Doesn't matter if it's not our day {Butterbell}

De warrior voelde zich vreemd, er was iets in zijn leven wat hem niet goed zat. Hij hield enorm veel van zijn kittens, maar of hij nog wel zoveel voor Riversong voelde was nog maar de vraag. De kittens waren in het begin niet eens bedoeld geweest, maar toch had StarClan ze aan hen geschonken, aan Bravesoul geschonken. Galekit, Ashkit, Narrowkit, Smokykit en Coyotekit. Elk met hun eigen karakter en specialiteiten, elk jonge zielen die op een dag aan zijn zijde zouden staan met het gevecht. En dan was er nog Creamypaw, die de peetvader was van zijn kittens, zijn beste vriend was en die hij tevens een heel klein beetje was gaan zien als zijn eigen zoon. De kater zette zich neer aan de rand van de rivier en keek naar zijn spiegelbeeld. Het litteken dat over zijn oog liep was nog goed te zien omdat zijn vacht nog niet helemaal terug gegroeid was. Hopelijk gebeurde dat snel, want trots was hij niet op dat litteken. Trots was hij niet op dat gevecht, op die duistere dag in de geschiedenis van de clans. Maar hij wist dat er dagen aan zaten te komen, dagen die vele en vele malen duisterder zouden zijn.

{Butterbell}

Met grote sprongen rende de flamepoint verder. Verder als dat ze normaal zou komen om te jagen. Harder als ze normaal zou willen. Ver weg, verder als dat haar ziel reek. Haar ogen gesloten en haar oren plat omlaag. Alles in haar schreeuwde haar te zingen. Haar leven het was zo perfect, zo mooi en zo geweldig. Ze hielt van haar leven. Alles, de bloemen, de sneeuw die wegtrok. De kittens in de Nursery en de apprentices die speelde. Haar leven was perfect zoals het nu was. En toen ze bij de Waterval aankwam liet ze zich gelukkig neerzakken. Vol blijdschap zuchtte ze zachtjes. Blij was ze, perfect blij en gelukkig precies zoals de wereld haar nu toe lachte. De problemen met Snowcrystal deden haar niets meer. Haar zus had het vast wel overgenomen ofzo. Het was niet haar zaak. Rainpaw zou binnenkort Warrior worden en Magicpaw had een vrije dag. Oftewel deze dag was voor haar en haar alleen. En wat kon er beter zijn als die dag doorbrengen hier? Haar hart voelde vrij en trots. Hoewel de dood van Stormstar nogsteeds pijnlijk was geweest had ze zich er bij neergelegd. Ze was doorgegaan wetend dat hij over hen zou waken. Naast haar vrienden en familie die al in starclan waren. Ze zou ze nooit vergeten en voor altijd in haar hart koesteren..

Er was zoveel in haar leven gebeurd dat ze simpelweg niet meer wist hoe ze er mee om moest gaan. Blizzard.. Snow.. Ze hadden tekenen op haar hart achtergelaten. en nu Whirlpaw, Juicepaw en Outpaw druk bezig waren met hun trainingen was ze weer alleen en zou ze zich eigenlijk moeten focussen op de clan voeden gezien letterlijk de helft van heel riverclan in de medicine cat den lag.. Ze schudde haar kop maar bleef staan toen ze een bekende geur rook en draaide haar sierlijke hoofdje langzaam om. "Bravesoul?" Vroeg ze de kater ziend en liep naar hem toe.

Zijn spiegelbeeld verzwakte plots wat, iets wat hem al genoeg zei. Iedereen om hem heen begon langzamerhand weg te sterven. Hij wist wel wat hij had geleerd vroeger, dat doodgaan in de kringloop van het leven hoorde. Ooit was er een oude elder geweest die hem die wijze woorden had ingefluisterd. Op een dag sterven wij allemaal, onze beenderen worden opgenomen in het gras en dat gras wordt weer gegeten door de prooien waar wij, katten, van leven. Zo staan alle levens in connectie met elkaar, de kringloop van het leven dus. Als zijn kittens ouder waren zou hij hen die les wel eens meegeven, maar voor nu moesten de bolletjes eerst nog maar eens goed groeien. De kater sloot zijn ogen een beetje, diep nadenkend over hoe hij het Riversong allemaal ging brengen, dat hij niet langer meer gevoelens voor haar had. Dat het niet echt zou gaan worden tussen hen, en de kater wist vrijwel zeker dat ze er zelf ook ongeveer zo over dacht. De kittens waren nooit bedoeld geweest, ze waren er gewoon gekomen en toevallig waren ze uitgekozen tot ouders door StarClan. Hij hield zielsveel van hen, maar hij wist dat zijn hart niet naar haar verlangde. So be it. "Bravesoul?" klonk er toen plots een stem. Hij keek op en herkende een andere warrior uit zijn clan: Butterbell. De kater glimlachte zwakjes naar haar en richtte zijn blik toen weer op het water wat onder hem door stroomde. "Goede dag, Butterbell." Hij richtte zijn blik weer voor een paar tellen op de poes en toen weer op het water.

Een rilling liep door haar slanke lichaam. Ze haatte leaf-bare gezien zij als een van de weinige in Riverclan een korte vacht had die haar niet perfect beschermde. Haar korte haartjes zorgde er echter ook nog eens voor dat ze aan werd gekeken als een vreemde door andere clans. Die clans vroegen zich vast af of ze een halfbloedje was maar Riverclan wist dat haar ouders vol Riverclan waren geweest. Haar moeder had dezelfde pels als zij gehad dus er was geen sprake van clanbloed van buitenaf dat was er ook nooit geweest ook.. Bovendien ze haatte de meeste andere clans. Ze haatte halfclannertjes en dat had maar een oorzaak gehad.. Het hopeloze gezeik dat ze had moeten meemaken met Snowcrystal en haar o zo geliefde zusje die niet langer meer onder hen was. Het was zo'n drama geworden dat Butter op een gegeven moment gewoon haar poten er vanaf had getrokken. Dit was dan ook de rede dat de dood van Firestar haar nieteens zoveel had gedeerd. Hij was nooit een echte clankat geweest. Hij had geen woudbloed in zich wat betekende dat zijn kits nog minder waren. Ze waren half Thunderclan half Kittypet hoe kon daar ooit respect aan gegeven worden? De gedachtes hadden haar compleet overgenomen dat ze niet meer precies hoorde dat Bravesoul antwoorde en keek even verward op. "Wat doe je eigenlijk hier?" Mompelde ze hem aankijkend en stapte naar de pluizige kater toe haar neusje tegen zijn wang drukkend.