I'm so sorry... {Breakingdawn}

Rustig liep de langharige zart-witte poes door het territorium. Ze was Dawnstar zó zat. Ze wou haar vader terug, die was geen vieze moordenaar. Als je naar Leafbreeze keek, was het wel duidelijk dat ze de dochter van Stormstar en Mousefur was. Ze had haar bouw en haar vachtlengte van haar vader en de kleuren van haar moeder. Qua bouw zou je bijna kunnen zeggen dat ze een replica van haar vader was, wat haar toch weer iedere keer stak. Iedere dag dacht ze nog aan haar vader, Stormstar. Dawnstar, oh nee, Mousebrain die was vreselijk. Door haar waren er in starclansnaam al 2 leaders overleden. Stormstar en Firestar. Wie was de volgende? Everstar? Shrewstar? Ugh. En dan het andere probleem. Haar grote broer was gestorven, Smoketear. Én ze moest zich nog zorgen maken over haar nicht, Breakingdawn. Ze moest het ooit aan haar vertellen, toch? Ze kon niet voor altijd haar laten geloven dat haar partner ooit terug zou komen. Dat kwam hij niet. Hij was weg gegaan met Hollystar en hadden zelfs een kitten, Wolverinebite. Leaf zuchtte even waarna ze ging zitten. Al die problemen. Glow moest ze ook helpen, ze was Bluepaw tegen gekomen... Zoveel dingen aan haar kop dat ze niet eens goed de tijd had om zelf te rouwen over haar eigen vader.

{Breakingdawn}

Breakingdawn
I'm falling all over myself
Trying to be someone else

Haar leven was in een mum van tijd in een hel veranderd. Al wat ze ooit gehoopd had. Al wat ze ooit gewild had was verloren. Haar opa haar mentor. Haar beste vriend en partner. Hij moest terug komen.. Hij moest gewoon. Dan was er ook nog eens haar zwakker wordende zicht. Ze wist niet wat ze er mee aan moest moest ze naar de medicine cat.. Medicine cat.. Dat zou betekenen dat ze linea recta doorging naar de elder den ze wist dat ze niet zo door kon gaan maar ze dwong zichzelf.

Zacht schudde ze haar pluizige kop. Vroeger was ze zo klein en koud geweest maar tegenwoordig had ze een schitterende tabby bruine vacht. De kleuren van Crookedstar werd vaak gezegd. Crookedstar de kater die haar naar huis had begleid. Tenminste mentaal. Fysiek was het Firestar geweest de kater die er nu ook niet meer was. De kater die haar ook in de steek had gelaten zoals iedereen. iedereen had haar altijd in de steek gelaten en ze wist gewoon niet meer wat ze moest doen.

Verslagen liet ze zichzelf op de grond vallen en bleef daar liggen. Klein.. Verslagen.. dood van binnen..

Het duurde niet lang voordat ze een bekende geur rook. "Breaking.." murmelde ze zachtjes tegen zichzelf. Net toen ze keek liet ze zichzelf vallen en Leaf spurtte er meteen opaf. Ze bleef familie. "Breaking?" vroeg ze zachtjes terwijl ze dichterbij kwam. Leaf drukte haar kopje in haar nek, zo van 'ik ben er voor je'. Het bleef haar grote nicht. Haar oudere, grote nicht. "Gaat het wel met je? Ik ben bezorgd om je.." murmelde ze tegen de poes. Leaf was altijd al een familie kat geweest, altijd klaar stond voor iedereen. "We... uhm.. We moeten praten.." fluisterde ze zacht waarna ze ging zitten. Ze had het recht om het te weten, valse hoop was slecht. Net zoals zij die ooit had. Het doet pijn maar... dan kon ze misschien verder met haar leven.

Ze wou sterven.. Waarom kon z niet gewoon sterven. Nee.. Ze moest wachten op Stormfrost ze moest wachten op zijn warmte en liefde de kater zou terugkomen hij had het beloofd. Hij zou terug komen voor haar en hun kittens.

