Lets see what you can do[Lostpaw]

Langzaam opende de kater zijn ogen. Nu hij twee apprentices had betekende dat dat hij eigenlijk bijna elk moment wel met een van de twee besteedde. Misschien dat hij ze later nog samen zou laten trainen, maar voor nu had hij nog besloten om het apart te doen. Hij liep de den uit en strekte daar even zijn lichaam uit voor hij naar de apprentices den liep en even zijn kop naar binnen stak. "Lostpaw?" Hij wist niet of de apprentice al wakker was, maar hij wilde het zekere voor het onzekere nemen. Hij ging dan ook buiten de den zitten wachten en luisterde ondertussen of er geluid kwam uit de den.

[Lostpaw]

Lostpaw was een erg lichte slaper, was ze altijd al geweest. Het leek wel alsof ze gewoonweg niet diep inslaap kon komen, alsof ze altijd bang was dat ze aangevallen zou worden in haar slaap. Er was dan ook niet veel voor nodig om haar wakker te krijgen. "Lostpaw?" Meteen hief ze haar hoofd op toen ze haar naam hoorde. ze kon nog net het hoofd van haar zwart-witte mentor zien verdwijnen. De zwart-witte apprentice rekte haar even uit en trippelde snel naar buiten. ze knikte even naar hem ter begroeting, zoals gewoonlijk proberend om zo min mogelijk te zeggen. Het was een gewoonte die ze al sinds kleins af aan had, en erg moeilijk om er vanaf te raken.

Het duurde niet lang voor hij geluid hoorde komen uit de den en zijn apprentice tevoorschijn kwam. "Goedemorgen." Begroette hij de poes en keek even naar de uitgang van het kamp. "Vandaag wilde ik je het territorium laten zien." Begon hij. Dat leek hem tenminste wel het handigste. Het was belangrijk dat de apprentice de grenzen zou kennen en dan zou hij daarna altijd nog kunnen kijken wat ze nog meer zouden gaan doen. "Zullen we dan maar gaan?'" Vroeg hij en zodra hij een antwoord had gekregen liep hij naar de uitgang van het kamp toe en er doorheen.

"Goedemorgen", antwoordde de kater. Ze knikte opnieuw ten teken dat ze hem begrepen had. "Vandaag wilde ik je het territorium laten zien." Dat zou nog wel eens handig kunnen zijn, dan wist ze meteen hoe hun gebied eruit zag en waar de grenzen waren, maar ze kon het niet laten om bang te zijn. Wat als ze verdwaalde? Wat als er een vos kwam? Wat als er een inval gebeurde in het territorium? Wat als er tweebenen waren? Wat als.. "Zullen we dan maar gaan?", vervolgde de zwart-witte kater, waarmee hij haar gedachten onderbrak. Nog voor Lostpaw de kans gekregen had om te reageren liep Shaduwrush al weg. De zwart-witte poes snelde achter hem aan en kon hem gelukkig al snel inhalen. Ze had geluk dat ze snel was. De twee zwart-witte katten liepen naast elkaar. "Waar gaan we nu naartoe?", vroeg ze zachtjes, amper hoorbaar door het geluid van hun stompende poten en de wind heen.

Shadowrush keek even over zijn schouder om te zien of Lostpaw hem volgde, maar zodra ze naast hem was richtte hij zijn blik op de weg voor hem. Ze waren nu het kamp uit, maar dan moest hij nu nog wel beslissen welke kant ze uit zouden gaan. Er waren tenslotte verschillende grenzen waar ze naartoe konden gaan. "Waar gaan we nu naartoe?" De stem van de apprentice was niet hard geweest, maar hij had haar toch kunnen verstaan. Hij wist nu alleen wel dat hij een besluit moest maken van waar hij als eerste naartoe wilde gaan. "Ik wilde als eerste naar de grens met Shadowclan gaan." Antwoordde hij op haar vraag en even keek hij opzij om de reactie van de apprentice te zien. Het was namelijk misschien niet de beste grens om naartoe te gaan, maar hij wist dat het toch moest gebeuren.

[Sorry voor de late reactieD:]

"Ik wilde als eerste naar de grens met Shadowclan gaan." Ze knikte alleen maar als antwoord, stiekem niet willend dat ze dat zouden moeten doen. Shadowclan stond bekend als een rede, harteloze clan. Ze wou ze niet graag ontmoeten. Niet dat ze dan zo vele liever Thunderclan wou ontmoeten, want ze had gehoord dat die ondertussen niet echt op goede voet stonden met hun clan. En Riverclan, tja,.. Daar keek ze ook al niet naar uit. Ze wou dat ze gewoon in het camp kon blijven, haar droom waarmaken. Dat was niet warrior worden, zoals velen, nee, ze wou vele liever Medicine cat worden. Maar de kans dat dat zou gebeuren was zo klein dat ze maar haar best deed om een goede warrior te worden, al wist ze dat dat om de een of andere reden niet in haar bloed lag. Alsof ze geen volledige warrior kon worden, alsof ze maar half was. Een deel van haar wou zich gaan opkrullen op de schoot van een tweebeen, maar de trots die ze had verbood dat.

