1... 2... 3....{Starlingpaw}

Hij stapte door, geen tijd om om te kijken, geen tijd om iets te doen, want tja, hij had daar geen zin in. Hij keek met diezelfde blik voor zich uit en wandelde steeds verder, verder dan dat hij ooit was gegaan. Het was raar dat hij geen kat tegen kwam, maar eerlijk gezegd kon het hem nogal weinig schelen. Hij wandelde echt wel ver en eerlijk gezegd was het best nog vermoeiend. Hij haalde even diep adem en zuchtte even zachtjes waarna hij hing trippelen steeds verder hing. Opeens laaide een gekleurd gevaar wat verderop voorbij. Hij keek op, maar alles behalve verrast. Een monster, daar had hij wel eens van gehoord ja. ze waren gevaarlijk, maar tenminste iets waar hij iets mee kon, dus besloot hij maar eens te gaan kijken.

Zo vaak had ze langs deze saaie rotgrens gelopen en nooit gebeurde er iets leuks. Altijd dezelfde saaie geuren. ThunderClan en soms een stinkende wind van ShadowClan. De grijze poes haalde mokkend haar schouders op en liet zich lui neervallen naast het thunderpath, waar zo nu en dan een monster overheen raasde, maar die beesten gingen nooit van dat zwarte pad af. Langzaam begon ze haar pootjes te wassen, tot haar groene blik een beweging aan de andere kant van het pad opmerkte. Wacht.. dat figuurtje leek wel een beetje.. klein? Hmm, misschien een slechte generatie in ShadowClan? Ach het was wel iets anders dan een chagrijnige warrior. "Wie ben jij?" Vroeg ze kalm.

Toen hij naderde bleef zijn blik neutraal en kalm. Zijn oogleden die meestal half over zijn ogen hingen waren nu ook in deze vorm te zien. Zijn groene blik keek naar het pad en de monsters die er passeerden. Hij keek er enkel naar, geen andere emoties op zijn gezicht. Hij zag het al voor zich hoe bang zijn sibs zouden zijn, maar hij niet, het kon hem niks schelen. Hij zuchtte even en keek even langs het pad, tot hij opeens aan de andere kant van het pad een kattin opmerkte. Grijze pels. "Wie ben jij?" zei ze kalm. Lurkingkit zette een stap naar voren, maar bleef nog veilig weg van het zwarte pad dat als een vergiftigde ader door het woud liep. "Ik ben Lurkingkit," zei hij op een neutrale ijzige toon. Zijn blik was kil, maar vooral leeg, iets wat je niet zou verwachten van een kit.