No sorry [Zealpaw]

De ogen van de kitten sprongen van de ene kant naar de andere en weer terug. Steeds heen en weer, terwijl ze daar op de grond in een soort van sluippositie lag. Toen sprong ze op, recht tegen een random kat op. "HEY!" riep ze vrolijk uit, "Ik ben Squirrelkit. Wie ben jij? Welke rang heb jij? Ben jij leader? Wacht nee... Dat kan niet, je bent te klein. Of misschien ben je gewoon klein. Wacht, Firestar is leader, wacht nee, papa is leader. Firestar is dood. Waarom is Fire dood? Hoe ging hij dood? Het is niet eerlijk dat hij dood is. Nu heeft papa een nieuwe naam. Ik wil niet dat papa een nieuwe naam heeft. Al noem ik hem sowieso papa..." Heel even was het poesje stil. "Wacht..." begon ze langzaam weer, "Eigenlijk maakt het dus niet uit dat hij een nieuwe naam heeft... Maar het is erg dat Firestar dood is. Vind je ook niet? Ik vind van wel. Wat is jouw naam ook al weer? Had je het eigenlijk al gezegd?"

[& Zealpaw]

De kater was duidelijk geschrokken, maar daar hechtte de kleine kitten niet zo veel belang aan. ”Ja, het is heel erg dat hij dood is. Ik wou dat hij langer geleefd had..” Klonk zijn stem zachtjes. ”Mijn naam is Zealpaw, en ja je had het al eens gevraagd.” Hij glimlachte en zelf greens ze even voorzichtig. "Oeps," mompelde ze. Hierna ging ze weer over in haar vrolijke piepstemmetje, "Maar Zealpaw dus he? Ik ben Squirrelkit!" Miauwde ze vrolijk, "Hoe oud ben jij dan? Word jij bijna warrior?" Deze keer vroeg ze niet door, nog niet. Ze zou eerst wachten op een antwoord, dan zou ze misschien onthouden wat hij had gezegd. Een vrolijke grijns sierde het poesje haar gezicht, terwijl haar staartje tegen de grond tikte.

Ook op de kater zijn gezicht verscheen een kleine glimlach. "Ik ben nu tien manen oud, dus over twee of drie manen zal ik warrior zijn. Dat hangt er vanaf hoe hard ik mijn best zal doen tijdens mijn trainingen," antwoordde hij rustig. Ze knipperde even met haar ogen. "Wauw, jij bent oud!" Hoezo dat kon beledigend overkomen? Alsof zij daar over zou nadenken. "Wie is je mentor?" miauwde ze toen nieuwsgierig. Squirrel's ogen twinkelden vrolijk. "Is het eigenlijk leuk om naar buiten te mogen? Oeh! Zou je mij kunnen meenemen naar buiten?" Ze werd bijna zelf apprentice, dan zou het toch niet zo erg zijn als ze buiten het kamp kwam met een al tien maanden oude apprentice, right? Haar grijns was licht ondeugend en op een of andere manier ook smekend geworden, zoals ze Zealpaw nu aankeek.

Zijn glimlach verminderde, had ze iets verkeerd gezegd? "Mijn mentor traint me niet meer.. Daarom krijg ik bij de volgende Ceremonie waarschijnlijk een nieuwe." Miauwde hij rustig, "Hey, ik ook!" piepte de kitten vrolijk. Zealpaw glimlachte eventjes zachtjes en sloeg met zijn staart in de lucht. "Ja het is heel leuk om naar buiten te mogen, maar ik zal dan eerst om toestemming moeten vragen aan je vader. Aangezien ik niet zeker weet of dat mag." "Moet dat?" miauwde ze, "Ah please, ik word bijna apprentice, het mag vast wel!" Er was een smekende ondertoon in haar stem te ontdekken, terwijl ze de kater met haar grote blauwe ogen ook smekend aankeek. "Anders zal ik zeggen dat het mijn schuld was." Ze zou hem sowieso niet de schuld geven. Zij was immers diegene die er om zeurde, daarbij was ze niet de soort kat die iedereen van alles de schuld gaf.

