Free [ O P E N ]

Vrij! Vrij! Vrij! Ze had het uit kunnen schreeuwen. Over de velden kunnen joelen terwijl het gras onder haar pootjes wegraasde. Ze deed het alleen niet. Maar dat was alleen maar om de prooi die ze weg zou jagen. En die zouden ze juist nodig hebben in leafbare. Na een gesprek met Mintpool had ze dat doorgekregen. Dus schreeuwde en joelde ze niet, maar rende ze als de wind over de Moorlands en genoot van de vrijheid die haar geschonken was.
Floodpaw, als een jonge apprentice, die bij de vorige ceremonie vrijgesteld was van het kamp, voelde zich fijn in de open natuur. Alleen. Ze hield niet van alleen zijn, maar van haar vrijheid genieten had zeker niet gekund met iemand erbij. De tabby was inmiddels blijven zitten om uit te hijgen van het lange rennen. Ze had niet niets gedaan. Haar conditie was met sprongen vooruit gegaan de laatste dagen sinds de ceremonie. Ze zou absoluut de beste apprentice zijn, zoals ze haar mentor en zus ook had beloofd. Inmiddels was dat vier dagen geleden, maar de vrijheid was eindeloos. De late greenleafzon zakte langzamerhand achter de heuvels. Ze was wel uitgehijgd, maar rennen, dat deed ze niet meer. Dat had ze genoeg gedaan. In plaats daarvan begon ze te zingen. "Her dirty paws and furry coat. She ran down, the forest slope. The forest of talking trees. They used to sing about the birds and the bees. The bees had declared a war; the sky wasn't big enough for them all. The birds they got help from below. From dirty paws and the creatures of snow." Ze had de tekst zelf bedacht toen haar een hoop was verteld als kitten. Ze was er trots op, zoals haar stem en haar snelheid. En haar nieuwe vrijheid.

Met snelle passen raasde de witte kat verder. Het rode plekje dat vanaf zijn neus uitliep als een olievlek op water, was amper te zien. Hij ging echt zo snel en niemand kon hem tegen houden. Hahaha! Hij haalde diep adem en besloot zijn spieren nogmaals stevig op te spannen, nog eens wat sneller en nog eens en nog eens! Hij had nog nooit zo snel gelopen! De wind kamde door zijn pluizige pels en trok eraan alsof het hem wilde tegenhouden, maar Flash stopte niet, dat zou hij waarschijnlijk nooit doen. Hij was een beetje hyper -misschien een beetje teveel- maar dat had altijd al in zijn aard gelegen. Hij sloot zijn amberkleurige ogen en grijnsde even toen hij dacht dat hij zijn limiet had bereikt. HIJ KON NOG SNELLER! Bam. Met een knal ramde hij iemand omver en rolde hij weer over het hoogland. Na een paar rollen, kwam de apprentice snel overeind, aangezien hij het gewoon was tegen andere katten aan te lopen. Hij lacht even schuin naar de grijze kattin die hij net omver had gelopen en schudde toen even zijn pels uit. "Hehehehe, sorry," zei hij. Hij had nergens last van, hij liep echter elke dag tegen katten aan.

{Omdat ik zin had in een random postje, daarom :3}

Het silhouet wat haar bestormde was op geen enkele wijze te ontwijken. Veel te snel. Ja, zien deed ze het wel, maar ontwijken was toch echt onmogelijk. Ze wist het en besefte het. Dus maakte het niet heel veel uit toen de oudere flame point haar omver liep. Ze rolden een paar fox-lengths verder door het gras. Toen ging de andere kater snel van haar af. Floodpaw giechelde. Hij lachte schuin naar haar. "Hehehehe, sorry," zei hij met een vreemd grinnikend geluid. "Wat was jij aan het doen?" vroeg ze nieuwsgierig aan hem. Ze was niet kwaad. Het was moeilijk om deze tabby kwaad te krijgen, zeker op zo'n moment als dit. Ze bekeek hem eens goed. Flame point, amberen ogen. Hij had een lange pels die hij even uit geschud had. Ze herkende hem niet van naam. Ergens wel vaag van uiterlijk. Maar dat gold voor alle katten uit haar Clan. Ze was niet zo'n held met namen. "Floodpaw," stelde ze zichzelf voor, terwijl een klein grijnsje haar snuit sierde. "En hoe heet jij?"