Whispering dreams {Emberkit}

De gevlekte kit keek omhoog naar de inktzwarte hemel. De ochtend was niet meer zo ver dat betekende dus dat het leven in het kamp terug zou komen. Hij zuchtte zachtjes, vaarwel stilte, zwarte, leegte, niks... Iets dat hem met rust liet. De kalmte van de nacht hield hem wakker, het werkte niet op hem in zoals het op de meeste inwerkte. Hij haalde diep adem en zuchtte zachtjes. Condenswolkjes stegen op uit zijn bekje en dreven op naar de gespikkelde hemel. Hij liet zijn groene ogen naar de horizon glijden en keek met een achterdochtige blik naar de eerste zonnestralen die achter de bomen uitkwamen.

{SPT}

Het zachte geroffel van pootstappen was maar al te bekend. Het doorbrak de stilte en het irriteerde hem, want dit was het teken waarop hij vooral niet had gewacht. De eerste katten die ontwaakten, of de eerste katten die vroeg wakker werden. Meestal waren het individuen, maar soms ook niet en dan werden grotere groepen wakker. Meer katten, meer geluid, minder stilte. Het volgde elkaar zo netjes op dat het een cirkel leek die niet kon doorbroken worden, maar het kon wel... In gedachten verzonken had de kleine kit amper opgemerkt dat een bekende kit naast hem was komen zitten. Lurk ademde rustig de geuren in van zijn broertje en luisterde naar de tonen van zijn stem. 'Hey, bro..' DE gevlekte kit zwiepte even met zijn staart, maar krulde deze vervolgens rond zijn poten waarna hij zijn grasgroene ogen van de horizon haalde en de blauwe kijkers van Ember ontmoette. "Hey..." Zei hij op een ietwat sombere en neutrale toon. Zijn oogleden waren wat over zijn ogen getrokken, waardoor zijn blik er erg ongeïnteresseerd uitzag. Maar daar gaf de jonge kit vrij weinig om.

Hij knipperde even met zijn ogen, om te eindigen in de blik die hij altijd droeg. 'Hoe issie?' De kleine kit keek op naar de inktzwarte hemel en nam even de kleuren in zich op. Hier recht boven hem was het zwart er nog, maar dichter bij de horizon werd de lucht steeds lichter. Lurk had wel gehoord hoe hij stoer wilde klinken. Gaf die stomme kit dan niet op? Hij was zwak en dat wist Lurking maar al te goed. Een zwakke hoestbui bevestigde dat en de gevlekte kit wond zijn staart om zijn poten heen. Hij liet zijn groene ogen van de hemel vallen en staarde recht voor zich uit. "Beter dan dat het met jou gaat zo te horen," zei hij op een emotieloze toon. En daarbij bedoelde hij fysiek. Psychisch zat hij een beetje in de knoop met zichzelf en met anderen, maar hij wist best wel dat dat over ging gaan. Hij moest gewoon blijven doorzetten en niet terugkijken... Dan zou het vast goed komen. De kitten sloot zijn ogen en zuchtte zachtjes. Wachten... Soms... haatte hij het.

Zijn 'broer' leek gekwetst, wat geen verassing was. Die kater was zwak, mentaal en fysiek, zonde van de goede genen en machtige bloed dat door zijn aderen stroomde. Maar dan opnieuw moest iemand de slechte kwaliteiten van het nest op zich nemen en in dit geval moest die tabby er onder leiden. Zwak van geest, zwak van lichaam... hij had het beide. De blauwe ogen de kater gingen langzaam naar de grond, zijn uitdrukking werd langzaam sipjes, natuurlijk emoties waren er wel. 'Wat...' zei hij zachtjes. 'Wat heb jij toch altijd?' De gevlekte kit draaide zijn kop naar de bruine kit en keek zo met zijn groene ogen op hem neer. Lurks was het jongste van het nest maar in alle opzichten leek hij de oudste, behalve in zijn lichaam. Hij was klein en het was hem al duidelijk dat hij altijd klein zou blijven. "Hoe bedoel je?" zei hij op koele toon. Hij wilde dat de kater het rechtuit zegde, hij wilde bevestiging.

