Holly… What’s that?

Onderwerp: Holly… What’s that? do 23 okt 2014 - 9:54

Verschillende emoties duikelden over elkaar heen in zijn lichtblauwe ogen. De crèmekleurige apprentice keek even naar de lucht. Het was een grijze dag, maar wel droog. Silvercloud had hem eerst vrijaf gegeven, zodat hij een rondje door het territorium kon maken, daarna zou ze hem mee nemen voor een training. Hij verliet het kamp terwijl hij probeerde zichzelf onder controle te krijgen, maar dat was niet makkelijk. Er was zo veel gebeurd de laatste tijd, eigenlijk te veel voor zijn jonge koppie. Het gevecht met de zwerfkatten tijdens een patrouille die hem buitenwesten gemept hadden, wat hem een hele tijd bijkomen in de Medicine cat den opgeleverd had. Waardoor hij de dood van Smoketear en Stormwise gemist had, waar hij nog steeds niet over heen was. Hij had ze in de steek gelaten vond hij, waardoor hij niet fatsoenlijk afscheid van ze had kunnen nemen. Toen hij uiteindelijk weer op zijn poten stond wisten ze niet waar Rebelvoice was, dus had hij een nieuwe mentor gekregen, Silvercloud. Toen had hij gelukkig zijn trainingen weer kunnen hervatten, wat hem nog verbazingwekkend goed af ging. Hij kreeg net alles weer een beetje op de rit toen ze opnieuw moesten vechten, dit keer tegen Thunderclan. De dood van de Thunderclan leider had hem herinnerd aan de katten die hij zelf verloren was. Toen was hij ook nog bang geweest dat hij Bravesoul kwijtraakte, wat gelukkig niet gebeurd was. Hij had dat echt niet aangekund, zeker niet als hij dat aan Riversong en de kittens had moeten uitleggen. Nou was hij weer helemaal van de kaart, al liet hij dat zo min mogelijk zien. Hij stopte met lopen toen hij opeens een geluid hoorde. Hij spitste zijn oren en deed zijn bek een stukje open om de geur op te kunnen vangen, meteen werden zijn ogen groot en had hij geen tijd meer om over zijn verdriet na te denken. Het dier rook een beetje naar Twolegs, waardoor meteen zijn haren overeind stonden. Hij deed een paar stappen achteruit toen hij besefte dat het beest recht op hem afkwam, maar voordat hij echt kon reageren stond het dier voor hem. Hij moest zijn kop in zijn nek leggen omdat hij alleen maar poten zag. Het dier was groot met lange haren uit zijn kont en uit zijn nek. Het dier proestte en Creamypaw kromp in elkaar. Het dier had een raar ding op zijn rug en om zijn kop, maar hij zag geen Twoleg. Er hing een raar touw voor zijn borst langs, wat leek alsof het geknapt was. De apprentice stond aan de grond genageld terwijl hij naar het paard keek die hem net zo verbaast aan stond te kijken. Wat was dit?

[First Breakingdawn]

Stormwise, Smoketear, Lionclaw, Rainpaw, Cinderfall het waren gezichten die nooit meer gezien zouden worden. Namen die slechts een herinnering waren. Families die gebroken achter bleven. Waaronder zij.. Uiteindelijk had ze haar vader kunnen vergeven maar het was te laat geworden. Ze had het nooit tegen hem kunnen zeggen en kon enkel smeken dat hij het wist. Waar hij dan ook was..

Firestar.. Ze had niet gedacht dat ze ooit de vuurrode kater zo kon missen maar haar hart was verscheurd. Hoewel de Thunderlcan leider absoluut als haar vijand was gestorven kon ze niet vergeten wat de rossige kater voor haar had gedaan. Zonder hem was ze nu een rogue. Zonder hem was ze waarschijnlijk vandaag al dood geweest. Hij had haar gered hij had haar in veiligheid gebracht.. En ze miste zijn warme stem meer en meer met de seconde.

Verslagen liep ze maar een end weg. Haar ogen dof. Lang had ze zich niet zo hopeloos gevoeld. Ja.. De laatste keer dat ze zo liep was de dag geweest dat ze terug kwam in Riverclan na twee manen lang zwerven. Ze had zich geschaamd en klein gevoeld. Maar nu lag het gevoel anders. Dieper.. Het duwde alles wat ze kon van geluk was vervaagd en wanhoop bleef achter. Heel even voelde ze zich weer die kitten vechtend voor haar leven. Gedoemd dood te gaan maar het toch overleefd. Zonder dat ze het echt door had gehad was de warrior doorgelopen tot aan de border van haar territorium ze kon deze plek goed. Hier had ze gescholen tussen de vreemde grote beesten die heel vredelievend bleken te zijn. Maar wat ze daar aantrof verbaasde haar licht. "Creamypaw?" Vroeg ze half en stapte op de kat af. "Wat doe jij hier?"

