Little dream

Regendruppels gleden langs haar haren naar beneden. Het zag er haast magisch uit, alle druppels die glinsterden in haar vacht. Haar zwarte haren vielen in plukken over haar lichaam. Haar even zwarte blik gleed naar de enige beschutting in de buurt die ze kon vinden. Een armzalig struikje die in geen geval beschutting zou bieden. Maar daar zocht ze niet naar. Haar blik ging naar het gitzwarte stuk pad die naast haar lag. Af en toe kwam ze hierheen om tot rust te komen. Hoewel de voorbij rijdende monsters haar nog steeds schrik aanjaagden, was ze zich meer bewust van de geluiden hier in haar omgeving. De zwarte kattin nam even een pauze waarbij haar blik in de verte op een kat viel, die niet afkomstig leek te zijn van Shadowclan. Automatisch rezen haar haren de lucht in toen ze nog een eind verder van hen beide een kleiner gestalte, het pad zag oversteken. Vast één of andere Shadowclanner die gaan stelen was van Thunderclan.

Het maakte haar allemaal niet zo uit wat zich aan de grens met Thunderclan afspeelde. Maar iets in haar vond het er niet pluis uitzien en liet haar een eindje verder lopen totdat ze de twee gestaltes kon onderschijden. De Shadowclan apprentice; althans zo rook hij toch; lag nu halfverwege het Thunderpath met een gapende wond in zijn nek. De poes keek van de dode apprentice naar de Thunderclanner die dit zeker weten veroorzaakt had. Haar blik stond vol ongeloof, en even meende ze het grijnzende bebloede gezicht van Jeff in de kater te zien. Onmiddellijk wende ze haar blik van de kater af en liep volop in paniek naar de apprentice toe en hurkte. "Wat heb je gedaan!" Ze keek de Thunderclanner met betraande ogen aan waarbij haar poten zich in een grote plas bloed plaatsten.

Ze keek paniekerig om zich heen voor hulp. Voor de Medicine Cat of iemand anders. Voorzichtig tilde ze de apprentice op haar rug terwijl het bloed uit zijn nek over haar lichaam heen stroomde. Uiteindelijk plaatste ze de apprentice onder een boom in hun eigen gebied en luisterde naar het pompen van zijn hart die helaas niets meer liet horen. Haar poten sloegen zich voor haar gezicht toen ze zich van de apprentice wegdraaide en snikkend zich verborg onder haar poten. Was ze nou maar eerder geweest, had dit alles niet zo hoeven lopen.

De kater was waarschijnlijk een van de enige die hield van vroeg op pad gaan. 's Ochtends jagen was in zijn ogen het leukste om te doen, de prooi die nog moe was, en zeker als die te lui was om weg te rennen. Hiddendance balanceerde zijn gewicht op zijn heupen, en trippelde op zijn tenen nog een beetje verder. Hij liet zich zakken, en wou net springen toen hij verstoord en opgeschrokken werd door een stem. Eén die hij herkende, van één van de ShadowClan. "Wat heb je gedaan!" De tabby hees zijn kop, en hopte uit de struik naar het geluid toe, richting Thunderpath. Hij keek verschrokken op naar het tafereel wat hij aantrof. Hij zag een ThunderClanner, en Slenderstep, met een Apprentice op haar rug. Haar vacht was door bloed doordrenkt, en ze liep net uit een plas bloed uit, om het lijk onder een boom te leggen, in hen Territory. De poes huilde, en hij hoorde hoe de ThunderClanner hyperventileerde. Hidden's mond viel open, maar hij sloot die toen de moordenaar weg begon te lopen. De tabby sprintte achter hem aan, en sprong door de lucht, waarna hij op de kater landde. "Niet wegrennen," bevool hij, en wierp een blik op zijn Clangenote. "Gaat het, Slender?"

