Running like a wolf [OPEN]

Onderwerp: Running like a wolf [OPEN] vr 7 nov 2014 - 2:45

Haar poten raasden over het gras. Haar witte vacht waaide mee met de wind. En haar groene ogen waren gericht op het konijn dat angstig wegvluchtte. Maar Winterwolf wist dat ze hem vroeg of laat te pakkken zou krijgen. De geur hing in de lucht en drong haar neus binnen. Ze hadden het konijn nodig voor leafbare. Prooi zou niet makkelijk te vinden zijn in leafbare. Het kwam dichterbij en dichterbij. De warrior hoefde nog maar een vossenlengte of die voor ze bij de prooi kon. Plotseling botste ze met volle vaart tegen iets op, waardoor ze achterover viel op het gras. Niet alleen een vreselijke pijn schoot door haar hoofd, ook was ze het konijn kwijt. Die kon ze onmogelijk weer inhalen. Winterwolf krabbelde woedend overeind, en zag dat ze tegen een kat aan was gebotst. "Kijk eens uit man! Ik had dat Foxdung konijn bijna!" mauwde ze geirriteerd. "Als je ergens dom gaat staan, doe het dan niet waar katten jagen." Haar staart swiepte boos heen en weer en haar oren waren naar achter. De pijn in haar hoofd klopte nogsteeds.

Met snelle vaart racete hij door de heiden heen. Hier genoot hij van, lekker stil en lekker alleen. Het voelde wel alsof hij vloog, nog even en zijn poten rezen op van de grond... Tot hij ergens keihard tegenaan botste. Hij viel met een smak achterover en een bonkende pijn in zijn kop hielp niet mee met opstaan. Wat was er gebeurd? Hij knipperde een paar keer met zijn ogen om de net opgekomen zwarte vlekken weg te knipperen. Hij ging langzaam zitten en wreef met zijn zwarte poot over zijn voorhoofd. "Kijk eens uit man! Ik had dat Foxdung konijn bijna!" Ravenbreeze keek geschrokken omhoog. Oh ja, hij was ergens tegenaan gebotst. Nou, dat ergens kon je dus vervangen voor een kat. Fijn. "Als je ergens dom gaat staan, doe het dan niet waar katten jagen." Raven keek even omhoog en wreef toen weer over zijn kop. "Volgende keer dat jij ergens gaat lopen jagen, doe het dan niet waar andere katten rennen." Kaatste hij terug, maar wel zó dat de poes het niet zou kunnen verstaan. Hoopte hij.

"Volgende keer dat jij ergens gaat lopen jagen, doe het dan niet waar andere katten rennen," kaatste de kater terug. Winterwolf had het nog maar net verstaan, zo snel praatte hij. Ze probeerde onlangs de pijn in haar hoofd, de naam van de zwarte kater te vinden. Raven..breeze volgensmij[/ii] dacht ze. [i]En anders heb ik het maar fout, kan mij zijn naam schelen? Winter ging zitten zodat ze met haar voorpoot over haar hoofd kon wrijven. "Beter ren je achter een konijn aan," beet ze hem terug. "Daar heeft de Clan tenminste wat aan." Eigenlijks rende Winterwolf zelf ook soms zonder reden. Het was gewoon fijn, de wind voelen in je gezicht.. Tenzij je ergens tegen aan botst, natuurlijk.
"En heel erg bedankt voor de hoofdpijn, heel aardig van je," miauwde Wolf tot slot.

"Beter ren je achter een konijn aan, daar heeft de Clan tenminste wat aan." Oeps, dan had ze hem gehoord. "En heel erg bedankt voor de hoofdpijn, heel aardig van je," Wat beledigd keek Ravenbreeze haar aan. Haar naam was iets met wolf, hij wist alleen het eerste deel niet. "Denk je dat ik geen koppijn heb?" Voor het effect, wreef hij even over zijn zwarte kopje. De sterren die hij net zag, waren nu echte sterren geworden aangezien het al een klein beetje donker werd. Gefascineerd keek hij omhoog. De Starclan leefde daar en keken nu op hun neer. "Uh, sorry," Miauwde hij om de dode katten hopelijk gerust te stellen dat er niks aan de hand was.

