Out at night [&Ghostpaw]

Onderwerp: Out at night [&Ghostpaw] vr 19 sep 2014 - 23:28

Hij had naar haar antwoord nog geluisterd maar zijn simpele antwoord was een knikje met zijn kop, meer kon hij er ook niet uitkrijgen nu. Hij had haar blik wel gezien maar zelfs hij wist dat ze er spijt van zou krijgen. bijna zakte zijn oren plat op zijn kop bij haar tegenspraak maar hij schudde het mentaal van zich af. Ze zou er dan nog wel achter komen en hij zou zijn kans op een vriend verpesten. Hij kreeg een snauw van de apprentice maar wendde enkel zijn kop af voor hij opkeek en haar kort aankeek. ''Ik heb het altijd.'' Mompelde hij enkel en keek even het kamp rond voor hij naar de ingang liep en het kamp half struikelend verliet. Zijn staart was half blijven hangen in de tunnel en bijna blazend bereikte hij de buitenkant. Gefrustreerd zwiepte hij even met zijn staart heen en weer voor hij hem inspecteerde op wonden. Langzaam stond hij weer op en keek om naar Ghostpaw. ''Waar wil je heen gaan?'' Vroeg hij voor hij even verwonderd om zich heen keek. Nog nooit eerder was hij zo laat nog buiten geweest. Normaal ging hij slapen voor alle anderen binnenkwamen en vertrok ook pas weer als laatst om te voorkomen wat er zojuist gebeurde. Stilletjes wachtte hij af, zijn klauwen ongemakkelijk in de grond drukkend. Hij zou de leiding niet nemen, dan ging het zeker weten helemaal fout.

De kater vertelde dat hij altijd op de staart van andere katten ging staan. Ja ach, het ongeluk moest maar aan je zijde staan, right? De poes keek naar de kater, waarna ze samen het kamp verlieten. ''Waar wil je heen gaan?'' vroeg de kater, die duidelijk verwonderd om zich heen keek. Eventjes dacht de grijze, langharige poes na. "eh.." mompelde ze. Waar zouden ze eens heen gaan? Algauw had ze een soort route uitgestippeld. "Laten we langs de rivier gaan, om misschien daarna nog eventjes een kijkje in het kleine bos te nemen," stelde ze voor, haar blauwe ogen glinsterden in het maanlicht, maar algauw keek ze de kater aan, wachtend op zijn bevestiging, al begon ze al richting de rivier te stappen. Ze zwaaide eventjes met haar staart. Zij wist de goede plekken hier wel en was het nachtjagen gewend, dus ze ging er vanuit dat de kater het wel zou goed keuren. Vele bosgeuren drongen haar neus binnen. Het was een fijn gevoel. De poes glimlachte eventjes. Het enige wat je nu hoorde was het ritselen van blaadjes, de zachte voetstappen van de katten en geluiden van prooien, soms nog wat uilen. "Je ruikt al duidelijk de prooigeuren hier," sprak ze vrolijk. " 's Nachts zijn de meeste prooien actief, ik snap soms ook niet hoezo we overdags jagen, al zijn het meestal wel de waterratten die overdag actief zijn," sprak ze toen, denkend aan de dingen die haar mentor haar verteld had, en iets uit eigen ervaring.

Zijn amberen ogen waren even blijven hangen op zijn staart waar hij bijna gefrustreerd zijn tanden in wilde zetten. Haar stem deed hem opkijken en hij ging even recht zitten om vervolgens te knikken bij haar voorstel. hij vond het prima dat zij koos, dit was tenslotte de eerste keer dat hij ooit laat buiten het kamp was. Al was hij er zeker van dat hij buiten de apprentice den zou blijven slapen, gezien zijn handigheid. ''Klinkt als een goed plan,'' Antwoordde hij lichtelijk nerveus en schoof onzeker met zijn poten over de grond voor hij haar kort nakeek. Zodra ze al op een paar staartlengtes afstand was stond hij op en liep achter haar aan, hij wilde nu niet per ongeluk op haar staart gaan staan ook nog. Zijn oren schoten in het rond, luisterend naar wat er gaande was om hem heen, maar zijn ogen verlieten de grond voor zijn poten voor geen seconde. hij luisterde naar haar woorden en opende zijn bek iets om de geuren te proeven en besefte verrast dat ze toch echt eens gelijk had. ''We zijn niks anders gewend dan overdag's te jagen maar ik vind het ook wel prettiger als ik duidelijker kan zien wat er voor mijn poten gebeurd.'' Antwoordde hij langzaam en versnelde zijn passen iets en herstelde snel een misstap die hij had gemaakt. ''Maar zoveel prooi is er overdags vaak niet, daar heb je gelijk in.'' Zei hij langzaam voor hij even op durfde te kijken naar haar. ''Is het heel veel moeilijker om te jagen in het donker?'' Vroeg hij toch even nieuwsgierig voor hij zijn amberen ogen weer naar beneden richtte om te kijken waar hij zijn poten neerzette.