+If I may (A')

Dauntpaw trippelde door het struikgewas. Ze was humeurig doordat ze in die verdomde doornstruik was blijven hangen. Op haar schouder prijkte nu een prachtige schram. Ze ging zitten en draaide haar kop om de wond te likken. Op het moment dat ze haar tong erover liet gaan hoorde ze een gil. "Nee, dammit, adem! Leef!" Hoorde ze roepen. Daunt sprong bijna meteen op. Het werd stil. Ze slikte en bleef stokstijf staan. Had ze het zich ingebeeld? "Wat heb je gedaan!" De stem deed haar rennen. Ze kwam aan een stukje Thunderpath. Dát stukje. Haar hoofd tolde. Ze ademde diep in en bekeek het tafereel. Hiddendance liep op een kat af. Haar adem stokte. Slenderstep had een apprentice op haar rug. "Niet wegrennen," Ze zag de kater naar Slender kijken. "Gaat het, Slender?" Dauntpaw schudde woest haar kop en liep op de zwarte poes af. Ze drukte een tel haar snuit tegen de hare en keek dan naar de apprentice. "W-w..", meer kreeg ze er niet uit.

Haar hoofd begon te tollen door alle gebeurtenissen heen. Voordat ze besefte wat er allemaal gaande was rondom haar begonnen flashbacks van de moord, kleine piepende kits die onder een monster terecht kwamen en het bloed zich over Thunderclan en Shadowclan gebied heen spreidde, beelden van haar moeder die in de kloof sprong, tot zelfs beelden van haar vermoorde broer die ze nooit gekend had* zich voor haar ogen af te spelen. Door alle inspanningen heen om de beelden te stoppen had ze zichzelf op de grond laten vallen waarbij haar hele; onder het bloed zittende; lichaam trilde en beefde. Het gebaar van Dauntpaw die ze niet eerder opgemerkt had sloeg ze met een harde slag van haar staart weg. "GO AWAY!" Haar tranen mengden zich in de grote plas bloed op de grond die de aarde een eigenaardige kleur gaf. Haar zwarte ogen stonden ondoordringbaar, kennelijk vol van verdriet. Na de dood van de apprentice in het gevecht met de rogues, kon ze een tweede apprentice zijn dood niet meer verwerken. Daarbij sloegen alle stoppen door waardoor haar lichaam onophoudelijk bleef trillen.

*=Flashbacks (die nooit hebben plaats gevonden ;p)

Plots verscheen er een andere poes uit het struikgewas, en ze liep meteen naar Slenderstep toe. Dauntpaw. De Apprentice duwde haar snuit tegen de Warrior aan, en leek daarna een beetje van haar melk toen ze de Apprentice zag. "W-w..", Zijn aandacht werd getrokken door Slender, die hard met haar staart sloeg, en Hidden keek verschrokken op. "GO AWAY!" riep zij, en ook al was het niet tegen hem, hij trok zijn hoofd licht tussen zijn schouders in. Foute boel. Hidden had geen flauw idee wat er aan de hand was, en zijn lip was een beetje in een grauw getrokken, want hij vond deze situatie helemaal niet aangenaam. Hij had de zwarte poes nog nooit zo over haar toeren gezien. Ze huilde, hij zag dat ze huilde, en haar tranen vielen op de roodgekleurde aarde. "Slenderstep?" Langs een kant wou hij van de ThunderClanner afspringen, en naar de poes toe lopen, maar zijn poten weigerde dienst, en hij bleef op de kater staan, zodat deze niet weg liep. Slender trilde, alles van haar trilde, en hij kreeg een onaangename knoop in zijn maag. Een verbaasde Clangenoot, een Clangenoot die aan het flippen was, en een dode Clangenoot. Niet te vergeten, de moordenaar onder zijn poten. "SLENDER!" riep hij uit, en probeerde haar zo terug bij har positieven te krijgen. "Slenderstep, Slender, calm down!"

+Flashback naar Liu? c;

"GO AWAY!" Dauntpaw keek geschrokken op. Ze herkende meteen dezelfde blik in de ogen en de angst, als zij had gehad toen ze hier een andere keer was. De poes viel op de grond. Ze liet zich naar Slender vallen. "SLENDER! Slenderstep, Slender, calm down!" De calico poes porde de zwarte poes. "Het komt goed. Ik en Hiddendance zijn bij je." Ze probeerde tegelijkertijd haar eigen te kalmeren. Haar blauwe ogen keken vriendelijk in de zwarte ogen. "Rustig blijven... Het komt allemaal goed." Ze drukte hulpeloos haar oren tegen haar kop.