Zealpaw haalde zijn schouders op en keek haar aan. "Ze zullen mij alsnog straf of op m'n donder geven, aangezien je niet zomaar kittens mee naar buiten mag nemen." Miauwde hij rustig. Squirrel deed haar mond al open om iets te zeggen, maar klapte hem toen weer dicht. Ze ging zitten en keek even denkend opzij, keek weer naar de apprentice voor haar en keek weer opzij. Uiteindelijk sprong ze op en probeerde hem aan zijn poot mee te trekken. "Kom dan!" piepte ze vrolijk door haar tanden heen, "Dan gaan we het papa vragen." Ze stuiterde nog net niet op en neer, maar het scheelde niet veel. Ze zou eindelijk het territorium zien, net zoals Dustkit en Runekit! Alleen bij haar zonder enge katten, want daar zou de kater toch voor zorgen? Ze hoefden ook niet helemaal tot de grens, gewoon een stuk van het kamp af. De leuke plekken bezoeken.

Het duurde even, maar uiteindelijk liep Zealpaw met haar mee. "Kom!" piepte ze nog eens vrolijk, terwijl ze de Highrock al ophuppelde. Daar zou papa toch zitten? Als hij ergens zou zitten, moest het daar zijn. "Papaaaa," miauwde ze vragend. Ze zag hem niet zo snel, maar stelde toch al haar vraag. Als hij er was, dan zou ze hem wel vinden, "Mag ik in het territorium komen als Zealpaw me begeleid?" vroeg ze toen direct. Straight to the point. Waarom zou ze er ook doekjes om gaan winden? Ze had eigenlijk niet gewacht tot de kater hier ook was, maar dat maakte niet uit, toch?

Ah daar was hij! Even vrolijk gehumeurd zoals altijd. Haar oogjes waren vervult van verlangen en enthousiasme. Al lachend schudde de leader zijn hoofd bij haar vraag. "Wat denk je zelf Squirrel?" vroeg hij lachend. Ze keek hem even verward aan, haar hoofdje gekanteld. Was dit een strikvraag? Ze keek even naar Zealpaw en toen weer naar haar vader. Toen begonnen haar ogen weer te twinkelen. "Ja." miauwde ze toen beslist. "Dankje papa!" riep ze daarna vrolijk, waarna ze haar kopje even tegen de zilveren kater aandrukte en zich al vrolijk omdraaide om het territorium te gaan verkennen.

"Ho is even," sprak Silverstar lachend. Verbaasd keek ze achterom. Wat? De kater kwam voor haar staan en versperde zo de weg. Met grote ogen keek ze omhoog. "Je weet de regels Squirrel. Kittens mogen het kamp niet uit," zei hij streng. Squirrel knipperde even met haar ogen. "Maar..." begon ze en klapte toen haar mond weer dicht. "Tenminste.. Niet zonder begeleiding," voegde haar vader er toen geamuseerd aan toe. Het duurde even voordat de kitten snapte wat haar vader bedoelde en toen verscheen er een grote grijns op haar gezicht. "Dicht bij mij blijven, en ... zeg maar niks tegen je moeder." Squirrel hield haar kopje even schuin, maar knikte uiteindelijk. Met pretlichtjes in haar ogen keek ze naar Zeal. Toen sprintte ze de Highrock af en stond trappelend te wachten bij de ingang. "Stelletje slakken." mompelde ze vrolijk.

Squirrels blik glom van ongeduld, terwijl ze op de twee katers moest wachten. Toen haar vader echt het bevestigende knikje gaf, spurtte ze door de doornentunnel heen. Een paar vossenstaarten van de ingang stopte ze toen abrupt. Haar staartje stond vrolijk in de lucht en haar ogen schoten van links naar rechts. Dus dit was het territorium. Goed, wat kon ze hier zien? Bomen en bomen en bomen en bomen en bladeren, een heleboel bladeren. Het was misschien niet veel, maar het zag er toch anders uit dan hun kamp. Hun kamp was enkel omgeven door bomen. Deze plek stond gewoon vol met bomen! Overal bomen en struiken. Links, rechts, voor haar. Overal! Hier en daar lagen wat omgevallen boomstammen en ook takken lagen her en der verspreid. Het was ook zo groot! Zo ver ze kon kijken, zag ze bos. "Is dit allemaal van Thunderclan?" piepte ze vrolijk, waarna ze met grote ogen achterom keek.