Ever even heard of the word rest? (SNOWKILLER)

Een kleine glimlach gleed over haar lippen en ze knikte. "Ik weet zeker dat jij iedereen om je poot kan draaien." Grijnsde ze zachtjes spinnend. "Like you did with me." Grinnikte ze en likte over haar pootje. Een lach schoot over haar lippen en ze knikte even. "Hmm, Ik snorhaarloos en jij staartloos, maakt ons toch het perfecte koppeltje hm?" Ze schoot in de lach en gaapte. "Ik ben absoluut niet goed in mn koppie maar dat wist heel Riverclan al." Ze grinnikte speels en liep met hem mee. Ze zuchtte bij zijn norre gedrag en liep met hem mee. Het was jammer dat hij 9 van de 10 keer zo saggo was want eigenlijk vond ze hem wel echt geweldig. Na al het gedoe met Blizzardstorm was ze klaar met Fox-hearted die deden alsof ze geweldig waren.. Snow was tenminste eerlijk. Hij zei waar het op stond. En daarnaast bracht hij ook een raar gevoel op in haar buik. Was ze echt.. voor hem aan het vallen?

Even haakde de grote kater zijn schouders op en keek haar kort aan. ''Ik heb geen idee, nooit echt geprobeerd verder.'' Antwoordde hij voor hij grinnikte bij haar volgende woorden. ''Althans niet bewust dan.'' Sprak hij een heel stuk zachter en kon het niet laten haar even lang aan te kijken, met een onleesbare blik. Ergens begreep hij het zelf helemaal niet, zoveel had hij niet gedaan en blijkbaar had hij haar om zijn poot gewikkeld. Langzaam werd zijn blik bedenkelijk en hij wendde zijn kop weer vooruit voor hij toch zacht grinnikte. ''Jup, echt winnaars van de schoonheidsprijs.'' Antwoordde hij droogjes voor hij haar vanuit zijn ooghoeken aankeek en grinnikte. Hij schudde zijn kop en strompelde even iets voor haar uit om vervolgens zijn kaken op elkaar te klemmen. ''Blijkbaar, anders hadden ze er eerder al wat aan hebben gedaan. Of op zijn minst geprobeerd.'' Antwoordde hij nu en draaide even zijn kop naar haar om. Zijn pluizige staar schoot even heen en weer voor hij zijn kop draaide en even bleef staan, voor een seconde in volle trots voor hij weer begon met het wisselen van gewicht van poot naar poot. ''Ik wou dat ik gewoon kon lopen, dat zou mijn leven al een heel stuk beter maken.'' Sprak hij met een toon die het een luchtige opmerking maakte maar hij meende het wel. Het zat hem meer dan een beetje dwars en het liet hem te vaak zijn geduld verliezen.

De flame point kon enkel zacht glimlachen terwijl ze naar hem keek. Ze wist echt niet wat hij met haar deed. Ze was toch nog met Blizzard.. nou ja.. Niet dat hij nog echt om haar gaf. Ze sprak hem nauwelijks meer en ze wist vrijwel zeker dat hij een andere she-cat had gevonden om lief te hebben. Eentje die wel goed samen met hem zou zijn. Zij hoorde niet bij hem. Misschien had ze gewoon teveel ambities? Snow's opmerking trok haar uit haar trance en ze schoot in de lach terwijl ze knikte. "Jep we zijn gewoon perfecte stel samen hmm?" Grinnikte ze en likte over haar lippen. "Jeahh ik denk dat ze de hoop op hadden gegeven op mij redden lang lang geleden." Grinnikte ze en schudde haar kop zuchtend. "Snowkiller hoe meer rust je neemt hoe sneller je geneest en hoe sneller je normaal kan lopen." Grinnikte ze zacht en nam hem mee het kamp uit haar blauwe ogen sluitend bij de heerlijke wind die door haar vacht waaide.