De enige reactie van de apprentice was een knikje en hij keek haar nog even kort aan voor hij zijn blik weer op het pad voor hem richtte. Het zou een kleine tocht zijn naar de grens met Shadowclan en dan zouden ze daarna nog moeten kijken waar ze dan naartoe gingen. Hij wilde haar sowieso ook nog wel vierboom laten zien, want dat was toch ook wel een belangrijke plek om naartoe te gaan, maar daarnaast moest hij nog even kijken. In ieder geval had hij voorlopig een doel in gedachten, ook al wist hij op dit moment zo snel niet iets te zeggen. Hij zou haar natuurlijk kunnen vragen hoe het voelde om nu een apprentice te zijn, maar hij had geen idee wat voor een antwoord hij daarop terug zou krijgen. "Hoe voelt het nu om een apprentice te zijn?" Besloot hij toch maar te vragen en wierp even kort een blik op Lostpaw.

"Hoe voelt het nu om een apprentice te zijn?", vroeg Shadowrush. Lostpaw aarzelde. Wat moest ze daar nu op antwoorden? Zoals iedere apprentice, enthousiast, vrolijk, of zoals ze zich zelf voelde? Ook al voelde het als een risico, toch antwoordde ze eerlijk. "Het voelt verkeerd", murmelde ze zachtjes. Misschien had hij het niet eens gehoord, maar dat zou niet eens zo erg zijn.

Het duurde even voor hij een antwoord terugkreeg, wat ergens misschien al wel een beetje apart was, ook al was natuurlijk niet elke nieuwe apprentice blij met het apprentice worden. "Het voelt verkeerd" Hij hield even zijn kop schuin. Had hij dat goed gehoord? Dit was de eerste keer dat hij zo'n antwoord op de vraag had gehoord. "Wat voelt er dan verkeerd aan?" Misschien moest hij niet doorvragen, maar hij was wel nieuwsgierig naar wat er voor Lostpaw verkeerd aan voelde. Wilde ze misschien geen warrior worden? Dat was natuurlijk wel een optie, maar dat zou het toch vast niet zijn?

"Wat voelt er dan verkeerd aan?" Die vraag had ze wel verwacht, en toch kwam het als een schok. De zwart-witte poes zuchtte en bleef stilstaan. Shadowrush zou wel blijven staan besloot ze. Nu moest ze iets verzinnen, zodat ze weer normaal leek. Maar toen ze haar mond opendeed, vloeiden de woorden vanzelf uit haar mond. "Het voelt gewoon niet juist om te gaan jagen en dieren te vermoorden, om te vechten ook al is het voor het goed van het clan. Ik wil niet doden en verwoesten, ik wil helen en doen bloeien.. Al.. Al sinds kleins af aan voelde ik dat, maar.. Het.. Niemand zou dat willen, niemand zou mij die kans geven en zolang ik onzichtbaar zou zijn zouden ze me niet lastig vallen, maar ik wou.. Wil gewoon dat iemand me kan horen! Dat ik niet onzichtbaar hoef te zijn, dat ik mijn droom kan nagaan, dat ik mijn moeder in Starclan trots kan maken. En voor dat laatste voel ik dat ik warrior moet worden, zoals mijn siblings, zodat zei trots kan zijn, en mijn vader ook, al weet ik niet wie dat is.." Pas toen ze uitgesproken was besefte ze wat een warboel haar woorden waren, maar toch deed het deugd om alles eens van haar hart af te krijgen.

Hij merkte dat Lostpaw stil bleef staan en zelf stopte hij ook met lopen, waarna hij zich omdraaide naar de apprentice. "Het voelt gewoon niet juist om te gaan jagen en dieren te vermoorden, om te vechten ook al is het voor het goed van het clan. Ik wil niet doden en verwoesten, ik wil helen en doen bloeien.. Al.. Al sinds kleins af aan voelde ik dat, maar.. Het.. Niemand zou dat willen, niemand zou mij die kans geven en zolang ik onzichtbaar zou zijn zouden ze me niet lastig vallen, maar ik wou.. Wil gewoon dat iemand me kan horen! Dat ik niet onzichtbaar hoef te zijn, dat ik mijn droom kan nagaan, dat ik mijn moeder in Starclan trots kan maken. En voor dat laatste voel ik dat ik warrior moet worden, zoals mijn siblings, zodat zei trots kan zijn, en mijn vader ook, al weet ik niet wie dat is.." Hij luisterde naar de woorden die de apprentice zei en bleef even kort stil toen ze klaar was. Hij wist namelijk even niet hoe hierop te reageren, want het was wel duidelijk dat de apprentice liever geen warrior zou worden, maar ze toch haar best deed om er een te worden. "Het is wat mij betreft je eigen keuze, je moet doen wat voor jou het beste voelt en misschien krijg je ook wel de kans om te doen wat je zelf wilt." Het klonk namelijk in zijn oren alsof ze liever Medicine Cat zou worden, maar of ze daar de kans voor zou krijgen was de vraag. "Je zult anderen echt niet teleurstelling door te zijn wie je bent." Als het echt familie was zouden ze trots op haar zijn, ongeacht wat ze zou worden.

"Het is wat mij betreft je eigen keuze, je moet doen wat voor jou het beste voelt en misschien krijg je ook wel de kans om te doen wat je zelf wilt." Ze knikte aarzelend, al was de kleine poes niet overtuigd. Hoezo zou zij een kans krijgen om te worden wat ze wou? Dat ze nu moest trainen om een warrior te worden zei toch al genoeg? "Je zult anderen echt niet teleurstelling door te zijn wie je bent." Ze keek op, haar blauwe ogen totaal niet overtuigd. "Hoe kun jij dat nu weten?", mompelde ze. "Wie jij bent is perfect; een warrior, een mentor, proberen om je apprentice te tranen zo goed als je kan. Dat kun je niet vergelijken met iemand die niet in dat perfecte plaatje past!