glimlachend zitten. Er was geen enkele regel die zei dat je geen vrienden kon worden met katten uit andere clans, right? Zolang je eigen clan altijd voorop blijft, natuurlijk. En om eerlijk te zijn, ze voelde wel een klik met deze knappe Riverclan kat. "Vanwaar die verdrietige blik in je ogen?", vroeg Shademask. De blik kwam weer terug in haar ogen, en hoe hard ze het ook probeerde, de poes kon hem niet wegstoppen. Maar ze schudde haar hoofd ontkennend. Ze wou er nu niet over praten, hoewel ze zich dat misschien alleen maar wijsmaakte. Misschien had ze het eens nodig om er met iemand over te praten, iemand die er ver vanaf stond. Misschien zou het helpen om haar hart te luchten, en alle opgekropte gevoelens los te laten. maar ze negeerde al die gedachtes, en zei, ietwat kortaf; "Het is niets"

Hij ging dichter bij Dovepath zitten en legde kort zijn staart op haar schouder. "Ik weet dat je niet de waarheid verteld, ik kan het aan je zien," miauwde Shademask "En dan ken ik je niet eens zo goed," voegde Shademask er aan toe. "Het kan helpen, weetje? Gewoon je hart luchten bij iemand die verder van je af staat," vervolgde de kater. Normaal vroeg hij niet zo door op anderen. Maar hij had een bepaald gevoel bij haar dat hem dit liet doen. Hij wou er zo veel mogelijk voor haar zijn.

"Ik weet dat je niet de waarheid verteld, ik kan het aan je zien," antwoordde Shademask. Dovepath richtte haar blik op haar grijze poten. Ze voelde hoe de kater zijn staart op haar schouder legde, en hoewel ze dat bij enige andere kat niet toegestaan zou hebben voelde ze zich vreemd op haar gemak bij hem. "En dan ken ik je niet eens zo goed," voegde hij er nog aan toe. was ze dan zo duidelijk leesbaar? Een open boek, als het ware? "Het kan helpen, weetje? Gewoon je hart luchten bij iemand die verder van je af staat," Dovepath knikte, en haalde diep adem. Misschien kon het geen kwaad om haar hart eens te luchten. Ze keek Shademask aan met aarzelende groene ogen, maar besloot dat het misschien wel eens deugd kon doen om alles te vertellen, haar hart uit te storten. Opnieuw haalde ze diep adem, terwijl diep in haar iets leek te klikken, een soort knop als het ware, waardoor ze de kater in vertrouwen kon stellen. "Niet zo heel lang geleden stierf mijn vader.", begon ze haar levensverhaal. "Ik was nooit zo'n vaderskindje, maar om te weten dat je hem nooit meer zult zien.. Dat is gewoon afgrijselijk" Ze ontweek de blik van de kater als een traan over haar wang naar beneden gleed. "Hij was al een tijdje zichzelf niet meer. Ik had een klein zusje, die gestorven is toen ze nog een kitten was. Silverkit. Mijn vader is het verdriet nooit te boven gekomen, en er gaan geruchten dat hij zelfmoord gepleegd had. het was mijn broer, Determind, die hem terugbracht naar het camp. Hij was misschien niet de sterkste warrior, hij had zijn naam gekregen om zijn zwakte -Dyingblack- maar hij was wel mijn vader, en die is onvervangbaar." Ze haalde diep adem en sloot nu haar donkergroene ogen. "En dan, nog geen moon geleden, sloeg het noodlot opnieuw toe. Mijn moeder was zwanger van een tweede nestje, nog verwekt toen mijn vader nog in leven was. Ze is gestorven tijdens de bevalling. Twee kittens, vernoemd naar hun beiden; Cinderkit en Dyingkit." De tranen stroomden nu vrij over haar gezicht, en onbewust zocht ze troost bij de kater door haar gezicht in zijn vacht te duwen. Het was lang geleden dat ze nog zo lang en vrijuit gepraat had tegen iemand, maar het deed deugd om haar hart eens te kunnen luchten.

