Tell me when I'm gonna live again (ARROWPAW)

I lie here lifeless
In this cocoon
Shedding my skin cause
I'm ready to
I wanna break out
I found a way out
I don't believe that it's gotta be this way
The worst is the waiting
In this womb I'm suffocating

Zijn ogen stonden leeg terwijl hij het kamp inliep. Zijn vacht doorweekt van de hevige regenbui en hij was koud tot op het bot maar de kou en de regen waren niet de rede dat hij terug was gekomen. Zijn bek vol met prooi was de enige rede. Hij had een besluit genomen. Hij zou vertrekken maar hij kon het niet over z'n hart verkrijgen om zomaar te verdwijnen dus hij hoopte dat de twee konijnen en de waterrat genoeg waren om zijn afwezigheid op te vullen veel meer was hij nou eenmaal niet waard.

In stilte liep hij naar de fresh kill pile en legde de fresh kill neer een halve tevreden glimlach over zijn lippen lopend. Hij wist zeker dat zijn moeder wel trots zou zijn voor dit. Het was tenminste iets toch? Met een zucht draaide hij zich om hopend dat geen kat hem had opgemerkt.

"Nobody lives forever."

Het had die dag stevig geregend en Arrowpaw was eerder terug in het kamp dan gewoonlijk. Hij had niet al te veel gevangen, maar zijn dikke pels was doorweekt en dat maakte het lastig om zich nog goed te concentreren op de prooi. De jonge kater was namelijk geen grote fan van water. De bruine tabby had al een tijdje in de opening van de apprentices den gezeten, kijkend naar iedereen die het kamp in en uit kwam, toen Rowanpaw zijn gezichtsveld binnen kwam gelopen. De kater had flink wat prooi bij zich en op de een of andere manier wist Arrow dat er iets niet klopte. Misschien lag het aan de houding van de apprentice. Toen de grijze kat zich omdraaide om weer naar de uitgang te lopen, sprong Arrow overeind en rende met haastige passen naar zijn voormalige vriend toe. "Wat ben je van plan, Rowan?" vroeg hij. Ondanks dat hij ruzie had gehad met de kater zat het hem niet lekker wat er nu gebeurde.

Iet wat geschrokken keek hij op naar de tabby kater die in een keer voor hem stond en deed onzeker een stap naar achteren zijn vriend aankijkend. "A..arrowpaw." Mompelde hij zacht en keek even omlaag voor hij diep ademhaalde en zijn ooit beste vriend recht aankeek. "Ik ga." Mompelde hij alleen maar en draaide zich weer om. "Dat had ik toch al gezegd of niet soms?" Verzuchtte hij en wou weer langs de kater lopen hopen dat hij zo snel mogelijk weg kon komen van de pijnlijke confrontatie.

"Nobody lives forever."

De jonge kater verzette geen poot, ook niet toen Rowanpaw uitlegde dat hij van plan was te gaan zoals hij eerder had gezegd. Toen hij had gesproken over rogue zijn tijdens hun ruzie had Arrowpaw niet gedacht dat hij dat meende. De grijze apprentice wilde echter langs hem heen lopen en dus leek het serieus te zijn. Met een lichte frons blokkeerde Arrow zijn weg. "Serieus? Je bent de zoon van Bluestar, denk je nou echt dat dit niet is waar je thuishoort?" zei hij ietwat verward. Hoewel ze het nooit goed hadden gemaakt en hun ruzie eigenlijk nog doorliep, wilde hij ook niet dat Rowan de Clan zou verlaten. Niet alleen klonk het verdacht veel als wegrennen van je problemen, hij wist dat dit dan altijd zou blijven knagen.

Hij miste zijn vriend, hij miste de tijd die hij met hem had doorgemaakt maar zijn beslissing stond vast. Hij rende niet weg. Tenminste zo zag hij het niet, hij koos voor een nieuw leven. Een leven dat voor hem nodig was.. Tenminste zo voelde het. Hij had een bert fresh kill afgeleverd dus zijn moeder zou hem niet haten voor nu vertrekken toch? Zijn ogen schoten open en hij keek Arrow gepijnigd aan. "Arrowpaw.. Dat denk ik ja. Kijk naar mij. Wat heb ik gedaan in mijn leven behalve gehaat op jouw vader. Wat heb ik gedaan behalve pijn gehad. Niets dus." Mompelde hij hard maar bleef staan. "Dus ga alsjeblieft aan de kant Arrowpaw.. Ik wil je niet nog meer pijn doen.." Fluisterde hij gepijnigd en keek omlaag.

"Nobody lives forever."

Arrowpaw keek de kater strak aan terwijl deze zijn verhaal deed. Hij kon gewoon niet geloven wat hij hoorde. Weg gaan uit dde Clan, wat loste dat nou op. "En jij denkt dat het leven van een Clankat niet bestaat uit haat en pijn? Er zijn genoeg Clankatten die zo leven en net zo goed in hun Clan thuishoren. Daarnaast gaat het alleen maar bergafwaarts als je weg gaat. Kijk naar al die BloodClanners die vroeger bij de Clans hoorden, wat is daar van over. Wil jij net zo eindigen als zij, of elke andere verbitterde rogue? Zolang je hier bent heb je nog een kans iets te doen, maar als je er buiten staat dan is het over." Hij had geen idee wat hij moest zeggen om hem hier te houden, maar hij zou niet toestaan dat zijn vroegere beste vriend zomaar een rogue zou worden.

Hij staarde zijn vroegere vriend recht aan. Het deed hem niet dat Arrow hem wou overhalen te blijven. Zag de kater niet in dat de manier waarop hij sprak hem alleen maar meer wou laten gaan? Langzaam keek de kater weg en schudde zijn kop. "Fijn dan.." Mompelde hij de kater aanstarend. "Wat is het wat je wil? Het ene moment wil je mijn kop nog hebben en nu hou je me tegen van weggaan wat betekend jou met rust laten. JE was er toch klaar mee dat ik zo naar je pa keek. Niet bang dat ik dat naar jou ga doen meneer?" Gromde hij zijn klauwen in de grond begravend. "Zeg het maar wat wil je dan Arrowpaw?" Mompelde hij zijn gehele humeur totaal omgedraaid. Hij wou niet meer gewoon weg nee zijn klauwen tintelde nu gewoon van de zin zijn punt te bewijzen. "I hurt my sister okay. I hurt her and I don't ever want to hurt her or anyone close to me again."

Onderwerp: Re: Tell me when I'm gonna live again (ARROWPAW)