You can make a diffrence, if you try + Dauntless

Haar territorium kon de poes wel even alleen laten. Ze had de grenzen zo goed gemarkeerd dat katten niet eens erover durfden te lopen, hoopte ze. Een kittypet liep voorbij, die haar gefascineerd nakeek, en iets fluisterde. De zwartwitte poes wilde de kat net aanvliegen tot hij tegen een paal aan knalde. Trots en een beetje arrogant stapte ze sierlijk door de straten. Venice was een van de mooiste katten hier in de buurt, en dat wisten katers maar al te goed. Dankzij haar schoonheid kon ze hen gemakkelijk verleiden, en zo wat plezier met ze beleven voordat ze hen een pijnlijke dood aanbood. Verderop zag ze een poes lopen, meteen rook ze de Bloodclan lucht die eraan hing, en liet ze haar trotse houding zakken. Ze was nog steeds mooi, maar zag er nu moordlustig en gespierd uit, terwijl ze met een sadistische grijns op de poes af stapte. "Hello,"

Dauntless zat met haar harige poten uitgerust in de boom de zwart witte poes toe te kijken en zuchtte. De bruin zwart kleurige poes staarde met haar gele ogen naar beneden op haar neer. Ze stond op en rekte zich uit en sprong sierlijk uit de boom. Zonder angst of enige emotie te tonen staarde ze de poes aan terwijl ze richting haar liep maar stopte toen ze zag dat de poes al naar haar kwam. 'You walk around like you think youre everything uh?' Zei de poes grinnikend en klauwde in de grond. 'Why dont you ask Lítill if you can join the clan?' Vroeg ze vermakelijk en grinnikend.

"The clan?" Sprak de bicolor vragend met een lichtelijk italiaans accent toen de poes voor haar neus een opmerking maakte, en negeerde de eerste maar gewoon. Venice had nét haar eigen territorium gevonden nadat ze was ontsnapt van de aanbidders, rechtlopers. Ze hadden haar gevangen in Venetië, waar ze haar perfecte plek had. Tussen alle andere loners, die ze allemaal onder haar commando had. Ze leefden in de stad van de rivieren. Gekleurde huizen en vrolijke aanbidders die vanuit hun houten botende bloedmooie poes eten gooiden. Ze was erg geliefd onder de aanbidders, die alleen maar naar haar mooie kant keken, en niet naar haar manier hoe ze haar groep loners regeerde. Venetië was de perfecte plek voor haar, maar nadat de aanbidders haar hadden gevangen was het voorbij. Ze had haar perfecte plek verlaten dankzij hen, en werd in vreemde vliegende dingen gepropt, in hobbelende auto's meegenomen en aan een halsband meegesleept. Waarna ze in een soort ruimte kwam met meerdere katten, haar vacht was dan compleet verzorgd, ze zag er dan prachtig uit. Nadat ze hier kwamen om haar weer in zo'n ruimte te stoppen, was ze erachter gekomen wat het was, de show. Ze kwam erachter dat haar aanbidders hadden gelogen over haar ouders omdat ze een loner was, een kat uit de stad van de rivieren. En niet zomaar een, eentje die altijd de shows won met haar schoonheid, tot ze hier kwam, en na het wereldkampioenschap weer het wild in was gevlucht. Weg van die rot shows en gewoon weer als een loner andere katten rond commanderen. "You mean with those filthy clancats?" Ze had alles gehoord van een rogue, over vier clans die hier somewhere leefden, maar nog niet over een clan met halsbanden zoals deze kat. Of het was een weakling, zo'n kat van de aanbidders. "You don't look like a clancat, more like a weakling, one of the worshippers (aanbidders/twolegs) with that collar," Sprak ze, nogsteeds een beetje met een italiaans accent. O, waarom kon ze niet gewoon terug naar Venetië. "Fedeli animali da compagnia!(kittypet)" Riep ze, wijzend op de halsband. Want de kat zal vast niet begrijpen wat ze bedoelde met aanbidders, maar of ze italiaans kon verstaan? "Il Animales, die beesten..." Ze dacht goed na, rottaal! "Ah, die beesten die rechtop lopen!" Riep ze kwakkelend. Mama mia, dat was even flink nadenken tot ze daarop kwam, maar nu nog 'huisdier.' "Het beest van de beesten die recht op lopen ben jij?" vroeg ze, hopelijk zou de poes haar nu begrijpen.