Het leek wel alsof ze even van de wereld was. Het geluid om haar heen had even geen betekenis meer totdat de woorden van haar clangenoten door haar geluidsbarriëre heen gingen. 'Slenderstep, Slender, calm down!' Ze probeerde haar kop uit haar poten te tillen die loodzwaar leek te wegen. 'Het komt goed. Ik en Hiddendance zijn bij je. Rustig blijven... Het komt allemaal goed.' Hoorde ze de apprentice zeggen. Verwoed schudde ze met haar kop waarbij ze haar poten over haar oren drukte en haar snuit in de aarde drukte. "AAH. GO AWAY!" Deze keer was het niet tegen één van haar clangenoten gericht. Deze keer was het niet meer dan een flashback van de twee dode apprentices en een stelletje rogues.

Hehe eeyup ;p

"Het komt goed. Ik en Hiddendance zijn bij je." Hij knikte, als bevestiging, en keek naar Dauntpaw, en daarna naar Slenderstep. "Rustig blijven... Het komt allemaal goed." Hij was zo in de war. Maar hij drukte dat feit weg. Hij had har gezegd rustig te zijn, rustig te worden, en hij zag hoe de poes haar hoofd op probeerde te heffen. Ze schudde met haar zwarte kop, en Hidden trok bezorgd een wenkbrauw op. Slender duwde haar poten tegen haar oren, en drukte haar neus in de aarde. De geur van bloed moest nu haast wel door haar neus kruipen, en hij wlagde in haar plaats. Hij haatte de geur van bloed, hij vond vechten, jagen allemaal goed, maar bloed .. Het stonk zo. Het kleefde, het plakte, het bleef aan je vastzitten. "AAH. GO AWAY!" Hij was best zeker dat het niet voor één van hun bedoeld was, wat hem nog iets ongeruster maakte. Hij wierp kort een blik op de kater onder hem, en besloot deze los te laten. Als de ThunderClanner weg zou lopen, was hij toch zo terug bij hem? Hij gromde in de richting van de bruine moordenaar, en liep daarna naar Slenderstep toe. Voorzichtig ging hij naast haar zetten, en legde zijn staart over haar rus, om haar te kalmeren. Hij legde zich naast zich, met zijn schouder tegen de hare. Misschien voelde ze zich veiliger als er katten in de buurt waren. Hij probeerde kalmerende geluidjes te maken, die voor zijn kittens ook altijd hielpen als ze in paniek waren. De kater aaide over haar rug met zijn staart, en wierp een blik op Dauntpaw. Hij kon zich niet concentreren, en zijn blik bleef afglijden naar het lijk van de Apprentice. De tabby Warrior wist niet wat er aan de hand was, en hij betwijfelde of hij het ooit zou weten. Slender kalmeren was nu zijn enige doel, en hij zou proberen dat te volbrengen. "Slenderstep," sprak hij met zijn warme, kalme stem. "Alles is oké, Dauntpaw is bij je, ik ben bij je. Wat of wie moet er weggaan? Blijf rustig," Hij tilde haar hoofd een beetje op met zijn poot, wat niet fantastisch ging vermits hij naast haar lag. "Kalm aan,"

Slenderstep leek gek te worden. Ze legde haar poten over haar oren en begroef haar neus in de aarde. "AAH. GO AWAY!" Dauntpaws oren brandde nu al, door het heen en weer geschreeuw. Ze knipperde, niet wetend wat ze moest doen. Toen Hiddendance van de kater afstapte en naar Slender liep stond ze op. "Slenderstep," sprak hij. "Alles is oké, Dauntpaw is bij je, ik ben bij je. Wat of wie moet er weggaan? Blijf rustig," De calico poes knikte. "Kalm aan," Ze draaide haar kop naar de bruine ThunderClanner. Haar lichaam zette zich automatisch in beweging. Halverwege moest ze zich inhouden. Haar nagels glommen vlijmscherp. De drang om naar de kat toe te lopen en hem lelijk te verwonden was groot, maar ze was niet zo'n beest als hij. Daarom draaide ze zich weer om en liep naar de zwarte poes. Het bloed druppelde op haar neus en liep langs haar oren. Dauntpaw boog zich er voorover en haalde het met grote likken af. Het moest afschuwelijk zijn om het te reuken. Ze trok een gezicht, en nog erger om het te proeven.

