Maybe we'll never sleep if we could stay awake for ever.{Snowwhite}

De roestrode Abbesijn zette zich af tegen de zachte bosgrond,die inmiddels al erg bedekt was met de bladeren. Voor hem rende de wanhopige woelmuis op zijn kleine korte pootjes. Lynxfang die meer was van de vlugge aanval,was niet echt blij met het takje wat zijn komst had verraden. Nu moest hij een wedstrijd houden met dat beest. Hoewel zo'n muis vlug was,haalde Lynxfang hem uiteindelijk toch in met zijn grotere poten en hij haalde uit. Toen de muis een fractie van een seconde later door de lucht vloog,luid piepend en weer neer kwam bij een boomstronk,nam Lynx zijn kans en maakte de muis af voordat hij onder de boomstronk kon gaan zitten. Hij pakte het slappe lijfje in zijn bek en begroef het wat verderop,waar het hem een goed plekje leek. Zijn hart bonkte nog in zijn keel door de achtervolging en hij besloot om eerst even een pauze te nemen. Terwijl hij langzaam weer op adem kwam,dacht hij na over wat hij nog moest doen. Zijn Apprentices konden beide wel een training gebruiken,misschien moest hij ze eens leren vechten. Daar was het nu helaas te laat voor,bij zonhoog. Nadat zijn jacht klaar was,kon hij misschien nog even de Elders helpen met hun nesten. Meestal deden de Apprentices dat,maar die wilde er wel eens een zooitje van maken. Lynxfang had deze ochtend wat uitgeslapen,dus hij kon er eventueel een nachtje het kamp bewaken. Wolfgaze besliste daar over,maar als Lynxfang het aanbood zou hij het wel goed vinden. Lynxfang stond weer op en haalde een teug adem. Zijn hart was inmiddels weer in zijn borst en klopte daar nu weer rustiger. Lynxfang besloot toch om zijn levenspomp een plezier te gunnen en beter zijn best te doen bij de volgende sluippoging,zodat hij geen wedstrijd hoefde te houden met een muis. Lynxfang liep een stukje door het bosje heen en zag dat hij inmiddels weer bij de uitgang was. Voor hem stroomde de River en hij vroeg zich net af of hij niet beter een vispoging kon wagen,toen er een kat in zijn gezichtsveld kwam. Lynxfang draaide zijn kop naar haar toe en knikte vriendelijk,"Goedendag Snowhite"begroette hij de zwart witte poes.

Voorzichtig zette Snowwhite de laatste steen op het hoopje grond. De geur van gedode muis hing nog in het rond, maar toch maskeerde de aarde het. De zwart-witte poes ademde het aroma nog even snel in nu het nog kon. Er liepen hier veel katten, die zouden alles nog meer maskeren. Snowwhite had niet zo'n goed reukvermogen, dus zette ze altijd wat stenen op de hoopjes prooi zodat ze haar neus niet hoefde te gebruiken. Dan zou ze het alsnog terug vinden. Snowwhite zette een stapje naar achteren. Ziet er netjes uit, dacht ze tevreden. Ze glimlachtte en liep weg, op zoek naar meer prooi. 'Goedendag, Snowwhite' klonk een stem achter haar. De zwart-witte poes schrok zich rot, ze sprong achteruit en keek verschrikt om zich heen. Al gauw kreeg ze een rode abbessijn in het oog, haar Clangenoot Lynxfang. Opgelucht zuchtte Snowwhite, ze kende de kater wel, hij was best vriendelijk. De kater knikte vriendelijk naar haar, en de poes glimlachte even. 'Sorry' murmelde ze verontschuldigend. 'Ik was even niet alert op andere katten, en ik had je ook niet geroken'. Ze ging zitten en gaf haar rug een paar vlugge likken. 'Wat doe je hier eigenlijk?' vroeg ze geïnteresseerd aan Lynxfang.