De zwarte kater keek de witte poes beledigd aan. "Denk je dat ik geen koppijn heb?" miauwde hij, wrijvend over haar kop. Winterwolf ging daar niet op in. Inplaats daarvan richtte ze haar gele ogen op de lucht, net als Ravenbreeze. Het werd donker en sterren verschenen boven hun hoofd. "Uh, sorry," miauwde hij, waarschijnlijk om StarClan gerust te stellen. "Jua..sorry," mompelde Winter en volgde zijn voorbeeld. Plotseling rook ze iets. Het kwam dichterbij en dichterbij. Ze kon alleen niet op de naam komen. Plotseling schoot het haar te binnen. Das!

OOC; hopelijk vind je t niet erg dat ik er wat actie in gooi ^^

"Jua..sorry," mompelde de kattin nu ook en met een gerustgestelde blik keek de zwarte kater omhoog. Hé, wat grappig! Hij en de poes waren zwart en wit, daar had hij nog niet over nagedacht. Hij wilde dit net aan haar melden, toen hij haar verschrikte blik zag. Hij rook de lucht en schrok zich de pietpleures. Dat was de geur van das! Meteen kwam hij in actie. "We moeten hier weg! Snel!" Hij begon al te rennen, maar bedacht zich toen. "Wacht, we moeten de das wegjagen?" Het kwam eruit als een vraag, omdat hij geen idee had wat hij moest doen. Hij had nog nooit een das gezien, hij dacht dat het een soort hele, héle grote kat was met mega-tanden die zo groot waren als bomen, en spuuglelijk.

Ook Ravenbreeze kreeg het door. "We moeten hier weg! Snel!" waarschuwde hij. Dat lied Winterwolf zich geen twee keer zeggen. Ze volgde de kater, maar hij stopte plots. "Wacht, we moeten de das wegjagen?" miauwde hij. Het leek meer op een vraag, maar hij had een punt. "Ik uh, denk het wel," miauwde Wolf. "Op deze manier leiden we hem alleen maar naar het kamp." Ze draaide zich om, en keer recht in de ogen van het beest. Het was zwart-wit, had een lange rug en vreemde kop, en vreselijk scherpe klauwen. Het gromde naar haar, dus zette de witte krijger zich in de vechthouding. Ze sloeg haar klauwen uit en blies naar het beest. Ik ben ook gevaarlijk, hoor leek ze te zeggen. Bovendien, zij en Ravenbreeze waren twee sterke warriors. Zo moeilijk kon het toch niet worden?

"Ik uh, denk het wel," miauwde Wolf. "Op deze manier leiden we hem alleen maar naar het kamp." Oh ja, daar had de zwarte kater niet eens aan gedacht! Toen hij zich omdraaide, keek hij recht in de lelijke kop van de das en hij schrok zich bijna naar Starclan. Hij had niet eens door dat dat beest zo dichtbij was gekomen! Maar het rare dier leek niet zo eng als hij had verwacht, en wat nieuwsgierig snoof hij de lucht binnen. Toen de das gromde, was hij bijna zeker dat hij naar Starclan zou gaan van de schrik en Ravenbreeze verschuilde zich trillend achter poes, die hij herinnerde als Winterwolf. Toen de poes in aanvalshouding ging staan, schaamde de zwarte kat zich voor het verschuilen en kwam hij voorzichtig achter haar vandaan. Ook hij bolde zijn rug en liet zijn tanden zien. "Oké, ben je er klaar voor? 1, 2 3!" Telde hij af, en bij 3 sprong hij recht omhoog en klauwde in het gezicht van de das waardoor hij naar boven klom, net zoals hij geleerd had om bij een boom te doen. Helaas waren er erg weinig bomen in de Windclan en was hij, nou ja, slecht in bomenklimmen en viel hij zo weer naar beneden op zijn achterste. Tijd om te herstellen had hij niet, want de boze das haalde uit naar hem en miste op een haartje. Ravenbreeze blies naar het rare zwartwitte monster en liet zijn klauw over de neus van de das gaan.

