[Halloween event groepje 5] Can you survive this one, try it~

Ooh please kitty kitties, shall we play together? Prepare yourself then, because otherwise I will let you run away.

Ooh wat ergerde ze zich aan hem. Ze begon echt knettergek te worden van die idioot, maar ja dat was natuurlijk ook precies wat hij wilde. Het was weer even rustig binnen er waren op het moment geen katten, dus was Skinny Love even buiten gaan zitten. Verbazingwekkend hoe snel het verhaal van een gestoorde kat in een hol van Twolegs rond ging, dat was waarschijnlijk ook de reden waarom zo veel katten zich in het spookhuis waagden. Ze vroeg zich alleen wel sterk af of dat zo’n slimme keuze was, nee eigenlijk wist ze wel dat het niet slim was. Beware kon heel lang vol houden tot het gestoorde aan toe. Hij kon met wonden rond blijven lopen waarbij een normale kat allang lag te creperen van de pijn, maar Beware kon door blijven gaan. Zo lang hij niet doodbloedde was er niets aan de hand. Ze wist dat dat zijn gevaar was, want hij merkte het dus ook niet wanneer hij dood aan het bloeden was. Hij werd steeds meer een verschrikking om te zien, door de wonden die hij opgelopen had tijdens de aanvaringen met verschillende katten, maar dat leek hem echt helemaal niet te interesseren. Hij ging wel door, want hij ging altijd wel door. Zo had ze hem ook altijd gekend en hij was daar blijkbaar niet in veranderd. Ze was er nog steeds niet achter waarom hij het deed en waarom hij terug gekomen was, maar ze vroeg zich af of ze daar überhaupt wel achter zou komen. Beware was net als haar een gesloten boek, maar hij was dat op de gestoorde manier. Ze vroeg zich af of hij eigenlijk wel iets kon voelen of dat het feit dat hij lichamelijk niets voelde zijn geestelijke gezondheid ook had aangetast. Waarschijnlijk was dat het, want hij had een gestoorde geest en een flinke ook. Ze zuchtte en stond op. Het zou vast niet lang meer duren voordat er opnieuw katten zouden komen. Ook zij was er niet zonder wonden van af gekomen, maar ze zette haar kaken op elkaar draaide zich om en liep weer naar binnen.

Meteen raakten haar poten een kleverige substantie en ze staarde verbaasd naar haar poten. “Skinny Love!” Riep Beware verrukt. “Wat vind je van mijn nieuwe spelletje?” Wat vind je?” Ze staarde vol afgrijzen naar de amberkleurige ogen hoog boven op een steunbalk, want het spookhuis wat zich voor haar uitstrekte was nog minder aantrekkelijk geworden. Beware had er een laagje kleverig spul op laten neerdalen, wat spinnenwebben moesten voorstellen. Waarschijnlijk zat er ook wat van spinnenweb in, want het waren dunne draadjes die aan je poten bleven kleven. Gelukkig had ze geen vacht, want dat zou een gedoe worden om het eruit te krijgen. De hele vloer en de muren lagen vol met de kleverige substantie en ze zag het al helemaal voor zich, hoe katten verstrikt raakten in het kleverige spul. “Ooh jemig Beware, nou ga je echt te ver. Wil je moorden plegen vanavond?” Er klonk echt afgrijzen in haar stem, maar Beware giechelde alleen maar. Zijn ogen verdwenen waardoor ze niet meer kon zien waar hij was. “Ooh Skinny Love doe toch niet zo flauw. We gaan spelen, zo leuk spelen.” Ze siste zacht terwijl ze het spul van haar poten probeerde te schudden, maar natuurlijk lukte dat niet.

[Het vijfde topic voor het laatste groepje; Arrowpaw, Zealpaw, Musicheart, Flashpaw & Slenderstep]