Het verhaal van Dovepath aakte hem, en hij koon het niet laten zijn staart opnieuw over haar rug te leggen. Hij zweeg even, en bleef zo zitten. Vervolgens haalde hij diep adem. "Ik begrijp je," murmelde hij. "Ik heb ook geen ouders meer, beide overlleden in gevecht, mijn vader heb ik niet gekend. Mijn moeder is vlak voor mijn apprenticeschap oveleden." Zijn blik verplaatste zich naar de lucht die langzaam donker werd. Het deed hem wel wat, terug denken aan zijn verleden, al was die veder niet zo naar geweest. Hij had gezworen een gerespecteerde. Goede warrior te worden. Wist hij niet of dit hem veel respect zou opleveren. Hier zijn met Dovepath. Hoe dan ook, het voelde goed. Hij keek Dovepath aan en glimlachte. "Lucht het op?" Vroeg hij toen, op warme toon.

Even bleven zo zitten, het enige geluid haar snikken. uiteindelijk kalmeerde ze iets, en met betraande ogen keek ze naar hem op. "Ik begrijp je", murmelde hij zachtjes. "Ik heb ook geen ouders meer, beide overleden in gevecht, mijn vader heb ik niet gekend. Mijn moeder is vlak voor mijn apprenticeschap overleden." Ze ademde zijn geur in, en besloot geen antwoord te geven. ze wist toch niet echt wat te zeggen. "Lucht het op?", vroeg Shademask. Dovepath keek op in zijn mooie ogen, en knikte zachtjes. "Meer dan je zou verwachten", antwoordde ze, haar stem zwakjes.

Weer was het voor enkele momenten stil. De zon was bezig met zijn weg naar onderen te gaan, terwijl het woud zelf ook langzaam wat stiller werd. Zachte wind briesjes speelde met zijn dikke vacht terwijl hij zo zat, langzaam zijn herinneringen weg stoppend. Het antwoord van Dovepath op zijn vraag liet hem glimlachen. "Gelukkig maar," murmelde hij. In een verse Riverclan geur vulde zijn neusgaten, en dat vertelde hem dat hij er maar weer vandoor wou gaan, maar hij wou Dovepath zeker nog voor een tweede keer zien, het liefst nog vaker. "Het is maar weer tijd om te gaan," miauwde hij, met een licht teleurgestelde blik in zijn warme ogen. "Zien we elkaar morgen avond weer? Bij de rivier?" Vroeg hij vervolgens. Hij hoopte dat ze er mee in zou stemmen.

"Gelukkig maar", antwoordde de kater; dovepath was nu zo goed als helemaal gekalmeerd, en een soort warm, maar leeg gevoel blef in haar achter. Ze glimlachte terug naar hem. Maar een verse Riverclan geur bereikte haar. haar groene ogen werden iets wijder, als ze snel opstond. "Het is maar weer tijd om te gaan," zei ook de kater. Dovepath knikte, en zette al een paar passen achteruit; ze wou eigenlijk niet weg, ze wou nog bij hem blijven, praten over van alles en nog wat. Want vriendschappen tussen de clans ware niet verboden, right? Al was ze niet zeker of het bij een vriendschap zou blijven. Blijkbaar wou Shademask ook nog niet weg. "Zien we elkaar morgen avond weer? Bij de rivier?", vroeg hij. De slanke grijze poes knikte, ene glimlach om haar lippen. "Tot dan", zei ze, waarna ze zich omdraaide en terug naar het camp rende.

"Tot dan," had haar zachte, zoette stem gezegd. Shademask glimlachte en knikte "Tot morgenavond," snorde hij. Hij draaide zich om en zwaaide met zijn staart waarna hij weg rende. Hij rende recht in de patrouille, en ze vroegen meteen waarom de geur van Windclan zo sterk in zijn vacht zat. "Rustig maar, ik heb haar weg gejaagd, ze had de grens niet herkend. Gaan jullie maar verder, ik meld het wel bij Dawnstar," loog hij. Het hielp, en zonder meerdere vragen gingen de katten er vandoor. Shademask was gerespecteerd en werd vertrouwd, gelukkig maar. En wat dan nog? Naar zijn idee had hij niks misdaan, er was niks mis met vriendschappen buiten de clan.

Topic uit.