Haar ogen stonden dof en ze keek nauwelijks op toen ze haar stem hoorde maar opende haar bekje. "Leafbreeze what are you doing?" Mompelde ze langzaam voor ze even grauwde en zichzelf omhoog duwde en achteruit stapte. "Het gaay PRIMA met me." Siste ze bijna trillend en opende haar bekje. "Je hoeft je nergens zorgen om te.." Ze stopte en staarde haar 'tante' aan. "Waarover moeten we praten.." Fluisterde ze bang dat ze over Smoketear of Stormwise wou praten. Of erger nog Firestar zou ze weten wat Firestar voor haar was geweest.. Wist Dawnstar van hoe ze de kater al had willen beschermen!? Was ze verraden. Ze beet haar kaken op elkaar en keek haar aan onzeker en bang.

"Leafbreeze what are you doing?" mompelde de tabby poes voor haar. "Het gaat PRIMA met me." siste ze naar Leaf. Leaf vouwde haar oren ietwat naar achter. "Je hoeft je nergens zorgen om te.." toch stopte de poes bij de woorden van haar. Breaking staarde naar haar. Oh StarClan sta haar bij. "Waarover moeten we praten.." fluisterde ze bang. Ze zag hoe Breakings houding was veranderd en hoe ze haar onzeker en bang aankeek. Leaf keek weg, oh starclan alsjeblieft. 'Pap, sta me bij alsjeblieft' dacht ze in haar kopje. "Stormfrost.." fluisterde ze zacht. "Ik vind het vervelend om je dit te vertellen, maar ik kan en zal niet tegen je liegen. Ik snap als je nooit meer met me wilt spreken of dat je boos word. Maar ik kan je gewoon geen valse hoop geven." miauwde ze tegen Breaking waarna ze haar weer aankeek. "Stormfrost... Hij.. Hij komt niet meer terug. Hij is samen met Hollystar weg gegaan" begon ze rustig te vertellen. "En.. Ze hebben samen een kitten, Wolverinebite uit WindClan." vervolgde ze iets zachter. "Het spijt me zo erg Breaking.. Echt waar. Maar ik kon niet tegen je liegen. Je had het recht om het te weten." vervolgde ze zachtjes, waarna ze weer wegkeek. Zich klaarmakend voor de boze woorden die misschien zouden komen, ze was het toch wel gewend met Mousebrain die op haar snauwde. Ze was toch al een keer bijna de Clan uitgegooid. Ja, ze had er spijt van, maar ergens ook weer niet. Ze had haar op haar plaats gezet voor de hele clan. Maar echt ruzie met een familielid... Dat had ze niet meegemaakt. Dat wou ze eigenlijk niet, maar haar zien lijden was ook geen optie voor haar.

Het werd koud rond haar hart. Ze wou snauwen ze wou haar zelfs aanvallen maar haar poten werden loodzwaar en ze begon te trillen. "N..nee.." Fluisterde ze pijnlijk en schudde haar kop. "Je.. Je liegt ik ken die kater hij is.. Net zo oud als mijn kits nee!" Tranen stroomde over haar ogen terwijl ze schuin langs de poes staarde denkend dat ze haar aankeek maar de waas in haar hoofd werd steeds groter dan de waas in haar ogen. "Hoe.. Hoe kom je bij dit soort onzin Leafbreeze we zijn familie hoe kan je je familie voorliegen Leaf.." Fluisterde ze trillend.

