I always knew the past would come to get me (LUCRETIA)

De thunderclan kater wist dat hij vele fouten in zijn leven had gemaakt. Dingen die hij nooit meer kon verbeteren. Levens die hij verwoest had.. Was er na al dat nog wel een plek in Starclan voor hem?

Zoals normaal zwerfde de rosbruine kater weer ens rond. Hij vond Thunderclan fijn om in te leven maar na alles wat er de laatste tijd gebeurd was wist hij dat oorlog en haat hem nog altijd zouden achtervolgen. Hij had expres niet mee gedaan in het gevecht om zichzelf niet te verliezen maar de belofte aan bloed was zwaar geweest om te negeren voor hem. De geur die nu in het kamp hing was zelfs nog zwaarder dus hij dwong zichzelf om uit de buurt te blijven. Zichzelf tot rust te brengen en weer opstaan als een goede warrior. Dat was hij de clan verschuldigd die hem een nieuw leven had gegeven.

Zonder er bij stil te staan was de kater verder gelopen dan hij gewild had en draaide zijn kop langzaam rond. Het bos lag al enkele voslengtes achter hem en de nesten van de twolegs rezen boven hem uit. Zacht zuchtte de kater en sloeg met zijn staart om zich om te draaien maar bleef stokstijf staan, een bekende geur ruikend en hij wist niet of hij moest grijnzen of weg moest rennen. De kat die hij gebroken had.. "Well well.. if it isn't Dovesong.."

De kleine poes had de laatse dagen gespendeerd dicht bij het kamp, haar training was tot een eind gekomen en ze was nu sterker dan ooit. In haar hoofd knaagde echter maar een wens, wraak nemen op hem. Hij had haar een hoop ellende aangedaan en dat zou ze hem nooit vergeven. Wat ze wilde doen zou haar waarschijnlijk verbannen uit StarClan maar dat zou het dan maar waard moeten zijn. Het was namelijk niet alleen haar leven dat hij verwoest had, het waren er meer.
Nu liep de jonge poes toch weg van het kamp met een goede maaltijd achter de kiezen kon ze de wereld weer aan. Raza had haar beter dan goed getraind en haar klauwen waren scherp. Terwijl de wind even kort haar kant op draaide ving ze een geur op die haar woede deed oplaaien. Was hij nu echt zo stom om hier te komen? Zonder een seconde langer na te denken liep ze verder, haar zelfverzekerdheid stralend van haar houding. Ze spande haar achterhand op en sprong soepel op een schutting om daar kort te blijven zitten voor een grijns rond haar snuit kroop. Dit zou nog makkelijker worden dan ze ooit had gedacht, ze hoefde niet eens naar hem te zoeken.
Langzaam liet ze zich vallen en terwijl ze hem naderde hoorde ze zijn stem weer. Een stem die haar voorheen tot waanzin kon drijven. Maar nu bleef het poesje staan, haar grijns alleen maar breder wordend. ''Well not anymore my darlin'.'' Antwoordde ze met een zoete stem terwijl ze haar klauwen in de grond drukte. ''You made a mistake coming here, Dangerdance.'' Ze sprak zijn naam met een ongekende haat uit terwijl ze hem recht in zijn ogen keek, geen angst meer tonend tegenover de kater die haar aan stukken had gescheurd.

Ze voelde haar ogen en spitste zijn oren langzaam naar achteren. Nee hij zou nooit deze poes vergeten. Hij zou nooit vergeten wat hij haar had aangedaan. De dagen dat haar training aan hem was waren dagen geweest van pure tirannie hij had haar gekweld met veel en te zware dingen maar zijn diepte punt was nog wel de mishandeling geweest van het kleine poesje zodat ze haar mond zou houden over wat hij gedaan had. Hij schaamde zich voor alles wat er met haar gebeurd was maar de emotieloosheid overwon toch.