De massieve kater zwiepte even half met zijn staart maar bleef stil. Toch bleef hij het meer dan vreemd vinden dat hij niemand kon uitstaan maar hij uiteindelijk toch zelfs kittens had moeten doorstaan voor haar. En al wist hij wellicht het antwoord al, hij wilde het niet toegeven of laten doorkomen. Maar hij wist een ding zeker, die kittens waren echt het ergste geweest wat hij ooit had moeten doorstaan in zijn leven. Hij was blij dat niemand hem ooit meer zou vergissen voor het soort kitten dat hij eens was geweest. Zijn oren gleden alleen even haar kant op zodra ze antwoordde en bijna verstijfde zijn spieren. Als hij het kon had hij zijn brede schouders opgehaald als antwoord omdat hij voor een moment toch zijn tong iets van verloren was. Het duurde even voor hij weer genoeg had bijeengeraapt om te spreken. ''Wellicht.'' Mompelde hij voor hij met zijn ogen rolde en gaapte. ''Ach, ze weten niet wat voor een grote fout ze zijn begaan dan.'' Antwoordde hij voor hij zijn klauwen in de grond sloeg met elke stap die hij zette voor hij ze weer introk. Hij schudde zijn brede kop en kon het niet laten om te snuiven. ''Dat gaat dus niet, ik kan geen hele dag rondhangen en helemaal niks doen.'' Antwoordde hij en staarde weer recht voor zich uit. Het enige wat hij wilde was buiten de grenzen gaan en al zijn frustratie uiten op de eerste de beste die zijn pad kruiste. Hij had gewoon teveel energie om niks te kunnen doen maar ook geen manier om het kwijt te raken omdat hij niet eens normaal kon lopen. ''Of anders gezegd, ik word gek als ik niet snel iets kan gaan doen.'' Mompelde hij als laatst, niet zeker zijnd of ze hem had kunnen horen.

Haar slanke staart zwiepte even heen en weer terwijl ze naar hem bleef kijken. Zeker wetend dat de kater goed liep en zich niet verstapte onderweg. Haar gedachten vlogen even terug naar Blizzard en verdriet nam haar gestel over. Was ze haar eerste liefde aan het verraden met het liefhebben van de grote zwart witte kater naast haar? Of had Blizzardstorm haar echt lang geleden al verlaten. Het bracht onzekerheid in haar op. Onzekerheid die de poes niet helemaal kon hendelen en vermoeit schudde ze haar kop heen en weer. Zijn stem bracht haar terug naar het heden en zacht begon ze te lachen. "Echt waar Snow, ze begaan een fout voor mijn heldere geest opgeven." Ze grinnikte zacht en keek naar haar poten. Ze was vroeger net als elke kitten zeer vooruit strevend geweest. Ze had altijd geroepen later leader te worden maar de wil was vervaagd. Natuurlijk had ze soms commenteer op de manier waarop hun leider handelde maar Butterbell wist maar wat goed dat er een rede was voor de warriorcode. Dawnstar deed wat zij zag als beste voor de clan. Zoals Stormstar voor haar had gedaan en Crookedstar weer voor hem. Haar ogen werden even streng en ze keek hem recht aan. "Snowkiller, je moet voor nu maar rusten en niets doen. Doe je dat niet beland je zometeen nog in de elders den en ik denk niet dat je dat wil hmm?" Ze grinnikte even en likte haar lippen af. Zijn laatste mompelende woorden schudde ze met een zwiep van haar staart weg en bleef rustig lopen genietend van zijn nabijheid en de koele winterwind die door haar vacht waaide.

