Why did we even go here? [Sunset, deel 2 van hun fantastische topics ^^]

Lachend liep hij naast Sunset denkend aan hun avontuur met het vreemde beest. Het was grappig geweest al was het dier wel zielig dat het zo bang was geweest. Zodra de zwarte poes erop was geklommen was het in paniek weggestormd. Draco moest maar een nieuw kussen vinden. Vooral sinds het wollige beest in het Bloodclankamp toch niet zo'n succes zou worden. Nu hij er over nadacht, hij had ze eerder gezien. Was de naam niet schaap? Ja, dat was het! Tevreden keek hij naar Sunset en sprong bovenop haar. 'Wedstrijdje wie het snelst is?' voor ze kon antwoorden schoot hij er al vandoor. Zonder op zijn omgeving te letten rende hij door het rogue gebied. De jonge kater kreeg totaal niet mee dat hij een afschuwelijk gebied betrad. Hijgend hield hij stil en schrok. Hij kende dit. De verbrande bomen, de depressieve zweer, de oorverdovende stilte. Dit was het oude Skyclan gebied, hier waren zijn ouders doodgegaan. Ongerust speurde hij naar Sunset wetend dat ze vlakbij moest zijn. Tenslotte was de poes zijn uitdaging zeker weten aangegaan. 'Sunset?' onzeker keek hij naar de omgeving. Hoe donker het ook was zijn ogen waren goed genoeg om de poes te kunnen ontdekken. Maar hij paniekeerde en keek niet meer goed. Deze omgeving bracht teveel slechte herinneringen op.

Ze voelde het gewicht van Draco uit het niets op haar rug, en een gilletje ontsnapte uit haar keel, waarna ze lachend achterbleef toen de witte kater weg stoof. Ze zou hem toch makkelijk inhalen. Ze stoof boven hem, door de bomen waar ze zich soepel tussen bewoog, toen ze opeens halt hield. Ze stond ineen verbrande boom, Skyclan. Ze voelde verdriet opkomen, en ging bedroefd zitten, en negeerde Draco die haar bleek te roepen. "Hierzo!" Besloot ze toch maar te roepen na een tijdje daar te zitten staren naar niets. Het was haar familie die hier allemaal was gestorven.

Opgelucht keek hij op en liep naar de plek waar Sunset was. 'Gaat het?' vroeg hij, wetend dat de vraag overbodig was. Zoals Sunset in de verte keek was niet oké. Ook Draco voelde het verdriet die op deze plek hing plus zijn eigen verdriet. Blijkbaar voelde Sun het erger, of had zij ook iets schokkends meegemaakt. Ze waren diep in het gebied en vlak bij het kamp. Aarzelend kroop hij tegen Sunset aan proberend haar te troosten met zijn warmte. 'Het is oké, Sunset.' Miauwde hij proberend haar verdriet als prioriteit te stellen en zijn eigen te negeren.

"Nee dat is het niet," Siste ze terug naar Draco, toen hij naast haar op de tak kwam zitten. Haar stem klonk trillerig en er rolde een dikke traan over haar wang heen. "Er is hier ook iets gebeurd met jou, weet ik zeker. Wat is het?" Bracht deze plaats ongeluk ofzo? Clan verwoest, iets met Draco. Haar klauwen maakten diepe groeven in het dode hout, terwijl ze hem droevig aanstaarde. Wat in Scourgenaam was er aan de hand met deze plek? De Bloodclanner die ze tegengekomen was bij Starlake, vertelde dat Whisperwind alle schuld op zich had genomen. Maar waarom zou het niet haar schuld zijn? Zij had nou eenmaal altijd ongeluk, waar anderen onder sneuvelden. "Het is allemaal mijn schuld Draco, allemaal." Na dat gemompeld te hebben, draaide ze haar hoofd weg en staarde naar de verbrande bomen die grillig naar hen staarden alsof ze hier niet thuishoorden.

Inplaats van tegen haar ingaan knikte hij. 'Je hebt gelijk, het is niet oké.' Maar wat konden zij, slechts twee young-one's er aan veranderen? Zuchtend keek hij naar boven toen ze over zijn verleden begon. Het was iets wat hij nog nooit had gedeeld, zelfs niet met Dot. Toch antwoordde hij omdat hij Sunset nou eenmaal vertrouwde. 'Mijn ouders zijn hier gestorven' mompelde hij. Vers verdriet overspoelde hem terwijl hij opkeek naar de zwarte poes. 'Het is niet jouw schuld' probeerde hij troostend te zeggen. Verdriet deed rare dingen met zijn stem en de zin klonk alsof hij Sunset beschuldigde. Alsof het wel haar schuld was, terwijl het dat helemaal niet was. De dood van zijn ouders had hij zelf voor elkaar gekregen.

"Wat was er gebeurd?" Vroeg de zwarte poes voorzichtig, om niet te bot te klinken. Ze sloeg haar zwarte staart om hem heen en glimlachte een beetje om hem wat meer gerust te stellen. Toen hij zij dat het niet haar schuld was op een beschuldigende manier, raakte ze in de war en keek lichtelijk gekwetst naar haar poten, maar negeerde het gevoel maar even volkomen om zich op Draco te richten die zoveel verdriet had op dit moment. "Als je het liever niet wilt vertellen.."