Nog steeds vroeg ze zich af waarom ze zo ver van het WindClan territorium was. Musicheart had verschillende verhalen over een spookhuis gehoord. Natuurlijk twijfelde ze of ze zou gaan kijken, maar uiteindelijk won haar nieuwsgierigheid. Eenmaal ze het spookhuis zag begon ze te twijfelen of dit wel zo'n goed idee was. Ze was avontuurlijk, dat wel, en na de dagen in het WindClanterritorium had ze wel wat avontuur nodig. Veel gebeurde daar namenlijk niet. Haar groene ogen bekeken het huis voor een moment. Ga nou naar binnen, zeurde een stem in haar. Het is allemaal maar voor de lol, toch? Katten komen hier vast wel levend uit.. Eigenlijks wilde ze het liefst dat hier nog een andere kat was. Stel ze kwam vast te zitten in dat huis of zo. En ze zou verhongeren! Dat gebeurt niet. Ga naar binnen. NU! Je bent toch een dappere warrior? Of niet? De zwart-witte poes zuchte en liep verder. Hopelijk kreeg ze hier geen spijt van. Zodra ze het huis in was kon ze echt niks zien. Musicheart probeerde haar ogen te laten wennen aan de duisternis.

Het was haar nu al een tijdje opgevallen dat velen van de Shadowclan spraken over één of ander 'eng twoleg nest vol enge dingen en geluiden'. Eigenlijk was ze best benieuwd wat het te maken had, maar ontbrak haar alleen nog de nieuwsgierigheid om er heen te gaan. Eindelijk had ze de moed gevonden om er heen te gaan. Tot haar spijt had ze niemand om mee te gaan. Maar enerzijds was dat ook leuk, zo kon ze weer lekker katten aan het schrikken brengen. De zwarte poes bewoog zich voort door de schaduwen zoals ze ondertussen al gewoon was. Het viel haar op dat veel twoleg nesten al van ver zichtbaar waren. Alleen kon ze nu pas echt de lichtjes zien die overal aan de nesten aangebracht waren. Slender keek verwonderd naar een alleenstaand nest een eind verderop. Blijkbaar was er minder aandacht aan besteed dan aan de anderen, want door de nacht was deze veel minder zichtbaar als de rest. Gelukkig leefde ze zowat in de schaduwen van de nacht dus was ze het donker al goed gewend. Haar blik viel op een kat die het blijkbaar waagde zich binnenin te begeven. De Shadowclanner liet een vals glimlachje zien en sloop voorzichtig en onhoorbaar als ze was op jagerstred naar de poes toe. Ze achtervolgde de poes vanop een kleine afstand totdat deze het nest in wandelde. Slender sloop dichter op de poes af waarbij ze haar liet schrikken door op haar rug te tikken en te roepen. Nu pas kon ze merken dat de poes van Windclan kwam. "Goeie nacht, poes." Ze kneep haar ogen tot spleetjes en probeerde een vriendelijke lach te tonen, toen ze haar poten niet meer kon optillen door één of andere kleverig spul die aan de grond hing.

Music rook iets dat leek op ShadowClan, maar ze wist het niet zeker. Voor ze dat kon checken hoorde ze een stem. "Goeie nacht, poes." De poes kon er niks aan doen, maar ze schrok. Terwijl je het hier juist zou moeten verwachten. Ze zag een zwarte poes staan, moeilijk te zien in het donker. Als een schaduw, deze moet wel van de SchaduwClan zijn, dacht ze.
"Goeie nacht," miauwde ze vriendelijk terug. Op dit gebied waren ze toch geen vijanden. "Ik schrok, haha. Ik had het eigenlijks wel moeten verwachten hier."
Ook Musicheart voelde nu iets onder haar poten. Ze probeerde hen op te tillen maar er lag een of ander spul. Ze kon niet goed zien wat het was in deze duisternis. "Wat is dit...?" mompelde ze, terwijl ze probeerde te zien wat onder haar was.

Ooh please kitty kitties, shall we play together? Prepare yourself then, because otherwise I will let you run away.