Ravenbreeze leek even bang te zijn voor de das, maar herstelde zich al snel weer. Dit is de eerste keer dat ik een das zie, dacht ze. Hopelijk komt het goed. De zwarte kater ging naast haar in de aanvalshouding, en liet zijn scherpe tanden zien aan de das. "Oke, ben je er klaar voor?" Winterwolf knikte en richtte haar aandacht op het beest. "1, 2, 3!" Op drie schoot ze naar voren, haar hart klopte sneller en adrenaline gierde door haar lijf. Ze zag dat Ravenbreeze op de kop van de das klom, en zelf beet ze in zijn schouder. Winter boorde haar scherpe tanden in het vlees tot ze bloed proefde, en de das maakte vreselijke geluiden. Hij sloeg haar weg met zijn klauw, waardoor ze achterover viel. De kat merkte dat er warm bloed stroomde over haar voorhoofd. De das had een schram gemaakt op haar hoofd. Snel wierp ze een blik op Ravenbreeze, de das haalde uit naar hem en miste hem op een haartje. Vervolgens klauwde de warrior de neus van het beest open. Winterwolf schoot naar voren, maar dook weg toen de das naar haar uithaalde. Gelukkig was het mis. Wolf zette zich af, en sprong op de rug van de das. Ze zette haar klauwen angstig en hijgend in het beest wat haar eraf probeerde te krijgen.

De eerste klauw van de das had hem op een haartje gemist, maar de tweede klauw zag hij niet aankomen. Hij kreeg een harde klap tegen zijn slaap aan en even zag hij sterretjes. Hij wankelde en viel op de grond, maar stond toen snel op. Hij kon dit gevaar niet aan alleen Winterwolf overlaten alleen omdat hij een beetje pijn had. Snel schoot hij naar voren en beet Ravenbreeze in de oor van dat beest. Een vieze smaak kwam in zijn bekje, een mengsel van zweet, bloed en een onverzorgde vacht. Hij zag dat de witte kattin nu ook op de rug van de das gesprongen was en langzaam, zichzelf aan de das vasthoudend, kroop hij naar de nek toe. Hij beet hard in de nek en bloed spoot uit de wond die hij gemaakt had. Trots met zichzelf keek hij op naar Winterwolf en hield zich, voor heel even maar, met wat minder kracht vast. De das had geen medelijden en gooide Ravenbreeze van zich af. Ravenbreeze kwam met een harde klap op de grond, hoorde een kraakje, en was buiten bewustzijn.

Winterwolf zag hoe Ravenbreeze de das meerdere wonden gaf, wat de das niet leuk vond. Hij werd het zat en gooide Ravenbreeze op de grond. Wolf zag dat hij niet gelijk weer opstond. Zeg me nou niet dat hij dood is! dacht ze in paniek. Ze zette haar tanden in het vlees, zo hard als ze kon. De das gilde het uit, en gooide haar eraf. Net als Raven landde ze met een harde plof op de grond. Ze hijgde, haar hart klopte snel en vlekken verschenen in haar zicht. Toch krabbelde ze overeind, en zag de das wegrennen. En beter kom je nooit meer terug! dacht ze. Het liefst had ze het willen schreeuwen, maar ze waa al buiten adem. Met moeite krabbelde ze naar Ravenbreeze. Haar achterpoot deed vreselijk veel pijn en ze kon er moeilijk op lopen. Het bloed van haar voorhoofd kwam steeds bijna in haar ogen. Met moeite kwam ze bij hem. "Raven..breeze?" vroeg ze. "Ravenbreeze, hoor je me? Word wakker!" Ook al waren ze niet de beste vrienden tijdens hun ontmoeting, tijdens het gevecht begon ze hem echt meer te mogen. Het zou een vriendschap kunnen worden zelfs. Dat was toch niet nu allemaal al over? Dat zou niet kunnen, toch?

