Way of change (OPEN!)

Het was alweer een paar dagen geleden dat de Thunderclanner één van hun apprentices had gedood, maar nog steeds was ze niet aan de betere hand. Ok, ze was fysiek wel in orde, maar wat had het voor zin als je mentaal een wrak was? Haar zwarte ogen openden zich en tuurden rond in de den. Haast iedereen was weg. Wat ook niet verwonderlijk was, het was al laat tegen zonhoog. Ja, eigenlijk was het beter geweest om de Medicine Cat in te lichten, maar voor wat het was, leek het haar de moeite niet om daarmee naar Littlestream te stappen. 'Zou je dat wel doen? Zou je niet beter wat rusten?' Zei één of andere stem die na de aanval in haar hoofd was gekomen. De zwarte poes schudde ruw haar kop en stapte naar buiten. Gelukkig kon ze de kampuitgang al bereiken zonder door haar poten te zakken. Het was duidelijk hoe zwaar ze de dood van de apprentice op haar geweten had. Haar kop neerbuigend naar één of ander geurspoor op de grond die ze vaag herkende, volgde ze het spoor tot ver buiten het territorium. Het roguegebied deed haar niets meer, sprak haar zelfs niet meer aan. Het enige waar ze zich op focuste was het geurspoor van de zwarte kater in de verte. "Raven?!" Ze volgde zijn spoor totdat ze pal voor hem stond. "W...wha.." Met een schuin kopje en een vragende blik keek ze hem aan.

Moet weg~

Het duurde allemaal nogal lang voordat het tot haar doordrong. Maar uiteindelijk vertelde de kater wat er gebeurd was. "Rustig Raven." Onderbrak ze hem op een bepaald moment. Ze wist genoeg wat er gebeurd was aan de woorden die hij al gesproken had. 'Ik kan niet terug naar de clan. Shrewstar verbant me vast uit de clan.' Slender schudde vastbesloten haar kop. "Het komt wel goed. Niemand hoeft hier iets over te weten." Ze keek even neer op de dode rogue. Hoewel ze nog steeds een groot wrak was van de dood van de apprentice kon ze er schijnbaar goed genoeg tegen als het een volwassen rogue was. Ze had het niet zo op hen. Vooral sinds het gevecht met Mary en Jeff. Om nog maar te zwijgen over de flahbacks en nachtmerries die ze 's nachts kreeg. Nu ze er mentaal zo zwak voor stond werd haar ook nog eens gedwongen om te slapen 's nachts, iets waar ze zo een hekel aan had.

For some reason leek het wel te lukken om hem te kalmeren. Haar staart wiegde licht heen en weer toen hij naast haar kwam liggen. Even richtte ze haar snuit naar de lucht en sloot haar ogen om van de wind te genieten toen de kater zijn woorden tot haar door dringden. Haar kalme blik richtte zich op haar clangenoot. "W...Wha, Raven, het is geen misdaad die je begaat hé." Op de kalme toon waarmee ze sprak leek het wel alsof ze ervaring had met dingen als deze. Hoewel eigenlijk zij diegene zou moeten zijn die zou moeten schrikken. Ze keerde haar blik van de kater af en keek neer op de walgelijke rogue een eind verderop. Ze zuchtte. "Even goede vrienden?" Ze draaide haar weer om en keek met een iets meer verbitterde blik naar de kater. Alleen maar door het zien van het lijk van de rogue.

Wauw, waar haalt ze die kalmte vandaan :')

Moest ze nou echt zijn hart breken? Slender keek op en zocht de kater zijn blik waarbij ze een klein geforceerd lachje liet zien. "I'm s..sorry." Ze liet haar blik weer naar haar poten gaan en zuchtte. Harteloos. Dat was ze. 'Ik had het niet moeten zeggen, dat was nooit de bedoeling geweest om het te zeggen.' Ze keek weer op waarbij ze een paar stappen dichter bij hem zette. "Dat maakt ook niet uit. We blijven vrienden, toch?" Ze wachtte zijn antwoord af al volgens ze zich omdraaide. 'Ja, ik denk het wel.' Ze knikte en lachte vriendelijk. Het leek er sterk op alsof ze alles van de afgelopen dagen helemaal was vergeten. Uiteindelijk vond ze het wel fijn om in zijn buurt te zijn. Zelfs nu ze het wist. Zo leek ze haar eigen problemen wat te vergeten. 'Ik ga een stukje lopen, als je het niet erg vind. Ik kom later wel terug in het kamp, je ziet me nog wel daar denk ik..' Ze knikte waarbij ze hem aankeek. Haar poten leken weer te trillen van onstabiliteit. De poes wierp even een blik op hen waarbij ze op Ravenheart afbeende. "Maar mag ik je op z'n minst vergezellen?" Als hij liever even alleen wou zijn vertrouwde ze er op dat hij het wel zou laten weten. Dat was wat vrienden deden tenminste.

End of my inspiration~

Het deed haar pijn om de kater zo hard te kwetsen. Ze durfde hem haast niet meer aankijken, maar wist dat dat hen nog meer pijn zou doen. Tot slot sliepen ze in dezelfde den, en kwamen ze elkaar nog vaak tegen in het kamp. De poes liet haar kop en schouders hangen. 'Is goed, loop maar mee.' Ze richtte zich tot hem en nam een paar stappen tot bij hem. "Het spijt me, ik wilde je niet kwetsen," Ze keek de kater recht in zijn ogen aan. "Het zijn alleen moeilijke tijden voor me, ik..." Even twijfelde ze. Zou ze het zeggen? "Ee...een Thunderclanner had één van onze apprentices vermoord. Dauntpaw en Hiddendance staan er op dat ik me rust neem..." Ze keek de kater weer terug aan. "Ze staan er op dat ik 's nachts het kamp niet meer verlaat. M...maar nachtmerries teisteren me 's nachts," Ze keek even naar haar poten. Zwak excuus om iemand als Ravenheart af te wijzen. Wat deed Starclan haar toch aan!

Vervolg topicje (later)?