In stilte draaide de kater zich om en keek haar aan meteen al merkend dat hij niet langer op haar neer kon kijken. Niet omdat hij het zelf niet wou nee haar gehele houding liet het niet toe waardoor hij een grijnsje weg moest drukken. Ze was dus toch echt duidelijk gegroeid niet zo zeer fysiek al waren haar spieren een aardig stuk groter geworden maar vooral mentaal merkte hij meteen al een verschil. "Oh?" Mompelde hij dit maal wel spinnend bij het laatste woord en maakte zichzelf iets groter. "Since when did you get such a big mouth. Did I never tell you big mouths dont suit little cats?" Mompelde hij zijn staart heen en weer zwiepend maar grinnikte opnieuw. "You know me better than that little Dove. I never make mistakes."

Ze bleef hem onbewogen aanstaren, haar houding vol van de zekerheid die ze had. Ze draaide haar oor iets weg bij de eerste reactie die ze kreeg maar verroerde geen spier zodra hij zich groter maakte. Hij kon doen en laten wat hij wilde, ze zou nooit meer bang voor hem zijn en dat allemaal dankzij haar training. Ze haalde enkel haar schouders op voor ze zacht lachtte. ''Well, too bad for you dear. I don't care what you have said, if you got a problem with it I suggest you do something about it.'' Was haar kalme antwoord, terwijl er een lichte uitdaging in haar stem hing. Dit was eigenlijk bijna wel waarvoor ze zich had laten trainen en als dit ook telde in plaats van een kittypet was ze zo een member. Hoewel ze voor ze dat kon worden toch eerst nu succesvol moest zijn. ''Whatever you want sweety, than you are simply dumb coming here.'' Antwoordde ze voor ze haar lip langzaam optrok, haar eigen vacht opzettend. Niet dat ze groter wilde lijken, ze was trots op haar kleine lijfje dat al een hoop had doorstaan. ''By the way, I don't go by that name anymore.'' Zei ze nog, bijna terloops. Nee Dovesong herinnerde ze zich nog wel maar de kat die bij die naam hoorde bestond niet meer.

Een trilling gleed tussen zijn schouderbladen door en zijn oren streken langzaam maar zeker neer tegen zijn kop terwijl er boven hun hoofd een onweersbui losbarstte en zijn vacht binnen enkele minuten al doorweekt was. Hij grinnikte ondanks de regen en keek haar aan. "I see.. you did remember the things i thought you. I always knew your heart would turn colder you'd become a true killer it always was in your blood." Grijnsde hij en staarde haar aan. Zachtjes grinnikte hij en schudde zijn massieve kop. "I wouldn't call me dumb. Everything I do I do with my full mind dear lil' apprentice of mine." Grinnikte hij en rekte zich half uit haar opnieuw aankijkend een grijns rond zijn lippen vormend. "Not only did she become a real warrior also she left the woods and Starclan now that's interesting tell me my Dove what is your name?" Grijnsde hij zachtjes. Als hij gelijk had zou dit de laatste dag zijn dat hij leefde zou hij eindelijk zijn rust krijgen.. zijn broer weer zien. Maar als dat zo was zou het ook betekenen dat zijn training eindelijk voltooid was. Hij deze poes echt dieper dan de hel had getrokken. Haar het monster had gemaakt wat hij altijd al had gewild.

Ze bleef zo onbewogen als een standbeeld, zelfs met de regen die op haar lichaam neerkwam. het legde haar vacht langzaam plat waardoor het litteken dat Raza haar gegeven werd lichtelijk zichtbaar was. Het kon haar niks meer schelen, het litteken was haar reminder aan de verandering die ze vanaf dat moment was ondergaan. De woorden van de kater deden ze kleine poes fronsen voor ze haar kop schudde. ''Don't mistake me for you, will you?'' Antwoordde ze en snoof zacht. ''The only one that will die is you, after that I am done with the past and I will live a normal life, only killing when there is no other choice. Cause a warrior doesn't have to kill to win a battle.'' Zei ze langzaam voor ze een ferme zwiep met haar doorweekte staart gaf. ''Sure, but to me that still remains dumb to do. And I was never your apprentice. The ones who thaught me were Fawnheart and Raza, but I doubt you know the last one.'' Sprak ze, haar lippen aflikkend. Ze wilde alleen wraak op hem om wat hij haar had aangedaan, verder zou ze wellicht leven als een rogue gezien ze zich niet kon keren tegen de katten die haar wel hadden verzorgd. Opnieuw schudde de kleine poes haar kop zodra hij sprak en een geirriteerde zucht rolde over haar lippen. ''I might be a real warrior or worse and I have left the forest but I never left Starclan. I know it'll kill me if they find out that my faith in my ancestors isn't damaged at all.'' Sprak ze hem tegen, haar ogen vernauwend maar haar toon bijna non-chalant. ''Lucretia is the name that belongs to whom I am.'' Antwoordde ze koud en bewoog haar poten toch iets heen en weer, bijna ongeduldig om iets te doen. Maar met haar pels plat op haar lichaam kon je ook al haar spieren zien rollen bij elke beweging die ze maakte. Ze richtte haar groene ogen op de kater met een blik vol minachting, woede en haat.