Hij voelde haar ogen branden terwijl ze hem in de gaten hield, maar hij besloot er niks van te zeggen. Het had geen nut om daar een discussie over te beginnen, wetend dat hij te ver zou gaan tegenover haar. Zijn poten en schouders brandde met elke pas die hij nam, maar hij deed zijn best om er niks van te laten merken. Voor zo ver hij nu kon beseffen was ze de enige die deels wel begreep dat hij niet stil kon zitten. En zolang ze er niet te ver over doorging vond hij het niet erg om nog te luisteren. Maar zodra hij zijn ogen op haar liet vallen merkte hij dat ze er niet helemaal bij was. Pas zodra hij wat had gezegd leek ze haar aandacht weer op hem te hebben gericht. Zodra hij haar zag lachen slikte hij even lichtelijk ongemakkelijk. hij zou het niet uitspreken maar het bracht een vreemd gevoel bij hem op, iets wat hij altijd had verdrongen. ''Misschien, misschien niet. Wie weet zit het allemaal in je hoofd.'' Antwoordde hij met een klein grijnsje voor hij met zijn kop schudde. ''Maar wat verwacht je eigenlijk, ze schrijven iedereen af die zijn bek open durft te doen.'' Zei hij en keek weer voor zich uit, maar liet zijn eigen woorden van zich af glijden. Als hij er nu teveel over zou gaan nadenken zag hij zichzelf er nog voor aan om naar Dawnstar te paraderen om haar te vertellen wat hij werkelijk dacht. Haar volgende woorden lieten zijn oren echter wat platter naar zijn kop zakken voor hij snoof. ''Dat kan ik dus niet, dat is het probleem. En er is altijd wel iemand met een grote mond die mij het kamp niet uitlaat om mij hierbuiten te laten rusten.'' Antwoordde hij voor hij met zijn ogen rolde en schamper lachtte. ''En klinkt geweldig, vastzitten met de ex-partner van dat ding dat ik een halfbroer moet noemen. Zou vast een geweldige tijd worden.'' Mompelde hij sarcastisch en keek haar weer even aan. Als hij met haar opgescheept zou zitten zou hij haar keel openrijten in haar slaap als ze ook maar voor een seconde begon te janken over dat stuk ongedierte van een halfbroer of zijn o zo geweldige moeder.

Butterbell kon zich wel herkennen in hoe Snowkiller dacht en deed. Ze zou zelf ook gek worden als ze gevangenzat in het kamp zonder snelle uitzicht naar opnieuw vrij kunnen rennen Butter was een ongelooflijk actieve jonge poes. En toch.. toch was ze gevallen voor een kater die simpelweg te lui was om eigenlijk een warrior te kunnen zijn.. Een warrior die haar nadat ze kits had gekregen praktisch in de steek had gelaten waardoor ze langzaam maar zeker leek te vallen om de kater die niemand leek te vertrouwen. Echt wat voor mannen koos zij? Misschien kon ze toch maar beter naar de poezen gaan kijken in hun clan. Ze grinnikte even bij de komische gedachte. Wat moest iedereen er wel niet van denken als zij ineens met een kattin aan kwam. Ze zou Blizzardstorm en waarschijnlijk Snowkiller mooi het nakijken geven. Het zou misschien wel iets leuks zijn om ooit te proberen voor de grap om de katers even te pesten maar dat zou ze voor later in haar hoofd moeten houden. "Dan is er toch alsnog een probleem in mijn hoofd nietwaar?" Grinnikte ze zachtjes als tegen arugument en likte over haar poot. Zijn woorden kwamen bijna als shock bij haar aan en ze keek hem recht aan. "Breakingdawn heeft hetzelfde gedaan als jij Snowkiller. Ze heeft gevochten voor de veiligheid van de clan, en je kan niet ontkennen dat Starclan niet veel in haar leven heeft weggenomen.. Je zou trots moeten zijn wetend dat ze familie van jou is. Jouw familie bereikt tenminste nog eens wat." Het kwam er kwader uit dan bedoeld was en snel keerde ze haar kop weg maar toch meende ze het wel. Het enige familielid dat Butter naast haar kittens nog had was Creamypaw. Ze had geen legendes in haar stamboom geen leaders of beschermers van de clan. Ze was gewoon een warrior die leefde voor de clan van dag tot dag. Ze zou geen legacy achterlaten. Ze zou verdwijnen uit de herinneringen van katten als starclan haar tot zihc nam. Geen verhalen zouden over haar verteld worden. Geen kittens zouden haar naam vol trots uit spreken. Ze was gewoon.. gewoon een warrior.

