Give it a Try!

Zijn mond was in een rechte streep getrokken en zijn pootstappen weerklonken hard op de al kouder wordende ondergrond. Zijn ogen spoten vuur en zelfs de lange snorharen op zijn neus trilden in fury. Kortom, Tall was boos, redelijk heel erg kwaad. Niet echt op een persoon in het algemeen, hij was het gewoon. Starclan was niet eerlijk, en het was al helemaal niet eerlijk dat hij in de creek was gevallen met dit snijdend koude weer. Vooral de wind was killing. In zijn woede had de kater, die op weg was naar Little om wat verwarmends te vragen, de kat niet gezien tegen wie hij opbotste. De ander was zo groot dat hij helemaal terugviel. Hij gromde eens kwaad, meer tegen zichzelf dan tegen de ander, en keek op. Ace.

- Acepaw 1ste post

De ander zag er zeker goed uit, de vacht weliswaar wat gehavener dan voorheen, en misschien ook een ietwat uitputtendere uitstraling. Maar verder zag hij er zeker sterker, en misschien ook wel wat serieuzer uit. Tall wilde net glimlachen, de kater was zeker goed in het vergeven van zijn vrienden, zeker in het vergeven van Ace. Hij had het al zo vaak gedaan, wat was die ene keer dat hij het nu niet zou doen? Vandaar dat de apprentice zijn mond al gevormd had in de glimlach, en de ander vrolijk wilde begroeten, maar de grote was hem voor. ‘Kijk uit waar je loopt.’ De zin deed hem niets, de toon ook minder dan waarschijnlijk normaal was, Tall was niet de meest breekbare. Nee, het waren met name de oren die het hem deden, en die de kater even deden grommen. Hoe durfde Ace zich zo tegen hem te gedragen als hij juist degene was die sorry had moeten zeggen? In antwoord schoot ook Tall's ogen een kwadere blik, maar zijn oren bleven voor nu nog normaal staan. Er moest een goede verklaring zijn voor dit gedrag, hoopte hij maar voor Ace. "Vanwaar de haat?" Er zat een lichte autoriteit's verklaring in zijn stem. Hij was ouder, hij was slimmer, hij wilde een antwoord en wel nu. De kater kon als hij wilde erg overredend uit de hoek komen, maar bij Ace lukte het hem zelden, soms leefde die echt in zijn eigen wereld.

Het was hem niet duidelijk, hij was er altijd voor de ander geweest en had altijd voor hem klaargestaan als deze hem nodig had. De wind die net nog zo kalm was leek aan te wakkeren, zowel in Tallpaw zelf als in de buitenlucht, een kille wind. Zijn blik bleef recht in de ogen van de ander gevestigd, en toch betrapte de kater zichzelf erop dat hij alvast verdedigingstechnieken aan het bedenken was die Ace het minste pijn zouden doen. Het was dat hij zo intensief staarde, anders had de kater haast het trekje van de ander zijn oor gemist. Haast viel zijn mond open, en even verzachtten de ogen. De trillingen in het oor ontgingen hem niet, en zijn hoop wakkerde even aan, de kille wind verdringende. Het mocht niet zo zijn, de koppige kater voor hem stak zijn kop hoger in de lucht, alsof hij wilde tonen dat hij het echt wel met zichzelf eens was, en keek even neerbuigend neer op Tall, die er nog wel wat relaxter bij stond. Hij vroeg het, recht door zee, zoals Ace altijd wilde dat hij praatte. Hij had respect voor de ander, maar dat verdampte toch wel voor een groot deel toen de kinderachtige reactie duidelijk werd. Serieus? Vijandigheid? Alweer? Het leek toch echt het tegenovergestelde van wat Ace deed wat hij eigenlijk wilde doen, Tall snapte er niets meer van. Hij verwachtte eerlijk gezegd niet eens een reactie, maar hij kende deze kater voor hem dan ook helemaal niet. Ace was hier niet, dit was een of andere replica die vastberaden was om iets te doen. Maar wat in de naam van Starclan was dat 'iets' ooit?! ‘Omdat je maar niet oprot Tall,’ Deze keer geen stap terug, geen teken van zwakte, maar wel een blik die een glimlach verwachtte van de ander, dat hij op zou staan en zou lachen. Dat alles hier niet echt was, en dat die opmerking al helemaal niet bedoeld was. Het was niet zo, en hij wist het ook wel, zo was deze kat niet. Die ander, die was recht door zee en eerlijk, en dat had Tall altijd zo gemogen, maar dit was een heel nieuw level van eerlijkheid, en ook nog eens een die hij niet snapte. Hij moest dus weg, weg van waar? Van Ace? Dat had de ander ook niet echt duidelijk gecommuniceerd ofzo. Nog steeds was zijn houding rustig, heel anders dan de vijandelijke van Ace, die van hemzelf was veel opener, klaar om te vergeven en vergeten. Het zou niet helpen, hij kende deze kat niet, en die wilde hem duidelijk niet kennen. Waarom zou de kater waarschijnlijk nooit duidelijk worden als hij nu niet praatte. "Waarom," Zijn stem trilde niet, en er klonk geen emotie in door, alleen kracht. Het klonk inmiddels ook niet meer als een vraag, en het was het ook niet echt meer. De normale praat-regels waren weggevallen toen die oen voor hem zo was begonnen, en de kater zelf was niet van plan om de hele tijd door het stof te kruipen voor iemand die hem telkens weer beledigde.