''We zijn niks anders gewend dan overdag's te jagen maar ik vind het ook wel prettiger als ik duidelijker kan zien wat er voor mijn poten gebeurd.'' De poes keek hem met een kleine glimlach aan. "Ach, als ik weer eens een prooi laat gaan, zoals vaker gebeurt, is er niemand die het ziet," grijnsde ze eventjes. Ze draaide eventjes haar kop om naar de kater, haar ijsblauwe ogen keken hem vriendelijk aan, glommen van plezier. Ze had hier echt zin in! ''Maar zoveel prooi is er overdags vaak niet, daar heb je gelijk in.'' Sprak hij vervolgens. De poes knikte. "Ik snap dan ook niet waarom we niet 's nachts leren jagen, want 's nachts zijn er ook geen twolegs die in de weg lopen," sprak ze toen simpeltjes, met een vriendelijke toon in haar stem. ''Is het heel veel moeilijker om te jagen in het donker?'' vroeg de kater vervolgens. De poes haalde eventjes haar schouders op en ging stilstaan. "Nou ja, de eerste keer was het net alsof ik een nieuwe taal leerde, maar naarmate je vaker jaagt, lukt het steeds beter," knikte ze toen, waarna ze opnieuw begon te lopen. Ze zou zo meteen aankondigen dat ze hier iets zou vangen, want een geur drong haar neus binnen. "Shhtt," zei ze zachtjes en ze dook in de jachthouding. Alles was wat grijzig, maar donker zag het er niet uit. De maan scheen dan ook goed, waardoor het toch net iets lichter was. Stap voor stap kwam de poes dichterbij, haar nagels drukten tegen de grond. Ze nam veel beweging waar, maar gelukkig had ze haar neus, om te bepalen welke beweging door de wind kwam en welke van een muis was. Met een krachtige sprong, sprong ze richting een bewegend stukje gras, waar de geur vandaan kwam. Ze zwiepte het beest de lucht in, die door schrik stil bleef. toen deze op de grond stortte hoorde ze wat kraken. Snel beet ze het beest dood en liep ze richting de kater, met een kleine grijns.

Iets in haar stem deed het kleine katertje iets ontspannen maar hij durfde zijn ogen nog altijd niet van de grond af te houden. Hij wilde absoluut niet voor schut staan, zeker niet nu hij eindelijk eens een gewone vriend leek te hebben. De woorden van de poes deden het katertje even grinniken en knikte langzaam. ''Hmm dat klinkt wel heel erg prettig als je het zo zegt.'' Mompelde hij bedachtzaam. Als ze dat niet zagen betekende het ook dat niemand hem onderuit kon zien gaan als dat mocht gebeuren. Misschien moest hij stiekem ook gewoon in de nacht gaan oefenen waar niemand hem kon zien. Maar hij keek kort op zodra ze weer begon te praten en knikte half voor hij zuchtte. ''Omdat de meeste niet zoveel zien in het donker. Misschien dat ik aan mijn nieuwe mentor kan vragen of ik dat een keer mag oefenen. Lijkt me leuk.'' Antwoordde hij en richtte zijn ogen weer op de grond voor hij zijn oren in het rond liet scannen, op zoek naar iets van een geluidje. Hij luisterde weer naar haar antwoord voor hij zacht grinnikte. ''Ben je wel eens tegen iets aangelopen?'' Vroeg hij toch maar hield meteen zijn mond weer dicht zodra ze het zei. Hoewel hij bijna niks zag probeerde hij haar toch met zijn ogen te volgen terwijl hij op zijn plek bleef staan. Hij wist dat als hij nu zou lopen hij geheid neerging en haar prooi zou wegjagen. Hij raakte haar echter al snel kwijt en begon nerveus heen en weer te kijken. Ze zou hem toch niet zomaar alleen laten hier, waar hij de weg niet meer kende in het donker? Maar zodra het katertje pootstappen hoorde naderen keek hij weer op en keek met grote ogen naar het bundeltje wat ze droeg. ''Wauw! Dat wil ik ook eens kunnen.'' Fluisterde hij half verbijsterd maar vol bewondering voor het feit dat ze gewoon iets had kunnen vangen zonder veel te kunnen zien.