Een waterig glimlachje verscheen op zijn lippen. 'Misschien ooit, het is nog te vers.' Verontschuldigend keek hij haar aan. Waarschijnlijk zou het altijd te vers blijven, hoe oud hij ook werd. Met een kalmte in zijn ogen keek hij naar de poes. 'En jij?' vroeg hij en probeerde zijn stem zo onopdringerig als mogelijk te laten klinken. Sunset hoefde het niet te vertellen als ze niet wou. Hoe nieuwsgierig Draco ook was, hij zou wachten. Zoals een vriend zou doen.

"Skyclan.." Zuchte ze, en keek de witte kater met een vriendelijk lachje aan, en staarde weer naar de bomen. "Ik was nog een of twee moons toen het gebeurde, maar ik had zo graag willen blijven in een clan..." Ze snoof even kort, om te laten weten dat hij dit echt aan niemand mocht vertellen. "Ik ben nadat ik gevlucht ben van mijn ouders een rogue geworden en opgevoed, waardoor ik bij zeven moons al net zo goed kon vechten als een wat oudere apprentice, alleen toen kwam al mijn ongeluk..." Ze zuchtte diep en keek weer naar Draco.

Met verbazing luisterde hij naar haar verhaal. Sunset was vroeger een Skyclanner geweest? Wel, het moest waar zijn. Zoals ze door de bomen zweefde en haar kleine lichaamsbouw. Helaas veranderde dit wel dingen. Ze was geen pure Bloodclanner en was dus niet zoals hij. De vriendschap tussen hen mocht er niet zijn. Draco zou zich aan de regels moeten houden van zijn familie, het gesprek stoppen, doen wat van zijn ouders moest. Wel, helaas voor hen waren ze dood en dus ging hij door. 'Dat klinkt vreselijk, maar waarom zou het jouw schuld zijn?' vroeg hij. Dit keer was het medelijden wel duidelijk.

"Omdat ik altijd ongeluk heb, you remember?" Ze zuchtte diep, en keek weg van Draco. "Onder mijn ongeluk lijden altijd andere katten!" Haar nagels hadden al diepe groeven achtergelaten in de dode tak, en ze voelde de spieren waarmee ze zich aan het hout vast greep verkrampen. "Ik hoorde van een oud skyclanner dat Whisperwind, de oude Medicine cat de schuld op zich had genomen, omdat ze geen waarschuwing van Starclan had gehad. Maar ik denk dat het niet alleen haar schuld is. Misschien was het de schuld van niemand, ik weet het niet. Maar ik voel me in ieder geval enorm schuldig." Na een diepe zucht sprong ze naar een volgende boom. Ze had echt het gevoel alsof de bomen boos waren. Op haar, alsof het haar schuld was.

Wat Sunset zei was totaal niet logisch en hij reageerde meteen. 'Je kan nauwelijks 2 moons zijn geweest, natuurlijk was het niet jouw schuld. Bovendien ik zit nu al de hele tijd naast je en er is niks gebeurt.' Gelukkig was de boom zo aardig om hem er niet op dat moment uit te gooien. Dat zou Sunset niet veel helpen. Bovendien zou het ook nog beschamend zijn voor hem omdat hij niet eens in een boom kon blijven zitten. 'Wiens schuld moet het zijn?' vroeg hij beseffend dat het onzin was. 'Ik kan geen kat bedenken die vuur kan maken.' Tenslotte was het vuur geweest dat de Skyclan had verwoest en vuur dat zijn ouders had vermoord. Sunset was naar de volgende boom gesprongen. Snel volgde Draco haar, tenminste, dat probeerde hij. Een kreet verliet zijn mond toen hij naar beneden stortte. Met een plof kwam hij op de grond terecht en kwam snel overeind. Zijn rechterpoot deed pijn en bezorgd tilde de witte kater hem op. 'Auw.' Draco had het weer mooi voor elkaar, alsof dit Sunset's zelfvertrouwen ging verbeteren.

"Gaat het?" bezorgd sprong de zwarte poes de boom uit toen Draco's poging mislukte, en ze landde perfect op vier poten. De witte kater trok zijn rechtervoorpoot op en schuldgevoel kwam op in de kleine poes. "Sorry Draco!" beschaamd deed ze een paar stapjes naar achteren en staarde schuldig bnaar haar poten. Ze kon ook echt niets goed doen hè? Straks had Draco zijn poot nog erg geblesseerd! O stomme kat dat zij ook was.

Sorry nogal laat ^^'

Met een grimsgras keek hij op. 'Het gaat prima, echt.' Ondertussen probeerde hij de pijn zo goed mogelijk te verbergen. Zijn rechterpoot zette hij weer naast zijn linkerpoot. Om de pijn tegen te houden beet hij op zijn eigen lip. 'Gaat het ook met jou?' Sunset had hier afschuwelijke dingen meegemaakt. Hij ook, maar hij was er over heen. Het was daar altijd maar hij had geleerd om er mee te leven. Bovendien had hij twee beste vrienden. Twee katten waar hij niet zonder zou kunnen. Draco zou ze shippen als Sunset niet met Royal was en hij zelf niet wist wat hij voor Stone voelde. Het mooie was dat ze hem allebei konden helpen. Sunset met zijn liefdes problemen en Stone met de rest. 'Misschien moeten we hier weggaan.' De plek was te stil en te verlaten.