Een lach schoot over zijn lippen terwijl hij naar haar staarde. Het maakte niet uit wat ze dan ook zij hij wist dat zijn werk voltooid was. Hij wist dat hij haar vernietigd had. En met die gedachte durfde hij ook wel in een klif te springen en zijn leven simpel te beeindigen. Maar dit einde was zo veel mooier dan welk einde dan ook. Dit einde zou aantonen dat zijn werk niet voor niets was geweest. "Oh echt waar. You joined bloodclan you left the forest you're nothing more than scum. Yer lower than shit my dear" Hij grijnsde zijn tanden bloot en staarde haar recht aan. "Lucretia hmm dear. See you left your ancestor warriors. You left starclan. There's no afterlife for you. There's no rest not even dark forest will recieve you. You're damned!" Hij begon te lachen en likte zijn lippen af. Dit was elleen maar mooier en mooier aan het worden. Ze had waarschijnlijk gedacht een goede keuze te maken. Jammer genoeg voor haar was dit alles en meer waar hij ooit voor had kunnen hopen. "What is it dear were you so afraid of big ol' Dangie that you ran from the forest seeking a save haven along the twolegs?"

Ze schudde zuchtend haar kleine kop zodra hij lachtte, hij zou het nooit kunnen begrijpen en ze ging het niet eens meer uitleggen. Hij was in haar ogen vermoeiend bezig gezien zijn woorden absoluut geen effect meer op haar hadden. Ze werkte haar nu gewoon op haar zenuwen omdat ze wel meer te doen had dan hier rondhangen en kletsen met een psychopaat. ''Then so be it, but yet again we are alike in that sweetheart. You are even worse than I am aren't you?'' Kaatste ze kalmpjes terug voor ze haar schouders ophaalde en toch gaapte. ''If that will be my path then I'll accept it. But I know where you are going and I'd rather be damned then. Anyway no matter where I will go when I die, it still won't change the way I think about my ancestors.'' Sprak ze nu koud en staarde hem strak aan voor ze nu op haar beurt in de lach schoot. Haar klanken waren spottend terwijl ze langzaam een grijns tevoorschijn haalde. ''I was afraid of everything and everyone except for one. But I suppose you know who that is. But Do you see me inside those houses? I don't seek a safe haven anywhere. I came here to clean up those old wounds so I could move on to a normal life.'' Zei ze maar zette langzaam een pas naar hem toe, haar houding dreigend.

We are two of a kind
Violent, unsound of mind
You're the yin to my yang, can't you see?
And if I were to leave
You would grumble and grieve
Face it, Bats...
You'd be lost without me!

Een grijns gleed over zijn lippen terwijl zijn ogen recht in de hare staken zijn lippen langzaam aflikkend terwijl zijn staart heen en weer zwiepte. "We're just the same my deary we're just the same." Grinnikte hij zijn klauwen uitslaand en die in de grond nagelend. "Oh really now. You think you know where I'll end up?" Grinnikte hij zachtjes zijn lippen aflikkend. "Where I'll end is simple. I'll end up watching everything you do every step you take killing me now won't do anything. I'd always watch over you, I'd never leave you. Remember that my little Dove youre never alone." Grijnsde hij duister. "You'll never get away from me." Een spottende lach gleed over zijn lippen. "Stupid child think you can get away from the claws of bloodclan now? You'll have a life that's even less free than the clan life. You're an enemy of the forest now. An enemy of Starclan. You'll never have a normal life. Why won't you do the forest a favor and kill yourself hmm why don't you try it. Or would you like it more to live on alone knowing I'm staring at you. Everything I did still running through your body? Are the scars still showing dear?" Grijnsde hij en draaide zijn rug naar haar toe haar dreigende houding negerend en neuriede zachtjes. "Still we're fated to battle You pout and I prattle Don't you ever tire of this game? But you'll not make it end 'Cause I'm your only friend We are opposites but we're the same"