Er liepen twee katten zijn territorium binnen en meteen was zijn aandacht bij hun. Hij nam ze op terwijl er een klein grijnsje om zijn lippen verscheen. Even waren daardoor zijn tanden zichtbaar, maar toen deed hij zijn bek weer dicht. Stilletjes sloop hij naar ze toe, wel over een steunbalk door het plakkerige spul op de grond. Hij kon daar ook niet op gaan staan, want dan zou hij net als hun vast komen te zitten. Hij stopte met lopen toen hij zag hoe de ene kat, de andere liet schrikken. Dat was niet de bedoeling, dit was zijn territorium dus hij maakte hier de grapjes. Hij snoof kwaad en ging boven de twee katten op de steunbalk zitten. De blik in zijn amberkleurige ogen staarde naar beneden. “Hé ik maak de grapjes hier niet jij.” Snoof hij nog steeds wat geïrriteerd. Hij was net een jonge kitten, vooral als iets hem niet beviel. Dat kwam dan meestal omdat hij niet alle aandacht kreeg. Toen de andere kat vroeg wat er onder haar poten zat giechelde hij. “Leuk hè, super leuk.” Hikte hij geamuseerd. “Ik weet niet hoe Twolegs het noemen, maar je krijgt het niet uit je vacht. Het is zulk grappig plakkerig spul, zo grappig.” Grinnikte hij. Toen verdween hij weer via de steunbalk uit hun zicht. “Ik weet nog iets grappigs.” Fluisterde hij daarna zacht. Het plakkerige spul lag alleen in de gang, waardoor hij toen hij bij de spullen kwam van de steunbalk af kon springen. Hij begaf zich naar de knopjes en trok even een bedenkelijk gezicht op welke hij zou drukken. Toen klaarde zijn gezicht op en drukte hij met zijn staart op de middelste. Meteen begonnen er allemaal lichtjes op de vloer te schijnen, die alle kanten op bewogen. Meteen begon hij weer te gieren van het lachen en drukte hij op nog een knopje, waardoor de schilderijen aan de muur van de gang rond begonnen te draaien. Giechelend begaf hij zich weer op de steunbalk. “Welkom welkom allemaal. Ik vind het nu al gezellig.” Hij bleef in de schaduw onzichtbaar voor de andere katten. Giechelend bleef hij staan in het duister.

[Tag: All the cats]

'Hey, ik maak de grapjes hier, jij niet,' miauwde een nieuwe stem. Music's ogen begonnen gelijk alles af te scannen naar waar de stem vandaan kwam. Wie was deze kat? Was dit een grap? Of een geest..die boos was omdat de ShadowClanpoes haar had laten schrikken? Vragen schoten door het hoofd van de poes. Toen keek ze weer naar het spul onder haar. 'Ik weet niet hoe Twolegs het noemen, maar jij krijgt het niet uit je vacht. Het is zulk plakkerig grappig spul, zo grappig,' klonk de stem weer. Blijkbaar vond hij het heel geweldig dat de katten hier zaten. Wacht maar tot jij er in staat, dacht Musicheart. Natuurlijk zei ze niks. Met haar poten vast zou het nog al lastig zijn te vechten. En stel dat het een geest is? Hoe moest ze vechten met een kat die ze niet kon zien? Maar het moest een grap zijn. Dat moest. 'Welkom welkom allemaal, ik vind het nu al gezellig.' De stem was er nog steeds. Dit moest een grap zijn van een kat. Musicheart zocht naar de plek waar de stem vandaan kwam, maar kon niks vinden.
'Waar ben je?' vroeg ze, terwijl ze dapperheid in haar stem probeerde te laten klinken.

Ooh please kitty kitties, shall we play together? Prepare yourself then, because otherwise I will let you run away.

Hij zag hoe een poes steeds om haar heen zat te kijken, waarschijnlijk opzoek naar hem.'Waar ben je?' Hij grinnikte want het leuke was dat hij bijna precies boven haar op de steunbalk stond. Hij giechelde terwijl hij naar haar staarde. “Boven je hun,” gierde hij geamuseerd. Toen sprong hij opeens naar beneden boven op haar rug. Hij zette haar klem door zijn poten strak om haar lijf te zetten. “Wat is je naam?” vroeg hij toen met een gestoorde blik in zijn amberkleurige ogen. Met zijn poten stond hij nou ook in het spul, maar dat leek op het moment niet zijn aandacht te hebben. Hij keek alleen maar naar de poes onder hem. Ze was best knap, alleen een beetje jong misschien. De schilderijen draaiden nog steeds aan de muur en maakten een krakend geluid elke keer als ze rond draaiden.