Hij zou haar nooit begrijpen, maar dat had hij wel veel vaker. Hij wilde gewoon weg van het kamp en terug naar de dingen die hij normaal ook gewoon deed. Maar door die achterlijke poten van hem zat hij vast wat hem frustreerde. Al zijn technieken gingen verloren en hij zou weer opnieuw moeten beginnen met het aanscherpen van skills voor hij weer een keer normaal kon vechten. Hij keek op zodra ze grinnikte en fronste licht. ''Wat is er zo grappig?'' Vroeg hij, maar hield zich in om het niet te eisend te laten klinken. Waarheid was het grootste deel van de clan vertrouwde hij net zoveel als dat ze hem leken te vertrouwen, niet dus. Ergens wist hij ook wel dat Butterbell slim genoeg was om geen grappen over hem te gaan staan maken, maar het zou tijd kosten voor hij zich iets van gewoon normaal kon opstellen. Hij haalde zijn schouders half op voor hij zacht gromde zodra het begon te teken. Great, weer iets wat hij nog niet normaal kon doen. ''Helaas kunnen we daar nooit goed achterkomen.'' Antwoordde hij toch voor hij zijn kop weer hief. Hij keek haar even niet begrijpend aan bij haar blik voor langzaam zijn oren weg zakte op zijn kop. De toon waarmee haar woorden eruit kwamen maakte de grote kater toch echt even behoorlijk kwaad. ''Laat ik een ding duidelijk maken! Dat is geen familie van mij, dat is de ex-partner van mijn halfbroer die ik al helemaal niet als familie zie.'' Snauwde hij voor hij stilstond en naar haar toe keerde. Echter door de beweging kwam er teveel druk op zijn poten terecht waardoor hij bijna met zijn neus tegen de grond klapte. Het had hem flink veel moeite gekost om dat te voorkomen maar het had zijn woede niet getemperd. ''Het kan mij werkelijk niks interesseren wat de rest van die zogenaamde familie van mij bereikt. Ze hebben niks met mij te maken!'' Grauwde hij, meer door de pijn dan woede maar erg vriendelijk bleef het niet. ''Bovendien is het bereiken van iets een taak voor jezelf en niemand anders.'' Snoof hij voor hij zijn kop afwendde en half weer verder strompelde. Hij begreep niet dat ze dat er zo uit had kunnen gooien, wat was er niet dat ze dag. Zijn familie was niks waard en dat wist hij als de beste. Geen van allen konden ze omgaan met verlies of überhaupt iets normaal doen zonder te klagen. Als het aan hem lag mochten ze gerust dood vallen zodat hij het niet meer aan hoefde te zien en vooral niet aan hoefde te horen.

Butter wist maar wat goed dat ze een fout had begaan met zo tegen hem spreken. Maar het had er uit moeten komen. Ze had het onmogelijk langer kunnen opkroppen. Haar leven lang was ze getraind om een goede warrior te zijn maar ze had nog altijd meer willen zoeken in haar leven. Meer er uit willen halen maar op een of andere manier leek er gewoon niet meer in te kunnen zitten. Zijn woedde verbaasde haar niet maar ze zakte toch even iets in elkaar. "Snowkiller!" Ze kwam meer overeind en staarde hem recht aan. "Ze is nog altijd familie van je. Of je dat nou wil of niet." Strak keek ze naar hem geen tegenspraak duldend en staarde hem recht aan. "Ach kijk naar jezelf. Je bent een van de sterkste warriors van Riverclan. Je weet wat in jouw toekomst zou liggen. Je weet dat als Dawnstar een nieuwe deputy nodig zou moeten hebben jij vooraan aan de lijst zou staan!" Ze keek hem recht aan en sloeg even met haar staart. Toch kwam er bezorgdhei in haar op en ze keek hem aan. "Heb je jezelf pijn gedaan Snow wat is er aan de hand?" Fluisterde ze zacht haar woede compleet vergaan voor bezorgdheid.