Ravenbreeze zag licht, alleen maar licht. Het was geen fijn licht zoals hij gehoord had dat het zou zijn als je doodging. Het licht gaf hem hoofdpijn. "Raven..breeze?" Hoorde hij wat galmend. Was dat een Starclan-kat? "Rav ... e? Wor ... ker!" Wat was dat nou voor rare taal? En terwijl deze vraag door zijn hoofd spookte, schoten zijn ogen open en hij keek recht in de ogen van Winterwolf. Was zij ook dood? Het leek er wel op, haar vacht was zo wit! Maar hij was altijd wit... Verward knipperde Ravenbreeze met zijn bruine ogen. Hij hees zijn kleine zwarte lichaampje omhoog, maar voelde meteen een pijnlijke steek in zijn buikje. Dat was niet goed! Hij kreunde zachtjes en keek met pijn in zijn ogen naar Winterwolf. "Mijn buik doet pijn." Was het enige dat hij eruit kon brengen. Dit kon niet Starclan zijn, daar had je geen pijn. Hij leefde nog, en hij wist niet of hij daar blij mee moest zijn of niet.

Tot haar opluchting opende de kater zijn open. Maar erg gelukkig was ze nog niet. "Mijn buik doet pijn," miauwde hij. Winterwolf knikte. "Mijn.. achterpoot en voor..hoofd ook," zei ze, hijgend en uitgeput. "We moeten..proberen bij het.. Het kamp te komen. Als we hier.. blijven..is er meer kans..op ster..ven." Het liefst wilde ze moe op de grond vallen en een uur of drie slapen. Maar ze twijfelde of ze dan nog wel op kon staan. Haar keel voelde droog van de dorst. Ze moesten proberen bij het kamp te komen. Als dat niet lukte zouden ze moeten hopen dat een kat hun zou vinden.
"Kun je .. staan?" vroeg Winter.

"Mijn.. achterpoot en voor..hoofd ook," zei Wintersong, duidelijk heel moe. "We moeten..proberen bij het.. Het kamp te komen. Als we hier.. blijven..is er meer kans..op ster..ven." Hij knikte beduusd. Hij wilde niet dood gaan, nog niet. Dacht hij. Hij wist het allemaal niet meer zeker en hij begin zachtjes te grinniken. Hij werd gek, dat wist hij wél zeker. "Kun je .. staan?" Nog steeds grinnikend knikte Ravenbreeze en hij stond op, maar zakte bijna meteen weer in elkaar. Het lukte dus niet. Een kerm ontsnapte uit zijn bekje, en hij probeerde het nog een keer, en dit keer voorzichtiger, zodat hij niet meteen doodging van de pijn net zoals net. Hij stond en probeerde voorzichtig te lopen, wat al beter ging dan opstaan. "Het gaat," miauwde hij en hij keek om zich heen. Waar moesten ze ook alweer heen voor het kamp?

+ Raven is echt een dramaqueen hahahaha

De gele ogen van Winter keken toe hoe Raven twee pogingen deed om op te staan. Twee maal scheepsrecht, of zo?
"Het gaat," miauwde hij. Winterwolf knikte. Het leek of Ravenbreeze zich probeerde te herinneren waar het kamp ook al weer was.
"Volg mij," miauwde ze dus maar, en begon langzaam de richting in te lopen. Als dit de foute was gingen ze waarschijnlijk gegarandeerd naar StarClan, maar daar probeerde ze niet aan te denken. Ze wierp een blik achterom om te zien of Ravenbreeze haar volgde.
"Zeg het als je echt niet meer kunt, of als je valt," miauwde ze. Daarna liep ze verder, hopend dat ze snel bij het kamp zouden komen

- Ja hahah xD Winter ookwel, toen ze dacht dat Raven bijna doodwas was ze van NOOO x.x
Anyways, we moeten denk ik bijna een topic aanmaken in de med. Cat den. Anders blijven ze hier vooraltijd lopen.

Toen de poes voorstelde dat hij haar zou volgen naar het kamp, was hij maar al te dankbaar. Hij zette voorzichtig wat stapjes en voelde dat het best lukte. Misschien was het alleen maar tijdelijk geweest? Maar nee, er schoot weer een harde steek toen Ravenbreeze een grotere stao zetten en hij slaakte een zachte zucht. Dit kon nog lang duren. "Zeg het als je echt niet meer kunt, of als je valt," miauwde Winterwolf en de zwarte kat knikte en glimlachte wat vermoeid.

Na wat voor altijd leek te duren, kwamen ze aan bij het kamp. "Brindlepool?" Galmde meteen zijn, normaal zachte, stem door het kamp en hij strompelde de Medicine Cat den binnen.

- Einde topic?

Onderwerp: Re: Running like a wolf [OPEN]