Ze ademd in teugen en halen in en uit. De schrik en adrenaline die nog door haar lichaam gierde zorgde ervoor dat ze zich zwak en hulpeloos vond. Zelfs met haar vrienden rond haar voelde ze zich oncomfortabel. 'Slenderstep, alles is oké, Dauntpaw is bij je, ik ben bij je. Wat of wie moet er weggaan? Blijf rustig, kalm aan,' Hoorde ze de kater door haar grote angst heen. Haar ogen waren nog steeds gesloten en drukte zich tussen haar poten, toen ze de bewegingen van Dauntpaw onderscheidde. Haar staart sloeg hard heen en weer over de grond alsof het nog steeds één of andere nachtmerrie was. Haar ogen openden zich na een tijdje weer terug waarbij ze dwars door de twee katten heen keek naar het niets. Het bloed hing overal over haar gezicht, maar ze nam niet eens de moeite om het terug net te krijgen. Had zelfs niet eens door dat het pure realiteit was en niet langer een nachtmerrie.

Auw bad ><

Hij had Slender kalmerend toegesproken, maar in hoeverre dat bij haar aangekomen was, wist hij niet. De zwarte Warrior ademde zwaar, dat kon hij horen. De Apprentice begon het bloed van de oren en neus van de zwarte poes af te likken, en terwijl hij geruststellend naast haar bleef liggen, keek hij toe hoe Dauntpaw dat deed. De calico poes trok een gezicht, wat erop wees dat zij ook niet zo voor de geur en smaak van bloed was. Een vermoeide glimlach verscheen een paar miliseconden op zijn gezicht, maar Hidden veegde die snel weg, want dit was niet het juiste moment om te glimlachen, of ook maar iets grappig te vinden. Slender hield haar ogen nog dicht, en haar kop wat naar onder, maar plots opende ze haar ogen, en ze staarde in de verte. Het leek niet echt alsof ze besefte dat ze bij haar waren. Of ze negeerde het feit juist. De ThunderClanner had zich rechtgeduwd, maar al gauw zakte hij weer door zijn poten. Ook hij drukte zijn poten tegen zijn oren, net zoals Slender gedaan had. De stilte hing als een zwaar gewicht over hen, en Hiddendance staarde wat naar zijn poten. Uiteindelijk opende hij zijn mond, maar er kwam niets uit. Hij had niets te zeggen. Voorzichtig stond hij op, en liep naar het lijk van de Apprentice. Die bloedde niet meer, maar hing nog wel onder het bloed. De Warrior ging weer liggen, maar had zijn voorpoten onder zij borst getrokken, en hield zijn hoofd een beetje gebogen. StarClan, light his path, please ..

Het bleef ijzig stil om haar heen. De koude van de duisternis om haar heen bleef over haar heen hangen. De poes bleef nog even met de bibber in haar lijf doelloos voor zich uitstaren voordat ze haar ogen dichtkneep en haar kop schudde en met een smak weer naar de realiteit gedwongen werd. Slender keek even om zich heen, maar nergens was een spoor van de leegte of zelfs maar van de beelden die ze gezien had te bespeuren. Haar blik ging naar haar twee clangenoten. Hiddendance die bij de apprentice lag, Dauntpaw die nog bij haar lag, en het bloed die onderhand al aan het drogen was. De poes keek met een schuine kop en nog steeds betraande ogen naar Daunt. "W..wat iss..r..gebeurd?" De rilling zat nog steeds in haar lichaam maar deze keer kwam het niet door de koude. Ze keek wat om haar heen en legde toen voorzichtig haar kop naast haar bebloede poten neer.

"W..wat iss..r..gebeurd?" Dauntpaw draaide haar kop naar Slenderstep. Ze was gestopt met het likken van de kop. Het bloed smaakte afschuwelijk. Ze slikte. "We hebben een clangenoot verloren.", miauwde ze voorzichtig. Het had geen zin om te liegen, maar ze het was ook iets dat niet snel vergeten ging worden en dus met respect moest behandeld worden. Ze knipperde.