My own little home

M e r l e n e

Merlene liet haar blik langs haar territorium glijden. Het was niet erg groot. Als je bij zonsopkomst begon te wandelen was de zon in het midden toen je terugkwam. Het was nu zonhoog. Een goed uur voor te wandelen. Ze zette een stap naar buiten. Een koude wind verjoeg de warmte van de grot. Ze stapte een klein grasveldje af. Het ging over in bomen. De jonge poes snoof de geuren op. Ze redde zich, maar heel goed gevoed was ze niet. Onder haar vacht waren haar ribben duidelijk zichtbaar.

{Open}

Een witte apprentice sloop tussen enkele struiken door. Er waren nu al 2moons gepasseerd, twee moons waarin hij samen met Sushi had getraind. Hij apprecieerde het zeker dat hij in haar territorium mocht verblijven, maar zijn nieuwsgierigheid bracht hem wel vaak naar de omliggende territoria. Deze keer was het een nieuwe geur die zijn aandacht trok. Vinal richtte zijn oortjes naar voren toen hij bij een verse grens kwam. De vorige keer dat hij hier was, was dit gedeelte nog neutraal. Een kleine grijns verscheen op zijn snoetje bij wat er door zijn kopje ging. Misschien moest hij de nieuwkomer begroeten, op zijn manier natuurlijk. Vinal's oogjes waren terug zwart geworden bij het vooruitzicht. Zonder enig moment van twijfel sprong hij over de grens en volgde een smalle beek, die hem dieper het territorium in leidde. "Hello kitty." mauwde hij met een grijns bij het zien van een zwart-witte vacht. Vinal's houding was alles behalve vriendelijk. Als er iets was wat hij geleerd had van zijn mentor, was het wel zijn houding naar een andere kat toe. Dat had Sushi er goed bij hem in geramd. "Who're you, sweetie?"

M e r l e n e

Merlene draaide haar kop om toen ze een vreemde geur rook. Een kleine witte kater sprong op haar af. Hij zag er alles behalve vriendelijk uit. Haar oortjes bewogen ongemakkelijk toen hij haar sweetie noemde. De zwart-witte poes keek hem achterdochtig aan. "Ik ben Merlene." Ze liet een lange stilte vallen waarbij ze hem alleen maar aankeek. Net toen het ondraaglijk begon te worden deed ze haar mondje weer open. "En wat is jouw naam als ik vragen mag."

M e r l e n e

De kater ging beleeft zitten. Ze kneep haar ogen tot spleetjes, maar ging ook zitten. Die kater was voor geen haar te vertrouwen. 'Mijn naam is niet belangrijk.' Merlene zette haar vacht op, maar bewoog voor geen meter. Deze kat moest snel van haar territorium. 'Ben jij niet wat jong om een eigen territorium te hebben?' De vraag liet haar mondhoeken een eindje opkrullen. Het gevecht van gisteren zat nog vers in haar geheugen en dat maakte haar niet zo vriendelijk. "Op macht staat geen leeftijd," miauwde ze simpelweg. Zonder enige emotie te tonen.

M e r l e n e

"Dat is waar, maar op kracht en techniek kan je wel een leeftijd plakken." Merlene knikte. Rond de negen moons vond ze dat techniek zeker genoodzaakt was. Kracht kwam iets later. "Waar is je mentor, Merlene?" Die vraag verraste haar niet. Ze had hem al vaak gekregen en altijd gaf ze hetzelfde antwoord. Haar zwart-witte staart zwaaide rond haar heen, voordat hij weer ging liggen. "Het bos leert het me, de grotten, rivieren. En wat nog meer dat ik zal tegenkomen?" Er lag een gemene grijns op haar lippen. "Maar eens had ik een mentor. Lang geleden."

M e r l e n e

"Dat is waar, maar op kracht en techniek kan je wel een leeftijd plakken." Merlene knikte. Rond de negen moons vond ze dat techniek zeker genoodzaakt was. Kracht kwam iets later. "Waar is je mentor, Merlene?" Die vraag verraste haar niet. Ze had hem al vaak gekregen en altijd gaf ze hetzelfde antwoord. Haar zwart-witte staart zwaaide rond haar heen, voordat hij weer ging liggen. "Het bos leert het me, de grotten, rivieren. En wat nog meer dat ik zal tegenkomen?" Er lag een gemene grijns op haar lippen. "Maar eens had ik een mentor. Lang geleden." De witte kater keek haar inschattend aan. "Waarom is je mentor weg?" De grijns werd groter, gemener. Tja, haar mentor had het zelf gezocht... "Hij trainde me eens met een vechttraining... En hij bleef me pushen en toen vermoorde ik hem." Ze keek even achterom om te kijken of er iemand was, niet dat het veel uitmaakte. De zwart-witte poes keek weer naar de witte kater. "Je kunt het een ongeluk noemen... Hij was trouwens niet zoals de andere mentors, hij dacht alleen maar aan zichzelf. En mij als volgelinge."