You should not bite the poisoned apple [Sleepingpaw]

Gelukkig, hier was het best rustig. Snowwhite was aangekomen bij de Stream, ontvlucht van de drukte in het kamp. Wat er was wist ze niet, maar de katten waren allemaal druk bezig. Snowwhite moest even weg. Ze wilde heus wel helpen, maar nu even niet. Vandaag wilde ze meer voor zichzelf zorgen. Eigenwijs als ze was besloot ze het RiverClan territorium meer te verkennen, en nu was ze aangekomen bij een plaatsje waar ze eigenlijk nooit geweest was. Het was er lekker rustig, het beekje kabbelde rustig een kant uit. Alles leek even erg fijn. 'Dit is nou precies wat ik nodig heb.' murmelde Snowwhite. Ze ging zitten en waste haar mooie zwart-witte vacht. Maar opeens.. Wat was dat? Geritsel tussen het gras. Nog iemand? En net een rustig plekje gevonden, nouja zeg. Kwamen ze haar terug halen? 'Wie is daar?' vroeg Snowwhite geïrriteerd aan de wereld, in de hoop een antwoord te krijgen van heel dichtbij. Ze stond op. Haar zachtgroene ogen keken rond. Ze zou de kat vinden, wat er ook zou gebeuren. Maar het bleek al niet meer nodig te zijn, want de kat kwam zelf al tevoorschijn. 'Sleepingpaw?' vroeg Snowwhite twijfelend aan de kat. 'Ben jij dat? Waarom ben je niet in het kamp, moet je niet trainen of zo?' Snowwhite kende de leerling, die al spoedig krijger zou worden, niet zo goed. Ze was vaak in haar upje. Vrienden had ze niet heel erg nodig, maar ze wilde ze heus wel, hoor. Maar vrienden worden met Sleepingpaw zat er echt niet in. Snowwhite vond Sleepingpaw maar niets. De leerling had iets wat haar bang maakte. Iets kils. Wat het was? Ze wist het niet. Maar iets vertelde haar dat ze moest oppassen. Het liefst gewoon niet te veel contact maken. Maar nu moest ze wel, wat moest ze anders? Het zou erg raar zijn geweest om de leerling volkomen te negeren. En natuurlijk, het is een leerling, maar toch scheelden de katten niet veel in leeftijd. Ze waren samen leerlingen geweest, al was Snowwhite wel wat ouder en ook wat eerder klaar. Sleepingpaw was nog niet eens warrior, dus dat zegt al veel. Snowwhite bleef staan, in de hoop dat Sleepingpaw niet te veel aandacht aan haar zou besteden. Maar waarschijnlijk zou het juist haar hoop zijn waar door StarClan geen aandacht werd besteed.

[Sleepingpaw]

Haar poten liepen het kamp uit, totaal niet boeiend wie of wat haar zou kunnen tegen houden. De starclan regels waren naar haar mening al oud al over datum. De poes wilde weg uit het kamp weg van als die nutteloze andere. De enige die haar ware ik nooit zou zien was haar moeder. Bij haar moeder was ze de poeslieve dochter die zich zorgen maakte op haar broertje en zusjes.

het enige wat ze echt wilde was dat haar moeders aandacht naar haar zou gaan niet naar die waardeloze Battlepaw, Nutteloos stuk vreten dat het was, zij verdiende de aandacht en liefde van hun moeder en zij alleen.

Terwijl ze onbewust verder was gewandeld naar het beekje keek ze recht in de gele ogen van de net wat oudere poes die ze nooit had gemogen. Zij had haar 'Happiness' afgenomen en dat zou ze gaan voelen. 'What do you want, stop talking to me, you are worthless!' zei ze vals en liep langs de poes en keek haar fel aan. 'Ik heb mijn mentor ontslagen, hij kon mij niets leren want hij was waardeloos net als jij' zei ze alsof het de normaalste zaak van de wereld was en ze het over prooi hadden.

** moet even bedenken wat ze bij sleepy gedaan heeft :p maar dat moeten we samen doen :p

'Nou ja zeg' sputterde Snowwhite toen Sleepingpaw langs haar heen liep en haar fel aankeek. Wat had zij haar ooit aangedaan? Snowwhite was niet slecht. Sleepingpaw was wel slecht. Ze was een freak. 'Ik heb jou nooit iets aangedaan!' riep Snowwhite verontwaardigd. Ze was niet waardeloos, hoe kon ze! Snowwhite had pijn. De opmerking sneed als een mes door haar hart. Haar hart, dat nog niet verbrijzeld was, maar wel als ze nog langer met Sleepingpaw hier zou blijven. Zij kneep harten fijn alsof het klei was, waardoor ze ieders blijdschap liet verdwijnen. Dat zou nooit met Snowwhite mogen gebeuren. De zwart-witte poes schudde haar kop. 'Die mentor van jou zou je anders veel kunnen leren. Het is een warrior en jij bent nog maar een leerling, en als je niks leert komt er helemaal geen wijsheid meer in dat brein van je' spuugde ze. Ze draaide zich om en sloeg haar staart om haar poten. Ze zou niet laten merken aan Sleepingpaw dat ze stiekem erg bang was. De poes tilde haar staart op en veegde vlug de traan weg die naar beneden gleed. Nooit zou ze laten merken dat ze bang en gevoelig was aan de apprentice, dat zou haar nooit verder brengen. Sleepingpaw smulde van verdriet!

Sleepingpaw schreef:

Haar vacht zette hoog op en haar nagels klauwde in de grond en liepen dreigend op haar af. ''HOW DARE YOU SAY YOU DID NOTHING WRONG! YOU RUINED MY LIFE' gilde het poesje hard. Normaal was haar stem zachtjes en achterbaks klinkend nooit zo boos als ze nu klonk. 'Besides that im almost 12 moons, im going to be a warrior soon, nothing that can protect you in your little den anymore.' Zei het poesje grijnzend en verassend zacht in vergelijking met haar eerdere uitbarsting.

Haar gebruikelijke onschuldige blik die ze haar moeder voordeed was totaal van de kaart geveegd, een act. Dit kleine poesje was een uitermate goede actrice die graag kreeg wat ze wilde. ze keek de poes aan met een gifgroen gekleurde ogen en grijnste vals.

Angst bekroop Snowwhite's rug, als een enorme kever met stekelige pootjes, maar ze schudde het van zich af. Ze bleef kalm, ondanks de uitbarsting van het poesje en haar valse blikken. 'Well, I hope Dawnstar will not add you in the upcoming ceremony' fluisterde Snowwhite sluw. Ze keek Sleepingpaw kwaad aan. 'I didn't do anything, you little piece of shit. And I've got a lot of cats who'll protect me'. Was dat wel zo? Vast wel. RiverClankatten waren er voor elkaar, wat dan ook. De zwart-witte poes dacht aan Lynxfang, de kater die ze net had ontmoet en wel aardig was. Ook Breakingdawn, de oudere warrior, was erg vriendelijk tegen haar geweest. 'You're so mean, Sleepy. StarClan doesn't even know why. You hurt yourself more than anybody who hurts you.'. Met een zwiep van haar staart liep ze de andere kant op. Erg beleefd was ze niet geweest, ach. De tedere, verlegen kant van Snow verdween altijd wanneer ze deze poes zag. Catch me if you can, dacht ze kwaad.