Zodra ze in elkaar zakte voelde hij de overmacht weer door hem heen vloeien, zoals elke keer weer gebeurde als er iemand besefte dat ze fout zaten. Al hadden al die anderen een heel ander eind, hij kon niet zomaar zijn klauwen in een clanmate zetten hoe graag hij het soms wilde. Maar hij had niet de wil zijn klauwen door haar keel te halen of deze klem te zetten tussen zijn kaken. Het was alsof hij plots zachtaardig was geworden en zelfs genade had voor anderen. Zodra ze zijn naam uitsprak bleef hij haar aanstaren, maar zijn snuit was vertrokken. Hij trok langzaam zijn lip op zodra ze sprak en sloeg zijn klauwen in de grond. ''Werkelijk nu? Dat is mijn bloed niet! Dus leg mij maar uit waarom ik dat als familie moet zien.'' Grauwde hij voor hij snoof en zijn kop wegdraaide. ''Ja en dus? Hoe zal ik dat toch bereikt hebben? Niet omdat ik zo een geweldige familie heb. Dat heb ik zelf bereikt zonder de hulp van een ander.'' Siste hij, wetend dat het niet helemaal waar was. Hij had hulp gehad van al zijn slachtoffers zodat zijn technieken constant verbeterde. Zodra ze met haar staart sloeg trok hij zijn lip nog verder op, alleen maar kwader wordend. Maar zijn woede sloeg om in pure verbijstering zodra al haar woede verdween en ze hem aansprak met bezorgdheid. Even verward zakte zijn oren plat op zijn kop en nam hij een stap achteruit, nu weer de scherpe pijn voelend. ''Ik voel me prima, wat zou er aan de hand moeten zijn?'' Kaatste hij terug maar voor een moment klonk hij bijna onzeker terwijl zijn verwarring alleen maar toenam.

Adrenaline stroomde door haar aderen terwijl ze hem recht aanstaarde. Angst was ver verdwenen van haar ogen enkel nog een mix van pijn dat hij zo tegen haar uitviel en zelfverzekerdheid. Ze zou hem absoluut niet zo over haar heen laten lopen. No way in darkforest. Met harde ogen keek ze hem aan. Ze wist dondersgoed dat hij hoewel hij absoluut loyaal was soms te ver door kon schieten en dat was iets wat ze niet kon pikken. Dat kon ze niet toe laten. "Wellicht haar kits die wel jouw bloed zijn. Bovendien familie eindigt niet waar bloed eindigt. We zijn een clan. Iedereen is familie van elkaar." Siste ze hem strak aanstarend. "Je bent een geweldige warrior Snowkiller maar je bent ook vreselijk kortzichtig." Haar stem was hard en toonnde aan dat ze absoluut geen tegenspraak van de kater voor haar dulde. "Zonder hulp van wie dan ook?" ze schoot in de lach. "Denk je nou echt dat je op jezelf alles heb gedaan alles heb bereikt wat je tot nu toe bereikt hebt. Je bent hard getraind je bent beschermd en lief gehad. Alles wat er gebeurd is in je leven heeft er voor gezord dat je nu de kater ent die jehoort te zijn." Haar stem was hard en ze bleef hem aanstaren. Toch verloor ze uiteindelijk haar woede en ze bleef hem aankijken. "Je hebt jezelf pijn gedaan. Kom op we gaan naar de medicine cat den."

Desondanks zijn twijfels bleef de woede toch weer terugkomen waardoor zijn oren weer plat op zijn kop vielen Met elk woord dat ze sprak begon zijn vacht verder op te zetten waardoor zijn formaat vergroot werd. ''Dat is een ander verhaal en het is keus aan mij om het te zien als familie van mij. Ik heb niks met hun te maken en ze zullen zich toch echt moeten bewijzen voor ik erover ga nadenken. En iedereen is familie van elkaar? Dat merk ik zeer zeker, als ik vertrek zal er niemand achter me aan komen. Dat kan ik je nu al vertellen, niet dat het me veel uitmaakt.'' Siste hij kwaad en zwiepte met zijn staart terwijl hij probeerde de pijn in zijn poten te negeren. Hoewel haar volgende woorden werden gesproken in een toon waaruit hij opmaakte dat ze geen tegenspraak zou dulden besloot hij er toch tegenin te gaan. ''Ik ben kortzichtig? Dan pas ik er wel goed tussen nietwaar, want zo is iedereen hier. Inclusief jij zelf.'' Grauwde hij, lichtelijk toch echt op zijn tere pootjes getrapt. Niet dat zijn pootjes echt teer waren maar zo zou je het kunnen zien gezien er niemand vaak op durfde te trappen. Maar zodra ze begon te lachen trok hij zijn lip op en vlogen zijn klauwen in de grond. ''Werkelijk? Denk jij echt dat iemand binnen deze clan mij had kunnen trainen om te vechten zoals ik kan? Nee, dat heb ik allemaal zelf gedaan. En als je me niet geloofd vraag je het maar aan degene buiten onze grenzen, die zullen je genoeg kunnen vertellen. Als ze ten minste in beeld durven te komen als ze je ruiken.'' Siste hij en hief zijn kop op om haar strak aan te staren. ''Training en zelf discipline heeft mij gemaakt tot wat ik ben en niks of niemand anders. Want ik ben niet zo hard getraind door die poes als je denkt, ze had wel betere dingen te doen.'' Ging hij verder maar bewoog niet, wetend dat hij zou doorzakken als hij een te sterke beweging maakte. Maar haar volgende woorden deden hem achteruit schuifelen voor hij blies naar haar. ''Het is niets dat ik niet aankan, en ik ga al zeker daar niet heen.'' Sprak hij haar tegen en draaide zich langzaam weer om, om verder te strompelen met zijn oren nog altijd plat op zijn kop.

