Dark, Darker, Darkest [Trainingstopic 1, Barkpaw]

Het camp baadde in het oranje licht van de ondergaande zon. Het zou niet lang meer duren voor het volledig donker zou zijn. De grote, witte kater zat aan de ingang te wachten tot Barkpaw zou komen opdagen voor zijn eerste trainingsessie. Hij begon zichzelf te wassen om de tijd wat door te komen, met een half oog kijkend naar de oranje vuurbol die steeds lager zonk.

"I'm ready", zei Barkpaw, die bij hem komen staan was, kortaf. Whitelion knikte en stond op. Met zijn staart gebaarde hij hem te volgen. Het zou niet zo moeilijk moeten zijn voor hem, aangezien Whitelion, zoals zijn naam al zei, sneeuwwit was. Hij begon sneller te rennen, tot het helemaal donker was. dan stopte hij en ging hij zitten, in the middle of nowhere. "Raad waarom ik je hier 's nachts naartoe gebracht heb", beval hij Barkpaw.

De zwarte apprentice rende achter z'n mentor aan toen deze kort met z'n staart wenkte. Waar ze precies naartoe gingen was niet duidelijk, wat hem wel opviel was dat ze pas stopten totdat de zon verdwenen was. "Raad waarom ik je hier 's nachts naartoe gebracht heb" Barkpaw hield halt toen de warrior het zelfde deed en zette zich even neer. 'Waarschijnlijk om te zien wat ik al kan?' gokte hij en richtte zijn blik op Whitelion.

"Waarschijnlijk om te zien wat ik al kan?", antwoordde de apprentice vragend. Whitelion schudde zijn hoofd. "Ten eerste; als je antwoord wil ik geen vraag te horen krijgen. Je moet zeker zijn van je antwoord. desnoods denk je wat langer na, ik wil geen vraag als antwoord krijgen. Gesnopen?", antwoordde hij bars. Zonder te wachten op een antwoord ging hij verder. "En nee, ik heb je hier niet in de eerste plaats naartoe gebracht om te zien wat je al kan. Gok opnieuw.", beval hij, maar er lag toch een ondertoon van genegenheid in zijn lage stem.

"Om mijn sluiptechnieken in het donker te verbeteren.", antwoordde de zwarte kater, zelfverzekerder nu. Whitelion knikte halfslachtig. het leek duidelijk dat de apprentice snel leerde, en dat was al goed. Hij kon niet werken met nietsnutten, ze moesten willen leren als ze een warrior wouden worden. "Ongeveer ja. Je vacht is zwart", begon de witte kater. Hij stond op en rekte even zijn spieren. "Dus prooi zal je niet opmerken. Je moet eerst leren je goede punten te kennen, voor je aan je slechte punten gaat werken", vervolgde hij zijn uitleg. Zijn zware basstem weergalmde in de anders doodstille nacht. "Zo ben je nooit compleet weerloos, ook al zijn er dingen waar je nog aan moet werken. Nu, de eerste oefening." Hij keek even om zich heen, en was tevreden toen het er mooi donker was. Er was geen maan, wat het donkerder maakte dan op een normale nacht. "Ik zal mijn ogen toedoen. Besluip me, en probeer me te verassen. Wacht zolang als je nodig hebt, ik tel tot 10 tot ik mijn ogen opendoe. En denk aan alles!"

De grote kater sloot zijn ogen en spitste zijn oortjes. Gehoor was immers zijn beste zintuig als zijn zicht uitgeschakeld was. De pootstappen verwijderden zich van hem, maar stopten op eens. Zo ver was hij niet eens gegaan. Whitelion kon alleen maar raden dat Barkpaw was gestopt om te kijken of zijn ogen gesloten waren. "Eén", telde hij daarom, extra luid. "Twee"

Toen de kater zijn mentor hoorde tellen, draaide hij zich direct terug om. Hij had al wel een plan in z'n kopje. Hij zorgde ervoor dat hij op elk takje ging staan en elk blaadje liet kraken, waarna een struik in dook. Van die plek sloop hij naar de geheel andere kant van Whitelion, in een cirkel om hem heen en bleef daar in stilte zitten, wachtend op het start sein. Ondertussen overliep hij in zijn kopje het plan dat hij vluchtig had verzonnen. Snel een oplossing zoeken was belangrijk was goed, iets wat hij wel kon. Het enige waar hij nog op moest letten was het goed uitvoeren van zulke plannen. Hij zorgde ervoor dat hij niet helemaal op de grond lag, zodat hij niet met zijn buik de blaadjes liet kraken. Zijn staart zwiepte nu ook niet meer heen en weer, enkel het puntje wenkte soms afwachtend.

Hij hoorde hoe de apprentice luidruchtig naar een bosje liep en zich erachter leek te verstoppen. Daarna was het stil. Hij telde verder in zijn hoofd, tot 10. Dat zei hij dan ook luidop, zodat Barkpaw wist dat hij mocht aanvallen. "10!" Zijn stem galmde door de donkere vlakte. De witte kater keek om zich heen, zijn oren gespitst. Hij draaide om zijn as, kijkend of er ergens beweging te zien was. achter hem leken de struiken even heen en weer te wiegen, maar dat kon ook de wind geweest zijn. De afwezigheid van de maan maakte het moeilijk om een poot voor ogen te zien, en hoewel hijzelf nog redelijk duidelijk zichtbaar zou zijn zou Barkpaw opgaan in de nacht. Het enige waar hij hem aan zou kunnen zien zolang hij stil lag, zouden zijn ogen zijn, die groen zouden oplichten in de nacht.

