Can you feel [it] tonight?

Het was schemerig, en vanaf dit ene plekje kon je net de zonsondergang goed zien. De kater had met zijn epic flair iedereen weggejaagd van de vierkante meter, en zat er nu met twee perfect uitziende eekhoorns. Duidelijk wachtende op iemand. Sommigen keken verlangend naar de stukken vlees, dat nam hij tenminste aan, maar zijn priemende ogen joegen iedereen weg. Dit was niet voor hen bedoelt, dit was voor zijn buddy, en die was vanavond alleen van hem, en hij van hem. Zo hadden ze het afgesproken.

- Nevermind <'3

Met een stevige tred kwam hij het kamp binnen gewandeld. Zijn ijzige, blauwe ogen keken even de open plek rond, maar stopten meteen bij de bekende tabby kater die hij al zo vaak had gesproken, al zo vaak had ontmoet en waar hij zo'n goede band mee had. Zijn blik verzachte meteen bij het zien van zijn ogen en hij moest even kort lachen. Hij stapte rustig op de kater af en keek hem aan met een vriendelijke blik. De zwarte kater hing naast hem zitten en keek even naar de eekhoorns die voor hem lagen. "Heb je zoveel honger?" grapte hij flauw waarna hij even naar hem keek.

Het duurde niet al te lang, ze hadden geleerd op elkaar af te stemmen en konden steeds vaker elkaar in minder dan een minuut vinden. Handig tijdens gevechten, scary in de normale omgang. "Heb je zoveel honger?" Tall trok een wenkbrauw op maar grijnsde wel. Slechte humor Never, slechte humor. "Ja," Antwoordde hij echter, en bedacht zich toen dat de slechte humor soms gewoon de beste was. "Allemaal voor mij, ik denk niet aan mijn soulmates," Hij grijnsde plagerig naar Never, maar schoof hem toen uiteindelijk toch een eekhoorn toe. "Alsjeblieft, om naar te kijken,"

De tabby trok een wenkbrauw op en hij moest even grijnzen . "Ja," zei hij vervolgens. "Allemaal voor mij, ik denk niet aan mijn soulmates," Hij lachte even toen hij dat hoorde. Uiteindelijk schoof de kater een eekhoorn naar hem. "Alsjeblieft, om naar te kijken," Hij grijnsde even en keek toen naar de apprentice naast hem. "Oh Tall, dat is zo lief," grijnsde hij een beetje schuin waarna hij even zachtjes begon te lachen. Man, dat klonk best wel raar.

"Oh Tall, dat is zo lief," Tall schoot in de lach, en viel op de grond van de sulligheid van die opmerking. Zo droog en zo vreemd. Hij keek Never aan vanaf de grond, en sloeg een poot naar zijn neus. "Ik ben ook lief," Mauwde hij zelfingenomen, al was het wel duidelijk dat hij niet dacht dat het geheel onwaar was, op zich was het best wel waar namelijk. En Never was ook lief, al klonk het zo vreemd om dat te zeggen, dat was beter gedacht.

De kater lachte en viel op de grond. Never keek voldaan naar zijn werk. En grinnikte ook even kort bij het zijn van de kater die zich zo te zien wel vermaakte. Toen de tabby wees naar zijn neus stak hij even kort zonder zijn gezicht echt te vervormen zijn tong uit zijn mond en gleed deze er terug in. "Ik ben ook lief," Zei hij. "Dat weet ik wel," Zei hij met een klein lachje. "Ik ben altijd heel eerlijk," zei hij terwijl hij een poot op zijn borst legde zijn borst opstak en zijn ogen sloot en een brede lach opzette. Jep, hij was zo eerlijk.

De kater lachte hard toen zijn vriend zo nodig moest melden dat hij altijd zo eerlijk was. Never eerlijk? Never, never never never. Dat was een vreemde zin, Never was never eerlijk, never Never. Tall had een duidelijke inside joke, en lachte nog eens. De ander had nu welgeteld drie poten op de grond en stond dus wankel, prima, hoog tijd om terug te pakken. Dus sprong Tall vanuit zijn gekke positie op de grond naar de ander toe, en lachte nog steeds terwijl ze samen omrolden. Ha!

Toen hij echter een zacht gegrinnik hoorde, opende hij een oog en keek hij met een oog cyaanblauw oog naar zijn maatje. Maar dat was al te laat om de Tall nog te ontwijken. De kat gebruikte zijn sterke poten om hem mee te trekken naar beneden. samen rolden ze gierend door het kamp, tot ze uiteindelijk tot stilstand kwamen. Never lag beneden... weeral? Hij keek naar de tabby kater en grijnsde even droogjes naar hem. Oh hij had nog trucjes. Hij spande zijn achterbenen op, gaf hem een zacht stampje in zijn buik en pakte de kat vast bij zijn schouders waarna hij deze naar zich toe trok en deze over zijn eigen schouders trok, waardoor de ander nu aan zijn kop lag, maar ook aan zijn kop aan de andere kant. Hij lachte even zachtjes en grijnsde toen kort.

Er gebeurde ineens van alles, en toen keerde de wereld en lag de kater op zijn rug. Verdwaasd keek hij omhoog, was dit Starclan? Vast niet toch? Zijn hoofd draaide iets, zodat hij Never kon zien, en zijn blik werd alleen maar verbaasder, hoe the heck had hij dat weten te doen?! Zijn poot duwde plagend tegen de schouder van zijn buddy aan en zijn ogen rolden eens. Flauw om hem zo te verwarren.

Hij grijnsde toen hij niks hoorde, hij wist dit trucje natuurlijk niet, want hij had het uitgevonden en hij leerde het aan niemand. Echt niemand. daarom lachte hij enkel zachtjes toen hij een poot tegen zijn schouder voelde duwen en hij duwde zachtjes tegen zijn hoofd, een zacht gealch hing gepaard met deze actie waarna hij even zijn ogen sloot en diep adem haalde. Ja, zijn buddy was zo geweldig.

De kater was nog even heel verdwaasd, en grinnikte even toen de ander hem een duwtje terug gaf. Oke oke, hij wist wat hem te doen stond. "Hoe deed je dat Never?" Mauwde hij uiteindelijk, en sprong op. "Leer het me please?"

Onderwerp: Re: Can you feel [it] tonight?