[Tag: Musicheart]

Musicheart hoorde wat gegrinnik en gegiechel. Nog steeds probeerde ze uit tw vinden waar de geluiden vandaan kwamen. Tot dat hij antwoord gaf. "Boven je, hun." Music keek omhoog, en plotseling voelde ze iets zwaars op haar rug. Deze kater was groter en sterker dan haar, hij hield haar zo vast. Natuurlijk kon ze een poging doen hier uit te komen, maar dat plakspul onder haar poten was dan wel een probleem. Gelukkig had hij geen BloodClan halsband, die tanden wilde ze niet ook in haar rug voelen prikken.
"Wat is je naam?" vroeg de kat. Musichearts oren gingen even naar achter toen hij dat zei. Hij was nu zo dichtbij.. Wat als hij haar wilde vermoorden? Op dit moment zou ze daar niks, maar dan ook niks tegen kunnen doen. Of in iedergeval, ze wist niks.
"Musicheart.." antwoorde ze dan toch maar. Eigenlijks vond ze het vreemd dat de kater het vroeg, maar goed. Ze twijfelde hierover, maar besloot het toch te vragen. "En..uhm..Wat is die van jou?"

Ooh please kitty kitties, shall we play together? Prepare yourself then, because otherwise I will let you run away.

Ze stribbelde helemaal niet tegen… Beware trok een frons terwijl hij zich afvroeg waarom niet, dat was toch niet leuk? Het was veel leuker als iemand reageerde, maar zij leek dat totaal niet te doen. Ze noemde wel haar naam. “Musicheart.” Mompelde hij met zijn kop ietsje schuin. “Juist ja, Musicheart!” Riep hij opeens. “Musicheart, Musicheart.” Bleef hij zachtjes mompelen totdat ze vroeg hoe hij heette. Hij was meteen opslag stil en begon toen te giechelen. “Wil je dat weten? Wil je dat echt weten hun?” Hij giechelde nog steeds terwijl hij haar dichter naar de grond drukte. “Beware.” Fluisterde hij toen zacht in haar oor. “Wat zal ik eens met jou doen Musicheart? Je bent wel een mooi poesje.” Hij staarde even bedenkelijk voor hem uit. Toen liet hij haar los en sprong wee op de steunbalk, waar hij iets meer moeite mee had door het plakspul aan zijn poten. Hij probeerde het eraf te schudden, maar hield daar al snel weer mee op. Hij wist toch dat het niet van zijn poten afging. Giechelend liep hij naar het bedieningspaneel. Hij drukte het knopje in waardoor de schilderijen stopten met draaien, daarna drukte hij een ander knopje in. Er klonk een klik en toen viel er een wit laken naar beneden, boven op Musicheart. Giechelend sprong hij weer op de steunbalk, benieuwd hoe ze zich hier uit ging redden. Plakspul op de vloer en verstrikt in een laken. Zo grappig, zo grappig. “Speel je verstoppertje hun?” Er lag een geamuseerde klank in zijn stem terwijl hij weer pal boven haar stil bleef staan. De blik in zijn amberkleurige ogen staarde naar het laken.

[Tag: Musicheart]

"Juist ja, Musicheart!" riep de kat uit. "Musicheart, Musicheart." Hij mompelde verder. Mooie naam hé had ze bijna gemiauwd. Wat is het jouwe nou?
Wil je dat echt weten? Wil je dat echt weten hun? giegelde de kat plotseling alsof hij haar gedachte kon lezen. Maar het moest toeval zijn. Dat moest. "Beware," fluisterde hij in haar oor. "Wat zal ik eens met jou doen Musicheart? Je bent wel een mooi poesje." Plotseling liet hij haar los en verdween weer in de duisternis. Music merkte dat hij de schilderijen had stop gezet. Dat is best cool, hoe doet hij dat? vroeg ze zich af. Er klonk een klik en er viel iets over haar heen. Een wit laken, meekte ze. Ook hoorse ze het gegiechel van Beware. "Speel je verstoppertje, hun?" vroeg hij. Musicheart deed een poging om het lake eraf te schudden, maar dat mislukte. Daarna zette ze haar tanden in het laken en probeerde het zo van haar af te trekken.