Eigenlijk wist hij niet wat hij moest doen. Hij kromp alleen nog maar meer in elkaar toen het dier met zijn rare poot over de grond begon te schrapen. Hij had iets hards aan het uiteinde van zijn poot en geen tenen zoals hij had. Wat was dit beest in vredesnaam? Zou het hem kwaad willen doen. “Ha…Hallo,” Zei hij angstig. Het dier maakte een snuivend geluid door zijn enorme neusgaten. Hij deed nog een paar passen achteruit, zoekend naar een uitweg. Hij durfde zich niet zo goed te bewegen bang dat het beest achter hem aankwam. Opeens hoorde hij een bekende stem achter hem. “Breakingdawn!” Riep hij opgelucht. Hij had de poes al een hele tijd niet meer gesproken, niet meer sinds hij ontwaakt was uit zijn coma. “Breaking!” Riep hij nogmaals. “Er staat een eng groot beest voor mij.” Hij klonk opnieuw paniekerig. “En ik weet niet wat ik hier doe. Ik maakte een rondje door het territorium en opeens stond dit ding voor mij.” Hij siste geschrokken toen het dier een raar hinnikend geluid maakte. Het dier liet zijn kop ietsje zakken, waardoor hij opeens wel erg dichtbij kwam. “Help,” piepte hij. Hij schoot hard achteruit, waardoor hij tegen Breakingdawn aanliep. “Sorry!” Riep hij geschrokken. Het beest deed een paar stappen vooruit, weer naar hun toe en hij staarde het dier met grote ogen aan.

Zachtjes snorde de poes zijn reacties ziend en duwde haar neusje tegen zijn achterhoofd. "Ben je nou echt bang voor zo'n grote graseter Creamypaw en ik maar denken dat jij een groots Riverclan Warrior zou worden." Grinnikte ze luchtig en stapte naast de creme kleurige kater omhoog kijkend naar het paard tegen het warme zonlicht aan. "Dit Creamypaw is een Paard en een hele dikke in dit geval." Grinnikte ze. "Het zijn hele vredelievende dieren die absoluut geen kat kwaad doen tenzij jij ze natuurlijk boos zou maken of zou aanvallen. Als dat zou gebeuren al zie ik daargeen rede voor. Pas op voor die dingen aan hun poten." ZE gaapte en wees er naar met haar staart voor ze haar nagels uit hun hulsjes haalde en ze aan Creamypaw liet zien. "Onze klauwen zijn ongeveer hetzelfde als die dingen maar waar ze voor ons zijn gemaakt voor prooi doden door deze open te halen zijn de klauwen van een paard bedoeld om vijanden te verpletten. Ze zijn bij een paard niet scherp maar juist heel breed zodat het je botten kan breken als je het kwaad doet."

Hij keek naar de oudere poes toen ze begon over het grote dier wat voor hen stond. “Dan kan ik nog wel een groots Riverclan warrior worden, maar dit beest is toch vijf keer zo groot als mij.” Zei hij nog steeds wat angstig. Hij vertrouwde het nog steeds niet helemaal ook al leek Breakingdawn nog zo kalm. Het dier was echt enorm en het rook naar Twolegs. “Een wat? Een paard.” Hij keek weer naar het grote dier die zijn neus naar hem toe bewoog. Hij raakte hem bijna waardoor hij geschrokken een sprongetje maakte en achter Breakingdawn vluchtte. Hij keek even om haar heen naar het paard. “Waarom heeft dit beest die dingen dan aan zijn poten en waarom zo’n grote neus?” Ze stelde hem daarna al helemaal niet gerust toen ze uitlegde waar die dingen aan hun poten voor diende. “Verpletteren? Hij wil ons toch niet verpletteren toch?” Hij keek weer met grote ogen naar het dier. “En waarom wil hij aan ons snuffelen? Snuift hij ons dan op door zijn neus of wil hij op ons gaan stampen?” Hij begon te ratelen, dat had hij zelf ook wel door maar hij kon er niets aan doen, dat kwam omdat hij het een nog al beangstigende situatie vond. Ook al zei ze dat ze vredelievend waren, dat wist hij nog niet zo zeker. "Hij ruikt naar Twoleg." sloot hij zijn vragenstroom af.