Ze haalde haar schouders langzaam op, bijna verveeld rakend van zijn gepraat. Hij moest echt wel van zijn eigen stem houden wilde hij dit zelf kunnen doorstaan. ''So be it.'' Was haar eigen korte antwoord voor ze met haar groene ogen rolde. Een lange zucht rolde over haar lippen terwijl haar staart langzaam heen en weer zwiepte net boven de grond. ''You sure love the sound of your own voice.'' Mompelde ze meer tegen zichzelf en gaapte. ''But Whatever you want, you can stalk me all you like if that makes you feel happy.'' Zuchtte ze en besloot niet eens meer te luisteren naar zijn woorden al kwam er een hoop geratel uit de grotere kater. Hij kon zeggen wat hij wilde maar ze bleef trouw aan Starclan al zou ze er zelf niet meer bij komen. het maakte haar niet uit, zolang ze maar kon leven als een normaal iemand kon ze alles accepteren. Zijn laatste vraag deed haar fronsen voor ze in de lach schoot. ''Not really, but look at that jewel on my shoulder.'' antwoordde ze maar grijnsde zodra hij zijn rug naar haar toe keerde. ''You're the one making a game of this. And you forget that i have many friends, still in riverClan my sweet.'' Siste ze maar wachtte niet meer. Zij was klaar met praten en wilde toch wat doen voor ze straks nog stond te klappertanden van de kou hier. Ze spande haar achterhand op hem af, haar klauwen uitgeslagen om meteen al schade aan te richten zodra ze op zijn rug terecht kwam. Vroeger had ze niet eens een poot durven optillen naar deze kater maar nu was ze klaar voor een strijd.

Hij rolde even met zijn ogen en grinnikte zacht. "If I didn't love my voice who would my darling?" Grinnikte hij zacht en staarde haar nog even aan. "I'll see you in your nightmares dearest Dove. You may seem like such a big scary cat but I know what lays inside you. I know the scared little kitty cat you still are. Cats don't change." Hij grinnikte en likte zijn lippen af. Hij luisterde naar haar woorden en schoot uiteindelijk in de lach. "Poor unfortunate soul. I got Thunderclan on my back. You really want to start another war there after Thunderclan's precious Firestar died. I'm sure they all want revenge don't give them a reason for it dear." Grinnikte hij en draaide zich binnen een honderste van een seconde om en sprong naar haar toe luid grommend klaar om zijn kaken in haar schouder te zetten.

Ze snoof zacht en schudde met haar kop waardoor er een aantal druppels water van haar kop schoten. ''At least you know nobody wants to listen to you.'' Zei ze op een bijna droge toon voor ze in de lach schoot en hem spottend aankeek. ''Really now? What makes you think you actually know anything about me?'' Kaatste ze terug voor ze met haar groene ogen rolde. ''Let them come at me, I doubt Silverstar will punish me if he hears te full truth hmm?'' Mompelde ze enkel rustig, wetend dat de nieuwe Thunderclan leider niet helemaal op zijn achterhoofd was gevallen. Ze had op hem gemikt maar trok haar klauwen snel weer terug om haar kleine lichaampje soepel weg te buigen van zijn krachtige kaken en weer opzij te springen met een brede grijns rond haar snuit. Vroeger had ze nu weggekropen in een hoekje maar zijn reactie bracht haar wil om te vechten alleen maar meer op. ''Is that all?'' Vroeg ze met een lachje voor ze met haar staart zwiepte, niet bang zijnd om gewond te raken. Maar ze was niet meer zo dom als vroeger, haar lichaam was dan wel klein maar ze kon zichzelf nu gemakkelijker uit de weg te bewegen. ''Don't tell me you lost your touch.'' Fluisterde ze met een glans in haar ogen terwijl ze haar lip optrok en een pas naar hem toe zette. Het idee dreef maar een seconde in haar hoofd terwijl ze op hem af vloog maar voor ze bij hem was door haar poten zakte en snel onder zijn buik rolde om een poging te wagen met haar achterpoten de onbeschermde huid te beschadigen.

