The way to battle pain, is with more pain [Birth-topic]

Een zacht gegrom klonk tussen de gehaaste ademhaling door, terwijl de kleine calico kattin zichzelf in de meeste vreemde bochten wrong om de meeste pijn te doen verdoven. Haar linkeroog zat dicht en het litteken over haar gezicht heen was bedekt met zwarte korsten en restanten opgedroogd bloed. Eigenlijk zou het nu al meer genezen moeten zijn, maar ze kon niet tegen de pijn en de jeuk van het genezingsproces en had de neiging om de wond af en toe open te halen. Daarnaast voelde ze verschillende steken in haar toch al opgeblazen buik, die ze probeerde te negeren. Ze gromde nog een keer zacht en keek om zich heen. Het merendeel van de Queens lag vredig te slapen, al had ze wel een stel nieuwsgierige oogjes gezien van een kitten die ze had wakker gegromd. Het deerde de calico kattin niet, ze had hier helemaal niet meer terug willen komen, maar Sparrowpaw had erop gestaan dat ze toch de Nursery in moest, ondanks haar verwondingen.

"Sparrowpaw!" gromde ze luid, zonder dat ze zich zorgen maakte of ze een andere Queen wakker maakte. Een steek liet haar naar adem happen en ze rolde zichzelf op tot een balletje. Door de gezichtsuitdrukkingen die ze maakte was er weer een gedeelte van de wond op haar gezicht open gesprongen en voelde ze bloed in haar dichtte oog komen. Ze gromde nog een keer en slaakte een opgeluchte zucht toen de pijn verdween en haar lichaam zich ontspande. Icyrose haalde moeizaam adem en draaide zich om, waar ze een kleine kitten zag liggen. Ze slaakte een zucht en pakte het diertje bij de nekvel, waarna ze m tegen haar buik aanlegde en het lichaampje begon schoon te likken. "Thunderkit," mompelde ze tussen het likken door.

OOC: Thunderkit is al geboren, dus Sparrowpaw mag binnenvallen als het nodig is. Lizard mag als eerste posten, daarna Tigerkit (: Whitelion mag binnenvallen zodra alles geboren is, als Bunny wilt x'D

Lichtflitsen gingen aan haar ogen voorbij. Het leek een eeuwigheid te duren, maar nu werd haar rust toch verstoord door een vreemd spektakel. Haar ogen waren dan wel gesloten, maar het licht was makkelijk te zien. Net toen de kitten dacht dat de rust terug zou komen, leek de ruimte waar ze zich in bevond plots groter. Een kort moment duwde ze tegen de wand aan. Wat was er aan de hand? Al snel kwamen de lichtflitsen terug en werd de kitten zelf ook naar het licht geduwd. Ze was blij geweest met de ruimte die ze net had gekregen, maar nu werd het toch terug weer benauwd. Ze werd bijna in elkaar gedrukt door de druk, maar deze verdween in amper een seconde. Koude lucht blies direct langs haar natte vacht heen en een korte piep ontsnapte langs haar lippen. Een bekennde stem kwam haar tegemoet. De stem die ze al moons eerder voor het eerst had gehoord. En de stem die ze direct linkte aan haar moederfiguur.

Er waren twee dingen, twee. Stilte en duisternis en er was niks meer. Zelfs geen bewegingen, geen reacties van wat er buiten die duisternis te vinden was, want er was niks achter die leegte, althans, dat zou je denken. In de warmte zweefde ze rond, uren, dagen, weken, maanden, tot ze uiteindelijk gevormd was tot de kit die ze was. Goed gevormd, niks speciaals. Het feit dat ze nooit speciaal zou zijn, was haar nog niet te binnen geschoten, ze was nog zuiver van hart, geen bloed op haar nagels en ook geen weet van slechtheid. Pure goedheid in zijn beste vorm. Maar zodra ze die plek zou verlaten, vanaf het moment dat de koude hand haar zou vastgrijpen, dan zou alle slechtheid van de wereld op haar afkomen en haar verzwarten, onderdompelen in slechtheid, niet langer bereikbaar voor wat eens goed was in haar hart.
Het zachte geroffel van een ander hart, een die al zo lang klopte, langer dan het kleine, snelle hartje van haar, dat als een haas tekeer hing over het open landschap. Het ander hart klopte rustig, of dat had het toch ooit gedaan, want nu klopte deze ook wild, alsof het iets had gedaan dat het niet mocht. De kit hoorde het amper, enkel de warmte was iets waar ze van bewust was, maar eerlijk gezegd, kon dat haar weinig schelen. De ruimte kromp ineen en ondanks het feit dat ze nooit echt had gedacht aan de ruimte, was het toch iets opmerkelijk. Het duurde dan ook niet lang voodat de ruimte dezelfde actie ondernam nadat deze terug zijn normale vorm had gekregen. En toen... Toen was ze alleen. Dat besefte ze niet, maar het was de eerste keer. En misschien, heel misschien, zou ze haar hele leven alleen zijn, maar dat wist niemand.

Toen de ruimte kromp en haar naar buiten duwde, kwam de koude als een ijzige vlaag op haar af. De kit verschoot ervan, hapte naar adem en voelde de pijnlijke klap van haar longetjes, die opensprongen. Daarom piepte ze ook extreem luid toen ze ook nog eens zo met haar neusje op de grond viel en ook nog eens een stekende pijn in haar neus prikte. De jonge kattin piepte nogmaals luid. Alles was zo donker en het was nog steeds stil, enkel de sfeer was er, die haar met de seconde kouder maakte...

Echt veel tijd om uit te rusten werd haar niet gegund. Ze was rustig bezig met haar eerste kitten, die ze tot Thunderkit had omgedoopt, schoon te maken toen een nieuwe reeks pijnscheuten door haar lichaam schoot en ze automatisch opnieuw begon te persen. Ze gromde zachtjes en had haar kiezen op elkaar geklemd terwijl de pijn in haar maag erger werd en de pijn van haar gezicht begon weg te ebben. Dat was het enige positieve wat leek te gebeuren momenteel.
Opeens werd de pijn verlicht en voelde ze zich .. leger van binnen. Eventjes nam ze de tijd om op adem te komen en pakte toen de tweede kitten erbij. Ze merkte al snel dat de kitten een kleur had die ze niet snel had verwacht, maar ze besefte zich dat ze geen idee had van de familie van Whitelion, dus het zou best wel goed zitten. Ze likte de kitten schoon en legde haar naast Thunderkit. "Lizardkit," mompelde ze zachtjes, wetend dat dit de tweede kitten uit twee verschillende nestjes was die ze die naam gaf. Ze glimlachte eventjes en legde toen haar kop vermoeid op haar poten.
Jammer genoeg vond Starclan het leuk om haar nog meer pijn te doen en ze hapte naar adem toen de derde kitten eraan kwam. Deze ging gelukkig een stuk sneller en al snel lag er een gestreepte poesje naast haar. Icyrose slikte eventjes, twee van haar kittens leken op haar broer Chestnutfur. De kater die ze al in geen moons meer had gezien, niet meer sinds hij was vertrokken. Ze slikte een snik weg en begon met het schoonmaken van de kittens. Ondertussen liet ze haar blik over de derde kittens glijden en een sluwe grijns kwam op haar gezicht. "Geboren uit een roos en een leeuw, zal jij de naam van de tijger dragen. Tigerkit," mompelde ze zachtjes, terwijl ze haar drie kittens een laatste lik gaf voordat ze haar kop op d'r poten gaf om uit te rusten.