I knew you were trouble {Whitelion ' Silhouetteheart}

Cyber sprong recht toen Silvergale bewusteloos viel en liet even een dreigende grauw horen toen hij zich richtte tot Whitelion, in wiens nekvel zijn tanden boorden en een harde snok gaf. Dit deed ongetwijfeld pijn, al was het nog bij lange na niet een dodelijke beet. Cyber probeerde de witte kater van de poes te trekken en gaf hem een snelle klauw met zijn klauw richting de kaak van het witte lapje poessyheid. "Dom mormel" was het enige wat Cyber met een grijns sinister kon grauwen. Het gezwets van die Silhouetteheart kwam hem zijn oren uit, dat zilvere poesje ging het heus wel overleven hoor. Al zou ze altijd een lelijk liteken aan overhouden waarmee ze lekker kon stoefen. Toen de arme kittypet ook nog eens begon te blijten als een pasgeboren kitten draaide Cyber zich luid grommend om en liep hij naar de zwart-witte kater. Binnen de seconde had hij het oor van de kater met zijn tanden omklemd en gaf hij ook aan dat oor een snok waardoor hij even minder druk van de kop op de vacht zag van Silvergale en in die zelfde tijd had hij de kop van Silhouette wat opzij getrokken. Toen Cyber zijn grip op het oor loste viel de windclankater normaal met zijn hoofd hard op de grond. "Het snoesje heeft je niet meer nodig zij ze" siste Cyber de kater toe met een geamusseerde grijns. Cybers kilgroene ogen fonkelden gemeen van amusement. "Sukkeltje toch, hopelijk bestaat er zoiets als een kittypetStarclan voor je" De zwart-witte Rogue zette zijn tanden licht in de poot van Silvergale en trok haar naar een struikje een vossenlengte verderop. Daar had ze schaduw en Cyber legde haar beter zodat haar wond uit de zon kwam en niet langer meer vuil werd door de vochtige en slijkerige grond doorweekt met het bloed van daarnet. "Wat doe je hier eigenlijk Whitelion?" vroeg Cyber alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Zijn oren waren vol aandacht op de witte kater gericht, dat had Forest hem wel goed geleerd.. horen zonder te zien. Cyber kon het beter dan vele anderen.

OCC: sorry voor laatheid, langheid (het is ruim 1.5 weken geleden dat ik deftig gepost heb)

De zilveren poes viel flauw. Hijgend bleef de witter kater staan, al zette hij een stapje achteruit toen Silhouetteheart bij haar kroop. Zijn sneeuwwitte vacht was bedekt met rood, kleverig bloed en er kwam nog steeds bloed uit de wonde in zijn nek. Hij keek walgend toe hoe de jonge warrior begon te huilen, maar zijn gedachten dwaalden af als ook zijn zicht minder werd door het bloedverlies. Maar het zou meer kosten om hem helemaal knock-out te krijgen. "Wat doe je hier eigenlijk Whitelion?", vroeg de zwart-witte rogue. Hij keek hem aan, zijn verschillend gekleurde blik walgend. "Ik verdedig mijn territorium. En daar sta jij op. Ga eraf!", zei hij, zijn woorden zwak. Hij zou snel terug moeten naar het camp als hij niet hier wou flauwvallen.

Cyber trok spottend een wenkbrauw op en keek de kater nogal ongelovend aan "En jij denkt mij nog te kunnen verjagen? Nu je hier half dood bent, je ziet al even wit als een spook!" zei hij op monotome toon. Cyber ging zitten "Waarom zal het je nu lukken als het je de vorige keer al huilend wegliep?" Cyber doelde op die ene keer dat hij 'heel perongeluk' het Windclankamp was binnengestormd. Een aantal katten, waaronder Whitelion, hadden hem aangevallen. En de waarheid was dat Cyber het uiteindelijk af had gedropen, gewoon lachend en alsof ze hem toch niks konden maken. Al zat hij wel onder de wonden en was zijn ego een beetje geschonden, althans voor die dag. Nu loog Cyber, want Whitelion was helemaal niet huilend weggerend, maar ach zo kon Cyber dat witte konijn wat pesten en opjutten..leuk ideetje toch?

"En jij denkt mij nog te kunnen verjagen? Nu je hier half dood bent, je ziet al even wit als een spook!", zei de rogue. Whitelion rolde met zijn ogen, maar moest door zijn poten zakken en gaan zitten. Hij had er de energie niet voor. "Waarom zal het je nu lukken als het je de vorige keer al huilend wegliep?" Hij wist wel waar de rogue op doelde, maar de sneeuwwitte kater wou zich niet laten opjutten. Daar was het de situatie niet voor. "Luister, Poesje", zei hij sneerend. "Ga gewoon van het territorium af, en neem je vriendinnetje mee. Tenzij je zelfmoordneigingen hebt ofzo." Daarna stond hij moeizaam op en draaide hij zich naar de zwart-witte, jonge warrior die nog steeds bij de zilveren poes zat. "Kom, Silhouetteheart", riep hij naar hem. "Laten we naar het camp gaan, deze kittypet is geen gevaar op dit moment. Everstar zal er wel van te horen krijgen." En met die woorden stapte hij zo recht en zo stevig als hij kon richting het camp.

Haar borstkas rees duidelijk nog steeds. Hoewel het niet leek alsof ze rustig of aan het slapen was, betekende dit niets meer voor haar. Het minste geluid, de kleinste aanraking, niets had nog betekenis voor haar. Haar ogen bleven gesloten, zodat omstanders misschien wel dachten dat; ondanks het vele bloed en wonde's over haar lichaam; ze misschien wel sliep. Uiteindelijk verdween de warmte van haar wonde's, en als het waar was dat ze enkel sliep, had ze geweten dat één van hen haar in de schaduwen achter gelaten had. Haar poten gaven nog zwakke tekenen van stuiptrekkingen die uiteindelijk ook stopten en haar levensloos lieten.

Hoe maak je in godsnaam een post als je kat halfdood is ><

Cyber zag dat de grijze poes simpelweg stopte met bewegen en liet hierop een gefrustreerde grauw horen. Met een ruk draaide hij zijn zwarte rug naar de twee hangsthazen en liep naar Silvergale. "He hierblijven! Het is nog geen tijd om te gaan slapen schatje" Miauwde hij redenlijk hard in haar oor op een dringende toon "The party isn't over yet, it just begon." Cyber gaf de grijze poes toch maar voor de zekerheid en nogal harde schap ergens op een stuk van haar flank dat niet bebloed en gewond was om haar even wakker te schudden. Cyber kon ruiken dat ze niet dood was, maar wel erg verzwakt. Moet ik in dit lapje halfdode vacht een bondgenoot zien? Dacht de zwart-witte Rogue met iets van verachting, maar achterlaten ging hij deze jonge poes niet. Niet zolang ze iets van belang had en hij nog voordeel met haar had, desnoods kon hij haar nog altijd handig gebruiken. Cyber liep nog zonder lang op reactie te wachten weg van de grijze Riverclanpoes en trok een sprintje naar de twee katers die niet zo ver weg op weg waren naar hun konijnenhol. "Hé! Waar denken de pluizige angsthaasjes naartoe te gaan?" riep hij hard met een snauwende ondertoon. Cyber liep Silhouetteheart voorbij. Maar niet zonder deze eerst een harde schop te geven in de hoop dat deze zou struikellen doordat hij al gewond was. Eenmaal bij de witte kater aangekomen ging Cyber grommend met gevoelloze groene ogen voor deze staan, zijn grijns klom geamusseerd en een tikkeltje sadistisch naar boven.