Toen het even stil werd, keek de zwart-witte kater op met zijn ogeïntresseerde blik in zijn ogen en keek hij even kort op zijn oudere broertje neer. Hij was de jongste van het nest, zogezegd ja, maar hij was duidelijk de oudste in alle opzichten en niemand kon hem daar echt in gaan overtreffen, hij was zowieso de slimste, daar zat geen twijfel in. 'Je bent de slimste van het nest. Je weet best wel wat ik bedoel.' Hij trok even beide wenkbrauwen op, maar die blik, ja die blik bleef. Hij gaf toe, mooi, ja hij besefte toch iets. Hij kwam vooral niet dreigend over, als dat tenminste zijn bedoeling was geweest. Hij haalde zijn schouders op toen hij zag hoeveel verdriet er in de ogen lag van zijn broertje. Hij schraapte even zijn keel toen deze wegkeek. "Zwak," zei hij op luidde toon. "Daar hebben wij geen plaats voor in deze wereld," zei hij waarna hij zijn oogjes tot iets tot spleetjes duwde, ja dat was gewoon zo.

Tranen, die werden o zo vaak anders genoemd dan dat ze in werkelijkheid waren. Vergif, dat was het en dat moest men weten. Hij snoof daarom enkel en keek hem aan, zijn snijdende blik priemend op de bruine vacht van zijn zwak broertje. 'Ik weet het...' Hij keek hem aan, zijn alledaagse blik in zijn ogen, totaal geen interesse in de mental breakdown van zijn broer. 'Ik weet het! Laat me met rust, oké! Ik.. ik...' Hij snoof lichtjes en tilde zijn ene pootje op. "Kijk me aan," zei hij kalmpjes op zachte toon, totaal geen aggressie, geen emotie, niks. 'Het spijt me..' Hij tilde zijn klauw op en liet hem rakelings langs het gezicht van Emberkit gaan. Hij sprong omhoog, lande soepel wat verderop en keek met een duistere blik naar de kater. "Kijk ME aan," zei hij nogmaals. Het bloed dat op zijn klauwtjes lag blonken zachtjes in het zwakke licht van de dalende maan.

De angstige ogen van Emberkit deerde hem niet, want tja, het waren zwakke emoties, iets waar hij niet op reageerde, want hij was nu eenmaal zo. Hij spreidde zijn pootjes en keek even droogjes naar de kater voor hem, die hem niet eens durfde aan te vallen, wat een lafaard. Hij durfde zichzelf niet te verdedigen. Misschien was dat wel verstandig, misschien ook niet, wie weet. Want hij was onvoorspelbaar en dat wisten veel katten. Daarom bleven ze ook liever uit zijn buurt en dat vond hij oké, eigenlijk best nog fijn ook. 'Wat.. wat heb je gedaan?' Hij snoof. "Ik heb je getoond wat er gebeurd als je zwak bent," Hij bleef hem aankijken, een priemende blik die dode.

DE tabby kater snoof enkel, geen teken verder van agressie of defensie die hij wilde tonen. daarom zette hij zijn spierwitte pootjes terug naast elkaar en tilde hij de bloed doordrenkte poot op. Hij begon hem even snel af te likken zodat de kleur van zijn poot machte met de ander. 'Dan leef jij in een andere wereld dan ik.' Hij keek de kater nog steeds met diezelfde blik aan, geen enkel teken tot actie. 'Bekijk het maar, broertjé.' Hij keek even toen deze de nadruk op het verkleinwoordje had gelegd. De zwart-witte kater zette zijn poot neer en zette een stap naar voren. Daarna zette hij zich af en in een paar grote passen was hij dichtbij. 'Ik ga naar Littlestream.' Hij sprong op en lande op de zwakke rug van Emberkit. Hij pinde de kater tegen de grond en plante zijn scherpe, dunne nageltjes in diens schouders. Daarna trok hij eens goed aan zijn klauwen zodat een streep rood zichtbaar werd. Daarna zette hij een van zijn pootjes op het hoofdje van Emberkit en plante hij zijn nageletjes diep in zijn vlees waarna hij de poot naar zich toetrok en bloed zijn poten bevuilde. Hij haalde zijn andere poot op en legde deze op de ruggengraat waarna hij zijn klauwen erop zette en deze naar achter trok en nog eens en nog eens, steeds in dezelfde wonde. Zijn ogen bleven er normaal naar kijken, alsof het de normaalste zaak was van de wereld.