Leaf durfde niet te kijken naar haar, nee, ze kon het niet aan. "N..nee.." hoorde ze haar fluisteren. "Je.. Je liegt ik ken die kater hij is.. Net zo oud als mijn kits nee!" Hoorde ze haar zeggen. Leaf voelde tranen opwellen in haar ogen, maar bij de volgende woorden van de poes keek ze fel naar haar. "Hoe.. Hoe kom je bij dit soort onzin Leafbreeze we zijn familie hoe kan je je familie voorliegen Leaf.." Dat maakte haar boos. "Denk je echt dat ik mijn familie zou voorliegen? Ik heb in starclansnaam Dawnstar boos gemaakt omdat ík nog in mijn vader geloofde. Ík ben tegen Dawnstar omdat ze gewoon mijn vader, jouw opa, heeft vermoord terwijl niemand mij geloofd! En dan denk jij dat ik ga liegen over deze dingen?! Ik hou van mijn familie, dit doet mij ook pijn!" begon ze te schreeuwen terwijl ook bij haar tranen over haar wangen begonnen te rollen. "Ik heb ook alles meegemaakt! Mijn beste vriend heeft zijn vader verloren, jouw vader en mijn broer is dood, mijn vader is dood, ik blijf maar andere katten tegen komen met problemen die ik wil helpen en ik heb nog niet eens fatsoenlijk afscheid kunnen nemen van mijn eigen vader!" vervolgde ze schreeuwend. Ze schrok toen even van zichzelf. Ze had alles opgekropt terwijl ze anderen probeerde te helpen. Altijd had ze zich achter een masker verscholen, ze was gewoon bang om nog meer te verliezen. Haar zusjes, haar broertjes, haar familie... Nee, ze kon het niet meer aan. Het liefste was ze nu naar haar vader gerend, maar die was er niet meer. Hij had het altijd te druk voor haar. Hij was altijd bezig met de rest van de Clan, Smoketear, Breakingdawn, Dawnstar... Hij had nooit tijd voor háár. Alleen haar moeder en Wolfgaze.. Ze had hem nooit eens fatsoenlijk kunnen bedanken. Alles wat ze van haar vader wou was een beetje aandacht. Één keer zat ze bij hem met Sharing Tongues, anders was hij altijd met clanzaken bezig. Dat snapte ze wel, maar hij had soms toch ook wat vrije tijd? Ze hadden samen kunnen jagen, vissen, zwemmen... Nee, niks. Ze schrok toch wel hoe ze zo tegen Breaking had gereageerd. "Breaking ik... Ik bedoelde het niet zo..." miauwde ze snel.

Als het al niet zo was zonk haar hart nu letterlijk onder het vriespunt en staarde ze enkel naar de kat. Schok en verdriet maakte plaats voor woede en ze kwam omhoog boven Leafbreeze uittorenend en staarde neer op haar. "Als dat is hoe je het ziet." Siste ze met haar staart zwiepend en stapte weg haar lichaam niet helemaal volgend zoals zij wil en beet op haar kaken wetend dat het duidelijk was dat een wond van lang geleden weer aan het opspelen was en ze een beetje mank liep maar ze negeerde het. ZE wou bij LEafbreeze weg. "Vertel Dawnstar maar dat ik weg ben en niet terug ben tot ik mijn partner naast me heb.."

"Als dat is hoe je het ziet." siste ze tegen haar. "Vertel Dawnstar maar dat ik weg ben en niet terug ben tot ik mijn partner naast me heb.." Begreep ze het dan echt niet? "Begrijp het dan! Stormfrost is weg! Het heeft geen zin meer om hem te zoeken Breakingdawn!" miauwde ze nog redelijk hard, de adrenaline gierden nog door haar lijf, waardoor ze niet meer goed kon reageren. "Hij is weg, dit was zijn keuze Breakingdawn. Vergooi je leven niet door hem." vervolgde ze rustig. "Maar als je dit wilt zoek je het zelf maar uit." miauwde ze zonder enige verdere emotie waarna ze even met haar staart tegen haar eigen rug sloeg. "Als je hem niet vind en je hart echt word gebroken sta ik dan niet meer voor je klaar." Haar fel blauwe ogen weken af van de ambere ogen van Breakingdawn waarna ze zich omdraaide. "Sorry dat ik je alleen de waarheid moest vertellen. Maar ik ga niet naar die mousebrain." miauwde ze stug, waarna ze begon te lopen. "Sorry dat ik alleen maar een familielid wou helpen." vervolgde ze zacht waarna ze het op een rustig drafje zette. Misschien zou ze nu alles verpest hebben, maar op dit maakte het haar niet meer uit. Ze mocht het uitzoeken. Dit was haar reden dat ze geen fan was van liefde. Het bracht alleen maar pijn.