Hij negeerde haar compleet. Haar woorden waren niet van belang voor hem. Al wat belangrijk was was sterven of haar vernietigen. Het deerde hem niet meer hoe ze dacht en wat ze vond. Hij zou haar vernietigen of sterven onder haar klauwen wat zou betekenen dat ze het ultime monster was geworden. Hij had niet verwacht dat ze zo snel uit de weg zou bewegen en een lach schoot over zijn lippen terwijl hij zijn kop schudde. "Oh oh oh mijn duifje toch. Denk je echt dat ik mijn touch kwijt raak?" Grijnsde hij zijn tanden bloot en schoot op haar af zijn klauwen uitslaand en die vol over haar gezichtje halend voor hij haar neerduwde. "Seems like you never even had a touch to begin with dearest."

Ze wist dat de kater niet naar haar luisterde maar het maakte haar nu niet meer uit. Ze had haar woordje gedaan en hoewel het niet als veel had geklonken was het haar afsluiting van alle hoofdstukken die nog open lagen. Ze reageerde niet op zijn woorden maar snoof alleen minachtend. Het enige wat ze aan het doen was, was hem uitdagen om verder te gaan dan die ene keer waar zij geen schijn van kans maakte.''Ik zou het teleurstellend vinden, dan heb ik voor niks getraind.'' Siste ze zacht maar bleef even verdwaasd liggen voor ze zacht lachtte. ''Don't think to low of me, that was your mistake all along.'' Antwoordde ze voor ze zich met al haar kracht omhoog duwde, niet nadenkend over het gewicht dat ze extra moest dragen. ''I might still be small, but I have a touch of my own now.'' Vervolgde ze maar liet zich vallen om snel weg te rollen van hem en op te springen met een grijns rond haar snuit. ''And it's what they call a pair of brains.'' Sneerde ze en vloog op hem af zonder nog te waarschuwen. Ze ging dit niet verliezen, dat zou haar dood worden dan. Met haar klauwen zocht ze zijn huid op en klampte zich vast voor ze haar kaken liet neerschieten naar de achterkant van zijn nek.

Hij grauwde lachend en schoot naar haar toe. "I'll always think low of you. I simply can't think high of rockcoaches!" Gromde hij en liet haar even los voor hij achteruit schoot en weer naar voren kwam haar omlaag rukkend midden in haar aanval en onder zijn gigantische poot werkte en grome in haar gezicht. "You don't have brains, you don't have anything, you were made to be a soldier but even that you aren't." Gromde hij en sloeg haar lichaam weg voor hij naar haar toe liep het regen zijn vacht compleet doorwekend en staarde haar aan zijn ogen al lang nietmeer bij de realitiet. Hij liet het monster in zichzelf los en sloeg met zijn staart. "I'll drink your blood tonight." Siste hij lachend en schoot opnieuw naar haar toe.

Ze sprong soepel weer weg en schoot in de lach voor ze met haar kop schudde. ''Those thoughts might become fatal you know.'' Merkte ze alleen even op voor ze zich ontspande zodra ze op de grond lag. Ze trok zich absoluut niks aan van de woorden van de kater en staarde hem zonder angst recht in zijn ogen. Ze hief even haar achterpoten om ze snel langs zijn buik te trappen voor ze zich liet doorrollen zodra hij haar wegsloeg. Ze kwam niet eens op haar zij terecht, maar rolde perfect door tot op haar poten voor ze een wenkbrauw op. ''And so are you darling.'' antwoordde ze alleen maar en schudde even at water van haar pels. Zijn woorden zouden haar vroeger laten induiken en zeker als ze zo klonken maar nu schoot ze er alleen maar van in de lach. ''Go ahead and try my dear. We'll see how far you'll come.'' Antwoordde ze enkel en ontweek hem voor ze hem in zijn voorpoot beet maar snel weer losliet om weg te springen. Ze kon het niet permitteren om ook maar iets van haar lijfje tussen zijn kaken terecht te laten komen. Ze had nog liever zijn klauwen in haar huid staan dan tussen die kaken terechtkomen. Maar ze zou hem niet veel tijd geven voor ze weer op hem afschoot en uithaalde naar zijn flank.

