I dare you to move!

Windkit verveelde zich, en zoals elke Shadowclan kat ondertussen wel zou weten -of bijna elke Shadowclan kat in elk geval- was ze dan nog hyperder dan normaal. Vrolijk stuiterde de tabby she-kit rond in het camp, zoekend naar een speelkameraadje. Zonder te letten op weke kat het was, sprong ze op ééntje af. Haar groene oogjes staarden recht in de ogen van de apprentice als ze riep: "Staarwedstrijd!"

~Eerste post Dauntpaw

Dauntpaw doezelde langzaam in. Ze had de hele dag gejaagd en was doodmoe. Een paar huppelende pootjes lieten haar ogen een klein beetje openen. Ze schrok zich rot toen er twee groene oogjes inkeken. "Staarwedstrijd!" Ze herkende de stem van Windkit. De calico poes knipperde niet met haar ogen, maar ging op haar rug liggen. Met haar twee voorpootjes pakte ze de kitten op en tilde die hoog boven haar kop, in de lucht. Een glimlach verscheen op haar lippen.

De gevlekte poes die ze aangesproken had knipperde niet met haar ogen, en Windkit was blij dat ze vrolijk meedeed. Ze rolde op haar rug en tilde haar op. Windkit probeerde heel hard om niet met haar groene oogjes te knipperen, en zelfs als ze in de lucht hing, boven de apprentice, bleef ze vastberaden in haar blauwe ogen staren. "Zet me neer!", piepte ze, al klonk het niet overtuigend door de grote lach die om haar lippen lag.

"Zet me neer!", piepte het kleintje. Dauntpaw grinnikte en gooide Windkit omhoog. Ze was speels, maar zou nooit een kitten pijn doen. Dus ze ving de kitten heel netjes weer op. De tranen begonnen in haar ogen te komen dus knipperde ze maar. "Volgens mij is iemand hier gewonnen" Ze trok een pruillip naar Wind, maar weigerde om haar terug neer te zetten.

De apprentice gooide haar in de lucht bij wijze van antwoord, en de kitten gilde vrolijk, zonder enige angst. Ze vertrouwde op deze poes om haar te vangen, en gene pijn te doen. ze waren allemaal clangenoten, en dus allemaal familie, en familie deed je geen pijn! Toch? De gevlekte poes knipperde met haar blauwe oogjes. Windkit lachte opgetogen en knipperde nu ook met haar groene oogjes, die toch ook begonnen te tranen. Maar dat deed er niet toe, want ze had gewonnen! "Volgens mij is iemand hier gewonnen", zei de apprentice daarom ook. De tabby kitten knikte enthousiast. ""Ja, ik win, ik win, ik win!", antwoordde ze vrolijk piepend. Ze had door haar enthousiasme niet door dat de poes ene pruillip getrokken had.

"Ja, ik win, ik win, ik win!" Dauntpaw hield op met een pruillip trekken en zette de kitten tegen de grond. Ze draaide zich om en bracht haar kop bij het snuitje van Windkit. "Oké, jij hebt gewonnen. Maar straks doen we het nog een keer," miauwde ze enthousiast. De calico poes zweeg eventjes en blies toen zachtjes tegen het neusje. Ze wist niet of de kitten het zich nog kon herinneren, maar dit had ze ook gedaan toen de oogjes nog niet open waren.

De apprentice zette haar weer neer, en bijna onmiddelijk begon Windkit op en neer te springen. "Oké, jij hebt gewonnen. Maar straks doen we het nog een keer," zei ze. De tabby kitten knikte. "Deal!" Daarna begon de gevlekte poes tegen haar neusje aan te blazen. Windkit sloeg met haar pootje naar haar, proberend om haar te doen stoppen. Het deed haar ergens aan denken, aan iets dat ze meegemaakt had toen ze klein was, maar ze wist niet echt meer wat. "Wie ben jij eigenlijk?", vroeg ze.

"Wie ben jij eigenlijk?" Dauntpaw glimlachte. Ze hield van geheimzinnigheid, maar deze kitten was te nieuwsgierig. Haar glimlach deed haar ogen schitteren. De gevlekte poot duwde de kitten op de grond. "Toen jij nog zo klein was..." Ze liet een spannende stilte vallen en nam haar poot weer weg. "Toen ben ik eens bij je op bezoek geweest. Emberkit was er ook... En omdat je Windkit heet blies ik in je gezichtje." Ze blies er weer naar. De calico poes grinnikte zachtjes. "Je sloeg er toen ook naar."