Let the monster rise {Whitelion}

Ze staarde star naar de witte gedaante in de verte die haar ook had gezien. Ze beet even op haar onderlip, maar bewoog niet, haar blik scherp en dodelijk. Ze slikte even en waagde een stap naar voren. Het maanlicht liet haar pels nog meer schitteren en maakte het nog mooier... Maar nu niet... Ze sloot haar ogen en zette zich af waarna ze wegschoot in de richting van de grens. Ze moest weg... Nu! Nu! Ze slikte en haastte zich nog sneller. Toen ze opeens struikelde en op haar bek viel, rolde ze zo over en botste ze tegen een steen aan. Ze kreunde even zachtjes en sloot haar ogen. Ze voelde hoe bloed langs haar kopje vloeide. Langzaam opende ze haar ogen, een snijdend gevoel op haar voorhoofd, waar warm, rood bloed uitsijpelde. Ze kreunde zachtjes en bewoog langzaam, maar schreeuwde het uit van de pijn toen een snijdende pijn in haar rug brandde. Langzaam draaide ze op haar buik en kwam een dun, fijn sneetje tevoorschijn die zo over haar rug liep.

De grote kater rende in het territorium. Hij volgde zijn dochter, want ook al had hij gedreigd en gesmeekt, toch was ze alleen naar buiten gegaan. En dat zou ze berouwen, niet naar hem luisteren en zichzelf zo in gevaar brengen! De geur van bloed drong door in zijn neusgaten den de kater versnelde. De witte poes kwam in beeld. ze lag op haar buik en er liep een lange snee over haar rug. Hij sperde zijn ogen wijd open en kwam snel dichterbij. "Chainpaw!", riep hij verontwaardigd. "Didn't I tell you not to go out, didn't I?"


https://www.youtube.com/watch?v=q1O6GrLJ1c4

"Chainpaw!" Ze gromde en dwong haarzelf om overeind te komen en zelfs met het bloed dat langs haar gezicht liep keek ze hem strak aan. Star, rebels en sterk... Nog steeds. "Didn't I tell you not to go out, didn't I?" Ze gromde en kwam zwakjes overeind en keek hem met een vlammende blik aan. Toch leken de woorden door te dringen, want ze sloot haar ogen bij een volgende steek van pijn, warana ze haar kop wat liet zakken. "You did... You did..." zei ze zachtjes.

Ze plooide haar oren in haar nek toen hij de volgende woorden zei. "Didn't I say the world was cruel, didn't I?" Ze opende haar ogen langzaam en zuchtte langzaam. "You did... You did..." Fluisterde nogmaals waarna ze haar ogen weer sloot en probeerde niet teveel te bewegen... Het deed zoveel pijn... Ze haalde diep adem en wachtte af... Angst... dat was het ja...

"You did, You did", fluisterde Chainpaw nogmaals. Ze opende haar ogen eventjes, maar sloot ze al snel weer. De grote kater ging dreigend maar ergens ook beschermend voor haar staan. Then tell me, how this happened, what I did wrong, tell me why? Can we just go home Chain and forget this dreadful night!?, riep hij de nacht in. Hij voelde zich verraden, bedrogen, en hij voelde zich alsof hij niet genoeg zijn best gedaan had. Alsof hij gefaald had in haar te beschermen.

Toen ze zijn warmte voelde, opende ze haar ogen en keek ze hem aan, hij torende dreigend boven haar uit. "Then tell me, how this happened, what I did wrong, tell me why? Can we just go home Chain and forget this dreadful night!?" Ze slikte en keek omhoog, haar blik was gevuld met angst en woede. Ze wilde dit niet langer en dat wist hij maar al te best. Ze snoof even zachtjes en stak haar borst wat de lucht in, maar draaide zich toen weg en staarde in de nacht. "Didn't you say that you were different? Didn't you... ?" zei ze op een sterke toon.

Hij bleef de hele tijd naar haar kijken en zag haar houding veranderen. Chainpaw draaide zich om, weg van hem en met haar blik naar de donkere nacht. "Didn't you say that you were different? Didn't you... ?", klonk haar anders zo liefelijke stemmetje hard. Zijn harde blik werd zachter van... Een emotie die hij niet echt kon benoemen. "I am, I am", klonk zijn stem, zachter dan ervoor.

Het werkte iets... Maar niet wat ze wilde. "I am, I am", zei hij zachtjes. Ze snoof zachtjes, ze voelde zich wat sterker worden. "Say you aren't that person, say it..." Zei ze, maar deze keer leek ze meer te snauwen dan iets anders. Ze draaide zich om met een priemende blik, nu zou hij het krijgen. Hij zou alles weten, alles krijgen... Hij had erachter gevraagd.

"Say you aren't that person, say it...", klonk de stem van zijn dochter dreigend, snauwend zelfs. "I am, I am!", riep hij nu, zijn stem vol wanhoop. Waar wilde ze naartoe, waarom vroeg ze hem dat? De witte poes draaide zich om, en haar groene ogen priemden in de zijne.

