I'm a lost cause

Haar sierlijke pas werd vervolgd nadat ze een eekhoorn te pakken had gekregen. Ze had het pluizige dier verstopt onder een dicht bijzijnde doornstruik, al wist ze maar al te goed dat er geen katten waren die het in hun hoofd haalden om andermans prooi te stelen. Maar het was haar zo aangeleerd, plus vossen of andere jagers konden het alsnog meepakken als ze hiervoor de kans zagen. Algauw viel haar opnieuw een eekhoorn geur op, maar toen ze met haar blauwe blik over het gebied heen gleed viel het haar op dat deze zich hoog in een boom bevond. Niet de moeite dus, ze wist nu al dat ze het dier zou alarmeren wanneer ze halverwege was met klimmen.
De poes richtte dus maar haar blik weer voor zich uit en zuchtte zachtjes toen ze het gestalte van een aankomende Clangenoot zag. Ze knikte even vriendelijk toen ze nog maar enkele staartlengtes van hem verwijderd was en hielt vervolgens halt. "Ook aan het jagen?" Vroeg ze rustig nadat ze hem als begroeting een knik had gegund. Haar knappe koppie had zich in zijn richting gedraaid, proberende om zijn naam te herinneren. Oh Starclan, dat zou ze nooit kunnen. Ze was namelijk niet de beste met namen. "Dragonpaw, toch?" Probeerde ze alsnog, hopende dat ze niet de verkeerde naam had uitgesproken.

'Nog niet, ik zocht nog een geschikte plek,' Miauwde de kater schaamteloos, waarop de zilvergrijze poes reageerde met een simpele knik van haar kopje. Ze wist tenslotte dat Dragonpaw even oud als haar was, en dus verwachtte ze niet echt het respect dat katten vaak hadden voor iemand met een hogere rang. Hij was dan ook bijna even groot als haar. Het was best vreemd, zijzelf was al een van de grotere katten in de Clan maar alsnog was de kater een tikkeltje groter. 'Ja, dat ben ik ma'am. Wintervole, is het niet?' Klonk zijn stem vervolgens charmant. Haar oortjes wiebelden even toen ze die toon hoorde, maar veel aandacht schonk ze er niet aan. De poes kreeg deze specifieke toon wel vaker te horen, afgezien haar schoonheid. "Ja, de enige echte." Reageerde ze met een vriendelijke, licht speelse ondertoon. "Waar ik net vandaan kwam is geen prooi meer te bekennen." Miauwde ze nadien, om het duidelijk te maken dat als hij daar naartoe ging, de kans klein was dat 'ie iets ging vangen. "Zin om anders met mij mee te gaan?" Ze keek hem even aan met haar helderblauwe blik, wetende dat de kater waarschijnlijk toch ja zei. In haar hele leven was ze niet één keer afgewezen geweest, en dus verwachtte ze stiekem ook wel dat hij meeging. Ze was er gewend aan geworden.