Look around

Een nieuwsgierige, rosse gestreepte kater stak zijn kopje uit de Den. Zijn ogen gingen nieuwsgierig rond, hadden de kleur van amberkleurig en een beetje lichtgroen, tot geelachtige staat. Eigenlijk hadden zijn ogen vele kleuren. Hij kon de kleur zelf niet eens goed benoemen. Hij keek rond en liet zijn blik nieuwsgierig naar katten gaan die op jacht gingen. Hij snorde. Hij wou ook op jacht! Hij keek naar een leerling, die blij was dat hij terug was. Hij had zeker een goede jacht gehad. De rosse kater snorde bij het zien van een mooie poes. Hij schudde zijn kopje helder en keek naar de oudsten, die daar zo levenloos voor hun Den zaten. De rosse kater zijn naam was Wavepaw. En Wavepaw was trots om de rosse kater te zijn van de DonderClan, alhoewel hij waarschijnlijk niet de enigste rosse kater was. Nou ja. Genoeg over de benaming rosse kater. Laten we hem gewoon Wavepaw noemen. Wavepaw stond op en liet zijn kopje nieuwsgierig glijden naar de mooie poes. Ze had een mooie lichtgrijze vacht en prachtige amberkleurige ogen. Wavepaw snorde, maar de poes was totaal niet geïnteresseerd in hem, maar meer in de arrogante donkergrijze cyperse kater achter hem. Wavepaw kon de arrogantie van de kater haast ruiken en kreeg een gemene grijns om zijn snoet. Arrogant grijnsde Wavepaw terug, keek hierbij niet voor zijn neus en botste bijna tegen een krijger. Met een soepele sprong kon hij een vernedering nog net onderdrukken. Wavepaw keek vrolijk naar de krijger, die hem vriendelijk toeknikte en toen hoofdschuddend doorliep. Wavepaw grijnsde. Nog even en hij zou een mentor hebben die met hem zou gaan jagen. Wavepaw had er al zin in! Hij zou zijn Clan goed dienen, uiteindelijk een leuke krijgersnaam krijgen en vriendjes maken met de overige Clanleden. En hij zou natuurlijk ook een lieve poes als partner krijgen. Ja... Allemaal dromen die een kat had, als hij nog jong was. Wavepaw besloot niet veel meer over poezen en zijn volgend leven na te denken en ging midden in het kamp liggen. Ze konden hem dan wel lui vinden, als ze hem geen werk gaven, kon hij ook niks doen, pech voor hun. Geamuseerd keek Wavepaw naar de kittens, die vrolijk aan het spelen waren vlak voor zijn neus. Even fantaseerde hij dat hij ook een kitten was. Een hyperactief, speels katertje, was hij. Ja, dat konden de moederkatten zich vast nog wel herinneren. Wavepaw grijnsde. Het viel hem op dat het lekker rustig was in het kamp. Krijgers waren al gaan jagen met hun leerlingen. Wavepaw vond het niet zo erg dat hij nog geen mentor had. Het enige vervelende was dat hij dan wel niet het kamp uitkon, maar als dat het enige was, dan maakte het niet zo veel uit. Wavepaw had vandaag niet zo'n zin om hyperactief te zijn. Hij zou lekker genieten van de zon. Ja, dat ging hij doen. Hij keek naar de poes, die het kamp verliet. Meteen viel hem de grootte van de poes op en hij grijnsde. Het was ook weer typisch iets voor hem om niet door te hebben dat de poes een krijger was. Dat verklaarde ook weer een heleboel waarom de poes niet geïnteresseerd in hem was. Wavepaw draaide met zijn oren, terwijl hij gaapte. De arrogant uitziende kater was verdwenen, wat misschien ook maar goed ook was. Wavepaw hield er niet van om zo'n type rond hem heen te hebben. Hij had een hart van goud, maar arrogante katers die dachten dat ze alles konden en alle poezen konden hebben die ze wouden, dat ging hem toch iets te ver. Ze likte over zijn poot en begon zich te wassen. Dankzij de tintelingen in zijn poot en de nattigheid ervan, werd hij aangespoord om zijn hele vacht te doen. Trouwens, dan had hij ook weer een beetje tijd daaraan gespendeerd. Hij was eigenlijk meer een kater die genoot van het leven en alles rustig afwachtte. Hij kon hyperactief zijn als hij wou, maar meestal wachtte hij rustig af. Wavepaw vond dat, om eerlijk te zijn, een goede eigenschap van zichzelf en dat dan gezegd zonder arrogantie. Wavepaw gaapte opnieuw. Hij had geen goede nachtrust gehad, mede dankzij omdat er leerlingen waren die het leuk vonden om midden in de nacht te gaan praten met elkaar. Het was dat hij zich niet zoveel aantrok van wat er om hem heen gebeurde, anders had hij zich vast en zeker bemoeid. Hij was eigenlijk een rustig type, maar soms kon hij wel hyperactief zijn, dat gaf hij toe. En dit was eigenlijk een soort herhaling op wat er net over hem gezegd werd, maar dan in zijn kopje. Wavepaw grijnsde omdat hij weer zo lekker vaag was tegen zichzelf en keek naar een poes die een Den uitkwam. Wavepaw kon haar herkennen als de medicijn kat van de Clan. Hij had veel respect voor haar. Hij neeg zijn kopje toen ze zijn kant opkeek en keek weer op. Waarschijnlijk had de poes geknikt, maar Wavepaw kon niet zeker van zijn zaak zijn, aangezien ze al weg was. Wavepaw keek naar de Den van zijn leider. Leidster, beter gezegd. Bluestar. Ja, hij kende al wel wat namen. Ravenwing, de commandant, Doveheart, de medicijn kat. En Honeyfeather, de partner van de commandant. Hij keek opzij naar de kittens, die richting hem kwamen. Hij zette zich al schrap om de kleine pluizebolletjes op te vangen. Dat leek ook zo, maar ze hadden blijkbaar hun koers veranderd en gingen de andere kant op. Wavepaw genoot er wel van, om naar de kittens te kijken. Hij keek weer voor zich en legde zijn kopje op zijn poten. Zo lang hij niemand had om mee te praten, hoefde hij ook geen verdere inspanning te leveren, vond hij!