"I am, I am!", Priemdende blik in de zijne. Ze was kwaad op hem en dat was duidelijk, maar het was ook zo dat hij kwaad was op haar en dat wist ze wel, ze wilde gewoon niet toegeven, dat nooit! "Then tell me how to act, Dad. What to say, Dad?" zei ze, haar blik werd wat zachter, maar werd meteen terug hard en giftig. "Tell me, why? All you've ever told me, every word is a lie!" Grolde ze woest naar hem.

"Then tell me how to act, Dad. What to say, Dad?" Even leek haar blik zachter te worden, maar voor hij zeker wist of hij het echt gezien had was de harde blik weer terug. "Tell me, why? All you've ever told me, every word is a lie!" De grom klonk in niets zoals hij haar kende. even kromp de grote kater in elkaar. Hij kon er niet tegen, hij haatte de toon die ze gebruikte tegen hem. Maar Whitelion zei niets, hij wachtte tot ze klaar was met haar uitbarsting.

Ze keek hem aan en staarde hem strak aan, geen reactie. ze gromde even en trok haar bovenlip toen ze geen reactie kreeg, maar ergens was het een overwinning dat hij ineen kroop. Ja! Dat was maar best ook! Ze snoof zachtjes, haar gifgroene blik nog steeds hard. "Didn't you say that you'd protect me? Didn't you!" zei ze dan toch maar, iets rustiger dan dat ze de vorige zin had gezegd.

"Didn't you say that you'd protect me? Didn't you!", ging de poes verder, zachter dan ervoor. De grote kater begon nu boos te worden. Hij maakte zich groot en keek op haar neer, zijn blik nog steeds wanhopend. "I tried, I tried", roept hij machteloos uit. en het was waar, hij had geprobeerd en hij zou het zo opnieuw proberen. Alles wat hij gedaan had was om haar te beschermen, hij kon ze dat nu betwijfelen?!

Toen ze haar laatste zin had uitgebracht hees hij zich overeind, maar in zijn blik zag ze wanhoop. "I tried, I tried", Zei hij. Ze gromde even en haar blik werd weer zo hard als eerst, giftig en dodelijk. "Is that how you'd help me? Is it!" Riep ze woest uit. Ze haalde even haar pootje uit en haalde het bloed van haar gezicht. Ze begon hier genoeg van te krijgen.

"Is that how you'd help me? Is it!", klonk de woeste stem van Chainpaw. De grote kater begon nu echt wel boos te worden, al bleef de wanhopige lik in zijn ogen. "I tried, I tried!", gromde hij luid de nacht in. Dat was alles wat hij proberen, en wat er ook zou gebeuren, hij zou het altijd blijven proberen. Hij zou ervoor zorgen dat hij niet nog iemand anders zou verliezen, dat nooit meer!

Ze liet een zacht gegrol horen bij zijn woorden. Hij had geprobeerd? Wanneer! WANNEER STARCLAN VERDOMME?! "Don't help me anymore, Dad!" Spuugde ze recht in zijn gezicht. "You are dead, Dad, in my eyes!" Gromde ze woest naar de forse kater waarna ze een stap terug nam enz ich omdraaide. Ze zou terug gaan naar het kamp en dan zou ze samen met Deter een nieuw leven opstarten, zonder deze kater in haar leven. Haar mooie witte haren rezen overeind waarna zze zachtjes siste. "Someone has replaced you." Zei ze er met een zacht gesis na. Daarna draaide ze zich om, vlammende, groene ogen ontmoette die van haar vader. "Dad, I hate you!" Gromde ze woest. "Go and die!" Toen draaide ze zich om en stapte ze verder. Ze moest niks meer van hem weten, echt niks meer!

"Don't help me anymore, Dad!", spuugde ze recht in zijn gezicht. De grote kater kon niets anders dan wat ineenkrimpen bij het horen van de woorden die ze zei. "You are dead, Dad, in my eyes!" Ze sabelde hem neer, met elk woord voelde hij zichzelf meer sterven. Ze zette een stap achteruit en draaide zich om. "Someone has replaced you." Hij kon wel raden wie. Deterlind, natuurlijk, dat mormel van die kreupele. Opeens draaide ze haar om, haar groene ogen vol vuur. "Dad, I hate you!", gromde ze. "Go and die!" Het brak hem om te horen hoe veel zijn dochter hem haatte, zijn prinsesje. "Didn't I build a house, a home, didn't I?", fluisterde hij zachtjes, vooral tegen zichzelf. "Didn't I raise her all alone, didn't I?" Zijn stme werd luider naarmate hij meer zei. "Then Deter took her from me, stole my Chainpaw, He's to blame!" Riep hij, woedend nu. "Have I failed my daughter?" Nu stond hij rechtop, een woedende, gestoorde blik in zijn ogen. Hij maakte zich groot. "Then let the father DIE." Hij haalde even diep adem en riep de volgende woorden over de velden. "And let the monster RISE!"