I'm so bored it isn't even funny anymore!

De ochtend in het kamp, een drukke tijd, iedereen moest op patrouille, ging het kamp uit, ging het kamp in. Of gingen jagen, of brachten prooi binnen. Het lijstje ging maar door en door. Alleen niet voor de kleine lapjespoes die in het midden van het kamp zat, haar kleine hartje eruit jammerend dat ze mee wou op patrouille. Soms liep ze voor de voeten van de warriors, één keer werd ze zelfs meegesleept aan een staart omdat ze er maar aan bleef trekken en de warrior gewoon doorliep. Hoop was opgelaaid in Minnowkit's hart dat ze misschien dit keer het kamp mee uitgenomen zou worden. Maar nee, de staart werd uit haar greep losgetrokken en ze zat weer in het kamp. Maar toch, ze bleef het proberen. Totdat ze bijna helemaal alleen in het kamp zat, de drukte was weg, de patrouilles waren weg, alle warriors die moesten jagen ook. Je kon bijna zo'n stofbal voor de kitten zien rollen, zoals je altijd in cowboy films ziet. Met een verongelijkt gezicht plofte Minnowkit neer, vlakbij de prooistapel. Volgende keer beter dan maar? Ze ZOU ooit het kamp uitkomen! Het liefst nog voor haar apprentice tijd, maar de enthousiaste kitten werd keer op keer bij der lurven gegrepen als ze het probeerde.

Tailkit rekte zich slaperig uit en keek om zich heen, hij was in de nursery als altijd, was zijn o zo levendige droom maar zo echt geweeest! Dan was hij lekker aan het spelen geweest buiten het kamp, hij wist dat het daar gevaarlijk was maar avontuur ging niet zonder gevaar! Langzaaam stomd Tailkit op en waste zich even vlug om vervolgens na zich uitgerekt te hebben de nursery uit te rennen. Tailkit keek om zich heen, het was spitsuur in het kamp, overal liepen warriors met apprentices en warriors met andere warriors, iedereen had zijn eigen taak behalve de kittens, diue moesten de hele dag in de nursery blijven wat hij persoonlijk erg stom vond maar waar hij nog nooit iets aan had kunnen doen. Plotseling viel zijn oog op een kleine gevlekte kitten die ongeveer midden in het kamp zat, die zou vast willen spelen! Terwijl hij uit kijk voor de poten van warriors die soms geërgeerd naar hem keken en soms lachten als hij onder hun door rende rende hij naar het poesje toe en sprong net lanks haar heen waardoor hij in het stof belandde en even kort hoestte. 'Hai, Ik ben Tailkit'zei hij vrolijk tegen het lapjespoesje 'En jij?' ging hij daarna vrolijk door 'Heb je zin om te spelen met mij?'

Haar amberkleurige ogen waren strak gefixeerd op de ingang(En dus gelijk ook uitgang) van het kamp. Ze zweerde op heel haar kleine, kloppend hartje dat ze daar ooit een keer doorheen zou lopen, met of zonder toestemming! En als ze dat volbracht had? Nou dan zou ze TROTS zijn! Haar verongelijkte blik ebte langzaam maar zeker iets weg en de kitten begon haar pootjes wat onhandig schoon te likken. Terwijl ze ze omhoog hield, viel ze naar achter, met een plofje op haar rug. Dit zorgde ervoor dat ze de lucht kon zien, al duizelde ze nog eventjes van het feit dat ze gevallen was. Al hield dat duizelen snel op toen ze een heleboel kleine wolkjes boven haar kop langs zag drijven. Ze had van mama gehoord dat Starclan katten in de lucht woonden, zouden ze dan op wolken lopen? Ze vroeg het zichzelf af, maar haar aandacht voor de wolken verdween alweer snel. Maarja, dat hoorde bij een kit, een korte duur van aandacht. Plots klonk er een vrolijke stem in haar oortjes, en ze kwam weer overeind, nieuwsgierig knipperend, "Hallo!" Miauwde ze vrolijk, "Ik ben Minnowkit," Miauwde ze met een vrolijke beweging van haar snorharen. "Oke! Ik wil wel spelen!" Miauwde ze vrolijk, en met die woorden lanceerde ze zichzelf in de richting van Tailkit om hem omver te duwen, al was ze kleiner.

Onderwerp: Re: I'm so bored it isn't even funny anymore!