Take me where the angels fall {Brokenwing}

De zwarte poes keek voorzichtig op vanuit haar schuilplaats toen een jong konijn het waagde om de grens over te steken. Haar staart stak half de lucht in en geduldig wachtte ze af. Het dier was vast verdwaald want wat deed hij hier bij de Carrion Place? Het maakte haar niet zoveel uit. Zolang ze maar een prooi kon vangen.

De young warrior likte haar lippen af, zette zich schrap, en sprong. Het jonge dier tussen haar poten vangend. Het dier bokte en knorde, maar met een enkele slag van haar klauw over de slagader en het dier was dood. Tevreden nam ze het dier mee in haar bek toen in de verte een gedaante zichtbaar was. Naarmate ze dichter kwam herkende ze de kat meer en meer. Maar het viel haar op dat iets niet klopte. "Hé, gaat het?" Ze liet het konijn vallen en keek haar clangenoot aan.

Haar magere botten staken scherp af aan het herfstzonnetje die zachtjes scheen. Die ochtend had een kat gezeurd dat ze de warriors den uit moest en een keer iets moest doen. Angstig staarde ze om zich heen. Was die rogue op weg om haar alweer pin te doen? De poes was nu al uitgeput. Dat kwam door haar ontzettende magerheid, het was zo erg dat je haar botten zo makkelijk kon tellen; al had ze een lange vacht. Haar donkergroene ogen staarden dof naar de moerassige grond voor haar, en elke stap leek wel alsof ze kilo's moest optillen. Haar spieren brandden en haar longen haalden pieperig adem. Haar vacht zag er onverzorgd uit en haar staart zweepte ze roerloos over de grond. Angstig sloot ze haar ogen en stond stil. Dit, dit was de plaats waar haar kittens waren vermoord. Hier beviel ze en hier werden de levens uit hun lijfjes getrokken. Tranen dropen over haar wangen en ze hoorde de piepjes van de kittens in haar oren galmen. De pijn van haar bevalling, en het zien dat ze voordat ze hen nog schoon kon likken de dood tegemoet kwamen. Een zacht kreetje verliet haar bek. Harder kon ze niet schreeuwen omdat ze daar eigenlijk geen energie voor had. Met schokkerige stappen en doffe ogen die in het niets staarden stapte ze verder. Toen ze een gestalte zag verschijnen tilde ze haar vacht een paar centimeter op zodat haar enorme magerheid verborgen was. Haar ogen wendde ze af en ze staarde de andere kant op. "Hé, gaat het?" Vroeg de poes die een konijn een stukje verderop had laten vallen. Een hevige steek schoot door het hele lichaam van Brokenwing. Angst flikkerde in haar ogen en voordat ze nee kon schudden als antwoord, viel ze met een doffe klap op de grond. Haar vacht ging weer plat liggen waardoor haar enorme magere lichaam goed te zien was, en haar donkergroene ogen staarde angstig en recht in de ogen van de poes die ze niet kon identificeren voordat haar ogen sloten.

Voordat de poes iets terug zei, viel ze door haar poten en sloten haar oogleden zich over haar ogen heen. Slender keek de poes na en schoot toen onmiddellijk te hulp. Ze tilde haar voorzichtig weer overeind en liet haar even op haar poten staan toen ze merkte dat dat niet lukte en de poes nog steeds bewusteloos was. Slender hielp haar door haar op haar schouder te laten steunen en haar vervolgens over haar rug te leggen. Als ze nu wakker werd ging ze in geen geval meer door haar poten zakken. Voorzichtig stapte Slender; met de poes over haar; van de plek weg en ging liggen met de poes naast haar onder een boom die voldoende beschutting boodt mocht het plots beginnen regenen. Het leek haar vooral belangrijk om te wachten totdat de poes bijkwam voordat ze de Medicine cat ging inlichten.

Langzaam openden haar ogen, geen enkele spier kon ze bewegen, en een aantal littekens op haar buik waren opengesprongen. Haar gekneusde poot deed enorm veel pijn aangezien ze daarop op was gevallen. Hopelijk hoefde ze niet alweer naar Littlestream, die zal haar vast half vermoorden omdat ze het kamp uit was gelopen. Ach, een medicine cat vermoord geen katten dus ze was veilig. Hopelijk zou ze niemand over het verleden van de donkergrijze poes vertellen. Ze staarde recht in twee zwarte ogen, die door haar duizeligheid zes waren geworden. Slenderstep? Broken sprak geen woord. De enige tegen wie ze had gesproken waren Littlestream en Heartbroken, verder tegen helemaal niemand sinds het was gebeurt. Met de kleine kracht die ze had deed ze haar best om haar gekneusde poot op een comfortabele positie te leggen, wat uiteindelijk lukte. Ze keek naar 3 paar ogen en drie hoofden, allemaal hetzelfde. Ze kneep haar ogen even dicht en weer open, en nu kon ze er eindelijk een touwtje aan vast knopen. Ze lag onder een boom in het territorium, en was uit het kamp geglipt omdat ze iets wilde doen voor haar clan. Verkeerd moment, heel erg verkeerd moment.

Sorry voor enorme laatheid!

Slender keek terug op toen de poes haar ogen weer opende. Ze liet vluchtig haar blik over de poes haar lichaam gaan. "Ben je in orde?" Ze keek de poes aan en liet haar blik deze keer wat langer over haar heen gaan om te onderzoeken. Hoewel ze geen Medicine Cat was en dus niets wist wat ze moest doen, wist ze goed genoeg dat je de schrammen en littekens best met rust liet en verzorgde met de tong. "Heb je pijn? Moet ik iets voor je doen?" Dat ze veel vragen stelde waar de poes vast niet op zou reageren drong voorlopig niet tot haar door. Ze wachtte geduldig af op het antwoord van de poes.

Langzaam schudde de donkergrijze poes haar kop. pijn deed het niet, misschien van binnen maar haar lichaam was gewoon zoals het meerdere keren deed gestopt met werken. Haar poot klopte nog een beetje maar het viel best mee, en haar littekens voelde ze niet echt meer. Het enige wat ze kon doen was wachten, geduldig wachten totdat haar poten weer wilden bewegen, wat ze nog niet deden. Haar ogen waren waterig, maar toch droog aangezien ze nogal weinig dronk "H-het gaat." Sprak ze nogal schor, waarna ze hopeloos naar de lucht staarde. O Starclan, heb ik iets verkeerds gedaan waardoor het zo gegaan is?