een lachje schoot over haar lippen terwijl ze hem aankeek en rolde half met haar groene oogjes. "Natuurlijk Creamypaw natuurlijk." Grinnikte ze lachend en en keek naar het grote wezen voor hen. "Nee natuurlijk wil hij ons nu niet verpletteren Creamypaw, hij vind ons alleen maar interesant en denk je nou echt dat jij met je dikke buik in zo'n neusgat past?" Grinnikte ze en snuffelde aan de neus van het dier. 'Hij ruikt naar twolegs omdat hij van twolegs is en wees daar maar blij mee je wil geen wilde paarden in ons bos hebben rondlopen. ZE zouden ons kamp verwoesten zonder het uberhaupt door te hebben."

Hij wist dat hij zich waarschijnlijk gedroeg als een jonge kitten, maar het dier had een grote indruk op hem gemaakt. Hij had nog nooit zo’n groot dier gezien en daarom vond hij het zo vreemd. “Hij vind ons interessant.” Herhaalde hij voor zichzelf. Ja, dat klonk eigenlijk ook wel logisch. Hij keek naar de neusgaten van het dier en daarna ontstond er een onnozel grijsje om zijn lippen. “Ehm nee, waarschijnlijk pas ik daar niet in.” Hij begon zich te ontspannen en kwam achter Breakingdawn vandaan. Hij was tot de conclusie gekomen dat het waarschijnlijk toch niet zo eng was en misschien zelfs wel interessant. Hij ging naast haar zitten en luisterde naar waarom het paard naar Twolegs rook. “Hij is van Twolegs net als kittypets?” Vroeg hij toen nieuwsgierig. Het paard kwam weer naar hem toe en dit keer deinsde hij niet achteruit, maar liet het wezen aan hem snuffelen. Toen leek het paard gerustgesteld en draaide zich om om gras te gaan eten. “Zouden ze wel op ons kamp gaan stampen? Letten ze dan niet goed op?” Hij veegde verbaasd met zijn staart over de grond terwijl hij Breakingdawn aankeek. “Nou ik ben blij dat je mij bent komen redden.” Er klonk iets plagerigs in zijn stem door en in zijn blik was te zien dat hij haar echt dankbaar was dat ze was komen kijken, anders was hij waarschijnlijk wel in paniek geraakt.

Zachtjes grinikte de poes en gaapte naar het paard kijkend. "Ja hij is van twolegs maar hij kan er minder aan doen dan dat kittypets dat kunnen. Zie kittypets kunnen zo weglopen maar blijven terug komen om smerig voer te vreten en een nest te delen met twolegs. Paarden zijn gevangen. Je hebt onder een hekwek door moeten kruipen om hierin te komen. Ze glimlachtte zacht en duwde haar neusje tegen de apprentice. "Dat zorgt ervoor dat ze niet weglopen. Bovendien kunnen paarden niet leven in het wild omdat ze echt dingen vernietigen zonder dat ze het weten. Ze zouden vermoord worden door twolegs.." Mompelde ze zacht en grinnikte. "Hoewel ze heel vredelievend zijn kunnen ze niet hoed zien waar ze wat doen. Ze zouden van schrik ons kamp compleet kunnen vernietigen als ze wild zijn. Dus wees blij dat Twolegs ze stevig vasthouden.
[/b]

Hij luisterde naar Breakingdawn toen ze vertelde dat paarden gevangen zaten. “Houden ze ze gevangen omdat ze anders iets kapot maken?” Wat hij van Twolegs gehoord had, maakte ze dat namelijk niet zo veel uit. “Of houden ze ze vast omdat ze anders niet meer terug zouden komen?” Even trok er een fronst in zijn voorhoofd en trok hij verbaasd met zijn snorharen. “En waarom zouden Twolegs de paarden vermoorden als ze los liepen en niet als ze hier gevangen zitten, dat is toch gek?” Hij begreep er helemaal niets van, maar Twolegs waren ook maar rare wezens. “Wat doen ze dan met deze paarden?” Hij wist dat de Twolegs niet zomaar iets deden, dat had vast een reden. Kittypets hielden ze omdat ze die wilde verzorgen en wilde aaien. Was dat bij deze dieren ook zo? Waarom zaten ze dan niet in de holen gevangen. “Waarom zitten ze eigenlijk niet in de holen van de Twolegs gevangen?” Vroeg hij dan ook. Hij wist dat hij opnieuw een vragenstroom over Breakingdawn heen uitstrooide, maar hij kon zichzelf niet tegen houden want hij had zo veel vragen.

Onderwerp: Re: Holly… What’s that?