OOC|| True… Schaap (A)

De ander nam zijn tijd, zoals Tall wel van hem gewend was. De kater keek even wat verveeld naar zijn nagels, wachtende op zijn vriend. Het bleef zijn vriend want deze kater was zo loyaal als de pest, aan zijn eigen clan inmiddels. Hij snapte nu ook wel dat het wat lastig zou zijn als je loyaal was aan al je vrienden en ze zouden allemaal in andere clans zitten. Dat zou echt alleen maar voor heisa zorgen en daar had hij inmiddels toch echt wel genoeg van. Toen hij weer opkeek keek hij recht in de ogen van Ace, die nog steeds berekenend -voor zover hij dat kon- en vijandig keken. Zijn eigen ogen straalden waarschijnlijk verveling en uitdaging uit, want ja, zo voelde hij zich nu eenmaal op het moment. Maar blijkbaar had hij het een beetje te dik erbovenop gelegd, want zelfs Ace, die toch al niet de snelste was, had het blijkbaar gezien. Met nóg meer vijandigheid won hij wat terrein wat tussen hen in lag, en kwam zo dichtbij dat ze elkaars neuzen haast raakte. Tall keek hem met een schuingehouden kop aan, wat kon hier het doel van zijn? ‘Vecht met me.’ Aha. Doel gevonden, en ook al was het een verassing voor Tall, heel erg onder de indruk was hij niet. Als Ace hem nou ineens gezoend had, dan was het awkward geweest. Dit kon hij nog wel, Ace meende er toch niets van. Dus konden ze er in twee minuten weer samen om lachen. Fout. Nogal fout. Enorm fout. Nog voor de kater goed en wel antwoord had kunnen geven lag hij om. Wel mooi dat hij zijn spieren niet gespannen had, want Ace's vacht brak nu het grootste gedeelte van de omwenteling. Vele haalde het niet uit, dat wist zijn vriend ook wel. Hij liet hem dan ook los, nam afstand, en liet Tall overeind komen. Zat hij het nu serieus zo enorm uit te lokken? Ongelovig keek de kater naar de ander, die zijn blik in het midden ontmoette. De zogehete 'vechters' blik, zoals Ace het graag noemde. Tall had er altijd om gelachen aangezien Ace ook vaak zo keek als hij over Running praatte, maar iets zei hem dat dit niet echt over Running ging. "Als je met me wil vechten," Begon hij, en strekte even de spieren in zijn schouders, "Moet je niet de hele tijd wegrennen als een pussy," De toon was droogjes. Tall zou prima met Ace vechten, maar met klauwen ingehouden en niet vijandig. Laten winnen zouden ze nog wel zien, want hoe goed Ace ook getraind had, Tall liep nog steeds voor, en had het voordeel dat hij eigenlijk wél een boom van een steen kon onderscheiden. Oke, misschien wat hard, maar heel erg zat het er niet naast naar zijn mening.

