[Rat Fight]

Ratten waren goor, ratten waren vies en ratten ergerden hem mateloos. De geur alleen al maakte dat hij hier weg wilde, maar het was belangrijk om ook deze plek in de gaten te houden. De patrouilles waren vanochtend gegaan, en de kater had het als taak op zich genomen om deze plek maar even te checken. Of een kat hem gevolgd was toen hij het random gemeld had wist de apprentice niet, en op het moment waren er eerlijk gezegd ook wel andere dingen waar hij aan dacht. De rattengeur werd bijvoorbeeld steeds verser. Zijn ogen tuurden naar de hopen afval, en uit voorzorg nam hij een paar stappen terug, dit kon niet goed zijn toch?

- Come Join!

Hij bleef stokstijf staan toen meerdere geluiden weerklonken, en een ding was zeker. Hij maakte ze niet. Even wilde de kater omkeren, maar als er echt een golf ratten zou komen zometeen, moest hij hier zijn om de clan ertegen te beschermen. Zijn plichtsgevoel maakte dus dat hij bleef staan, al was het maar voor even. Toen de poes hem ineens besprong vloog de kater de lucht in en draaide zich met wild kloppend hard om. Zijn actie was zo snel dat de poes nog de laatste klinker uitbeelde met haar mond. De haren van zijn vacht gingen weer rustig liggen, en in reactie trok hij zijn wenkbrauw op en zuchtte eens diep. "Schrik." Antwoordde hij droogjes, waarna hij zich weer omdraaide en rondkeek, waar was dat geluid nou vandaan gekomen dan?

De poes leek niet blij met zijn reactie, wat hem alleen maar overdrevener met zijn ogen deed rollen. Dit was even serieus oke? Zo vaak gebeurde het nu ook weer niet dat hij serieus bezig was, maar nu dus wel. De kreet van de poes deed hem dus ook scherp omdraaien, en hij was op tijd om te zien hoe ze het beest doodde. Trots knikte hij naar haar, maar keek meteen zorgelijk en weer serieus toen ze de vraag stelde. "Ratten," Klonk het ongeamuseerd uit zijn mond, en even wilde hij hier toch echt weg. De komst van nog een rat belette dat echter. Het beest sprong op de felwit gekleurde vacht van Icy af, maar voor hij er kon belanden was Tall al soepel en heldhaftig over haar heen gesprongen, en sloeg het beest weg met een krachtige pootslag.

Hij keek de poes recht in de ogen toen die hem zo kwaad aankeek, waarschijnlijk omdat hij haar beschermt had. Het bracht zowaar een glimlach op zijn gezicht. "De volgende mag jij doen," Sprak hij met een knipoog, maar wendde zich toen hij geluiden hoorde snel tot de grote afvalhopen. "Ik denk dat we nog lang niet naar huis gaan." Het sarcasme droop van haar stem, en de kater liet even een korte, vreugdeloze lach horen. "Inderdaad," Klonk het, niet echt al te enthousiast. Zijn hoofd draaide twee seconden weg van de hopen, om de poes aan te kijken, en dat was zijn fout. Het beest kwam in zijn dode hoek aangerend, en wist voor hij iets kon doen bij zijn schouder te komen, om zich daarin vast te bijten. Een diepe grom van frustratie, woede -op zichzelf omdat hij zo dom was geweest- en pijn verliet zijn mond, en voor even verloor hij zijn geduld. Dat zorgde ervoor dat hij zonder terug te houden de rat een klap verkocht, en pas toen hij het beestje zag liggen werd Tall zich bewust van de kracht die hij blijkbaar achter de klap had gezet. De schedel van de toch al lelijke rat lag open, en de nabije omgeving was bedolven onder bloed en brein. Onder de indruk keek Tall naar zijn poot, en toen naar Icy. "Kan nog leuk worden," Deze keer klonk het oprecht, en zat de adrenaline in hem. De ogen twinkelden ondeugend en hyper, en de kater stelde zich op voor het gevecht, waarin hij de poes ondanks alles toch zoveel mogelijk vrij zou houden van ratten.

Hij was iets te druk bezig met de ander beschermen om na te denken over hoe die doorlopend naar hem keek. Ze stonden inmiddels rug-aan-rug en het beviel hem prima. Hij kon wel tegen wat beten in zijn rug, maar zo kon hij de poes tenminste een beetje oke beschermen. Anders moest hij overal ogen hebben en dat had hij nu eenmaal niet. "Die ratten zijn niet de enige dingen waar jij je straks zorgen om zult moeten maken!" Tall trok even met zijn oren, wat moest dat nou weer betekenen? Zijn moeder kon hem nu toch echt niets maken want dit was niet zijn eigen schuld, de deputy zou hem alleen maar prijzen om hoe goed hij die sneeuwhoop achter zich beschermt had, en verder zouden de warriors hem waarschijnlijk veel schouderklopjes geven. Met wie had hij nu weer problemen?! "Sorry?" Mauwde hij dus, duidelijk makende dat ze in tijden als deze -spannende, concentratie-vergende tijden- toch wel wat duidelijker moest zijn.

De ander begreep hem niet waardoor hij haar niet begreep. De kater fronste even terwijl hij een rat wegsloeg tegen een boom aan, op zich was dit best leuk, alleen was er die constante zorg. Toen het gilletje weerklonk herinnerde de kater zich weer waarom hij dit over het algemeen niet met jongere katten deed, hij voelde zich veel te verantwoordelijk voor ze. Vandaar dat hij vanuit zijn ooghoek alles in de gaten hield bij de poes, en toen even kort de kust veilig leek draaide hij zich om en bekeek de wond op haar schouder. "Kun je daarbij?" Vroeg hij kordaat, en keek haar licht vragend aan. Het was belangrijk dat die wond schoongemaakt zou worden, zo snel mogelijk.