Now he is quite angry

BUTTERBELL

Zijn formaat leek per woord wat ze sprak groter en groter te worden maar angst was diep verstopt. Ze gaf ontzettend veel om deze kater voor haar maar wist dat er absoluut een duister in hem was dat zich niet leek te willen verbergen. Desondanks zou Butter niet stoppen met spreken. Er leek een nieuwe vlam in haar aangewakkerd te zijn die zich niet wou stilhouden voor niets en voor niemand. Hoe hij sprak over zijn familie liet haar vacht prikkelen en besloot alleen maar een snuivend geluid te maken en geen woorden er aan te verspillen. Aan een kat die niemand had kon Snowkiller echt niet wijsmaken dat hij niets om zijn familie gaf. Het teerde Butterbell vanbinnen weg. Ze had niemand en had riverclan altijd gezien als haar gehele familie. Hoe kon een kater met zo veel familie als Snowkiller het zo wegwerpen alsof het niets was! Het was echter niet voorbij en toen hij tegen haar inging op het moment dat ze dat echt niet had geduld begon het te razen in haar hart en ze staarde de kater om wie ze zo enorm veel gaf met een strakke blik aan. Een kille lach rolde over haar lippen en zwiepte met haar staart die langzaam dikker was geworden. "Ik denk dat jij niet helemaal begrijpt wat het woord kortzichtig betekend Snowkiller." Ze moest een grom laaghouden en staard ehem met harde kille ogen aan. "Wel als Riverclan jou nooit iets geboden hebt en jij alles op jezelf hebt geleerd why bother staying? Voel je je dan niet vele malen beter dan elke gemiddelde warrior hier?" Haarstem was nog altijd koeltjes en dwong de pels rond haar schouders omlaag. Ze zou niet compleet uitvallen tegen Snowkiller. Ze had haar waardigheid nog altijd en dat was iets wat ze never nooit kwijt zou raken tegen niemand niet. Toen hij zelfs haar hulp weigerde was de maat met haar gedult al helemaal vol en vielen haar oren plat omlaag. "Grote kitten die je er bent." Siste ze. Hoe kon hij zo vreselijk kinderachtig en arrogant zijn? En nog beter.. Hoe kon ze nogsteeds voor hem willen vallen..