De jonge kater legde zijn oren in zijn nek toen hij het starsein hoorde, maar bleef zelf nog even zitten voordat hij uit zijn schuilplek zou kruipen. Het enige wat hij duidelijk kon zien was zijn mentor. Na even gewacht te hebben sloop de kater zachtjes uit de bescherming van de struik, erop lettend dat de blaadjes niet begonnen te bewegen. Ook zorgde hij ervoor dat hij zijn poten één voor één neerzette en dat hij bij elke stap goed oplette. Even bleef hij muisstil staan waar hij stond toen hij Whitelion zich zag omdraaien. Bark's oren lagen nog steeds in zijn nek en zijn staart had hij ondertussen stil gehouden. Elke vorm van beweging kon hem verraden.

De grote kater bleef oplettend om zich heen kijkend. de minste beweging kon Barkpaw verraden, maar hij wist dat die dat zelf ook wel zou weten. Hij was al 9 moons oud, geen nieuweling meer. Hij zou gewoon al zijn vaardigheden moeten oppoetsen zodat hij perfect klaar was om warrior te zijn en zijn eigen apprentices beginne trainen, en zodat hij altijd klaar was om te vechten voor de clan en hem te voeden.

Barkpaw zette nog enkele stappen naar voren, zodat hij nu enkele meters van Whitelion vandaan zat. In plaats van op hem af te springen, legde de kater zich zachtjes neer. Wat hij wel wist was dat afwachten frustrerend was voor degene die moest wachten. Wachten was vervelend want dan wist je niet over er wel iets zou gaan gebeuren. Vaak verslapte de aandacht, wat perfect was. Maar nu hield hij zich stil. Zijn adem was verminderd en zijn staart leg plat tegen de grond, Whitelion bestuderend.

Er gebeurde maar bitter weinig, maar de grote kater was goed getraind. dit was zijn vakgebied. Hij bleef alert, wachtend op elk geluidje, maar natuurlijk had hij geen flauw idee waar zijn apprentice zou zitten. In ieder geval had hij de wind goed.. De wind! daar kon hij de richting wel aan weten. Hij ging naar achter hem, en snel draaide de witte kater zich om zodat hij die richting uitkeek. En ja, hij zag daar precies iets schitteren, maar dat kon verbeelding geweest zijn. En dus bleef hij zitten, proberend overal op te letten.

Barkpaw's oortje webkte even ongemakkelijk toen de warrior zich recht naar hem omdraaide. Als hij te lang zou wachten, had Whitelion hem misschien door. En té lang wachten was ook weer niet goed. Na enkele twijfelend seconden sloop de apprentice verder, verder in een halve bocht rond de kater heen. Op dezelfde plek blijven was niet goed, want hij had hem al bijna door gehad. Nu. De jonge kater duwde zich plots met zijn poten af tegen de grond en duwde met zijn volledig gewicht tegen de zijkant van Whitelion.

Een struikje wiebelde toen de apprentice zich waarschijnlijk verplaatste. De grote kater keek om zich heen, proberend de apprentice te lokaliseren. Het gewicht kwam opeens en vanuit een onverwachte hoek tegen zijn zij. Ondanks dat Whitelion stevig op zijn poten stond werd hij opzij gekegeld. echter viel hij niet om, hij landde weer op zijn poten. Barkpaw's kans om aan te vallen was geweest, nu was het zijn beurt. Zonder een seconde te aarzelend sprong hij op de zwarte kater, wat moeilijker ging omdat hij opging in het donker. Hij probeerde hem om te kegelen, zodat hij aan de kant geworpen zou worden.

De apprentice had zijn glimlach aan de kant gezet, waardoor er zich nu een serieuze blik op zijn gezicht bevond. Hij hield zijn ogen constant op zijn mentor gericht en deinsde dan ook direct achteruit toen de warrior in de tegenaanval ging. Het gewicht van de oudere kater kwam als een shock tegen z'n schouder aan, maar zorgde er niet voor dat om omver geduwd werd. Al kon Barkpaw zich maar net op tijd herpakken. In plaats van direct aan te vallen, zette hij nog enkele stappen naar achteren en verdween terug in de schaduw van de nacht. Hij sprong met grote passen rond de kater heen, zodat het bijna leek dat hij overal was en sprong plots terug op Whitelion af. Zijn nagels hield hij in terwijl hij op de rug van de kater zat en hem zo tegen de grond probeerde te drukken.

Hij kon de apprentice niet omver werpen, al leek het maar nipt. Barkpaw sloop terug de schaduwen in, zodat alles wat hij van hem kon zien het blinken van zijn ogen was, en zelfs dat maar sporadisch. Opeens kwam hij uit de schaduwen gesprongen, en de grote kater voelde hij de zwarte poten op zijn rug terechtkwamen. Door de schok was hij bijna door zijn poten gezakt, maar Whitelion was sterk en groter dan de apprentice. Hij had al eerder een apprentice moeten dragen, dit zou hem ook wel makkelijk lukken. Toen hij eenmaal zeker was dat hij niet zou inzakken begon hij te bokken als een paard om Barkpaw van zijn rug af te krijgen. dan naar voor, dan weer naar achter, tot hij eraf zou vallen of springen.

Toen de kater begon te bokken zette de apprentice toch even z'n nageltjes in de vacht van de warrior om te voorkomen dat hij eraf zou vallen. Hij wist er toch nog even op te blijven, voordat hij van de kater viel en naar voren viel. Bark tuimelde half en kwam uiteindelijk ten val op z'n rug waardoor hij toch even naar adem moest happen, voordat hij terug in aanvallende houding voor Whitelion stond. Dankzij deze training leerde hij om zijn omgeving te gebruiken, maar ook om zich direct te herpakken nadat hij een kleine domper had. Deze keer bleef hij staan waar hij stond, wachtend totdat de warrior zou toeslaan of op opmerkingen, die tussendoor wel eens gegeven werden.