- Enjoy -

[Wat een huuge pooost.. ;d]

De jonge langharige kater was klaar voor een nieuwe dag in de Thunderclan. De zon scheen fel op zijn vacht, zodat ze op weelderige vlammen leken. Zijn groengele ogen keken de open plek rond. Zijn ogen gingen wat verder open toen een andere apprentice zomaar op het grasveld lag te niksen. De verleiding was te groot geworden, en met een zwiep van zijn lange pluimstaart dribbelde hij op zijn clangenoot af. Zonder ook maar een woord met hem te wisselen, legde hij zich languit naast hem neer in het gras.
Lionpaw zag dat het een lichtrosse gestreepte kater was, waarschijnlijk net tot apprentice benoemd, anders zou hij hem wel herkennen. Hij zei vriendelijk "Hallo. Mijn naam is Lionpaw. En die van jou?" en volgde toen zijn blik.
Hij staarde samen met hem dromerig naar de apprentices die trots van hun eerste nachtpatrouille terugkeerden, en de krijgers die met hun kin fier opgeheven rond hen heen trippelden. "Dat geeft je echt een kick," vertelde hij opgetogen. Op jacht gaan was iets waarvan elke kitten al van jongsaf aan van droomde. Hij wist het uit ervaring. In plaats van buiten het hol te gaan op jacht, speelde hij samen met zijn holgenootjes Clanleider en Vijand. Hij snorde bij die gedachte en besefte dat het mooie tijden waren.