Words: ### ||Tag: Name || Note: oh damnn they fight like a married couple xD

from Kíli @ Kickstart

Irritatie begon in hem aan te wakkeren, waarom deinsde ze niet terug van zijn houding? Waarom bleef ze daar gewoon staan alsof ze zeker wist dat hij haar geen kwaad zou doen. Hij wist wel beter en wist dat hij ook wel bereid was om zijn klauwen vies te maken aan een clangenoot. Hij had ook niet echt een woord gelogen, hij zag niemand nog als familie gezien het allemaal zwakkelingen waren. Allemaal kropen ze in een hoekje als er iets niet goed ging. Zijn moeder, zijn tante en dat andere mormel ook. Hij werd er bijna ziek van, maar wat zou zij daar ooit van begrijpen? Zijn bleke ogen vernauwden zodra ze lachtte en bijna strekte hij zijn nek uit om zijn tanden in haar vel te laten zakken. Had ze nu echt niet door dat ze hem over zijn grens van controle aan het duwen was? ''Ik weet prima wat kortzichtigheid is, maar denk wat je wil.'' Beet hij haar kwaad toe, nu zijn woede laten doorsijpelen in zijn gelaat. Haar volgende woorden deden hem even zacht lachen voor hij haar met een spottende blik aankeek. ''Werkelijk, wat zouden ze zijn zonder mij?'' Kaatste hij terug voor hij zijn kop nog verder hief. ''And maybe I should leave... Niemand die mij tegen zal houden als ik dat doe nietwaar?'' Siste hij maar zag dat haar vacht ging liggen, hoewel hij haar voorbeeld niet volgde. Maar zodra haar oren plat vielen begon hij zacht te lachen, en haar woorden deden hem ook helemaal niks. ''Wat is er, kan je het niet winnen dus ga je een poging wagen om mij te beledigen? Wie is hier het kitten dan?'' Kaatste hij terug voor hij ongestoord, maar toch met moeite verder strompelde. De pijn weerhield hem ervan om sneller te lopen maar hij weigerde op te geven. Hij was geen waardeloos stuk vreten dat niet kon omgaan met een verwonding, al had hij zich nooit zo erg weten te verwonden.

BUTTERBELL

Haar ogen waren ijskoud terwijl ze naar de zwartwitte kater keek en nog altijd geen verandering maakte in haar houding. Ze was klaar met behandeld worden zoals sommige haar maar wat graag behandelde. Ze was zichzelf en ze liet niemand meer aan haar komen. Enkel sloeg ze met haar lange staart zijn woorden simpelweg wegwerpend alsof ze haar niets meer intereseerde. "Denk je nou echt dat je zo belangrijk bent voor de clan? Riverclan niet kan draaien zonder jou Snowkiller?" Een lach schoot over haar lippen en ze schudde haar hoofd. "De rivier zal altijd blijven stromen en zolang zal Riverclan leven met of zonder jou in de clan." Haar stem was hard maar een zekere wijsheid sepelde er doorheen en ze wou pijn diep binnenhouden. Natuurlijk zou het uitmaken als hij de clan verliet! Wat zou het met haar hart doen als hij voor altijd uit haar leven zou verdwijnen.. "Denk je nou echt dat ik je niet tegen zou houden.. Ik hou van je verdomme." Haar staart sloeg hard heen en weer en ze draaide haar kopje omlaag starend naar de grond. "Maar goed ga maar, ik trek mijn poten ervan terug. Liefde lijd toch alleen maar af. Het lijd af van alles wat ik kan en zou moeten worden. Van alles dat jij wil zijn. Dus ga.. Maar ga dan voor alijd." Sprak ze kil en hielt verdriet in.

Words: ### ||Tag: Name || Note: -

from Kíli @ Kickstart

Haar woorden deden hem zacht grommen terwijl hij zijn kop omdraaide en met zijn klauwen een spoor trok in de grond onder zijn grote poten. Waarom dacht iedereen maar dat ze alles konden beweren tegenover hem terwijl zijn gedachtes vast stonden en daar niks aan te veranderen viel. ''Waar hadden jullie voor Sunningrocks gestaan zonder mij? Vast niet op veel plekken, of ergens in een hoekje de wonden likkend.''Grauwde hij voor hij fronste en zijn schouders ophaalde. Als de clan het zonder hem ook kon zou hij nog eens gaan denken om wel naar Bloodclan te gaan. ''Dan zie ik het probleem niet om te kunnen vertrekken. Er zijn genoeg plekken daar die mij er best wel bij zouden willen hebben.'' Kaatste hij bijna zorgeloos terug, alsof het helemaal geen groot probleem voor hem zou zijn. Maar haar volgende woorden deden zijn hele lichaam verstarren en hij staarde haar bijna verrast aan. ''Werkelijk?'' Zijn stem klonk meer verbijsterd dan wat dan ook, nog nooit was hij zo van zijn poten geslagen dan door die paar woorden. Hoewel haar volgende woorden zijn verbijstering weer wegsloegen en een kilte achterlieten. Zelfs al gaf hij om haar, hij wist dat hij niks in die richting kon doen. ''Ik ben al genoeg, beter dan menig ander. Maar prima, zoals jij wil. Ik zie je vast nog wel eens langs de grenzen.'' Antwoordde hij simpelweg en draaide zijn kop weer af om verder te strompelen met een bijna dodelijke grijns rond zijn snuit. Als hij nu wegging zijn hij een tijdje laag moeten liggen maar zodra hij in goede vorm was kon hij wel uithalen naar de rest waarvan hij walgde. "Just like I always predicted, Love ain't anything else than a serious mental dissease." Sprak hij nog, luid genoeg voor haar om te kunnen horen. "I can't believe I actually let that kind of stuff get through to me.'' Mompelde hij erachteraan, meer tegen zichzelf. Als dit alles was dat liefde kon geven dat hoefde hij er echt niks mee te maken te hebben. Hij had wel genoeg aan zijn hoofd om nog te moeten dealen met iemand die zijn manier van zien niet kon accepteren.

