Herbhuggers

Waarom struinde ze door het gebied heen zonder echt iets te doen? Ze had geen idee. Haar gedachten schoten van links naar rechts, maar ze kon er geen vat op krijgen. In haar achterhoofd bleef ze de gedachten van haar moeder vastzetten en loshalen om er goed over na te kunnen denken, maar ze kon het niet. Lostvoice was aan de ene kant haar moeder, aan de andere kant een vijand. Ze wist het momenteel niet meer. De witte kattin zuchtte zachtjes en keek op toen ze een sterke geur rook. Oh, ze was bij de grenzen aangekomen, oops. Misschien had ze toch beter moeten opletten. In de verte zag ze een tabby lopen die ze vaag herinnerde. Was hij er niet bij geweest toen Flowpaw gewond het kamp in werd gedragen? Quietpaw was toen zo tegen hem uitgevallen. Nieuwsgierig kwam ze dichterbij en ging aan de grens zitten, aan háár kant van de grens wel te verstaan. "Tallpaw, toch?" vroeg ze, terwijl haar witte oortjes nieuwsgierig naar voren toe stonden.

Zachtjes grinnikte Honeypaw toen ze merkte dat ze de kater had laten schrikken. Wat leuk toch om te zien dat sommige toch nog bang konden zijn voor een simpele Medicine Cat Apprentice. Ze ging zitten en gaf een lik over haar borst en pootje, terwijl ze luisterde naar wat Tallpaw had te zeggen. "Honeypaw, ik was de Medicine Cat Apprentice die Flowpaw verzorgde toen jullie d'r het kamp in brachten," legde ze kalmpjes uit, terwijl ze om zich heen keek. "Je gaat me toch niet zeggen dat je dat bent vergeten, hè?" vroeg ze daarna op plagende toon, Ze had er best wel geluk mee dat ze een Medicine Cat Apprentice was, die werden iets minder zwaar gestraft op het feit dat ze vriendschappen kon sluiten met katten van andere clans. Ze glimlachte naar de kater, terwijl de wind zachtjes aan haar pluizige witte vacht trok.

Een kleine glimlach kwam op haar gezicht toen ze een vlaag van herkenning bij de tabby kater opmerkte. Hij herkende haar dus toch nog, mooi zo. Niet dat ze verwacht had dat hij haar zou vergeten, like, ze was immers een verschijning die niet snel over het hoofd was te zien. Behalve in bij leaf-bare, daar kon ze zichzelf onzichtbaar maken in de sneeuw. Honeypaw schudde haar hoofd om uit d'r gedachten los te komen en keek Tallpaw aan. Wat zou hij zo dicht bij de grens moeten. Haar oortjes draaide zich naar achter toe, toen de kater vroeg naar haar patiënt. "Ze is aan de beterehand," mompelde ze, met zichzelf in gevecht of ze dit wel moest vertellen. Ze wist dat ze geen clandingen mocht zeggen tegen katten die niet uit Riverclan kwamen, maar Tallpaw was diegene die haar binnen had gebracht immers. Dus hij verdiende het, toch? "Nightstream en ik houden de wacht bij d'r," zo was het genoeg, ze zou hem verder niets erover vertellen. "Waarom ben je trouwens zo dicht bij de grens?" vroeg ze daarna, met een nieuwsgierig ondertoon.