Het was niet fijn om hier alleen maar te liggen en niks te doen, maar hij kon moeilijk buiten het kamp gaan en jagen voor niks. Nee, dat zou hij niet kunnen. Hij was tenslotte dan wel een leerling, maar hij behoorde niet tot diegenen die uit het kamp mochten, helaas. Hij zou zijn dagen in het midden van het kamp of in de leerlingen Den moeten slijten totdat hij een mentor benoemd kreeg en wie weet hoe lang dat nog ging duren. Hij vond het niet echt zo heel erg, dat niksen, maar hij zou ook wel willen leren hoe hij een prooi ving. Hij had al wel een ideetje van hoe het was, aangezien hij vroeger als kitten vaak met de andere kits had gespeeld en ze hadden een sluiphouding geïmiteerd. Hij keek op toen een kater, niet echt een andere kleur dan hijzelf, alleen wat donkerder, naar hem toekwam. Zijn vacht leek in de zon wel op te rijzen als vlammen. Wavepaw's vacht was een tint bleker, wat hij niet erg vond. Hij was wie hij was. Hij keek opzij naar de kater toen die hem begroette. Het was totaal onverwachts voor hem. Nog niet veel katten hadden zich met hem bemoeid en dan kwam er opeens uit het niets een kater naar hem toelopen die hem begroette! Wavepaw schudde zijn kopje even helder en keek vriendelijk terug naar de kater. 'Hallo!' mauwde hij vrolijk, terwijl de kater aankeek. 'Mijn naam is Wavepaw,' snorde de kater, terwijl hij zijn kopje fier in de lucht stak. Alle kits waren blij met hun namen. Wavepaw dus ook. Nou ja, toen heette hij nog Wavekit. En nu Wavepaw. En hoe hij later zou heten, liet hij aan Bluestar over, aangezien die het beste van de Clan was in namen verzinnen en dat bedoelde hij niet slijmerig. Wavepaw had al van sommige kits gehoord dat ze meestal al een idee hadden voor een naam, maar dat die verbeterd werd door Bluestar. Dan moest Wavepaw daar maar op vertrouwen hè? Hij keek even wazig naar Lionpaw, had geen idee waar hij het over had, totdat zijn blik gleed naar de opgetogen leerlingen. Wavepaw snoof even. Hij wou ook graag een leerling zijn en het weerzien van leerlingen die blij waren, zorgde er alleen maar voor dat zijn behoefte alsmaar sterker werd. Hij schaamde zich voor de jaloezie die hij had. Gelukkig kon Lionpaw geen gedachten lezen. Wavepaw keek opzij. 'Dat geloof ik graag, alleen heb ik het nog niet meegemaakt,' zei de kater, terwijl zijn oren even plat gingen, wat aangaf hij graag hij leerling wou zijn. Maar wou iedere leerling dat niet? Iedere kit wou dat in elk geval wel. Wavepaw kon zich nog herinneren dat hij als kit het had gehad met de andere kits over de krijgers die zelfvoldaan terugkwamen van de jacht en hoe goed ze later wel niet gingen zijn. Echte kit-besprekingen, kon je het noemen. Wavepaw keek naar Lionpaw. 'Heb jij een mentor?' vroeg Wavepaw. Stomme vraag eigenlijk. Als Lionpaw geen mentor had gehad, dan zou hij niet weten wat voor een gevoel het gaf als je terugkwam van een jacht. Wavepaw keek even beschaamd naar zijn poten. 'Sorry, stomme vraag,' zei hij zacht. Hij voelde zijn oren plat gaan en zuchtte even. Zijn oren gingen weer overeind. Hij leek wel een poes! Hij was verdomme een kater! Wavepaw grijnsde om zijn eigen ego. Hij keek naar Lionpaw en probeerde weer zijn vriendelijke blik te krijgen, die hij altijd al gehad had. Wavepaw keek vrolijk naar Lionpaw. Zijn stemming veranderde goed, wat Wavepaw deels opluchtte. Hij keek weer naar de leerlingen, maar nu met een heel ander gevoel als voordien. Zijn tijd zou nog wel komen, misschien bij de volgende ceremonie al. Hij vroeg zich nu eerder af wie zijn mentor zou zijn. 'Wie is jou mentor?' vroeg Wavepaw, terwijl hij opzij keek. Er waren blijkbaar ook leerlingen die op hun achtste maan pas getraind werden tot krijgers. Dat was jammer, als je dat overkwam. Wavepaw likte over zijn poten. Zijn vacht ging meteen naar beneden. Terwijl Wavepaw zicht waste, luisterde hij naar wat Lionpaw eventueel te vertellen had. Misschien kon Lionpaw hem vertellen voor wie hij op moest passen en voor wie niet. Bij wie hij grapjes kon uithalen en bij wie hij dat beter niet kon doen. Wavepaw keek rustig naar Lionpaw, terwijl zijn oortjes heen en weer bewogen. Zijn scherpe tanden werden zichtbaar toen hij gaapte. Ook zijn nachtrust werd wel eens vertroebeld door andere leerlingen. Hij keek even belangstellend naar de krijgers Den. Hoe zou het zijn om daar te slapen? Dat kwam hij pas over een flink aantal manen te weten, die nog zo lang leken te duren. Net als het nieuwblad was, lag hij in het midden van het kamp. Daar had hij dan minder geluk mee. Zijn ogen sloten zich even, terwijl hij zichzelf inbeeldde als een groot krijger, die DonderClan goed diende. Ook al hadden sommige kits waarmee hij een paar manen geleden omging de droom om commandant of leider te worden, hij had dat niet. Hij zag de taken gewoon niet zo zitten. Medicijn kat leek hem ook niks. Alleen een krijger, die dag in dag uit voor prooi moest jagen, dat wou hij worden. Een krijger die zelfs bij bladval en bladkaal genoeg prooi kon vangen om de Clan te voeden, dat was zijn enige droom. Hij keek opzij naar Lionpaw. 'Weet jij misschien voor wie ik moet oppassen?' vroeg hij, terwijl hij Lionpaw vriendelijk aankeek. Zijn vrolijk fonkelende ogen keken naar Lionpaw. Eindelijk! Hij was zichzelf weer een beetje. Hij richtte zijn aandacht op de poes die hij eerder had gezien en die weer naar de kater ging. Wavepaw wendde zijn blik af. Hij hoefde de arrogantie van de kater niet opnieuw onder ogen te komen. Als Wavepaw kwaad werd, dan zou je pas een goed fout probleem hebben.