BUTTERBELL

HEt moment dat de grote warrior begon te spreken over Sunningrocks voelde ze een steek door haar hart en boorde haar nageltjes in de grond. "Wie zegt dat we niet gewonnen hadden. Al wat ik weet is dat als jij die dag niet mee had gevochten een leader die geliefd was. Een leader die wijs was niet naar zijn dood was gevallen." Er lag absoluut beschuldiging in haar woorden maar haar ogen wisten de beschuldiging niet compleet uit te brengen. ZE wou hem niet beschuldigen. Het was een ongeluk geweest dat wist ze.. Maar toch. Ze kon Snowkiller beter en beter. Ze wist dat hij niet het lieve katje was wat zijn moeder zo graag had willen zien in hem. "Als jij zo weinig waarde hecht aan je familie hier misschien moet je dan wel gaan ja." Mompelde ze gepijnigd maar beet op haar lip en stapte naar achteren zijn verbijsterde blik ziend. Haar ogen vulde zich met pijn en ze wou haar mond opentrekken om hem tegen te spreken maar er kwamen geen woorden meer over haar lippen. Ze had met Blizzardstorm gebroken voor Snowkiller en nu.. Nu liep hij hier weg. Bleef zij achter in haar eentje. Haar hart was officieel in drie stukken gescheurd de laatste woorden vangend. Het leek alsof zijn mond nog even bewoog maar meer woorden ving ze niet op en bleef achter koud en alleen.. Hoe had dit precies kunnen gebeuren.. Hoe had dit zo snel uit de hand kunnen lopen. Hoe had ze hem zo snel kunnen verliezen.

Words: ### ||Tag: Name || Note: -

from Kíli @ Kickstart

Hij rolde even met zijn ogen en lachtte spottend. Normaal had hij zo veel meer controle over de andere kant die hij bezat maar de lange tijden van het vastzitten in het kamp hadden hun tol geëist op zijn controle. Maar haar woorden deden hem fronsen. Hij begreep maar al te goed dat ze heb beschuldigde en dat wakkerde zijn trots toch aan. ''Wie weet, kan nou niet echt zeggen dat ik er spijt van heb.'' Antwoordde hij koeltjes maar met een bijna brede grijns. Nee niemand kon de trots van zijn prestatie intomen. Hij was de reden dat Firestar dood was en daar kon hij niet trotser op zijn, het was een goed begin geweest. ''En tja je kan de tijd niet terugdraaien om te zien wat voor een verschil er zou zijn geweest.'' Vervolgde hij voor hij zijn kop hief. Haar gepijnigde toon had hm wel iets geraakt maar hij weigerde zich om te keren en toe te geven aan haar. Als hij nu ging kon hij ten minste doen wat hij wilde. Hij was van dat kleine mormel af dat hij zo nodig moest trainen, hij was af van de blikken van anderen. Hij zou werkelijk vrij zijn om te gaan en te staan waar hij wilde. Toch zou hij er nog even goed over nadenken, maar hij zou zeker vannacht niet in het kamp spenderen. Hij wist genoeg plekken binnen het territorium en erbuiten om te kunnen slapen zonder gestoord of gevonden te worden dus hij maakte zich nergens zorgen om. Achteloos zwiepte hij met zijn dikke staart terwijl hij verder strompelde. De pijn begon steeds erger te worden maar de grote kater weigerde eraan toe te geven en neer te vallen, dat zou hij pas buiten zich van iedereen doen.