Silly lamb {Creamypaw}

{SPT}

Ze lette nauwlettend op dat ze geen sporen na liet. Het gras had al een spoor achter zich gelaten, evenals de pootafdrukken in de modder, maar verder dan dat kon je niet weten dat het van haar afkomstig was. Voordat ze het kamp betrad, had ze zich tegoed gedaan aan haar schamele vangst van zojuist. Het muisje speelde ze in één keer naar binnen. Van de restjes had ze netjes ondergegraven onder een hoopje aarde.
Even keek ze om zich heen alsof ze elk moment een preek kon verwachten. Maar toen dat uitbleef stapte ze het kamp weer in waarbij ze per ongeluk op een den-genoot stootte. "Kun je soms niet beter uitkijken, uilskuiken!"

I'm so sorry. Beter dan dit werd het niet.

Hij was aan de rand van het kamp gaan zitten. Hij had zijn poot opgeven en likte hem schoon. Toen deed hij zijn lichtblauwe ogen weer open en zette zijn poot weer neer. Er lag een glimlach rond zijn lippen terwijl zijn blik langs de katten gleed. Hij was nog steeds niet helemaal de oude, omdat hij moeite had om zijn plekje in de groep terug te vinden. Hij had een heel deel gemist, dat was hij gewoon kwijt en dat maakte het niet makkelijk. Toch had het hem ergens ook sterker gemaakt. Hij was niet meer zo verlegen en onzeker. Het had hem een stuk zekerder gemaakt. Hij schrok op toen iemand tegen hem aanknalde. Hij sloeg zijn nagels in de grond zodat hij zou blijven zitten, daarna keek hij om. "Kun je soms niet beter uitkijken, uilskuiken!" Het was Silverpaw. Hij wist nooit zo goed wat hij van de poes moest denken. “Nou nou Silverpaw,” zei hij kalm. “Ik zat hier gewoon.” Hij bewoog zijn snorharen kort. “Hoe gaat het er mee?” Vroeg hij toen vriendelijk.

De grijze poes snoof minachtend. Wat een onnozelaar! Welke kat reageerde nou op zon manier tegen een geïrriteerde kat. Ze dacht toch echt dat het duidelijk was hoe geïrriteerd ze was. "Dan zou je maar beter weer vertrekken want je zit in m'n weg!" Ze sprak het ook absoluut niet vriendelijk uit, zo dus de kater was gewaarschuwd. "Zie ik je nog? Ga terug naar je den achterlijk schaap. Of moet ik je er heen katapulteren?" Ze bleef nog even wachten totdat hij iets van actie zou gaan ondernemen. Maar haar geduld raakte gauw op.

Hij keek haar verrast aan, waarom reageerde ze nou zo boos. Zou ze een slechte dag hebben gehad? “Nou sorry hoor.” Zei hij een beetje ontdaan. Hij wilde bijna op gaan staan toen ze hem uit begon te schelden. Als ze dat voor zijn ongeluk gedaan had was hij bang het kamp in gerend. Nou kwam hij veel meer voor zichzelf op, dus staarde hij haar aan. “Heb je een slechte dag ofzo?” Hij stond op om haar er langs te laten. “Je hebt geluk dat ik wel in een goed humeur ben.” Er verscheen een gepikeerde blik in zijn ogen.

Ze begreep de kater echt niet. Hoe kon iemand nou zó achterlijk zijn. Het leek alsof hij alleen maar positiviteit kende. En laat ze dat nou het meest haten. Haar blik veranderde naar neerslachtig. Hoe kon hij nou zo vriendelijk blijven terwijl ze hem alleen maar uit schold? Het leek eindelijk tot hem door te dringen dat hij in haar weg stond. Maar hardnekkig bleef ze toch staan. Er was echt iets mis met die kater, hoe kon hij nou zo vriendelijk en rustig tegen haar blijven! Ze zou er hoe dan ook voor zorgen dat hij minder vriendelijkheid zou uitstralen. "Wat is er mis met jou! Waarom blijf je zo rustig. Ik sta je de huid vol te schelden!" Ze keek de kater aan alsof ze wachtte op zijn antwoord. "Waarom doe je zo! Je ouders zullen vast veel schaamte om je gekend hebben." Het waren harde woorden, woorden die haar niets deden. Maar het was allemaal deel van haar plan. Ze had geleerd veel katten met hun ouders en hun verleden te treffen. Dat waren vaak hun zwakste plekken. In elk geval bij poedels. Wat haar betrof had ze zich nooit droevig gevoeld over haar ouders.

Zijn oren schoten iets opzij toen ze vroeg wat er mis met hem was. Naar zijn mening was er niets mis met hem, maar hij begreep gewoon niet waarom ze zo deed maar blijkbaar was dat wederzijds. Hij vroeg zich echt heel sterk af waar hij dit in vredesnaam aan verdiend had. “Nou volgens mij is er niets mis met mij.” Zei hij met een lichte waarschuwing in zijn stem. Ze begon hem nou toch wel op zijn zenuwen te werken. “En ik hoor inderdaad dat je staat te schelden, maar eigenlijk vat ik dat niet al te persoonlijk op. Het ziet er naar uit dat je kwaad bent en dan kan iedereen wel gaan lopen schelden.” Hij zwiepte even geïrriteerd met zijn staart en staarde haar aan. Toen ze over zijn ouders begon schoten zijn oren helemaal in zijn nek en ontstond er een ongelovige blik in zijn ogen. Zijn haren kwamen iets overeind staan terwijl hij langzaam met zijn kop schudde. “Ik heb mijn vader nooit gekend en mijn moeder stierf toen ik 3 moons was, dus ik heb eigenlijk geen idee. Ik denk eigenlijk dat ze trots op mij zullen zijn en wat vinden jouw ouders dat je iedereen meteen uitscheld?” Kaatste hij verontwaardigd terug.

Ze kon wel een tevreden grijns laten zien dat het lukte, maar daarentegen bleef ze gewoon koel en met dezelfde ongeïnteresseerde blik voor zich kijken. "Inderdaad ja. Maar ook niet iedereen zijn dag word verpest door een kleine wees als jij. Nou heb je het geluk dat ik je niet onmiddellijk aanval." Ze trok haar wenkbrauw wat op. Hij had echt geluk deze keer. Volgende keer zouden het geen woorden zijn die hem zouden pijn doen. "Hoe weet je het zo zeker, wees! Dat je ouders trots zijn? Je hebt hen niet eens gekend. Geen wonder dat ze zo snel bij je weg wilden." Het deel over haar ouders liet ze opzettelijk rusten. Het boeide haar niet wat er met de hare gebeurd waren, dus kwetste het haar ook niet langer.

Hij schudde wat verdrietig zijn kop toen ze verder ging. “Ik begrijp echt niet waarom je zo doet, maar het zal wel ik ga me er ook niet druk over maken.” Hij schoof daarna helemaal aan de kant waardoor ze er makkelijk langs zou kunnen. “Dus ga je gang als je daar gelukkig van wordt.” Toen begon ze opeens weer over zijn ouders. “Mijn vader stierf voor mijn geboorte vechtend voor de Riverclan en mijn moeder stierf terwijl ze mij probeerde te beschermen.” Zei hij toen en keek haar weer aan. “Ben je jaloers ofzo? Waren jou ouders niet trots op jou, dat je daarom zo doet?” Er lag weer een verontwaardigde blik in zijn ogen. Hij begreep er echt helemaal niets van. Hij had haar toch niets misdaan? Niet zo ver hij wist tenminste.