De ander was zo ijzig, zo enorm afstandelijk en verschrikkelijk vastbesloten leek het wel. Het gras dat langzaam aan het doodgaan was door het koude weer veerde in als Ace erop stond, en het feit dat het toch echt wel een stuk minder was dan vroeger baarde Tall haast zorgen. Dat deed het echter niet, hij was trots, het verbaasde hemzelf zelfs, maar zijn vriend was enorm afgevallen, en dat had hem duidelijk -lichamelijk- goedgedaan. "Oke, sorry, rollen dan?" Grinnikte hij losjes toen de ander hem lijzig toesprak. Het doelde terug op toen ze nog wel aardig tegen elkaar waren. Helaas viel de ander aan in antwoord, oke dat was dus in het verkeerde keelgat geschoten. Het licht dat weerkaatste op de klauwen van de ander werd gespot door de apprentice, en met een fronsend voorhoofd sprong hij met alle vier de poten tegelijkertijd recht omhoog. De zwaartekracht gaf hem wel genoeg kracht mee om redelijk hard op de ander te kunnen landen. Alleen kon hij zich dat niet over het hart verkrijgen, Ace had hem tenslotte nog niet geraakt. Dus landde hij met zijn poten naast het lichaam van de ander, twee aan elke kant. In een echt gevecht was dit levensgevaarlijk. Maar dit was niet echt toch?

Zijn plan werkte erg goed, maar de kater maakte een belangrijke fout. Hij vertrouwde de ander, hij vertrouwde hem om niet als een lafaard naar de buik te gaan. Enorme fout, want ja, wie vertrouwd dan ook zijn beste vriend? Degene voor wie je alles zou doen? Wie zou nou verwachten dat die je niet vol in de buik zou raken als je hem even vertrouwde? Tall dus, en hij had verkeerd gehoopt. De kater voelde de wonden op zijn buik ontstaan, en gromde even diep, waarna Ace hem omgooide en met behulp van de zwaartekracht de kater op de grond wist te duwen. Niet dat Tall echt de neiging had overeind te komen, hij bleef gewoon rustig liggen, Ace zou hem niet pijn doen, Ace zou zometeen lachen, sorry zeggen en melden dat dit alles een grap was. En Tall zou hem vergeven, want Tall vergaf de ander altijd alles.

Kijk, het was niet zo erg dat de ander hem greep, misschien snapte Tall nog wel een klein gedeelte ervan, het was ook niet erg dat hij hem pijn deed maar de zelfingenomen stem aan het einde maakte het allemaal net ietsjes ondraaglijker. Dat was dan ook de druppel. De kater, die toch echt nog wat sterker was door Ace, al was het maar omdat hij gewoonweg meer discipline had, vloog omhoog en gromde eens diep. "Je had al verloren toen je het gevecht begon Ace,"

Oh fijn, zijn vriend had het opgevat als een echte oorlogsverklaring, en stond alweer helemaal klaar. Tall rolde met zijn ogen, er was geen twijfel over mogelijk dat als hij zou willen dat hij dan zou winnen maar vechten had hij geen zin in. Daarom haalde hij zijn schouders op en glimlachte spottend naar Ace, denigrerend haast. "Nee hoor Ace, je hebt gewonnen," Hij sprak het zo, dat het duidelijk werd dat hij hem een gunst deed, dat zou goed vallen.

Hij negeerde het woord met het hoofd hoog geheven en hoopte maar dat de clan had gezien hoe goed hij zich gedroeg. Hij was een model kat op het moment, en zolang hij het zelf maar geloofde zou het er ook zo uit zien. Daar zat wel wat in want niets aan de buitenkant verraadde wat hij dacht of voelde, hij straalde afkeuring uit naar Ace, maar tegelijkertijd de echt Shadowclan trots en kracht. Hij meende wat hij had gezegd, Ace had het gevecht al verloren toen hij het begon.