Show yourself, Scourge..

De wind loeide doorheen de takken van de bomen. Ondanks dat was alles zodanig stil dat je een speld kon horen vallen.
Opeens vertoonde zich in de schaduwen van een knipperende lantaarnpaal een bruingrijze kat. Haar zeeblauwe ogen glommen in het donker; een beetje bang, maar doelbewust. Ze wist met zekerheid dat als ze zich hier vertoonde, ze daar een goede reden voor moest hebben. En dat had ze ook.
Aarzelend keek ze om zich heen en zette toen een stap naar voren. Ze zag zichzelf haar eigen adem uitblazen, en ze wist dat dit evengoed haar laatste ademhaling kon zijn. Een seconde lang wilde ze zich gewoon omdraaien en wegrennen, maar het moment daarna was ze weer heel zeker van haar zaak. Satan wist dat als ze dit echt wilde, ze nu het initiatief moest nemen en dat ze daarna niet meer terug kon, op welke manier dan ook.
Satan verwachtte dat de zwarte kater Scourge meteen wel zou komen, en dus schraapte ze haar keel. "Scourge, ik kom me hier vertonen om een verzoek te doen," zei ze. Het klonk bijna als gepiep, maar ze wist dat ze moedig zou moeten overkomen, dus spande ze haar spieren en rechtte ze haar rug. "Ik kom mezelf aanbieden in de Bloodclan." Het werd even stil, maar ze wist dat dit zeker was wat ze wilde. Lang, heel lang geleden leefde ze nog in een clan, maar sinds die helemaal verwoest werd en alleen zij nog overbleef, had ze een bloederge hekel aan clans.
Nu kwam het. Het moment dat ze de zwarte kater zou zien verschijnen, uit de struiken of vanonder een bank. Ze boog eerbiedig haar kop en spitste haar oren.

[& Scourge.]

Kleine poten bewogen zich voort door de schaduwen. Lange klauwen tikten zachtjes tegen de harde grond. In het onrustige weer knipperde een oude lantaarnpaal alsof het bliksemde. De fluitende wind waaide hard waardoor een zwarte vacht rustig mee ritselde. Schaduwen omhulden de donkere kater. Ijsblauwe ogen staken fel af tegen het duister en bloederige tanden staken vervaarlijk uit de paarse halsband. Kwam je te dichtbij dan hoefde Scourge zelf geen werk meer te verrichten. De lange tanden doorboorde je strot vanzelf wel. Scourge had hier gepatrouilleerd. Bloodclan mocht niet vervuild raken met zielige kittypets of nog erger.. Clankatten! Deze onuitstaanbare, arrogante mormels dachten dat alles van hen was. Niemand mocht op hun geliefde territoriumpjes komen, maar zelf vielen ze wel Twoleg Place binnen! Scourge moest er eens voor gaan zorgen dat zijn Bloodclan katten niet lui werden. Beter konden ze maar snel aan zijn plannen beginnen of hij zou ze zelf wel sturen. Deze katten hadden het risico genomen zich bij zijn Elite te voegen. Ze hadden de kans aangenomen vermoord te worden wanneer ze niet aan zijn wensen voldeden of probeerden te vluchten. Aan de andere kant bood hij ze training en onderdak aan, maar ze moesten er wel iets voor terugdoen. Scourge’s gedachten werden verstoord toen een heerlijk bekende geur zijn neus binnen dreef. De geur van angst. Rustig bewogen Scourge’s pupillen en speurden de omgeving af. Een bruingrijze poes verscheen vanachter de lantaarnpaal. Haar zeeblauwe ogen keken bang voor zich uit waarna ze aarzelend een stap naar voren deed en heel even leek het alsof te laf zou zijn om zich hier te vertonen. Wat deed ze hier? Laffe katten die niet bij Bloodclan hoorden konden zich hier maar beter niet vertonen. Scourge’s klauwen schoten iets verder naar buiten bij het vooruitzicht een moord te plegen, maar de poes schraapte haar keel al en zei piepend:
‘Scourge, ik kom me hier vertonen om een verzoek te doen.’
Ze leek te begrijpen dat haar houding alles behalve gepast was en rechte haar rug.
‘Ik kom mezelf aanbieden in de Bloodclan’
De vreemde poes boog haar kop respectvol en wachtte op zijn komst af. Scourge kende deze poes niet, wat zeldzaam was. Hij kende iedereen hier. Hij wist van elke geboren kit af, van elk gevecht en elke dood. Ze was duidelijk niet van Twoleg Place. Scourge stapte naar voor. De takken bogen opzij en droge bladeren vielen op de grond. Aan zijn ijsblauwe ogen viel geen emotie af te lezen, alleen doodse kilte. Er was geen agressie, maar duidelijkheid dat met hem niet te spotten viel. Sommige hadden dat aangedurfd, maar deze waren alleen nog maar verloren herinneringen. Het enige wat ze op deze wereld hadden achtergelaten waren bloederige afdrukken van dwaasheid en respectloosheid. Scourge ging zitten en sloeg zijn staart om zijn poten heen. Op de koudste toon die er voor te stellen is zei hij:
‘Wie ben jij?’
Scourge was niet van plan antwoord te geven op haar vraag als haar afkomst onduidelijk bleef. Voor hetzelfde geld was ze een clankat en dat was wel het laatste wat Bloodclan nodig had.