'Hmm dat klinkt wel heel erg prettig als je het zo zegt.' De poes knikte. 'Omdat de meeste niet zoveel zien in het donker. Misschien dat ik aan mijn nieuwe mentor kan vragen of ik dat een keer mag oefenen. Lijkt me leuk.' De poes keek hem eventjes bedenkelijk aan. "Maar katten zouden normaal gesproken wel veel moeten zien in het donker, daar zijn onze ogen op gemaakt," sprak ze toen met een kleine glimlach. "Maar aangezien we er niet meer op getraind worden, kunnen de katten minder goed 's nachts zien dan vroeger," legde ze toen uit. "En als je 's nachts jaagt, stel je al je andere zintuigen op de proef, aangezien die dan ook harder moeten werken." toen de poes een geluid hoorde, gaf ze eventjes aan dat hij stil moest zijn. ''Ben je wel eens tegen iets aangelopen?'' vroeg de kater. De poes moest die vraag onthouden voor als ze terug kwam. Het duurde niet lang of ze kwam inderdaad terug met een prooi. ''Wauw! Dat wil ik ook eens kunnen.' Ghostpaw keek glimlachend naar Battle. "Dat lukt je ook wel, als we eens gaan oefenen en ik moet zeggen dat het mij ook niet altijd lukt hoor," sprak de poes toen. "En ja, ik ben weleens ergens tegenaan gelopen, ook weleens in een gat in de grond gestapt, al was die gelukkig niet diep, het was wel schrikken," grinnikte de poes vervolgens en ze zette weer wat stappen naar voren. Met een zwiep met haar staart gaf ze aan dat ze verder konden.

Zijn oortjes stonden aandachtig op de poes gericht terwijl ze sprak en hij knikte toch even langzaam. Ja ze had gelijk, ze waren allemaal gemaakt om overdag's niet zoveel actief te zijn maar het was een leventje waar hij aan gewend geraakt was. ''Daar heb je inderdaad wel weer gelijk in.'' Antwoordde het kleine katertje even maar knikte opnieuw. Misschien zou het hem helpen met zijn onhandigheid gezien hij zich nu al helemaal moest concentreren op de grond om niet te vallen over alles. ''Dat zou wel een voordeel zijn in andere situaties als je bijvoorbeeld je gehoor hebt getraind.'' Zei hij maar was toch weer even stil terwijl hij naar het muisje staarde. Hij was dan iet zozeer jaloers maar het was bewondering. Op een dag wilde hij ook zo goed kunnen zijn. Maar bij haar eerste woorden schuifelde hij toch weer nerveus met zijn poten heen en weer. ''Ik weet het niet.'' Mompelde hij toch met licht protest. Hij kon in het licht al niet eens normaal jagen, laat staan dat hij hier verder zou komen. ''Ik kan namelijk nog niet goed jagen.'' Mompelde hij er achteraan en schrok half van wat ze al had gedaan. Zijn geluk kennende overkwam hem iets zwaarders waardoor hij training zou missen wat hij gewoon niet kon. ''Maar is het dan niet heel gevaarlijk?'' Vroeg hij zacht en besloot maar even aan de grond onder zijn poten te snuffelen. Hij wilde eigenlijk best wel maar begon bang te worden dat er iets fout ging. Voorzichtig schuifelde hij een paar passen haar kant op voor hij even om zich heen keek. ''Maar hoe vind je eigenlijk een prooi hier en zo?'' Vroeg hij toch, wel de kennis willen weten voor als hij ooit wel een poging ging wagen.