Vol afgrijzen keek ze toe hoe enkele katten binnen begonnen te druppelen. Zijzelf stond aan de rand van het pad, waardoor ze niet opviel. Zij had het minst last van het plakspul, omdat het niet aan haar vacht bleef kleven. Maar ze kon zich voorstellen dat het voor hun veel lastiger was. Zeker met zo’n dikke vacht als de meeste clankatten hadden. Ze bleef afzijdig van de rest omdat ze nog niet het idee had dat ze in moest grijpen, Beware had nog niemand bezeerd. Ze keek even naar de schilderijtjes toen die rond begonnen te draaien, niet onder de indruk. Ze was inmiddels wel wat gewend in het spookhuis. Daar waren de rode sneden in haar huid het gevolg van. Draaiende schilderijen waren dus niet zo erg, het werd pas echt vervelend wanneer Beware dingen ging gebruiken waaraan je je kon bezeren. Daar had hij het meeste lol in, dus ze zag het wel gebeuren dat hij daar opnieuw mee aan kwam zetten. De blik in haar gifgele ogen viel op een jonge poes. Een windclan poes, waar Beware blijkbaar zijn aandacht op had laten vallen. Dat werd helemaal duidelijk toen hij van de steunbalk afsprong en haar klem zette. Haar oren schoten meteen naar achter, want het zou niet lang meer duren voordat ze in zou grijpen. Beware ging steeds over de grens heen en dan ook flink, hij ging echt te ver. Dat vond hij leuk, daar genoot hij echt van. Skinny Love snapte dat niet en ze hield hem ook zo goed mogelijk tegen, maar dat was bijna onmogelijk.
Toen Beware weer verdween hield ze hem scherp in de gaten. Ze zag hem weer naar het bedieningspaneel glippen. Ze zuchtte en zigzagde in de richting van de poes die Musicheart bleek te heten, maar voordat ze haar kon bereiken klonk er weer een klik. Meteen stond ze stil en keek omhoog, een laken kwam naar beneden boven op Musicheart. Ze schudde langzaam haar kop, straks kreeg ze nog meer van dat plakspul in haar vacht. Beware spoorde echt niet. Ze zag hem weer op de steunbalk springen en ze liep zo snel mogelijk naar Musicheart toe. Het ging moeizaam met het plakspul, maar het lukte haar wel. Al deden haar voetkussentjes zeer door het spul. “Musicheart.” Zei ze kalm, om de poes gerust te stellen. “Mijn naam is Skinny Love. Niet bewegen ik haal je er onder vandaan. Wanneer je beweegt krijg je alleen maar dat spul op je. Ze pakte het laken tussen haar tanden en gaf er een ruk aan. Het laken gleed van Musicheart af en meteen hield Beware op met giechelen. “Oh, Skinny Love. Jij bent ook steeds zo’n spelbreker.” Hij snoof verontwaardigd en ze blies naar hem. “En jij bent gestoord.” Siste ze.

Er verscheen een grijns op haar gezicht toen de poes leek te schrikken. Nou was het niet verwonderlijk, er was genoeg schaduw waarin je haar maar moeilijk kon opmerken. Toen ze de poes naar binnen volgde verdween de grijns weer en keek ze verwonderd naar beneden, het leek wel alsof haar poten aan de grond kleefden. En blijkbaar was zij niet de enige die er last van had. Slender keek naar de poes toen een stem door de kamer klonk. 'Hey, ik maak de grapjes hier, jij niet, ik weet niet hoe Twolegs het noemen, maar jij krijgt het niet uit je vacht. Het is zulk plakkerig grappig spul, zo grappig.' De warrior keek rond waar het geluid vandaan kwam. Blijkbaar moest het een kat zijn die zich zeer goed wist te verbergen. Dat stelde haar een beetje gerust. Maar toen er vreemde dingen op de grond begonnen te branden, en er dingen aan de muren begonnen rond te draaien zette ze geschrokken haar haren overeind. "Wat is dit voor grap!" Aan het gegiechel te horen zat de kat dichtbij. Heel dichtbij zelfs. Toen hij op de Windclan poes sprong en haar naam vroeg keek Slender de twee aan. Voor zover ze de kater kon zien. 'Musicheart.' Slender keek de poes weer aan toen de kater vast moest weg zijn, want opeens hielden de schilderijen op met draaien en hoorde ze een klik. Één of ander wit laken viel over de poes heen en geschrokken deinsde Slender achteruit. Voor zover dat mogelijk was met het plakspul aan haar poten. Ze trok haar beide voorpoten uit het spul die een zuigend geluid maakten alsof ze in het moeras stond. Toen verscheen er weer een grijns op haar gezicht. De kleverige grond uit het moeras was haast hetzelfde als dit. En liet ze nou toevallig een Shadowkat zijn, die de drassige moerasgrond gewoon was. Met hoogopgetrokken poten stapte de poes op de Windclanner af en hielp mee om het doek van haar af te krijgen. "Gaat het met je?" Ze keek de poes even aan en keek toen naar de ander, die er blijkbaar bijgekomen was. "Bedankt voor de hulp," Ze keek weer in het rond toen de stem van de kater weerklonk door de ruimte. 'Oh, Skinny Love. Jij bent ook steeds zo’n spelbreker,' Slender giechelde even.