Om zichzelf een houding te geven, schudde Satan even haar pels droog van de opkomende regenbui en likte ze eenmaal over haar borst.
Met deze kater viel niet te spotten. Dat was zo al van zijn uitstraling af te lezen. Ze huiverde, maar vond het ook spannend bij de gedachte van wie Scourge eigenlijk zou zijn. Wat was het verleden van deze bloederige, zwarte kater die geen genade kende eigenlijk geweest? Wat zou de oorzaak ervan zijn dat hij pure haat voelde tegenover alle clans - al kon ze die haat begrijpen als geen ander? Bovendien kende deze kat ook geen gevoelens, en bij die gedachte voelde Satan even een vlaag van medelijden. Hij zou af en toe weleens weten wat jaloezie, kwaadheid of verdriet is, maar zou die nooit kunnen tonen. Waarom? Was hij bang van zichzelf om te tonen wat hij voelde, omdat dat een teken was van zwakte? Of voelde hij, zoals de meesten zeiden, ook gewoon helemaal niks?
Duizenden vragen, maar een antwoord hoefde er als het aan haar lag niet op te komen, en voor hem waarschijnlijk ook niet. Dat zou misschien zelfs haar dood kunnen betekenen.
Meteen had ze geweten waar ze bang voor was geweest. Nee, ze was niet bang om te doden. Dat zou haar lust naar meer dode clankatten alleen maar vermenigvuldigen. Ze was ook niet bang voor haar nieuwe, duistere Bloodclangenoten, want die begingen hetzelfde lot als zij.
Ze was bang voor hem. Voor de zwarte kater met de dikke halsband om zijn nek met wel duizenden scherpe tanden in – tanden van dode clankatten. Ze was bang voor Scourge, die vlak voor haar stond. In het flakkerende licht van de lantaarnpaal leek deze kat alleen nog maar dreigender. Maar de gedachte dat hij misschien nog een paar nieuwe leden zou kunnen gebruiken, stelde haar wat meer gerust.
En toch maakte zijn vraag haar weer verkilt tot op het bot. Hopelijk zou hij dat niet zien.
“Wie ben jij?” Ze dwong zichzelf om te spreken, maar sloeg haar helderblauwe ogen neer. Haar instinct weigerde die van Scourge te ontmoeten, die ook blauw waren – net de hare, maar dan verandert in ijs.
“Satan,” sprak ze luid en duidelijk. “Ik ben rogue. Ik heb een afkeer aan clans, net zoals jij.” Ze nam even een korte pauze. “Het zou een eer zijn me bij de Bloodclan aan te sluiten.”

Een zachte motregen maakte Scourge’s vacht nat al voelde hij dat zelf niet. De poes voor hem likte haar borst om zichzelf een houding te geven. Een manier van denken die Scourge niet mocht. Alleen als je onzeker bent verzon je zoiets, maar nu maakte het niets uit. Natuurlijk zaten er ook zwakke katten in de Bloodclan. Voor Scourge had dat niet zoveel gevolg. Deze katten zouden later zelf wel tegen hun eigen zwakheid aanlopen en toch een steentje bijdragen aan Scourge’s plannen. Ditzelfde ‘probleem’ had voor de clans echter wel desastreuze gevolgen. Wanneer er bij hun een zwakke schakel zat werd deze alleen maar extra verdedigd waardoor hun krachten niet optimaal gebruikt konden worden. En als deze kat dan ook nog eens stierf was het al helemaal over. De clankatten gaven veel te veel om elkaar. Bloodclan niet. Bloodclan was sowieso al veel groter dan een gewone clan en zijn katten leefden voor bloed en vechten. Maakt niet uit hoe dat is gekomen, zolang het maar zo was. De clans zouden niet weten wat hen te wachten stond. De poes voor Scourge gaf plotseling antwoord op zijn vraag.
‘Satan. Ik ben een rogue. Ik heb een afkeer aan de clans, net zoals jij.’
‘Satan’ had Scourge niet aan durven kijken. Ze was bang voor hem. Ze waren allemaal bang voor hem. Als ze verstandig waren. Haar manier van praten beviel Scourge echter niet. ‘Een afkeer aan clans’ was oké, maar dat ze zei ‘net als jij’ was iets wat bij Scourge niet in de goede aarde viel. Het was alsof ze voor hem dacht. Scourge bepaalde zelf wel waar hij een afkeer aan had, maar omdat ze deze keer gelijk had, onderbrak hij haar niet.
‘Het zou me een eer zijn me bij de Bloodclan aan te sluiten,’ sprak ze verder.
‘Wel,’ sprak Scourge terwijl hij opstond, ‘ je bent welkom in Bloodclan.’
Scourge nam een dreigende houding aan en zwiepte even kort met zijn staart. Deze poes moest weten dat hij alleen niet van watjes hield. Ze mocht Bloodclan joinen, maar als ze hen zou verraden, zou haar een dure eed te wachten staan. Maakt niet uit voor wat ze Bloodclan zou verlaten, ver zou ze nooit komen. Scourge besloot haar dat maar eens goed duidelijk te maken. Hij liep op Satan af en keek haar dreigend aan. Vlak voor haar stond hij stil en zijn oren stonden recht naar voor.
‘Maar één stap verkeerd en het is afgelopen, Satan,’ siste Scourge.
Daarna wendde hij zich van haar af om te verdwijnen in het nachtduister. Een lichte fonkeling in zijn ijsblauwe ogen. Weer een Bloodclanlid erbij, weer een stap dichterbij de ondergang van de clans.