Breaking trilde van de harde woorden en staarde de onduidelijke vlek die haar tante was onzeker aan. "Leafbreeze het kan niet.. Ik ken hem al zo lang hij zou me nooit pijn doen hij zou me nooit verlaten." Fluisterde ze zachtjes en schudde haar kopje niet zeker bang alleen. "Hoe kan het zijn keuze zijn mij te verlaten na al die tijd! Hoe kan hij mij en zijn kittens achterlaten! Hoe kan hij Sleepingpaw en Battlepaw achterlaten die hem nodig hebben! Futuresong en Lightbringer die van hem houden! Iedereen laat hij achter dat is niet hoe hij is." Fluisterde ze zacht en schrok toen de vlek van Leafbreeze begon weg te lopen en bleef leeg achter staand onzeker en bang.

Ze kon het niet. Ze kon haar niet achterlaten. Leafbreeze sloot haar ogen voor een moment. Wat nu? Ze wist dat zij niet wou dat ze bleef, maar Leaf kon ook niet weg gaan. Ze kon het gewoonweg niet. Ze was familie, familie laat je niet in de steek. Had haar vader dit gedaan? Nee, die zou Breaking helpen. Ze draaide zich weer om, ze zou hier spijt van krijgen als ze dit niet deed. Rustig begon ze weer naar Breaking te lopen. "Het spijt me, ik mag zo niet reageren." murmelde ze zachtjes. "Toen ik hoorde wat er met mijn vader was gebeurd kon ik het ook niet geloven, maar soms zijn juist die dingen... je wilt het niet geloven maar het is wel de waarheid.." zei ze waarna ze slikte. "Ik kan geen familieleden voorliegen of lang boos op ze zijn.. Want ik geef om ze, ik geef om jou Breaking. Ik doe dit niet om je te pesten, of om je kwaad te maken. Ik hou van je, als familielid zijnde, net zoals de rest van mijn familie." vervolgde ze zacht tegen haar. "Dus.. Loop je mee terug? Of ga je Stormfrost zoeken?" vroeg ze vervolgens met hoop in haar stem. Haar gedachtes waren; 'Breaking, alsjeblieft, ga mee naar het kamp.'

OOC; Kon t niet laten :') Leaf is te softt

Langzaam keek de poes niet helemaal zeker op bij de woorden van Leafbreeze de uitval van daarnet nog niet vergeten zijnd. MAar langzaam voelde ze haar hart nog dieper zakken bij haar woorden. "Stormstar.. had het niet verdient om dood te gaan." Fluisterde ze zachtjes met pijn in haar ogen. "Ik mis hem zo.." Mompelde ze zacht. "Hem en mijn vader.. M'n moeder.. Iedereen.. HEt voelt alsof ik alleen ben. Ik heb alleen nog mijn kits maar.. die groeien ook op.. Hebben mij zo niet meer nodig. Willen mij zo niet meer en dan wat.. Dan.. kan ik net zo goed gewoon sterven.."

"Stormstar.. had het niet verdient om dood te gaan." hoorde ze haar fluisteren. Leaf slikte even. "Ik mis hem zo.." vervolgde ze mompelend. "Hem en mijn vader.. M'n moeder.. Iedereen.. Het voelt alsof ik alleen ben. Ik heb alleen nog mijn kits maar.. die groeien ook op.. Hebben mij zo niet meer nodig. Willen mij zo niet meer en dan wat.. Dan.. kan ik net zo goed gewoon sterven.." Leafs oren gingen licht naar achteren. "Zeg dat nou niet Breaking.." mompelde ze zachtjes tegen haar. "Ik mis hem ook, Breaking." miauwde ze zachtjes. "Maar je bent niet alleen, ik ben er voor je. Mousefur is er voor je, de hele clan is er voor je." murmelde ze zachtjes tegen haar. "Ik heb me ook tijden lang alleen gevoeld Breaking. Ik had me verzet tegen Dawnstar, ik zag niet in dat ze me alleen wou helpen. Ik hoor niks meer van mijn siblings, ik hoor niks meer van mijn moeder. Maar ik weet nu dat de hele clan klaar voor je kan staan, maar dan moet je het wel toelaten. Want de clan zijn niet zomaar katten, het is je familie." miauwde ze zachtjes, ze had haar best fysiek willen comforteren, maar daar kon ze gewoon niet tegen. Fysiek contact als in tegen iemand aanzitten, dat kon ze gewoon niet.