Zijn hoofd was totaal niet meer waar het hoorde te zijn en haar woorden klonken enkel als een ruis in zijn hoofd. Het was daar zwart en donker en hij had geen besef meer van tijd en datum al wat belangrijk was was haar afmaken haar vernietigen. Haar bloed eindelijk proevend op zijn tong hetgeen waar de kater zo lang op had gewacht. Een grauw gleed over zijn gladde lippen toen hij haar kaken om zijn poot voelde en wou haar wegslaan maar schoot in de lach toen haar klauwen al verdwenen en stapte op haar af. "Scared to get bit by the big bad kitty cat my dove?" Grauwde hij en sprong naar voren om haar opnieuw neer te halen en zijn kaken in haar schouder te zetten zijn ogen vernauwd zodat er enkel een streep groen te zien was van zijn iris te zien was en een lach schoot over zijn lippen haar loslatend en wegsmijtend. "Useless piece of shit actually fight will ya!"

Ze wist dat het spreken geen nut had maar ze kon het niet laten. Haar hoofd werkte op volle toeren, bedenkend hoe ze hem het beste kon neerkrijgen aan haar eigen poten. De enige optie die ze had gevonden was zoveel mogelijk schade aanrichten en zo min mogelijk ontvangen. Zijn woorden deden haar fronsen voor ze met haar ogen rolde. ''I remember saying something about brains.'' Antwoordde ze op een droge toon voor ze snoof. ''And I will never be scared.'' Siste de poes toch maar onderdrukte haar kreet tot een grauw zodra zijn kaken in haar schouder stonden. Nee Ze was er erger aan toe geweest dan dit, zeker met haar trainingen van Raza,. Zonder moeite stond ze weer op en schudde haar vacht iets uit waardoor bloeddruppels en waterdruppels door de lucht vlogen. ''Is that all you can do?'' Vroeg ze voor ze zich afzette om weer op zijn rug te komen en haar nagels diep in zijn vacht te duwen, om zeker te weten dat ze niet zomaar loskwam nu. Ze boog naar het oor van de kater toe en lachtte er zacht in. ''So how is your little girlfriend?'' Vroeg ze lachend, hopend dat hij begreep waarover ze het had voor ze haar tanden in zijn oor zette en haar kop met een ruk omhoog trok.

Hij gromde lachend terwijl hij naar haar toe stapte zijn ogen vol woede en haat terwijl hij zijn bek opende. "I'm warming you up. It would be such a shame to see you die without knowing what you can do." Gromde hij en keek even verbaast op bij haar vraag waardoor hij niet helemaal voorbereid was op haar aanval en luid gromde voor hij haar wegsloeg. "Which one of the three Dove?" Grijnsde hij en schoot naar haar toe en gromde. "Fight me you lilshit!""

Ze rolde enkel met haar groene ogen en grinnikte even zacht. ''What are you waiting for then?'' antwoordde ze kalmpjes voor ze lachtte zodra haar opmerking op de juiste plek terecht kwam. Zodra hij haar had weggeslagen rolde ze even over haar rug voor ze doorschoot terug op haar poten. ''Hmm I wouldn't want to know about that dead one. How about that little tortie she-cat?'' Antwoordde ze met een lachje voor ze even achteruit sprong om hem te ontwijken. ''Nah, I think I'll play with you a little bit, that is way more fun.'' Spotte ze maar haalde met haar klauwen uit naar zijn kop voor ze hem aanstaarde. Zodra ze haar warrior naam had gekregen had ze nooit kunnen dromen dat ze zo tegenover hem kon staan. Maar nu stond ze hier, zelfverzekerd en vol vuur. Niemand zou haar nu ooit nog kunnen neerhalen, niemand kon nog op haar neerkijken voor zij was sterker dan dat ze ooit had kunnen wensen.