''Daar heb je inderdaad wel weer gelijk in.' De poes knikte met een brede glimlach, al was het vast niet te zien in het donker. 'Dat zou wel een voordeel zijn in andere situaties als je bijvoorbeeld je gehoor hebt getraind.' De poes knikte opnieuw. "Ja inderdaad, het is heel handig als je neus ook goed werkt en je niet altijd op je zicht vertrouwen moet, al moet je dat sowieso wel," legde ze toen met een glimlach uit en ze keek hem aan. 'Ik weet het niet.' De poes keek hem met een ietwat gekanteld hoofd aan. 'Ik kan namelijk nog niet goed jagen.' sprak Battlepaw vervolgens. "Naja, dan moeten we maar gaan oefenen hé?" sprak ze toen en ze haalde eventjes speels uit met haar poot, al zaten haar nagels veilig in hun hulsels. 'Maar is het dan niet heel gevaarlijk?' vroeg hij vervolgens. De poes dacht eventjes na. "Nou, dat valt mee, zolang je maar goed oplet. Je moet eerst goed je zicht onder controle hebben en dan pas echt gaan jagen," legde ze uit. Bij haar duurde het ook wel een tijdje voor ze eindelijk kon jagen, maar nu kan ze het dus dat is het belangrijkste. 'Maar hoe vind je eigenlijk een prooi hier en zo?' vroeg Battlepaw vervolgens. De poes dacht eventjes na. "Nou, als je neus goed werkt, is het vooral het vertrouwen op je neus en je gehoor. Overal zie je dingen bewegen, maar of het nou door de wind komt of door een prooi is lastig te zien. Daarom moet je goed luisteren en ruiken, dan kom je het verst," legde ze toen met een knikje uit en ze begon weer te stappen.

Hij luisterde naar de woorden die ze sprak en zijn kleine kop tikte langzaam op en neer terwijl haar woorden langzaam tot hem doordrongen. ''Hmm dat klinkt eigenlijk best wel logisch als je het zo zegt.'' Mompelde hij droogjes en grinnikte in zichzelf voor hij toch weer het nerveuze gevoel terug kreeg. In eerste instantie was hij meegekomen omdat ze hadden afgesproken dat hij hooguit zou komen helpen met sjouwen maar nu had hij zichzelf toch echt weer voor het blok gezet. Haar antwoord deed hem met zijn staart slaan en nog net op het laatste moment kon hij haar poot ontwijken waardoor hij vervolgens op zijn kont struikelde. ''Geloof me ik jaag alles weg. Zelfs in Starclan zullen ze door mij niet kunnen jagen.'' Zei hij zacht en krabbelde weer overeind voor hij slikte en toch weer luisterde. ''Oke, maar zou het ook helpen overdags? Ik bedoel als je hier in het donker soepel kunt bewegen zou het ook kunnen werken als hulpmiddel op de dag als het soepel bewegen wat moeizaam gaat?'' Vroeg hij toch maar. Want als dat zo zou zijn dan was hij bereid er helemaal voor te gaan en zelfs in zijn eentje te gaan oefenen. Het zou misschien ervoor zorgen dat anderen minder op hem zouden schelden en wellicht kon hij een dag een keer gewoon jagen en prooi terugbrengen. Hij luisterde weer naar haar uitleg en sloot even zijn ogen om te luisteren maar merkte nog niet echt een verschil. ''Okee, wacht maar af. Ik kom als eerst een boomtak of boomstronk tegen.'' Zei hij maar volgde haar op een langzaam tempo, langzaam zijn ogen weghalend van de grond. Hij opende zijn bek langzaam om ook zijn omgeving dieper op zijn zintuigen door te laten dringen. ''Het is denk maar beter als ik gewoon achter je aan blijf sloffen en probeer op mijn poten te blijven, nietwaar?'' Vroeg hij en grinnikte toch even zacht. Hij voelde zich voor een van de weinige keren wat ontspanner dan meestal rondom anderen.

Onderwerp: Re: Out at night [&Ghostpaw]