Twee katten hielpen mee het witte laken van haar af te krijgen. Oh, Skinny Love, jij bent ook steeds zon spelbreker klonk Beware door de ruimte.
"Bedankt," miauwde Musicheart. Er was een nieuwe kat bijgekomen die zie voorstelde als Skinny Love. Ze had geen vacht, en eigenlijk wilde Musicheart op het moment ook geen vacht, want ze had geen zin om te proberen het plakspul uit haar vacht te krijgen. Ze keek even naar de zwarte ShadowClan poes waarvan ze de naam niet wist. "En hoe heet jij?" vroeg Musicheart.

-flut maar geen inspi -.-

Ooh please kitty kitties, shall we play together? Prepare yourself then, because otherwise I will let you run away.

In zichzelf mopperend keek hij toe hoe Skinny Love en die andere poes Musicheart onder het laken vandaan hielpen. Blijkbaar werkte dit niet en moest hij ze met zijn allen opsluiten. Toen Skinny Love hem gestoord noemde begon hij te giechelen. “Ach Skinny Love. Je kent me toch ook wel langer dan vandaag.” Giechelde hij alweer vergeten dat hij net zat te mopperen. “Wacht maar.” Fluisterde hij opeens. Ze stonden nu echt prachtig vlak bij elkaar, dus begaf hij zich weer naar het bedieningspaneel. Hij wist precies op welk knopje hij moest drukken en opnieuw klonk er een klik in het plafond van het spookhuis. Dit keer kwam er alleen geen laken uit, maar een groot zwart net. Die eerst niet te zien was, aangezien het net zwart was. Pas toen hij vlak bij hun was zouden ze hem duidelijk kunnen zien, maar dan was het toch al te laat. Hij gierde van het lachen toen hij besefte dat ze met zijn allen onder het net terecht zouden komen. Hij sprong op de steunbalk en liep weer tot vlak boven het groepje katten. “Leuk hè?” Hij gierde nog steeds. “Zo leuk!” Gierend van het lachen begon hij over de steunbalk te rollen, waardoor hij er bijna afviel. “Jullie zijn zo grappig. Als jullie maar ophouden met praten, dat is niet gezellig. Echt niet gezellig.” Hij hield op met lachen en ging zitten. Met zijn staart tikte hij op de steunbalk benieuwd hoe ze zich hier uit zouden proberen te redden.

Met zijn tweetjes ging het veel gemakkelijker om het laken van de Windclan poes te halen. Slender bedankte de kat die had meegeholpen. 'Bedankt, en hoe heet jij?' Klonk het van de poes haar kant. Slender keek haar kant uit. "Slender...step." Klonk het. Ze was het nog steeds niet gewoon om haar tweede naam te noemen. Plots klonk er weer geklik en viel er iets uit de lucht wat ze niet kon zien. Pas toen het over hun drietjes heen viel merkte Slender dat het een net was. Ze had het wel eens in hun territorium gezien, door de Twolegs, maar het was de aller eerste keer dat ze er zelf in gevangen zat. "Houdt dit ook nooit op," De poes zuchtte en zocht een manier om hieruit te geraken.

"Slender...step." Dat was blijkbaar de naam van de zwarte poes. Musicheart knikte. Voor ze iets kon zeggen hoorde ze een bekende klik. Een net viel plotseling boven op de katten. "Houd dit ook nooit op?" vroeg ze.
"Niet tenzij we uit dit vreemde huis gaan denk ik,'' miauwde Music. "Maar ach dit is ook wel weer spannend, toch? De laatste tijd is het enige wat ik doe in het WindClan territorium jagen en dat is niet echt bijzonder." Even dacht de poes na. Ze moesten hier uit komen. Plotseling schoot het haar te binnen.
"Misschien krijgen we het net kapot met onze tanden of klauwen?" stelde ze voor. Ze klemde haar kaken om het draad en begon te trekken, in een poging het net kapot te scheuren.